FONS VAN STUPPEKE

 De naam heeft Malief niet uitgevonden, hij  floepte ineens weer in haar lichtjes aangetast geheugen. Dat was dus de naam van haar vader. Malief noemde hem pa.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met een bezoek aan zijn ,,rustplaats''. En kreeg ze al te veel herinneringen aan de tijd toen zij een meisje was en, wat ze in Brussel ,,quantité nèglijable'' (de juiste spelwijze is anders) noemden. Tja, het zal wel geen toeval zijn dat haar moeder zo vaak herhaalde dat maskes sterk moeten zijn.

Maar soit, de jongens gingen naar Sint Jan Bergmans , de vriendinnen naar de Moutstraat, Pa stuurde haar naar Schaarbeek, niks Latijn en voor meisjes nutteloze leerstof, in het beste geval zou ze wel schooljuffrouw worden en als ze trouwde kon je in die ultrakatholieke tijd ook niet langer les geven...maar voor kindjes zorgen...

Dat ze toch naar Leuven kon dankte ze aan  juffrouw Haems  die haar les gaf in statistiek. Dat er nu een richting was waar je geen Latijn moest voor kennen...Pol en Soc. en omdat ze zo graag schreef...Pa capituleerde maar vertelde aan familie, vrienden en kennissen dat ze ,,het maar ging proberen''.

Bijna einde verhaal. Toen ze tot slot met de toen nog studerende Meester thuis kwam was het, wonder boven wonder oké: Pa had in zijn jonge jaren de oom van de Meester zien dirigeren op een Vlaams feest...I count my blessings werd haar lijfspreuk. Want van hem mocht ze wel de wereld zien...

JAJAAA...

Malief heeft ongetwijfeld véél  zwakke kantjes, maar één steekt er uit en 't is een erfenis van haar moeder: ook zij kon geen ruzie maken. Of ,,diskuteren'' zoals ze dat zo mooi omschreef. Haar naam? Bomama. Dit ter verantwoording dat de blog heeft stil gelegen...

Gisteren stond Malief aan haar ,,slaapplaats'' in Meerbeek waar Bomama op haar 95ste bijna een halve eeuw eerder haar echtgenoot had begraven. Tja, zelfs zijn hoog bejaarde vader was er toen nog bij om , zo goed als blind, toch eens aan de bloemen te tasten...

Bomama keek de eerste jaren met enige ergernis naar het graf...het lag zo diep in de grond, en Malief hoorde haar zeggen ,, ge  krijgt hem terug moeder'' en al vond ze de ,,locatie maar niks'' en dat het zeker was omdat hij Brusselaar was geworden...

En jawel, gisteren heeft Malief dat ook gedacht, maar Pa en Bomama zullen er wel geen last meer  van hebben. Zijn jongere broer, die in Meerbeek woonde, liet mij destijds weten dat hij nog regelmatig ,, onze Fons zijnen buik ging reusse''  maar dat is ook voorbij. Zijn Gabyke , ver van de Brusselaars, zit al een tijdje op hem te wachten.

MIE TOE...

 Het verhaal over haar tot nog toe onbekende poetshulp heeft Malief uit pure voorzorg gewist. Omdat er altijd idioten zijn die denken dat hier een stukje ,,zwartjes pesten'' kon genoten worden. Niet dus. Het nieuwe onderwerp verdraagt ook geen verkeerde conclusies.

Toen het ,,verhaal'' over Bart, de getalenteerde verhalenverteller van de VRT als een nieuwe soort ,,braaksel'' in de pers werd uitgestort zei Malief stilletjes...onnozelaar. En ze dacht ook aan wat haar in haar (natuurlijk) jongere jaren was overkomen... hoe een giechelende vent  haar, terwijl ze voor haar job in een kleerkast spullen uitzocht, een flinke lik in haar nek gaf. Och arme, haar enige reactie was dat ze al gewassen was hoor.  Maar olala, die vent moest aan de schandpaal want hij had bij andere vrouwen ook onnozel gedaan. Om te beginnen werd hij geen hoofdredacteur (en verhuisde hij naar veiliger oorden)  en toen Malief al met brugpensioen was kwam de vraag van jonge(re) collega's of ze niet mee wou getuigen op televisie! Ze heeft er feestelijk voor bedankt. 

Moet deze oud-journaliste met enige leeftijdswijsheid het nog eens herhalen? Heb toch eens medelijden met de heren van de schepping die het verbaal misschien wel kunnen zeggen maar zo onzeker zijn dat ze voor meisjes alleen maar onnozele zever produceren. Of teveel briefjes sturen... Mogelijk heeft ook haar opvoeding er iets mee te maken. Maskes moeten sterk zijn. Merci Bomama!

BOMPA DURONDEAU

 Memory Lane voor Malief en dat kwam door een doosje peren. In haar (zeer) jonge jaren had ze maar één lievelingspeer: eentje die niet overal te zien was maar wél een lange muur in de ,,rue Dewand'' heel appetijtelijk versierde...terwijl Bompa en Batist daar naar de ,,vallende duiven'' keken. Batist was een duivenmelker, Bompa rookte zijn pijp.

Tja, Malief was het hartediefje van Bompa, ze was ,,zijn peet'' en af en toe kwam hij met Mitsy (een brave bruinharige boxer) naar de school en gingen ze ,,wandelen''. Bompa was weinig van zeggen: hij had altijd een pijp tussen zijn tanden. En jawel, hij gaf haar altijd ,,gevallen'' maar zeker niet gekneusde peren. De moeilijke naam was ze vergeten, tot ze vorige week...bij Colruyt lagen. En toen kwam de nieuwe herinnering aan Bompa. Met Durondeau. 

Niet dat zij hem, na pakweg 65 jaar vergeten was...onder de veranda staat hier al 50 jaar een tot op de draad versleten imposante zetel, bedekt met iets meer actuele lakens. En daar kan je (als de zon schijnt) een Malief zien dromen. Over Bompa. Want binnen hangt een fraai kader met ,, A ses glorieux combattants la ville de Bruxelles reconnaisante ''. Van lang geleden...14-18 hé. Bompa kende  ook geen woord Frans. Tegen zijn peren zei hij gewoon ,,peren''...