Feest in Avondrood en elders

Kerstmis, dat moet gevierd worden. Zeggen ze. En dus trok deze Malief naar Avondrood om er met Bomama en collega's de pastoor van dienst te aanhoren. De brave man begon met te zeggen dat hij toch wel verbaasd was, hoe lang de lijst dit jaar was. Van de residenten die ons hadden verlaten. En met plechtige stem begon hij de elf namen te declameren. Eén warhoofd was bijna aan het applaudisseren maar hield zich nog net op tijd in. Nu ja, omdat niemand volgde.
Toen kwam de communie en dan koffie en cake. ,,Ik heb effenaf niks verstaan van wat die pastuur gezegd heeft '' zei Bomama. Oef. ,,Wel , dat we vriendelijk moeten zijn voor mekaar ook als het niet goed gaat hé?'' Ha ja.
Aan onze tafel zaten twee shownummers van haar afdeling. Hij stelde zich voor als Marcel, en dat hij 26 medailles had gekregen en ook één van de koning en zijn ,,vriendin'' noemde hem Maurice en lieveke en ontfermde zich over de restanten cake die Bomama had laten liggen. ,,Ge zet toch zeker da ge ze nemie moet hemme hé''.
De koffie liet op zich wachten maar de melkkan stond er al. En toen ging Marcel in zijn portefeuille, haalde met zwier een briefje van 5euro boven en stopte ze in de melkpot. ,,Ja, ik heb altijd baancafé gehad in Londerzeel, ik weet hoe het moet hé? '' Uh??
Malief heeft het briefje opgevist, met kleenex drooggewreven en de galante bink verzekerd dat alles hier gratis was.
Tot slot boog de man hoffelijk, schudde Tanjel en Malief de hand en wenste ons tot ziens. Dat was dus tien minuten later in de eetzaal.
Kerstmis een feest? Terwijl Lottepoes bij Kalamity en de Kadokes feest vierde trapten een ander soort feestnummers bij haar thuis een deur in en gingen met al haar electronica en juwelen aan de haal. De poezen Fidel en Pixie konden geen valabele persoonsbeschrijving geven.

Al twintig jaar

Morgen is het al twintig jaar geleden dat Poiche verdween. Kerstavond, een trip naar Duitsland ,,waar ze zo mooi kerst vieren'' en dan niets meer. Gisteren heeft Bomama _ zijn mama_ gezegd dat het rap mocht gedaan zijn. Het denken aan de zoon die toch niet meer terug komt?
Hierboven een beeld uit de oude doos. Toen Kalamity gedoopt werd _ ik denk dat ze dat ritueel ondertussen heeft ongedaan gemaakt maar soit, toen was het leuk_ en ,,the man in black'' was onze Poiche, geflankeerd door zijn toen nog liefhebbende ega en hun kinderen. Toen was geluk heel gewoon.

De Bende van vijf

De figuranten op bovenstaand plaatje dreigen weg te glijden. De techneuten onder u zullen wel weten waarom, maar soit.
Kijk liever verlekkerd naar de leerrijke inhoud. Dit is de fine fleur van de reportage-afdeling eind jaren zeventig. Bekijk ook de wand achter hen: LDL (chef) in GI-uitrusting: hij was nog in Vietnam geweest. Rechts ook Malief met Kalamity in een geposeerde foto voor ,,Ons Volk'': ze hadden een fotomodel nodig die haar kind een badje gaf. Gelukkig onscherp: Kalamity keek heel ongelukkig.
Dan iets over de nog jeugdige ster-reporters. Enfin, dat vind ik toch. Ik ga niet in detail treden maar er staat een Russische spion bij die tussendoor ook UFO's signaleerde in de krant,(zonder succes) een geestige knaap die in die tijd verliefd was op een loopjongen (zonder succes) en op de knaap naast hem (zonder succes), een stil exemplaar die zich ,,geboren voor het ongeluk'' noemde (met succes) want later in de sneeuwberichten de luchthaven van Zurich met ,,Kös min'' omschreef Het was jaren nà dit stilleven waarop nog geen pc's, wel ouderwetse koptelefoons de dienst uitmaken. Toen die pc's op een sneeuwkalender weer eens tilt sloegen tikte hij de noodlottige woorden en mochten we afscheid nemen.
Goeie oude tijd? Doet mij denken aan de Chinese Bende die later in ongenade viel...

Hier de weervrouw...

Jawel, lieve lezers, Malief is ooit weervrouw geweest! Hoezo dan wel? Ik dacht er aan toen ik dit weekend in mijn vroegere lijfkrant Sabine en Frank als nieuwe weerprofeten zag verschijnen. En toen wist ik het weer, 't was in juzekestijd, eind de jaren zestig, en toen heb ik weerkaarten getekend.
Niet dat we geen weerprofeet hadden. Hij heette Jan Bomans en hij kwam ook op de radio bij Jos Gheysen maar voor onze kranten werd hij blijkbaar zo slecht betaald dat hij de kaarten telefonisch dicteerde. Nu kan ik redelijk goed schrijven, maar tekenen? Bomama tekende destijds voor zuster Polydora mijn ,,illustraties bij het oude testament''. Maar soit... En nu weet ik blindelings waar Spanje en Portugal en Scandinavië en Duitsland à peu près liggen en hun hoofdsteden ken ik ook, maar heu, waar ligt het Nauw van Kales en de Golf van Biscaye? Of de Azoren? En bespaar mij de ...help, ik wil het zo snel mogelijk vergeten want dit ruikt naar een nieuwe nachtmerrie die ik toch al een tijdje vergeten was.
Waarmee ik alleen maar wou zeggen dat het vroeger zéker niet beter was. De beginnende journaliste was beslist geen vriendje van de toenmalige baas en hij had er een handje van weg om alle rotklussen richting Malief te sturen, terwijl naast haar een doorzopen alcoholieker met zijn heupfles naar de toiletten strompelde. Maar diè zat wel een hele dag als een razende op zijn tikmachien te ratelen (hij trok de vellen er ook meteen weer uit en gooide ze in de papiermand maar het maakte indruk).Of hij verdween in een telefooncel, zat een uur te bellen (te slapen?) en vertelde dan dat hij informatie had over het weer in Saint Tropez want hij had naar madame  zus en zo gebeld, zijn boulangère ter plaatse. Maar ik mocht de kaart tekenen...
  En zo verschenen dus in onze krant lagedrukgebieden op de verkeerde plaatsen en de wolkjes waren zo bibberig dat de echte weerman na enkele weken in levende lijve verscheen en de weerkaarten kwam brengen. Overigens een schat van een man die heel lief ,,juffrouwke toch'' zei en hij bleek nog in de buurt van mijn ouders te wonen. Helaas al jaren met een kruisje achter zijn naam.
 Wat ik mij ook nog haarfijn herinner: ook toen kon het regenen en vriezen en dooien met kans op enkele opklaringen vanaf de kust. Toch niet zovéél verschil hé? 

Gilde uut Westvloandere

Omdat Malief niet de gewoonte heeft om haar medemens met naam en toenaam belachelijk te maken in haar blog zal ik het vandaag over Gilde hebben. A bon entendeur...
Gilde was vroeger een soortement vriendin-collega van mij. Ze raakte vooral bekend door haar rondslingerende opengevallen handtassen op de redactievloer waar allerlei hygiënische artikelen uitvielen, tot groot jolijt van de mannelijke bevolking. Gilde was een sympatiek meiske uit Westvloandere, een afkomst die ze niet kon verbergen. Op een dag werd ze ontslagen door een man die later bekend werd omdat hij zogezegd handtastelijk was op de redactievloer.Ik denk niet dat er een verband was.
Geen nood, Gilde werd meteen opgevangen door de concurrentie en bleek zelfs bereid om de meest belachelijke onderwerpen aan te pakken.Ik herinner mij een verkleedpartij met Gilde in de hoofdrol, na-spelend dat zij een ,,huisvrouw van voor de oorlog'' was.
Maar het beste moest nog komen. Heel af en toe lees ik haar liefdesavonturen (als Lottepoes een exemplaar meebrengt, ik geef er geen geld aan). Heel raar: twintig jaar geleden stonden soortgelijke avonturen in de Flair. We hadden oude exemplaren op een vakantieappartement gevonden en de tienerdochters vonden dat zo beestig grappig dat ze de nieuwste ook wilden lezen. De Meester kocht de Flair dan aan zee (de dochters wilden met zo'n vod niet gespot worden) en dan was het lachen met het gezwam van Mieke van Maerle (of zoiets). Een nom de plume, wel te verstaan. Gilde doet het straffer, met foto, zelfs mét haar zoon.
En wat doet een Malief dan in een vlaag van ,,hoe-is-dat-nu-mogelijk'' bij het lezen van de avonturen van een strompelend-zatte auteur in het nachtelijk Brussel? Ze googled de auteur en vindt alle afleveringen van haar boeiende leven. Plus reacties van een vooraanstaande auteur die aan een infuus ligt na een acuute aanval van Gildenitis.
En dat alles voor de oplage-cijfers. Blij dat mijn oude krant het bij brave Anneliezekes houdt. Hoewel: wat is dat daar, een nieuwe ,,journaliste'' die alle tinten grijs test  en haar partner met een paars hoofd naar huis lokt? Too much information, vrienden.

Het werd een beetje genant: ik kon nog alleen naar die (zwangere?) madam in monokini kijken en dus heb ik ze vandaag verwijderd. Dank zij Big Daddy zijn de sluipmoordenaars in mijn peeceetje weggejaagd en krijgt u een nieuw decor. Nu ja, nieuw...De Malief-familie zoals ze jarenlang de Belgische kust ,,opfleurde'' en met extra-gast de Bomama, enkele vrienden, vriendjes, neefjes en nichtjes. Sommige zijn verdwenen, al dan niet naar betere oorden, andere weer ,,te groot'' om nog bij Malief te komen logeren. Een ex (nee, niet van mij) en ook Pezzeke was zo lief om een hoop documenten te digitalizeren. Daarvan krijgt u er af en toe weer wat voorgeschoteld. Memory lane, toen we nog jong waren...

Kuren

De blog van Malief heeft kuren. Dus moet ik wachten tot Big Daddy terug is uit vakantie alvorens de hacker of wat dan ook professioneel aan te pakken. Maar wel één belangrijk nieuwske: de neuzeneuze-vedette bij Bomama is geïdentificeerd. De genaamde André-van-de-brillen moet zelf dringend een nieuw brilleke kopen. Want de onbekende bezoekster is nicht Tanjel. Dat noemen ze dementia precox of zoiets...

Neuzeneuze

Woensdagnamiddag: bezoek aan Bomama in Avondrood. ,,Ah seg, gisteren is uw vriendin hier geweest. Ik weet hare naam nie maar ze had commissies gedaan en moest er nog doen maar ge wet zo een die altijd gepresseerd is en van hier naar daar vliegt...''
Het vraagspelletje kan beginnen. Was het ons Tanjel? Nee, die ken ik toch. En van waar is ze mijn vriendin? Is ze al lang mijn vriendin? Is het misschien Ingrid van Elza? Heu? Neeje, die ken ik nie? Is het misschien een meiske dat hier vroeger werkte? Da zou kunnen...
Een uurtje later: we zitten in de living te wachten op de boterhammetjes. Een meneer die hier in een vroegere blog een rol speelde en mij bestoefte met mijn mooie bril (hij maakt dus etalages met brillen en hij heet André, dat vergemakkelijkt de conversatie) begint over het bezoek van gisteren. Ik probeer hem een beschrijving te ontfutselen maar nee: niet mager, nie dik, haarkleur heuheu, wist hij niet meer, hij had haar vroeger nooit gezien maar het was wel familie (nee, ze had geen hond bij!) en op het einde heeft ze nog gezegd: we zullen nog eens neuzeneuze doen zoals vroeger! Met Bomama, wel te verstaan.
Voilà, wil de persoon die met mijn moeder neuzeneuze doet zich nu aanmelden?  I rest my case...

Mag ik nu naar huis?

Zaterdagnamiddag. Beetje ongebruikelijke dag voor een bezoek aan Avondrood. De juiste dagen zijn zondag en woensdag, eventueel met een extraatje ,,rap tussendoor''. Kwestie van de structuur _ zoals dat met een serieus woord heet_ niet te doorbreken. Woensdag, dat is bezoek van de dokter en bad, en ha ja, van Malief. En zondag dat is de mis en de communie van den opa en daarna bezoek van Malief en sandwichkes en kramiek als avondmaal. Vandaag hebben we alles in de soep gedraaid.
Eerste vaststelling van Bomama: ,,ik dacht dat gij moest gaan werken'' En wat later: Ons ma en onze pa zijn naar Brussel geweest en pas om elf uur thuis gekomen''.  ,,Ha ja'' is volgens nicht Tanjel de enige goede reactie. Ok dus. We schrappen nog een paar opmerkingen die buitenstaanders hoogst amusant kunnen vinden. Op haar tafel staat weer een open getrokken blikje Palm plus een kluts in een waterglaasje en dat verhuist naar het toilet want nee, dat is van ik-weet-niet-wie.
 Een half uur later _ er is geen leuk tekenfilmpje op tv_ haal ik mijn laptop boven. Of ze de foto's van haar verjaardagsfeesten wil zien???
Nicht Tanjel heeft voor 120 plaatjes gezorgd, en jawel, ze herkent iedereen. Ik negeer het feit dat er een paar lieven opstaan die alweer uit de circulatie zijn en Bomama vind alles ,,schoon''. Tot er een vervelend vierkantje komt met instructies voor het pc-ke en Malief het spel dichtklapt. En wat nu?  In de zetel volgt voor Bomama een regelrechte paniekaanval. Dat ze zich heel slecht voelt en direct  naar huis wil, dat ze geen lucht krijgt, dat ze niet weet wat er met haar gebeurt. En, echt waar, ze springt recht uit haar zetel! Tijd om op zoek te gaan naar de dames-in-het-wit.
Enfin: tien minuten later krijgt ze van de verpleegster 1druppel kalmeringsmiddel in een slokje water (ik durf het merk niet noemen maar serieuze gevallen krijgen er 10) en weer tien minuten later zegt ze: gef mij is een stuk bruud! Waarna ze haar boterham (die ze Niet wou) helemaal opeet. Plus een kop melk, plus een kop koffie met melk.
Allez, ja, 'k zal dan nog wat tevee kijke zeker?
Lieve bloglezers, ik heb het maar weer eens van mij af geschreven. En bedenk dat ons moeder het, in tegenstelling tot de bejaarden gisteren in Panorama, nog goed getroffen heeft. Toen ze alweer de oude was kwam de Bulgaarse verpleegster ook nog eens kijken, wreef over haar voorhoofd en keek mij bedenkelijk aan: ,,zweet zo?''. Neenee, ik had haar, in een poging om haar te sussen, ingesmeerd met de Blauwe doos...

Wie is valse Malief?

Kijk, dat zijn van die berichten die een mens op een maandagmorgen al in de gordijnen  jagen. Zo van: Pas op, er zit iemand op je adres, ben jij dat wel, kies rap een andere naam, een ander paswoord, een ander e-mailadres! Ja zeg, dag jan: nu heb ik mijn adres en mijn wachtwoord na zes jaar eindelijk in mijn hoofd en dan gaan ze eventjes iets anders suggereren? Niks van: van mij mag iedereen mijn naam gebruiken, ik ben geen merk. En als ik dan toch plots uit het internet verdwijn dan weet je nu wat er aan de hand is. Overigens, wat is er met DSonline aan de hand? Ook gehackt? Dan ben ik wel in chic  gezelschap. En dan doet Malief nog niet eens aan politiek. Of toch maar een beetje. Want wat hebben Malief en de Meester gisteren gezegd? Allez, dat onze vaders dat nog mochten meemaken...Straks mijn (groene) kleinkinderen extra knuffelen want zij hebben ook gewonnen!

Bink gezocht

Maandag vier uur, op weg van school naar ons thuis. Een uitgelezen ogenblik om mij deelgenoot te maken van de nieuwste gebruiken in het vijfde leerjaar. Vanzelfsprekend gaat zus als eerste van start.
,,Weet ge Malief, nu hebben de meisjes van mijn klas iets uitgevonden tegen de verveling , allez, niet serieus maar om zich te amuzeren. Ze komen vanalles over Kadoke 1 vragen om te bestuderen welk meisje het best bij hem zou passen.'' En tegen haar broer: ,,Ja joh, ik zal dat straks eens op een briefke schrijven want ik kan het ook niet onthouden hoor...''
Diepe zucht onder de rugzak aan mijn linkerzijde. ,,Die meisjes zijn écht onnozel hé''

Dinsdagmorgen aan het ontbijt. Kadoke2: ,,Ik zal het nu allemaal opschrijven. Wat is uw lievelingseten, uw lievelingskleur, welke sport, welke club?..''
Met een sérieux die ik echt ontroerend vind geeft hij tekst en uitleg. Mijn suggestie of ze ook niet moeten weten welke kleur van haar de uitverkorene  liefst heeft wordt weggewimpeld: 't gaat over bij elkaar passen hé. Oei, en of ze misschien vinden dat opa en malief dan misschien dezelfde smaak hebben?
De bink zucht en terwijl zus naar het toilet is begint hij de klagen. ,,Die meisjes, die doen altijd hihihihi en ik kan daar niet tegen.'' ,,Omdat ze je leuk vinden schat!'' Hij zit met zijn handen voor zijn ogen. ,,Waar is dat briefje, ik ga er op schrijven dat ik mijn zus haat!'' En daarmee zijn we op een heikel punt beland: onze bink heeft ondekt dat zijn beste vriend ,,cool'' is als die ,,wraak neemt'' op zijn jongste zusje omdat ze niet gedaan heeft wat ze beloofd had. Wraak? Die vriend heeft heel haar kamer overhoop gegooid, grappig hé?
Heel raar, de Kadokes kunnen mekaar niet missen maar de druk van de hormonen is onmiskenbaar. Meisjes giechelen, jongens doen stoer. 't Zal wel overgaan.

Viergeslacht

En toen moest er een foto genomen worden van het viergeslacht. Let op de dunne schim links: Kadoke 1 stond er al bij maar werd weggejaagd ocharme.Verkeerd geslacht.

Moeders en dochters

En hiermee is het bewijs geleverd dat het meesterke mijn pa is. Dat profijtig mondje, dat heeft hij Malief zo vaak getoond.Was hij toen een beetje onzeker zoals deze Malief bij zoveel heerlijk geknuffel? Al weg sinds november 1975 maar jawel, hij zit in mijn genen...

Bomama 93: familie...

Feest in de Zemstbaan: Bomama was, een beetje tegen haar zin, jarig. En daar was de familie om er een glaasje, een taartje en wat feestgedruis rond te verkopen.

Een opmerking van Malief:waarom heb ik gvd mijn MaxMara-jasje niet dicht geknoopt? Zoo dik ben ik nu ook weer niet...

Belofte maakt schuld

De Griekse ploddermadam maakt vandaag plaats voor een beeld uit ons vakantieplaatsje. We moesten vier dagen wachten vooraleer een groot windscherm was opgeborgen: tussen de twee duintjes hadden sympatieke mensen een soort Berlijnse muur in roodwitte strepen opgetrokken wat ons zicht danig bedierf. We moesten zelfs tussen de struiken klimmen om aan het water te geraken.  Mijn fototoestel bleef thuis.
Toen ze weg waren werd hun plaats ingenomen door een monokini met aanhang die gelukkig niet teveel plaats innam. Meteen hebt u een idee waar we deze zomer onze tenen in het zand staken. Let op de meneer op wacht aan het water: zijn Kadokes bleven geen seconde onbewaakt, hun zwembrevetten van 1000 meter ten spijt.

Sterrenstof (bis)

Driekwart van deze vrolijke bende was deze week weer samen om afscheid te nemen van de meneer met het oranje hemd die net te lang bleek om op onze familiefoto te prijken.
Dag Oompje.Je riskeert tussen het sterrenstof nog een nichtje en neefje uit deze bende terug te zien. Ruim vijfendertig jaar ouder, dat wel.

Zonnige zomer

Gefopt: dit is een foto van vorige zomer. En de Kadokes doen maar alsof. Hmm, dat hebben ze bij de scouts geleerd.Het wachten is op een actuele foto die de Krokussentijd kan vervangen.

Wijze man

Die ochtend aan het ontbijt. Kadoke 1 heeft een frons in zijn voorhoofd. ,,Zeg Malief, opa die is wel heel veel in de keuken hé?''  ,,Ja schat, die kookt en die zet de tafel en is ook baas van de vaatwasmachine hé...''  En nog een frons: ,,Is dat uit vrije wil?''
Toen ik het later aan de Meester vertelde liepen de lachtranen uit mijn ogen. Maar aan het ontbijt heb ik heel serieus gezegd dat hij het graag deed. Waarop onze wijze man: ,,Dan is het eigenlijk een hobby?''

Bink met sjaal

,,Seg, en wanneer schrijf je iets over onzen bink?'' Het verwijt komt van de Meester, en ik moet geen twee keer nadenken.
Terwijl zijn zus zich bezig hield met  ,,koningen'' heeft hij talen geleerd. Duits, Mechels, Gebarentaal. Er kunnen er nog andere zijn, maar deze heeft hij hier geoefend. Eerst kwam het Duits en Malief steeg een graadje in zijn achting omdat ik het ,,verstond''. Toen kwam de Gebarentaal. Aan tafel deed hij allerlei geheimzinnige gebaren en ik mocht  raden. Ha ja, ze hadden les gehad van Mieke _een doventolk?_ en nu kende hij gebarentaal.
Toen hij die ochtend buiten stapte kreeg ik nog een afscheid in gebarentaal. Stond ik daar in mijn kamerjas in de garage met een snuit in een vraagteken? ,,Heu, wat is dat jappie?'' ,,Oma, ik zie u graag''.
Over het Mechelese dialect kan ik niet veel vertellen: dat oefenden ze vorige week op weg naar school in de Kruidtuin met de Meester. Die kwam grinnikend weer thuis: ze kunnen het niet. Na veel oefenen klonk het ,,Als u paast dat de paas aan u paast dan bent u verkeerd''.
Ondanks dit gebrek aan kennis kwam onze bink gisteren met een schitterend rapport thuis. Zus niet: die was haar rapport op school op de kapstok vergeten...

De voortreffelijke...

Ja zeg, Malief, dat ga je toch niet aan iedereen voortvertellen hé? Ik beloof niks, schat. Allez, aan opa wel, maar...
Voor een kleindochter die haar tekeningen signeert met ,,de voortreffelijke'' toch maar een raar verzoek. Maar deze Malief ontploft zowat van trots: 55 vragen  heeft ons vrouwelijk Kadoke opgelost tijdens de projectvoorstelling op school, terwijl ze ook kon kiezen voor 33 of 44. Het onderwerp was ,,koningen''.   Dat ze daarbij zowat foutloos, toonvast en luidkeels de Brabançonne  zong zal ik voor een deel van onze familie maar verzwijgen...

Vakantiewerk

,,En waar ga jij deze zomer (?!) met vakantie Malief? Naar onze Belgische kust! En laat het maar pijpenstelen gieten: dit is mijn voorraadje waaruit ik naar hartelust kan kiezen. Kraakvers, net van de uitgever...en mijn venijnige, poeslieve maar altijd doodeerlijke recensies lees je in....Het Nieuwsblad. Hopelijk ligt er eerstdaags de nieuwe van John Irving bij.
PS De bloemmetjes zijn van Marja-van-de-procureur. En ze wist niet eens dat ik deze week ook nog jarig ben...

Bezoek in Avondrood

Op de voorgrond Denise: op bezoek bij ,,tante Philo'' (spreek uit op zijn Frans), op het terras  van de home, la cousine Tanjel, een scheve Malief (dacht ze dat ze niet op de foto geraakte?) en daarachter filosofisch en afstandelijjk: de Meester in het kiekenkot...Het was eind augustus 2009 en we beseften niet dat het onze laatste familiefoto is geworden...In 2011 kwamen ze nog eens langs op doorreis naar het zuiden met achterlating van een vracht geestrijke bubbels om de 92ste verjaardag van bomama te vieren. We hebben toen geklonken op haar gezondheid, maar het heeft niet geholpen...

Sterrenstof

Weer een lieve mens naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Geen klokkengelui, geen wijwater en geen gezangen. Sinds haar geliefde het ietwat laconieke bericht mailde _waarmee hij een immens verdriet en een zucht van verlossing maskeerde_ heb ik al zoveel aan haar gedacht, zoveel over haar gepraat en zoveel over haar gedroomd dat mijn nabestaanden er allicht stillekes genoeg van hebben.
Bon, ze heette Denise (niet te verwarren met mijn liefste tante zuster uit Man bijt Hond) en ik zag haar hooguit één keer per jaar want ze woonde al lang in le grand Duché.
Ze was mijn nichtje en een halve wees _ haar mama stierf zeer jong en ze moest op pensionaat_ en soms kwam ze bij ons op bezoek. Ze was enkele jaren ouder dan ik en toen ik eens op haar voet trapte kreeg ik net géén mep, trok ze haar schoen uit, spuwde er op en begon frenetiek over haar schoen te wrijven. Ik heb er net geen trauma van overgehouden.
Dan gingen we wandelen met een buurmeisje (ook iets ouder en mijn beste vriendin) en Denise (was ze al twaalf jaar, ik twijfel) babbelde heel de tijd Frans met het buurmeisje. Ik liep er een beetje onnozel bij, verstond wel dat het over jongens ging maar tja? En toen ik iets vroeg zei ze: ,,Hemmek aa gevroegt ommei te goan?''. Het buurmeisje kneep bemoedigend in mijn hand. Ik snapte er niks van.
Kijk, nog enkele jaren later veranderde alles: ik was geen snotneus meer, we werden hartsvriendinnen. Ik heb warme brieven van haar uit mijn Leuvense tijd en ik keek geweldig naar haar op: ze was mooi, grappig, ze kon een prachtige chignon maken en geweldig dansen. Ik heb heel hard mijn best gedaan om haar na te apen. Ze vertelde mij over haar veroveringen en hoe kwaad mammy (haar stiefmoeder) was als ze laat thuis kwam. En niet eens zo lang geleden (in september vorig jaar), getekend door een hersenbloeding en een moeizame revalidatie  vertelde ze mij kwansuis: wette nog, ho dakkik het vreuger oeit hem gange?
  En ik ben Malief moeten worden om te snappen dat die kleine wees uit het pensionnaat zo stoer deed omdat ze maar een klein hartje had. Een vechtertje die mij enkele maanden geleden nog opbelde, opgewekt vertelde over de komende chemo's maar dat het allemaal wel ging lukken he? Soms sprak ze Frans en de Kadokes die in dezelfde kamer zaten vroegen mij achteraf waarom ik ineens Frans sprak. Misschien wel om niet te moeten vragen waarom mijn stem bibberde.

De dichteres en de burgemeester

Helaba, wat steekt daar tussen mijn papieren? Een los blad uit een computercursus en op de voorzijde...een gedicht?
Lees mee, stel je een layout voor van Paul Van Ostaeyen en dramatische rode inkt.
De StaD
vanonder voeten
vanboven lachende gezichten
op de straat geen BUSSEN
alleen maar mensen
en dieren en
mensen
en
dieren.
een mooie
STAD
met vriendelijke
mensen
dat is wat
ik
voor de stad
zou
WENSEN
------
Maar nee:
een stad vol gevaar
een stad met alleen maar ja-maar
een stad vol gierende bussen
met niet eens een paar vrolijke
MUSSEN
ZO
is onze
STAD

(de naam van de dichteres was met veel rode inkt bijna onleesbaar gemaakt)

Toen ik met het kleinood naar de Meester ging om mijn vondst te tonen keek hij bestraffend: ,,Weet ge dat niet meer? In de tijd van de zwarte vlaggen in onze straat wou ik  het naar de burgemeester sturen maar ons kadoke2 wou het niet?'' Nee dus.  Ik ga het origineel toch bewaren in een map ,,toen de dichteres nog geen tien jaar was...''

Prinses Diana en de haarspeld

Trubbels met onze belgacom tv. ,,Deze zender is tijdelijk buiten gebruik'' of iets van die strekking: ik zap het altijd weg voor de Meester het in het snuitje krijgt. Want in tegenstelling tot de lankmoedige Malief gaat hij dan heel luid en heel verontwaardigd tot God spreken. Gisterenavond, na een paar onderbrekingen tijdens het nieuws (en vijf keer tijdens Thuis, wanneer ik er alleen zit) de vaste belofte: morgen bel ik naar Belgacom.
Mooi: ik had de stekker van de digibox al 15 seconden uitgetrokken en dat vond de meneer techneut aan de telefoon niet echt een goed idee hoewel de computerstem het had aanbevolen. Maar soit, na veel geheimzinnige (Engelstalige) handelingen kreeg ik de belofte dat we vanavond ongestoord naar TV1 zullen kunnen kijken. En anders mag ik nog eens bellen.Dat heet vooruitgang.
 Wat mij naadloos bij een avontuur in Londen brengt.Het waren de jaren negentig. Een niet zo sympathieke baas van mij vond dat ik naar Londen moest om de begrafenis van prinses Diana ,,live'' te verslaan. Vooral verhaaltjes vooraf, stemming, tranen, het genre waarmee LDL destijds furore maakte. Maar ondertussen zat er op de krant geen  dienstmaagd (ik dus) meer om het verhaal uit te tikken: een gsm en een draagbare pc uit de pré-historie moest volstaan.
Ha ja, ik kreeg een chic hotel, keek uit op een plat dak met veel transformatoren en géén bereik met de gsm. Niet erg: op straat kon ik wel bellen. Maar toen gaf de pc ogenschijnlijk de geest. Haal u volgend tafereel voor ogen:
wanhopige Malief op straat met gsm en nukkige pc in ,,Brussel'' op zoek naar de techneut van dienst. Als de Londenaren al niet verdronken in hun tranen, dan was ik ongetwijfeld de gag van de week geweest. Zeker toen de man in Groot-Bijgaarden mij suggereerde om een haarspeld in de reset te stoppen. ,,Ik heb kort haar'' heb ik toen geschreeuwd. Een bic met een lange punt?,, Die ligt boven in mijn kamer!''
Toen ik het voorval vanmiddag nog eens aan de Meester vertelde kreeg ik de suggestie dat ik het toch ook met een ,,attachke'' had kunnen proberen?
Vandaar dat ik vandaag weer stoom aflaat met een getuigenis uit de ,,goeien ouden tijd''. Tijdens het schrijven is mijn pc een paar keer ,,stil'' gevallen, maar vermits ik niet op straat sta kan het mij niet schelen.

Erger is ergernis

Net mijn ex-hoofdredacteur op de pagina van DS Online gespot, omringd door kandidaat Miss-Belgiës, en daaronder de mededeling dat hij uit de politiek stapt omdat hij de druk niet meer aankan.Voor de trage verstaanders: ge ziet wel dat hij altijd met schoon meiskes bezig was hé...
Een afrekening die kan tellen. Ik ga er weinig woorden aan vuilmaken. Ik heb mijn journalistenkaart in 2012 niet meer vernieuwd. Misschien ga ik wel een klacht indienen in naam van Miet Smet en andere 50-plussers die zo vrolijk in DS Weekblad worden geschoffeerd? Of moeten die daar wél tegen kunnen?
(voor de slome verstaanders DSWeekblad van 14 april.)

Stille getuigen

Thuis aan zee, zomaar zonder de Kadokes. Héhé, is dat nu van de rokende zalm-op-de-grill dat ik over mijn ogen wrijf? Of komt het omdat ik op het buroke van de Meester twee sporen van hun jongste verblijf heb teruggevonden?
Aan de muur een tekening met vijf mannetjes en daaronder de vraag van de auteur wat die met de Meester te maken hebben. Ondersteboven lees ik: ,,goede kok, superslim, goede verteller, snelle stapper en grappig''. Kortom, een ere-lijst voor een opa.
Een ander aandenken komt van zijn zus: een zelf geknutseld papieren doosje waarin opgevouwen briefjes die ze hier achterliet. ,, Die moet je maar lezen als je droevig bent of zo, opa''.
Ik heb ze vanmorgen allemaal gelezen. Niet dat ik droevig ben, wel dat ik haar mis. En niet dat ik nu een briefgeheim schend of zo want ze waren allemaal opengevouwen. Een paar voorbeelden? ,,Ik voel dat je gelukkig gaat zijn'' en ,,Hier heb ik een spuitbus vol geluk. SPLATSCH!''
Toen kwam mijn vraag aan de Meester: '' Heb je ze allemaal gelezen?'' en hij : ,,Jaja, mist gij ze ook zo?''
Héhé: maandag zijn ze er weer en woensdag ook en hoera, zaterdag blijven ze ook nog slapen...

Debutant in de Jacqmainlaan

Op verzoek van Iedereen (in dit geval de vriendin-collega, niet iedereen, de massa) ga ik hier het leven aan de Jacqmainlaan 1966 nog eens uit de doeken doen. En op voorhand excuses : mijn knarsend geheugen zegt mij dat ik er ooit al een en ander over vertelde. Een vervolg op ,,Vrienden en kennissen'' dus.

Anyway, na de loftrompet van de prof/BRT-baas en de prof/ baas van de Nieuwe Gids (die helaas geen geld had voor debuterend talent) mocht ik begin 1966 eens langskomen in de Jacqmainlaan. Ik had mijn toenmalig lief(*) meegebracht en hem op een terrasje in de buurt neergepoot, mij niet eens bewust van het feit dat het geen plaats was om argeloze jongemannen achter te laten.
En zo verliep het op de krant:Een joviaal persoon die mij ,,man'' noemde en zijn Antwerpse achtergrond niet kon verbergen kwam mij na eindeloos anti-chambreren ophalen en zei dat ik examen moest toen. Ja goed, zeg maar wanneer. Ha nee, het moest nu onmiddellijk. En toen zei deze onnozele trien: ,,Jamaar, ik heb nu geen tijd, ik kwam een afspraak maken.'' ,,Ha zo, ja man, dan moet ge maar eens terugkomen hé.''Ik mocht terugkomen maar ik had het bij die bink voor eeuwig verknoeid. Toen de krant tien jaar later failliet ging stond ik bovenaan zijn lijstje om af te danken omdat ik geen ,,sociaal geval'' was. Met dank aan de Meester.
Enfin, het opstelletje (!) dat hij mij in 1966 liet schrijven was blijkbaar ok. Ik mocht op 1 maart beginnen. Pour la petite histoire: precies op de dag dat een nonkel van het meesterke bij Periodica (de drukkerij) met pensioen ging.

Ik beschrijf nu de situatie op de redactie. Ik werd naar een lange tafel gebracht waar Johan Anthierens-zaliger gedachtenis over een gigantische Adler gebogen zat. Hij stak een sloom pootje naar mij uit en zei ,,Ik ben hier niet graag...''
De bink-man grinnikte iets en zei tegen zijn nieuwe aanwinst:,,Kijk, ge moogt hier zitten, op die stoel. De man die hier normaal zit is ziek maar ge moet niet bang zijn voor besmetting want het is ingebeeld.''
De ,,zieke man'' , bijnaam Miel, is later op de redactie mijn beste vriend geworden. Nooit iemand ontmoet met zoveel zin voor zelfspot. Nog enkele jaren was hij aan die lange rewriterstafel mijn bondgenoot.,,Ja meiske, ge kunt beter doen wat ze zeggen want anders is 't hier nie te doen, zie maar naar de Johan...'' Toen kwam een nieuwkomer van de eindredactie Miel vragen om eens iets aan het wetenschappelijk nieuws in de krant te doen. Hij ging prompt ,,studeren'' in een telefooncel(om niet gestoord te worden) en al was het geneeskundig nieuws niet zo goed voor zijn ingebeeld stokpaardje, de man werd een autoriteit in het vulgariseren van wetenschappelijk nieuws. Onze Poiche, zelf een doctor in de scheikunde, was in de wolken over zijn bijdragen.
Ondertussen zette ik nog enkele jaren punten en komma's in de CMBV-kalender, de Eiermarkt van Kruishoutem, de groentenprijzen van Katelijne-Waver en mocht de stommiteiten uit gedicteerde ,,ongevallen'' schrappen. Een van de betere uit West-Vlaanderen:,,Het vliegtuig gekscheerde over de wei..'' En als een redactiebediende promotie maakte en naar de regionale redactie verhuisde mocht ik tot de volgende aanwerving op die stoel gaan zitten.
Tot de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ,,het kleine grijze aapje'' (de bijnaam van de hoofdredacteur) vroeg of hij niet vond dat hij mij teveel betaalde? Zo had ik zijn aandacht: hij bleef midden op de redactievloer staan en zei na mijn uitleg: Ha ja. De rest is geschiedenis.
Nog één detail dat dient besproken. Waren vrouwen er ,,in mijn tijd'' mikpunt voor gore grappen? Alla toe: ik heb maar één degoutante opmerking onthouden. Ze kwam uit de bek van een lompe lay-outer die graag mijn aandacht trok en in de zomer van 1971 onder mijn zomerjurk Kalamity ontwaarde. ,,Ha steekte weer vol?'' Straf, ik herinner mij zelfs zijn naam niet meer, anders mocht u het gerust weten.
(*)De Meester heeft die namiddag braaf gewacht. Enkele jaren later, toen hij mij 's avonds of 's nachts weleens aan de krant afhaalde, is zijn frank gevallen.

Vrienden en kennissen

,,Ik zou niet weten met wie van mijn collega's ik binnen twintig jaar nog zou willen gaan eten!'' Reactie van een (nog jonge) journaliste die met enige verbazing noteerde dat ik de jongste maanden drie van mijn ex-collega's met enthousiasme weerzag op een lekkere lunch en flink wat wijn. Ze vertelde er meteen bij dat ze zich ook niet kon voorstellen hoe ik mijn jonge jaren op een krantenredactie had overleefd. Die waarheid haalde ze uit de serie ,,Mad Man''.
Ach ja, natuurlijk was het niet altijd een lachertje. Toen ik in 1966 op die redactievloer binnenstapte had ik al zes weken stage op de voormalige BRT nieuwsredactie ,,ondergaan''. De enige vrouwen die ik er er toen zag waren tikjuffrouwen die bij gelegenheid op de schoot van de dicterende journalist kropen. Er werd zonder gène geroepen - Piet Theys zaliger had blijkbaar een conflict met de andere, mindere BRT-vedetten- en ik heb hem één keer gezien toen hij vanuit een deurgat riep dat ze niet moesten denken dat het zo plezant was om met die ,,nagara*'' op zijnen bult achter die paljas van een koning te lopen. Hu? Welja, hij mocht op koningsreis en de anderen waren jaloers.
Maar soit, de krantenredactie.
Als ik goed telde waren we in 1966 met vier vrouwelijke journalisten op de krant, een monument als Maria Rosseels meegerekend. LDL noemde mij ,,wijveke'' en Jaak Veltman ,,juffrouw''. En we kregen een pluim als we Jacqmainlaan correct spelden...
De mannelijke tafelgenoten zal ik onbesproken laten: ik was er al vaker mee op de lappen geweest...
,,Hoe ben jij daar eigenlijk binnengeraakt?'' vroeg M., mijn recentste disgenote. Ha, twee oud-professoren van Pol& Soc hadden mij bij de hoofdredacteur aanbevolen. Dat was nadat ik gezegd had dat de BRT niks voor mij was. En niet alleen vanwege mijn Brussels accent...
Terloops gezegd, het was de eerste keer dat ik met M iets ging eten. Verschillende agenda's heet dat. En nu twee vrouwen van dezelfde generatie en achtergrond en met ,,respect'' voor mekaar. Het werd een gezellige namiddag zonder roddels. Is dat nu zo vreemd? En we zullen nog weleens afspreken.
,,Een sympathieke vrouw'' zei de Meester 's avonds. ,,En een slimme hé?'

(*) Nagara of zoiets was loodzware draagbare opname-apparatuur...

Dromen zijn bedrog

Het fenomeen zal u ongetwijfeld niet vreemd zijn. Lente in de lucht, eerst de haan en dan de vogeltjes in volle actie. Malief klaarwakker, terwijl het nog net geen zes uur is. Wachten tot zeven uur, dan maar slokje water drinken en weer wachten op een kristelijk uur om op de staan. En dan in slaap vallen.
Van de Kadokes gedroomd. Er was een baby bij gekomen en daar wou de Meester persé mee gaan wandelen. Ik bleef bij de tweeling en zou hen helpen met een werkstuk op de computer. Zeer onrealistisch, dat doen ze zelf beter.

Maar goed, de droom-Malief schreef zich een soort paper bij elkaar en vroeg toen aan de kids of het goed was. En die deden een paar snelle bewegingen op het toetsenbord en jawel, de hele tekst werd versierd met kleine tekeningetjes. Ik herinner mij nog een rijkswachterspet, een trommel...En ik werd heel boos, brulde dat ze dat weg moesten halen en dat ik het beu was...en ik snikte alsof ik vermoord werd. Zeer onrealistisch.
Toen zei Kadoke1:,,En het ergste, Malief, is dat uw tekst ook nog weg is...'' En dat was dan weer zo realistisch dat ik op slag wakker was. Negen uur, jawadde.
Een nachtmerrie van het slag waar ik jaren door geteisterd werd: examens wiskunde in het middelbaar, een nachtmerrie die bleef komen, zelfs toen ik al lang de univ achter de rug had. Werd later opgevolgd door gemiste treinen en vliegtuigen, ook niet van de poes.Kent iemand soms een remedie voor een plezante nachtmerrie?

Tien jaar later...

Mijn verhaal begint vandaag in Oxford, najaar 2001. Bezoek aan een model outlet-dorp, om de belangstellenden bekend te maken met de formule. Voor wie wil wegzappen wegens onverstaanbaar: wat vandaag Maasmechelen(*) Village heet.
Leuke trip, leuke collega's, leuke koopjes. Eén van die koopjes hing gisteren aan de waslijn en patat, toen wist ik het weer. Daar hoorde ik voor het eerst over het bestaan van de twee Kadokes.
Geduld, ik verklaar mij nader. Aan de waslijn hing een hemd van ,,Charles Tyrwhitt '', destijds gekocht voor de Meester. ,,Goeie koop'' zei een meneer van de organisatie toen, ''dikke gelukzak, die echtgenoot van u. Je moet hem minstens eerst leren hoe hij die naam moet uitspreken hé. '' Om te illustreren dat de sfeer dik in orde was. Toen belde Kalamity, toekomstige moeder (of belde ik?) met het nieuws dat ik Malief ging worden van een tweeling. Nu weet iedereen dat ik alleen maar ween van het lachen, en dat gebeurde toen ook. Grote consternatie bij het gezelschap: ,,Ze lacht maar ze weent ook, wat is er toch???''
Anyway, de meneer van de hemden hakte de knoop door: ,,That calls for champagne''.
En daar dacht ik dan weer vanmorgen aan toen ik ze _ net tien jaar oud_ aan het ontbijt zag zitten: twee grote slungels die zich nog amuzeerden met de doosjes van de cornflakes. Van de acht doosjes hadden ze er vijf naar binnen gespeeld. Plus een banaan, plus een halve liter melk. Ondertussen keken ze al verlekkerd naar de boterhammen met zelf gemaakte krabsalade en de verse tomatensoep die voor de lunch werden bereid. En zeggen dat het prematuurkes waren...
(*)Haha, Maasmechelen: gisteren vroeg een Waalse automobilist aan de Meester of Maasmechelen Village nog ver was.

Ne vollet, nen ascenseur, een school...

Achmed is onze rolluiken komen herstellen. We hebben er veertien, als ik goed heb geteld, en daarvan worden er zes alleen maar gebruikt als het stenen uit de grond vriest. Vorige maand, dus. En dan moet het toch wel lukken zeker dat die linten beginnen te rafelen en de hele installatie halfweg paraplu slaat.
Lottepoes wist raad: de echtgenoot van haar poetsvrouw deed bij haar ook klussen en vermits ze zelf ook rolluiken had kon ze tonen wat ons probleem was. Want heu ja, ze spraken geen van beiden Nederlands. Of Frans, of Engels, of Duits, of Italiaans, of Spaans. En daarmee hadden we het rijtje verstaanbare talen wel gehad. De Meester kende nog een mondjevol Latijn, maar, allez, laat maar.
Geen probleem, wij zijn creatieve mensen. We kochten zelf de linten, toonden ,,de meneer'' wat er mis was en probeerden zijn kennis uit. ,,Het lint is gescheurd'' zei de Meester? Heu? Kapot! Ja, kapot.
Enfin, laat mij u niet langer vervelen met de avonturen van Achmed, hij heeft de klus geklaard, zei toen we vroegen ,,betalen???'' ,,ik weet niet'' en toen we hem allicht veel te veel betaalden drie keer ,,dankuwel''.
En dat wou ik dus allemaal aan Bomama vertellen. Want wat vertel je aan een hoogbejaarde die haar eigen versie van feiten en toestanden aan het opbouwen is.
Malief, voorzien van een zware keel-neus-en luchtpijprochel, (sorrie) komt binnen in een tropische 25 graden en begint prompt te hoesten. ,,Wat zijde allemaal aan het vertellen?'' vraagt Bomama? ,,Ik zeg niks, ik ben aan het hoesten, ik ben verkouden''. ,,Hedde kou?'' ,,Nee make, een hoest, verkouden. Hoe zegden we dat vroeger? '' ,,Haa, ne kaa vast. Ja, in ons klas zen er ook twee aan het snotteren. Hoe ist met de kinderen? '',,Die zijn op zeeklas!'' ,,Vroeger heette dat bosklas, nu zeeklas?'' Vertwijfeling. ,,Zeepkar?''
Malief schakelt over op de avonturen met Achmed. ,,Hoe noemden wij da vroeger, zo'n rolluik? Allez, make gij had er vroeger in Brussel ene met elektriek omdat ge ze niet goed kon optrekken? '' ,,Haaa, vollets, dat zegden wij.''
's Avonds vraag ik aan de Meester hoe ze dat hier in M. noemen? ,,Blaffeturen? Vollets zeker niet.'' Voor ik naar huis ging heb ik Bomama nog gevraagd in welke klas ze nu zit? ,,Ha, bij de groten hé...''

Carnaval

En nog een verhaal uit-de-tijd-van toen. Maart jaren negentig in Milaan. De Carnavalsstoet ging er uit, de fotograaf en ikzelf, vers geland op Linate, moesten er naar de mode-defilés en we hadden een taxi gevonden die ons ,,in de buurt van de Duomo'' wou afzetten. Maar dat was zonder de verbeten Italiaanse flikken gerekend: op pakweg tweehonderd meter van ons hotel was het uitstappen en wegwezen. Het werd een hilarische tocht: twee sukkels bepakt als ezels, met rollende Samsonite over de Italiaanse keikopkes, ,,scusate'' mompelend als er weer een enthousiaste carnavalist in onze weg stond. Zeker geen echte Milanezen: die heb ik nooit betrapt op enig enthousiasme, behalve dan voor hun spiegelbeeld.
Goed, ik zal het kort houden: Celske heeft mij toen de humor van de toestand doen inzien. Toen we midden in de stoet stonden _ we moesten toch oversteken naar hotel Al Duomo?!_ grapte hij als een onvervalste Antwerpenaar: ,,we zullen doen alsof we meelopen als reclam voor Samsonite''.
Het was de eerste en laatste keer dat ik met carnaval gelachen heb.
Ook gisteren niet toen ik mijn 92-jarige moeder betrapte terwijl ze op blauwe sloefkes en met een warrige slaapkop een ,,collega''in een rolstoel voortduwde, ondertussen vrolijk lachend naar haar aan rolstoelen vastgekluisterde soortgenoten en met een airke van ,,ziedis wa da kik nog kan?!''.Ja 't had iets van carnaval maar zelfs achteraf kon ik er niet mee lachen...

Een aangekondigde dood...

Het was halfweg de jaren negentig in Milaan. Het defilé van Dolce& Gabbana begon zoals gewoonlijk met veel vertraging. En toen kwam een schitterend koppel binnen. Ze streken op pakweg tien meter van mijn zitje aan de kop van de catwalk neer en bzzzbzz: het nieuws werd prompt rondverteld. Dat was Whitney Houston en haar man Bobbi Brown. Ik zal maar eerlijk toegeven dat ik daarna nog nauwelijks naar de kleren op de catwalk heb gekeken.Maar ik had wel een verhaal...
Wat een acteerprestatie: ze hield haar schat stevig vast als een trofee, hupte ondertussen met één (lang, mooi) been op en neer op de tonen van de muziek (haar songs) en etalleerde een sprookjesversie van huisje weltevree. Terwijl de schat in kwestie geïnteresseerd naar de catwalk keek.
Het was de tijd dat de zitjes net voor de catwalk vaak bestemd waren voor de ,,sterren''. Tina Turner, Catherine Deneuve, Georges Clooney, Jean-Claude Van Damme, Eros Ramadinges(*), een keer zelfs met Ray Charles die een aangrijpende ,,Georgia '' bracht en dan als een sukkelige hond door een langbenige stoot naar de coulissen werd gesleept. Gelukkig zag hij het zelf niet...
De rest van Whitneys ondergang zal morgen wel uitgebreid in de kranten staan. Ik zag toen al een onzeker meisje dat hengelde naar liefde en respect.
Waarom heb ik vandaag al zoveel aan ons Minneke moeten denken?

(*)Met dinges bedoel ik nog een rist andere Bekende Mensen die hier nauwelijks ter zake doen.

Malief bijt hond

Ook zo genoten van ons tante Denise-met-geitjes(*) in Man bijt Hond? Ze staat sinds de uitzending nu alweer tien dagen geleden op mijn digitaal TV-lijstje en bezoekers kunnen ze nog altijd bewonderen. In de Lowizzestraat, wel te verstaan, niet op de blog. Ondertussen heb ik de makers zelfs bedankt, en, best leuk, verdorie een merci-ke terug gekregen omdat ik had laten weten dat ik er blij mee was. Geef toe, dit lijkt wel een bijdrage van de Bond zonder Naam.
Maar toen was ik al helemaal verkocht aan de rubriek en zat ik vorige week alweer op vinkeslag voor ,,Mijn Dorp'' met Moorsel bij Aalst. Want daar woont Wiske en echt waar, dat is pas ,,ne nummero''.
Of het met haar Aalsterse roots te maken heeft is onzeker maar je weet natuurlijk nooit. Ik verduidelijk: ga je met Wiske op uitstap dan vermomt ze zich als een Benidorm Bastard op een Vespa-ke. Stuurt ze je een verjaardagskaart dan ben je blij dat ze (de kaart!)in een omslag steekt. Voor de facteur hé. En als ze haar pc opkuist omdat hij hapert van de vele video-moppen en jij die mag lezen dat zit hier een Malief hardop te giechelen. Wel ambetant als de Kadokes in de buurt zijn, maar gelukkig zitten er ,,mopskes'' tussen die ik kan recycleren op kindermaat. Vrijdag liet Kadoke2 mij weten dat ze met de Domme Blondjes-mop en de papegaai veel succes had op school. (In de originele versie was het een mevrouw van lichte zeden...)
Anyway, ik hoopte dus stiekem dat Man bijt hond ook eens bij Wiske zou langsgaan met een bloemlezing van al haar zotte stoten. Een gemiste kans, jongens en meisjes, want niet alleen is Wiske heel grappig, ze had destijds de mooiste benen van de Vlaamse Uitgeversmaatschappij. Daar kon zelfs ons Mia niet aan tippen...
(*)Ook bomama had tante Denise herkend. Aan de geitjes...

Kleine overwinning

,,Een kleine overwinning'' was een uitdrukking die mijn schoonvader-zaliger mij leerde als hij bij een patiënce-spel een beetje foefelde. En daar moest ik vandaag aan denken toen ik een beetje foefelde. Ik verklaar mij nader.
Voor de krant ben ik een bijzonder spannend, interessant en goed geïnformeerd boek aan het lezen. De titel was een ietsje misleidend (Eva Slaapt) en ik dacht aan chicklit en had hem een tijdje laten liggen.
Sinds kort helemaal in de ban van een stukje geschiedenis uit Zuid-Tirol dat ik nog zelf heb meegemaakt maar helemaal vergeten was. Met de trein naar Italië? Je zag Bozen-Bolzano en je wist wel dat daar vanalles aan de hand was met de Italianen tegen de Duitssprekenden maar so what? De oorlog in Vietnam was stukken spannender.
Toch gingen Bomama en het Meesterke begin jaren zestig voor het eerst op buitenlandse reis (Lourdes tel ik niet mee...) en ze gingen naar grrrrr, ik wou het aan de Meester vertellen, van die twee namen en dat ik tegen vrienden alleen de Italiaanse naam gebruikte omdat die exotisch klonk. Maar hoe was dat nu weer??? Ik moest en zou op de twee namen komen. En vermits de Meester mij niet kon helpen_ met acteurs en namen van films komen we er samen nog wel uit _ besloot ik mijn hersentjes tot het uiterste te testen...
Niet dus. In de jongste Knack Weekend stond een verhaal uit Sudtirol en toen ging ik voor de kleine overwinning. www.... Ik begon de meer dan 600 hotels te scrollen en na drie bladzijden: EUREKA. Nova Levante. Geef toe, stukken avontuurlijker dan Welschnofen.

Memory Lane in puin...

Het was een van de vaste uitstapjes voor de Meester en Malief: een wandeling langs Ozendrop, in de jaren tachtig tien zomers lang onze vaste stek aan de kust. We hadden er heerlijke zomers beleefd, en terwijl we dan terugwandelden naar ons bescheiden appartement, nu ruim tien jaar onze nieuwe thuis-aan-zee, speelden we pure Memory Lane. Over al de mensen die ooit bij ons logeerden _ van vrienden en familieleden tot collega's en vriendinnetjes van Lottepoes en Kalamity_ en wat er nu van iedereen was geworden.
Gisteren was het dus incasseren: het oh zo fraaie landgoed met authentieke glasramen lag in puin, en als een haan op een mesthoop was een gigantische graafmachine op de berg stenen, ramen en rotsen gekropen. We herkenden stukken van de muurschildering, de gigantische smeedijzeren haard, de omgevallen brievenbus.
En we waren er gisteren niet alleen: authentieke inboorlingen stonden er hoofdschuddend bij, vertelden dat het huis, de galerij en de garages op twee dagen plat lag.
Het ziet er naar uit dat we de volgende keer een andere route gaan kiezen...
Hmm Pezzeke _ jij bent dus niet voor niets een ingenieur met technische attributen _ ik heb héél veel mooie foto's van onze glorietijd in Ozendrop en dan kunnen jullie meekijken en desgewenst een traantje wegpinken...

Goede voornemens

Vanaf vandaag hou ik rekening met de wensen en verzuchtingen van de Kadokes. Wat hebben wij vandaag geleerd Malief?
Ten eerste: die foto met de valse nagels op mijn blog vond Kadoke2 ,,verschrikkelijk''. Ze is dus wég.
Ten tweede: ik ga niet meer uit de kadokes-biecht klappen. Gedaan met lachen om hun schattige maar serieus bedoelde opmerkingen.
(allez: eentje om het af te leren: Kadoke1 komt vanmorgen als een raket uit bed geschoten, gisteren vergeten huiswerk te maken. Malief:,,oei jappie, gewoonlijk vraag ik het, nu ben ik het vergeten...'' en onze bink: ,,Nee Malief, dat is mijn verantwoordelijkheid...'')
Ten derde: ik stop met grootmoeder-opmerkingen zoals ,,wat ligt hier op de grond (van de slaapkamer)'' want dan verdien ik de repliek: ,,dat is een penseel Malief, kent ge dat niet?'' Beetje brutaal? Ik vond het schattig en ik moet niet zo'n onnozele opmerkingen maken...
Die goede voornemens voor het pakket 2012 in de stille hoop dat ze mij later ook nog ,,een coole'' zullen noemen. Zij hebben mij alvast uit de donkere eindejaarsdagen gehaald.