Meesterke en Meester

Meesterke was niet groot, dat laat de naam al vermoeden. Maar het verkleinwoord werd door de mensen gebruikt die hun kroost aan hem toevertrouwden. Er zat sympathie in dat woord. Niet dat hij zo'n softie was, Meesterke kon met een vingerknip vijftig kinderen laten stoppen en verderstappen en de verkeersdrukte stil leggen. Ik spreek van een tijd toen de kinderen nog in de rij naar huis gingen. Meesterke is er al heel lang niet meer maar hij kijkt mij minstens tweemaal per week aan vanop de secretaire als ik bij zijn Marieke Hemelzoet op bezoek ga.

Marieke is nu 32 jaar alleen. De naam heeft ze uit een glansrol bij het parochietoneel. Dat heb ik van horen zeggen. Nu speelt ze een glansrol in de 4-op-een-rij-club. Het is een van de vele activiteiten uit het home-circuit. Op ons kerstfeestje versloeg ze Kadoke2 met 3-0.

Van mijn wees-vriendinnen weet ik dat ze hun mama vreselijk missen en ik kan mij daar wel wat bij voorstellen. Toen Meesterke destijds zomaar doodviel heb ik twee jaar geweend. Niet aan een stuk, maar toch. Soms probeerde ik mij als troost de dingen te herinneren waarom ik zo kwaad op hem ben geweest...of waarom hij eens maandenlang niet tegen mij sprak. Ik had iets brutaal gezegd en ik was al een volwassen mens van 14 jaar.

Liefdesbrieven
Meesterke was een strenge vader, dat had u al gesnapt. Ik heb eens een bolwassing gekregen omdat een zwarte student mij een briefje had gestuurd (en daarin blijkbaar niet zo frisse dingen had voorgesteld, weet ik veel, ik heb de brief nooit gelezen) Dat die kerel aan mijn adres kwam omdat hij een tentoonstelling ging houden in Brussel vond hij héél ongeloofwaardig. Terwijl er zoveel andere deugnieterijen waren waar hij nooit iets van heeft vernomen...

Dezer dagen heb ik het allemaal gesnapt. Met toestemming van Marieke Hemelzoet heb ik haar groen saccosjke leegemaakt waarin de liefdesbrieven van Meesterke meer dan zestig jaar zaten opgeborgen. Ik heb er twee of drie gelezen. En ik kan mij voorstellen dat een onnozele vette knipoog van de Kongolees hem als zeer degoutant voorkwam.
Zijn jongere broer van 87 _ ik zal hem Zeer krasse Knar noemen_ vertelt graag over Meesterke. ''Zo ne stille. Ik heb hem veel getreiterd en daar heb ik nog spijt van. En daarom ga ik ook ieder jaar zijne steen kuisen en eens over zijn buik ,,reussen''. 't Was ne rare, nooit fier. Toen gij naar Leuven ging studeren zei hij dat ge er een man ging zoeken...''
,,En hij had nog gelijk ook'' grijnst Meester(*), het tweede hoofdpersonage uit dit verhaal.Even diep ademhalen. En dan zeggen ze dat ge in uw echtgenoot altijd een beetje van uw vader zoekt. Hm, ik denk nu heel erg na om gelijkenissen te vinden. Omdat Meesterke het ooit één keer zei heb ik het onthouden. Het was Nieuwjaar, ik had LDVD en hij had bij zijn zussen en broer een paar elixirrekes gekregen: ,,Allez, ik heb gehoord dat ge nog nie van de lelijkste zijt...'' Snif, merci Pa.
De Meester zijn complimentjes zijn van het genre ,,extreem links bloeddoorlopen oog'' en ,,Neus'' en echt waar, 't is zowat het enige van mijn onderdelen waar ik nu net tevreden over ben. Ja, net als Meesterke kookt hij ook graag. En zijn toekomstige ex-schoonzoon moest hem twaalf jaar lang ,,meneer'' noemen want tegen Meesterke zei hij toch ook niet.... En twee jaar geleden had hij ruzie met de moeder van de Kadokes. Ik weet begot al lang niet meer waarover het ging...maar hij zal het nog wel weten. Ahum, en zij ook.
(*)Nee, geen kunstenaar en zeker ook niet mijn baas, maar zijn werkkledij was volgens zijn kinderen een toogjas.

Long en de Kadokes

,,Je wint alleen nog maar met dènks en met kanonnen'' galmt het door de parkeergarage. De geluidsoverlast wordt veroorzaakt door Kadoke2 die ik, samen met Kadoke1 (*) net van de kleuterschool heb gehaald. ,,Ik zal wachten tot je niet meer van me houhouhout'' . Op mijn vraag waar ze dat nu weer haalt klinkt het ,,Maar Malief, dat staat toch altijd op uw radio. Ondertussen ken ik dat wel uit mijn hoofd hoor...''
Zover staan we dus. Ik beken het wat later aan hun moeder en die vond dat ik nog geluk heb. Zij werd getrakteerd op ,,ik mocht naar de kerk maar ik mocht nooit eens ziiiingen''.
Dit is een gevoelig onderwerp. Een ,,pijnpunt'' zou A. zeggen die hogere studies pedagogie volgt. Het begon allemaal toen ik Robert Long _ een ouwe favoriet _ in mijn cd-speler stak en sindsdien nooit meer veranderde. Ik vind het gewoon leuke muziek, beeldrijke teksten, en bovenal, het is geen K3 en toch vinden de Kadokes het leuk. ,,Zet nog eens wat zachte muziekjes op Malief. Wat harder alstublieft, nummer twaalf ja. ''
Ik heb mijn gordel nog niet om, mijn handrem nog niet uitgezet of de instructies vliegen mij al om de oren. ,,Ons mama zegt dat ge met die streepjes een nummer terug kunt gaan, nee, niet tien, twaalf...Jééé, de lente had vierhonderd maanden geduurd, toen heb je mij zomaar de winterse kou in gestuuuuurd...''
Mijn pedagogische taak zit er daarbij niet op. Ik heb ondertussen uitgelegd dat ,,lul'' een onbeleefd woord is en zoveel wil zeggen als ,,piemel'' en ,,meidengek'' een jongen die liever met de meisjes speelt en ,,je blik ontweek'' wil zeggen dat je niet durft kijken. Om maar een paar voorbeelden te citeren. Niet dat ik hen indoctrineer hoor. Af en toe zet ik Long ook op Pauze. Als Kadoke1 mij vanop de achterbank heel breedvoerig uitlegt wat een spookrijder is en hoe die auto die daar rijdt hé en als die nu daar rijdt maar omgekeerd dan is dat een spookrijder...Ik simplifiëer, ik kan de gebaren niet tonen. En Kadoke2 luistert met gespitste oren en zegt voor een keer niks. Haar broer die iets weet wat zij nog niet weet? Gelukkig is zij al vier melktandjes kwijt en hij niet. Laat dat vooral duidelijk zijn.
(*) Kadoke1 en Kadoke2 slaat op de volgorde waarop zij, met enig snijwerk, uit mama's buik werden gehaald. Kadoke? Hoe noem je anders iets waar je ongelooflijk blij mee bent?

Waar is onze Poisjche?..

Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik voor het laatst aan die naam dacht. Pochke was een troetelnaam, en bij heftige ruzies een treiternaam. Dan werd Pochke Poisjche op zijn Brussels, vet en koleirig omdat ik het van hem niet kon halen. Eerder had hij mij dan ,,Dikske'' genoemd of ,,Volvetteke''. Met dank aan het melk-en honigdiëet waarmee mijn grootouders mij een jaar lang vet mestten om vooral niet ziek te worden.



Poisjche -de bijnaam - was een beetje in de vergeethoek geraakt. Poisjche was groot geworden zeker, een doctor en een wetenschapper maar nu helemaal weg. Want Pochke, (ik ben al lang niet kwaad meer) is al vijftien jaar van de aardbol verdwenen.


Af en toe krijg je toch nog 'n klap, zoals toen ik Alain Remue deze week op de Laatste show zag. ,,Meer dan 90 procent van de verdwijningen worden opgelost'' zei hij. Die van Pochke niet. Op kerstavond 1992 met de wagen naar Duitsland vertrokken, via zijn Visa nog ,,opgespoord'' in twee hotels in Berlijn, via de Spoorwegen nog aangemaand om een treinticket te betalen tussen Berlijn en Maagdenburg, een half jaar later een duidelijk gestolen en leeggereden wagen teruggevonden in Dortmund, en bijna een jaar later een wijkagent die zijn identiteitskaart en zijn rijbewijs kwam brengen bij zijn moeder. Lag al lang op het bureau zei hij. Officieel geseind, opgespoord, maar de politieman wist van niets...


Net zomin als die bodybuilder van de federale die mij ,,als gunst'' liet weten dat een door mij georganiseerde reconstructie op een Duitse zender maar één getuige had opgeleverd. Een stationsbeambte uit Hagen had met Pochke gesproken en om zeker te zijn had hij het programma ,,Vermisst'' nog eens opgenomen op een andere zender. Toen ik het getuigenis las zei ik ,,Maar dat is hij, iemand die ,,hochdeutsch spreekt, argwanend is en zich daarom als een analfabeet voordeed...'' De bodybuilder keek naar zijn biceps, triceps of hoe het gebobbelte ook mocht heten en zei :,, één getuige is niks''. Zijn moeder, toen al een pak in de zeventig, is met haar kleinzoon naar Hagen gereisd, heeft zowat alle landlopers en bedelaars aangesproken en is onverrichterzake teruggekeerd...


Dood en niet begraven?


Vrienden en vriendinnen die het goed bedoelden zorgden voor een ,,voyante'' die aan de ULB les geeft in paranormale toestanden en de moeder de ultieme genadeslag bezorgde: Pochke was neergeslagen en gewurgd, lag ergens in een onderaardse gang in Berlijn. Zijn valiesje ligt naast hem.


,,Onze Poisjche is er niet meer zenne'', zegt zijn moeder als iemand vraagt of er nog nieuws is. Zijn dochter zegt dat ze het zich vijftien jaar geleden niet gerealizeerd heeft en zijn zoon heeft zich bij gelegenheid zeer boos gemaakt toen hij voor een erfeniskwestie even dood werd verklaard, maar nu is Poisjche dank zij een nieuwe wet echt dood verklaard.


Zijn ,,Kodde'', die hem pakweg 25 jaar geleden buiten gooide, maar waar hij node van wou scheiden omdat hij haar nog altijd graag zag, is terug mevrouw Poshke geworden. Want Poshke had dan wel last van muizenissen als hij zijn medicatie niet nam, hij was iemand en had vrienden over de hele wereld. Nee, ik denk niet dat hij daar ergens zit zoals de kano-man. Maar ik mag toch efkens dromen? En hij mag mij terug ,,Dikske'' noemen.

Alle begin is moeilijk

Met op de achtergrond een zeer aangrijpend verhaal over het vliegend bed van Gobelijn gaat dit eerste blog-bericht ietwat moeizaam van start. De voorlezer heeft duidelijk naar Man-bijt-hond annex de voorlezers geluisterd, zoveel boze, enthousiaste, schalkse, bange gevoelens. Ik ben vreselijk afgeleid. ,,En nu eens kijken hoe het afloopt'' zegt de actrice, gilt ,,heelp, heelp'' en dan ,,nog vijf minuten hé kindjes''. Wat wil zeggen dat ik dan aan de beurt ben.
Enfin, 't ziet er naar uit dat een langer blogverhaal voor de volgende keer zal zijn...