,,Je wint alleen nog maar met dènks en met kanonnen'' galmt het door de parkeergarage. De geluidsoverlast wordt veroorzaakt door Kadoke2 die ik, samen met Kadoke1 (*) net van de kleuterschool heb gehaald. ,,Ik zal wachten tot je niet meer van me houhouhout'' . Op mijn vraag waar ze dat nu weer haalt klinkt het ,,Maar Malief, dat staat toch altijd op uw radio. Ondertussen ken ik dat wel uit mijn hoofd hoor...''
Zover staan we dus. Ik beken het wat later aan hun moeder en die vond dat ik nog geluk heb. Zij werd getrakteerd op ,,ik mocht naar de kerk maar ik mocht nooit eens ziiiingen''.
Dit is een gevoelig onderwerp. Een ,,pijnpunt'' zou A. zeggen die hogere studies pedagogie volgt. Het begon allemaal toen ik Robert Long _ een ouwe favoriet _ in mijn cd-speler stak en sindsdien nooit meer veranderde. Ik vind het gewoon leuke muziek, beeldrijke teksten, en bovenal, het is geen K3 en toch vinden de Kadokes het leuk. ,,Zet nog eens wat zachte muziekjes op Malief. Wat harder alstublieft, nummer twaalf ja. ''
Ik heb mijn gordel nog niet om, mijn handrem nog niet uitgezet of de instructies vliegen mij al om de oren. ,,Ons mama zegt dat ge met die streepjes een nummer terug kunt gaan, nee, niet tien, twaalf...Jééé, de lente had vierhonderd maanden geduurd, toen heb je mij zomaar de winterse kou in gestuuuuurd...''
Mijn pedagogische taak zit er daarbij niet op. Ik heb ondertussen uitgelegd dat ,,lul'' een onbeleefd woord is en zoveel wil zeggen als ,,piemel'' en ,,meidengek'' een jongen die liever met de meisjes speelt en ,,je blik ontweek'' wil zeggen dat je niet durft kijken. Om maar een paar voorbeelden te citeren. Niet dat ik hen indoctrineer hoor. Af en toe zet ik Long ook op Pauze. Als Kadoke1 mij vanop de achterbank heel breedvoerig uitlegt wat een spookrijder is en hoe die auto die daar rijdt hé en als die nu daar rijdt maar omgekeerd dan is dat een spookrijder...Ik simplifiëer, ik kan de gebaren niet tonen. En Kadoke2 luistert met gespitste oren en zegt voor een keer niks. Haar broer die iets weet wat zij nog niet weet? Gelukkig is zij al vier melktandjes kwijt en hij niet. Laat dat vooral duidelijk zijn.
(*) Kadoke1 en Kadoke2 slaat op de volgorde waarop zij, met enig snijwerk, uit mama's buik werden gehaald. Kadoke? Hoe noem je anders iets waar je ongelooflijk blij mee bent?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Fijn! Zo'n onderhoudende weblog om vanop verre afstand te lezen. Wat zullen de Kadokes dit later geweldig vinden als ze kunnen lezen hoe hun Malief de stappen in hun ontwikkeling beschreef. Had ik ook maar zulke schrijfsels liggen die 31 jaar eerder met veel liefde neergepend waren...
Een reactie posten