Bomama was gevallen en ,,eventjes'' naar de afdeling ,,gehandicapten'' verhuisd. Enfin, zo noemt ze toch zelf de afdeling in Avondrood waar bejaarden luidkeels ,,met hun vrouw in de hemel'' communiceren, één enkele kranige tang de rest van het peleton commandeert waar ze mogen aan tafel zitten, enkele graatmagere wezens met lappen stof ,,gefixeerd'' in hun rolstoel wegdommelen en enkele nog alerte vogels mij steevast met ,,madam appelsien'' begroeten als ik de wekelijkse portie vitamineC naar de verpleegsterspost breng.
U had het al begrepen, 't is daar de hemel op aarde. En toen Bomama gevallen was belden de ,,zorgverstrekkers'' mij de volgende dag of madammeke Aerts enkele dagen bij de ,,gehandicapten'' mocht komen eten. Om haar te helpen. Tja, wat kon ik zeggen? ,,Ze is accoord'' was hun uitleg. Ik heb ons Bomama daar nog nooit horen protesteren. Behalve tegen mij, wel te verstaan.
En zo komt het dat ik in deze ietwat bizarre biotoop een nieuwe bezoeker leerde kennen. Zijn moeder zat sinds kort bij de ,,gehandicapten'', stil en discreet, en hij viel op omdat hij ook stil en discreet was, en niet tegen zijn moeder riep. Maar dat kon zijn omdat ze nog goed hoorde.
Toen kwam de ,,kerstviering'', die vrijdagnamiddag in Avondrood. Ik stapte met pakweg zes ,,gehandicapten'' in de lift en zocht een plaatsje in de cafetaria met geïmproviseerd altaar. Een delicate operatie om iedereen tevreden te stellen. De rollator van de 96-jarige Ida had ik volgens de dienstdoende Oma totaal verkeerd geparkeerd. Met een knal zwierde ze hem in een hoek. En zelf verplaatste ik mij een paar keer (Bomama:,,zit nu eens stil'' ) tot er achter mij geen commentaar meer kwam ,,dak indeweg zat''.
Toeval? Ik belandde achter de hoger beschreven nieuwelingen. De voorbeeldige zoon kwam een beetje te laat, excuseerde zich en was voor de rest een modelbezoeker. Tot, aan het eind van het ,,feest'', de ,,vrolijke bende '' achter mij hem sommeerde om met hen ,,naar boven te gaan''. Dat is in Avondrood geen verdoken invitatie, de gehandicaptenafdeling is ,,boven''.
,,Neenee, sorry'' zei hij, de instructies indachtig dat bezoekers geen andere dan eigen familieleden mogen ,,meenemen''. Iemand riep:,, ja, wel als ge hier directeur van den home zijt!'' De keurige meneer keek gegeneerd, zei ,,of als ik hier zelf zit'' en puur uit compassie deed ik mijn duit in het zakje: ,,ja, of als ik hier ook zit, we zijn toch ongeveer van dezelfde generatie...'' en ik dacht, 'k zal maar doen alsof dat nog klopt ook...
Monkellachske, de ware charmeur. Het kost niks en 't is nog plezant ook: ,,Maar nee, gij zijt wel veel jonger dan ik''. Oei, nee meneer, zeker niet. En nicht Tanjel met veel serieux: ,,Neenee, zij is ouder''.
Anyway, ik kreeg gelijk en da's altijd plezant...hoewel? Maar hij had een excuus voor zijn verkeerde inschatting: ,, zo'n modieuze bril, die van u, dat verwacht ge niet...'' Ochgottekes. Toch één welgemeend compliment?En in ieder geval beter dan dat van Bomama die mij iets eerder gezegd had dat ik zeker geen tijd had om naar mijn kapper te gaan?...
Later kreeg Bomama het laatste woord: ,,Weet ge wat ze zegden tegen die man zijn vrouw (zijn moeder dus): Ség, hij laat u staan en is met de jonge meisjes aan 't klappen. Da's lelijk hé?..'' Gehandicapten zegt u?
zaterdag 24 december 2011
dinsdag 20 december 2011
Wat doe ik later?
,,Néé joh, ik wil geen timmerman worden!'' Discussie op hoog niveau (het hoogste stapelbed) tussen de Kadokes 1 en 2. Zus heeft uit de jeugdbib van Kalamity en Lottepoes een boek gevonden met de aantrekkelijke titel ,,Wat doe ik later?'' (*). En ongevraagd is ze Kadoke 1 aan het overtuigen om, zoals het boek advizeert, een passende job te kiezen. Dringende besogne, ze zijn al negen...
Geen succes bij Kadoke1? Zus is niet makkelijk van de wijs te brengen en goede raad kosteloos uitdelen is haar hobby, dus is Malief aan de beurt. ,,Wat was dat weer, uw vroeger beroep? Oei, journalist staat er niet bij. Is verslaggever ook goed?'' En daar krijg ik de informatie die ik 40 jaar geleden zeker kon gebruiken: een verslaggever is bijdehand, vindingrijk, dynamisch, moedig, enthousiast, heeft een goede ontwikkeling, goede spelling, grote kennis. Er staat niets bij over ,,goed kunnen schrijven'' maar dat vindt Kadoke2 geen probleem. ,,Ge kunt toch goed spellen?...''
Ik ben dan maar eens gaan controleren wat men van een goede timmerman allemaal verwacht. Ha, die job vraagt kracht en weerstandsvermogen, wiskundige kennis, grote intelligentie, en hij (natuurlijk Hij) is vindingrijk , handig en creatief.
Hoe dan ook, ik moet dat boek ergens verstoppen. Nooit zoveel gedrukte onzin bij elkaar gezien.
Overigens, over haar eigen toekomstplannen bleef Kadoke2 vaag. Kok, misschien. Maar eerst een lief zoeken en die moet het begin van de plakband vinden! Betekenisvolle stilte.
Heu? Waarom? Maar natuurlijk: zo test je geduld en handigheid. Slimme meid.
(*)1974, datum van uitgave.
Geen succes bij Kadoke1? Zus is niet makkelijk van de wijs te brengen en goede raad kosteloos uitdelen is haar hobby, dus is Malief aan de beurt. ,,Wat was dat weer, uw vroeger beroep? Oei, journalist staat er niet bij. Is verslaggever ook goed?'' En daar krijg ik de informatie die ik 40 jaar geleden zeker kon gebruiken: een verslaggever is bijdehand, vindingrijk, dynamisch, moedig, enthousiast, heeft een goede ontwikkeling, goede spelling, grote kennis. Er staat niets bij over ,,goed kunnen schrijven'' maar dat vindt Kadoke2 geen probleem. ,,Ge kunt toch goed spellen?...''
Ik ben dan maar eens gaan controleren wat men van een goede timmerman allemaal verwacht. Ha, die job vraagt kracht en weerstandsvermogen, wiskundige kennis, grote intelligentie, en hij (natuurlijk Hij) is vindingrijk , handig en creatief.
Hoe dan ook, ik moet dat boek ergens verstoppen. Nooit zoveel gedrukte onzin bij elkaar gezien.
Overigens, over haar eigen toekomstplannen bleef Kadoke2 vaag. Kok, misschien. Maar eerst een lief zoeken en die moet het begin van de plakband vinden! Betekenisvolle stilte.
Heu? Waarom? Maar natuurlijk: zo test je geduld en handigheid. Slimme meid.
(*)1974, datum van uitgave.
maandag 5 december 2011
Patattebroek (*)
Vanmorgen gewekt met Sinterklaasgeluiden op de speelplaats van de naburige school. Een stadsschool nog wel, waar ,,Kom toooch eens kij-hij-ken nahaar de goede Sint'' volgens mij niet helemaal strookt met hun gezindte, maar soit.
Meteen klaarwakker. Beikes, de Sint, ik heb er geen goede herinneringen aan. Van de Sint die bij ons thuis kwam met een gevolg ,,notabelen'' van de plaatselijke KWB en in zijn Grote Boek een briefje had gevonden waarop Malief als acht- of negenjarige gekribbeld had ,,weg met het Frans'' en ook nog iets over zuster Polydora. Het meesterke had het gevonden (haaa, da moet ik aan de Sint geven) en ostentatief in zijn broekzak gestoken, mijn tranen ten spijt. Ik heb het 's nachts nog proberen uit zijn broekzak te vissen maar 't was zo donker. En het toppunt (als ik er nu aan denk) was dat de Sint meneer Crommen was en de zwarte Piet de beste acteur van de plaatselijke toneelvereniging, meneer Vermote begot. Ik herkende de sadisten en stond toch te bibberen. Vandaag zou je dat kindermishandeling noemen.Maar de Sint vergaf het mij grootmoedig terwijl hij voor Poichke een kleine zweep bracht. ,,Tof'' zei die, ,,een vislijn!''. Of heb ik het mis dat de Sint het mij vergaf? Ik vond 's morgens op mijn stoel behalve speculoos een ,,patattebroek''. Neem van mij aan dat het iets affreus was: vormeloos bruin en ,,op de groei''. Nu werd ik als dochtertje van het meesterke op school al wel eens gepest ,,kijk, uwe pa zoekt u!'' (niet dus), maar met die patattebroek was het raak. Al was het maar omdat het kristelijk geloof gebood dat we er een rokje moesten overheen trekken. Tsjtsjtsj. En dat is toch nog mode-journaliste geworden...
(*) Ik weet het ,,Patattenbroek'', maar toen bestond die ,,n'' nog niet...
(**) En dat verhaal van de valse sinten heb ik al eens ergens geschreven, sorrie...
Terwijl ik dit nalees stort twee meter achter mij de kraan van anderhalve meter van Kadoke1 in elkaar. Moet ik dat aan de kerkelijke overheid melden als ''een signaal?''De kraan is twee jaar oud hoor, vandaag gaan de kids als Sint-kado naar de tandarts. Wedden dat Kadoke2 er binnenkort een verhaal over schrijft?
Meteen klaarwakker. Beikes, de Sint, ik heb er geen goede herinneringen aan. Van de Sint die bij ons thuis kwam met een gevolg ,,notabelen'' van de plaatselijke KWB en in zijn Grote Boek een briefje had gevonden waarop Malief als acht- of negenjarige gekribbeld had ,,weg met het Frans'' en ook nog iets over zuster Polydora. Het meesterke had het gevonden (haaa, da moet ik aan de Sint geven) en ostentatief in zijn broekzak gestoken, mijn tranen ten spijt. Ik heb het 's nachts nog proberen uit zijn broekzak te vissen maar 't was zo donker. En het toppunt (als ik er nu aan denk) was dat de Sint meneer Crommen was en de zwarte Piet de beste acteur van de plaatselijke toneelvereniging, meneer Vermote begot. Ik herkende de sadisten en stond toch te bibberen. Vandaag zou je dat kindermishandeling noemen.Maar de Sint vergaf het mij grootmoedig terwijl hij voor Poichke een kleine zweep bracht. ,,Tof'' zei die, ,,een vislijn!''. Of heb ik het mis dat de Sint het mij vergaf? Ik vond 's morgens op mijn stoel behalve speculoos een ,,patattebroek''. Neem van mij aan dat het iets affreus was: vormeloos bruin en ,,op de groei''. Nu werd ik als dochtertje van het meesterke op school al wel eens gepest ,,kijk, uwe pa zoekt u!'' (niet dus), maar met die patattebroek was het raak. Al was het maar omdat het kristelijk geloof gebood dat we er een rokje moesten overheen trekken. Tsjtsjtsj. En dat is toch nog mode-journaliste geworden...
(*) Ik weet het ,,Patattenbroek'', maar toen bestond die ,,n'' nog niet...
(**) En dat verhaal van de valse sinten heb ik al eens ergens geschreven, sorrie...
Terwijl ik dit nalees stort twee meter achter mij de kraan van anderhalve meter van Kadoke1 in elkaar. Moet ik dat aan de kerkelijke overheid melden als ''een signaal?''De kraan is twee jaar oud hoor, vandaag gaan de kids als Sint-kado naar de tandarts. Wedden dat Kadoke2 er binnenkort een verhaal over schrijft?
vrijdag 2 december 2011
Koopkracht...
Vrijdagmorgen: een overrompeling in de supermarkt van de komiek. Nauwelijks plek om te parkeren, lange rijen aan de kassa en vooral: behalve de gewone stommelende Benidorm Bastards zoals wij ook veel ,,gewone werkende mensen''.
Waarmee bedoeld: middelbare leeftijd, heu, of toch niet met pensioen hé??Tja. Terwijl we lijdzaam aanschuiven toch even in de volgestouwde winkelkarretjes geloerd. Wat de Meester de opmerking ontlokt dat je wel kon zien dat het crisis was.
Op het nieuws van 13uur kregen we de verklaring voor dat vroege begin van het weekend: staking natuurlijk. Tegen de verminderde koopkracht. Goe mopske zou Kadoke2 zeggen.
Waarmee bedoeld: middelbare leeftijd, heu, of toch niet met pensioen hé??Tja. Terwijl we lijdzaam aanschuiven toch even in de volgestouwde winkelkarretjes geloerd. Wat de Meester de opmerking ontlokt dat je wel kon zien dat het crisis was.
Op het nieuws van 13uur kregen we de verklaring voor dat vroege begin van het weekend: staking natuurlijk. Tegen de verminderde koopkracht. Goe mopske zou Kadoke2 zeggen.
donderdag 24 november 2011
't Is de glazenwasser...
Dinsdagmorgen, Kadokestijd. Aan het ontbijt is al een fles melk ,,omgevallen'' en heeft Malief de fruitthee in een zeefje gegoten en de helft op tafel gemorst. Relax, nog een kwartier voor de Meester op zijn vingers fluit _bij manier van spreken, hij kan het niet meer _ en ze via de Kruidtuin naar school stappen. Daar liggen geen beukennootjes meer, dus ze kunnen doorstappen...
De broek van Kadoke1 is nog wat nat, de tafel een chaos en daar gaat de deurbel. Kadoke2, in de fase ,,mijn haar is al genoeg gekamd'' springt recht en wil weten wie dat is, zo 's morgens vroeg. Ha, de glazenwasser schat. (dat weet ik omdat het de derde dinsdag van de maand is, ik ben geen helderziende...).
Interessant genoeg opdat Kadoke2 mij met vragen bestookt: hoeveel keer komt die, iedere maand, iedere week, iedere dag?
Daar komt de bink met zijn emmertje binnen. 't Is de baas van de firma en ik heb hem al een tijdje niet meer gezien (hij heeft allochtone helpers, een beetje zoals Sinterklaas) en dus doe ik een klapke...terwijl Kadoke2 hem met grote ogen monstert. Dus zegt Malief: ,,Ja, ze vroeg zich af hoe dikwijls gij de ruiten komt kuisen'' en de bink met een knipoog:,,als gij later alleen woont kom ik alle dagen...''
Hm, Kadoke2 schudt haar lange haren bij zoveel onzin...en gaat verder haar thee uitslurpen. En of ze nog een sneetje peperkoek van den opa mag hebben, hij zal nog wel een paar pakken gehamsterd hebben zeker?
Kadoke2 heeft er nog geen flauw benul van dat ze benijdenswaardige genen heeft. Nee, niet van Malief : nooit gedacht dat het prutske van twee kilo zo'n lange benen zou krijgen. Idem voor haar broer, maar daar kijken glazenwassers (gelukkig) niet naar.
PS Ik heb het verhaal eerst aan Kalamity verteld. Ze moest zo eens denken dat ik pedofielen binnenlaat.
De broek van Kadoke1 is nog wat nat, de tafel een chaos en daar gaat de deurbel. Kadoke2, in de fase ,,mijn haar is al genoeg gekamd'' springt recht en wil weten wie dat is, zo 's morgens vroeg. Ha, de glazenwasser schat. (dat weet ik omdat het de derde dinsdag van de maand is, ik ben geen helderziende...).
Interessant genoeg opdat Kadoke2 mij met vragen bestookt: hoeveel keer komt die, iedere maand, iedere week, iedere dag?
Daar komt de bink met zijn emmertje binnen. 't Is de baas van de firma en ik heb hem al een tijdje niet meer gezien (hij heeft allochtone helpers, een beetje zoals Sinterklaas) en dus doe ik een klapke...terwijl Kadoke2 hem met grote ogen monstert. Dus zegt Malief: ,,Ja, ze vroeg zich af hoe dikwijls gij de ruiten komt kuisen'' en de bink met een knipoog:,,als gij later alleen woont kom ik alle dagen...''
Hm, Kadoke2 schudt haar lange haren bij zoveel onzin...en gaat verder haar thee uitslurpen. En of ze nog een sneetje peperkoek van den opa mag hebben, hij zal nog wel een paar pakken gehamsterd hebben zeker?
Kadoke2 heeft er nog geen flauw benul van dat ze benijdenswaardige genen heeft. Nee, niet van Malief : nooit gedacht dat het prutske van twee kilo zo'n lange benen zou krijgen. Idem voor haar broer, maar daar kijken glazenwassers (gelukkig) niet naar.
PS Ik heb het verhaal eerst aan Kalamity verteld. Ze moest zo eens denken dat ik pedofielen binnenlaat.
woensdag 23 november 2011
Merci Blogspot
Heel lang geleden (toen de dieren nog konden praten) schreef de geërgerde burger (lees geërgerd, niet geëerd) een lange brief naar de krant. Thanks God dat ik vandaag die omweg niet meer moet maken. U mag meteen wegzappen, zo'n verhaal wordt het.
Vorige week ongeveer pats boem patat aan de Lamotsite op onze dierbare burgervader gelopen. Kon net op tijd een stap opzij zetten maar jawel, ik zag aan zijn voorzichtig wrijven aan zijn neus dat hij de Meester had herkend. Die da zoen ambetante vraage ha gesteld oep de volksvergaaadering.
(En nu gaan we maar verder in cursief, 't is ook mooier). Blijf bij de les, Malief, we hadden het over ergernis. Dus, sinds vorige week daveren de bussen weer door onze woonstraat. Allemaal in het kader van de ,,autoluwe binnenstad''.
Nee, ik haal even adem...In de tuin, waar het roet nog niet helemaal is doorgedrongen.
De tweede ergernis gaat weer over mijn (ex)beroep. Lees in de bladen en boekskes dat er een nieuw ,,journalistiek'' talent is opgestaan: een modeblog van een,, maddemoisel'' van twaalf jaar en ze verzamelt vodjes en fotookes en kleurekes en ze ziet er zelf uit als een fooraap met een gigantische bril als accessoire, maar ,,ze weet wat ze wil''. Ha ja, ze wil modejournaliste worden. Veel namen van winkels op haar blog zetten en fotookes van ,,spullekes'' die ,,tof'' zijn.
OK, ik heb het begrepen. Als je vandaag ,,in de boekskes'' de commerciële met lucht gevulde Trien Degol en Triana Kriekentop als ultieme modespecialisten krijgt voorgeschoteld, dan heb je geen nood aan een onafhankelijk, kritisch, met vaart geschreven, foutloos gespeld en met knipoogjes gelardeerd modeverhaal. Mensenlief, wat ben ik een ouderwetse trien.
Vorige week ongeveer pats boem patat aan de Lamotsite op onze dierbare burgervader gelopen. Kon net op tijd een stap opzij zetten maar jawel, ik zag aan zijn voorzichtig wrijven aan zijn neus dat hij de Meester had herkend. Die da zoen ambetante vraage ha gesteld oep de volksvergaaadering.
(En nu gaan we maar verder in cursief, 't is ook mooier). Blijf bij de les, Malief, we hadden het over ergernis. Dus, sinds vorige week daveren de bussen weer door onze woonstraat. Allemaal in het kader van de ,,autoluwe binnenstad''.
Nee, ik haal even adem...In de tuin, waar het roet nog niet helemaal is doorgedrongen.
De tweede ergernis gaat weer over mijn (ex)beroep. Lees in de bladen en boekskes dat er een nieuw ,,journalistiek'' talent is opgestaan: een modeblog van een,, maddemoisel'' van twaalf jaar en ze verzamelt vodjes en fotookes en kleurekes en ze ziet er zelf uit als een fooraap met een gigantische bril als accessoire, maar ,,ze weet wat ze wil''. Ha ja, ze wil modejournaliste worden. Veel namen van winkels op haar blog zetten en fotookes van ,,spullekes'' die ,,tof'' zijn.
OK, ik heb het begrepen. Als je vandaag ,,in de boekskes'' de commerciële met lucht gevulde Trien Degol en Triana Kriekentop als ultieme modespecialisten krijgt voorgeschoteld, dan heb je geen nood aan een onafhankelijk, kritisch, met vaart geschreven, foutloos gespeld en met knipoogjes gelardeerd modeverhaal. Mensenlief, wat ben ik een ouderwetse trien.
dinsdag 8 november 2011
Bedtijd
De instructies van Kalamity waren ,,loud and clear'': de Kadokes moesten op tijd in bed want ze waren doodmoe. En voor één keer was de Meester er niet bij om het tandenpoetsen (discreet) te superviseren: vergadering bij de buren en binnenkort weer zwarte vlaggen in de Lowizzestraat, maar da's een ander verhaal.
We keken dus eerst naar ,,Gek of geniaal'' _ dat vinden ze geweldig _ (terwijl hun verontruste grootmoeder het vooral over gevaarlijke zotten had en zeker nooit proberen na te doen, maar ook dat is een ander verhaal.)
Klokslag acht verdween het lichtjes uitgelaten duo naar de eerste verdieping voor de opgelegde taken: uitkleden en pyama aan, handen en gezicht wassen, tandenpoetsen, plassen (niet noodzakelijk in deze volgorde) en dan nog tot kwart voor negen lezen. ,,OKééé''.
Tien minuten later: ik kan door het kabaal boven mijn hoofd niet horen wat de weerman zegt, maar kom, ik ben een geduldig mens. En Thuis begint.
Vijf minuten later: ik kan niet horen wat Simonneke zegt en ik sjoefel naar de trap: ,,ZEG kan da nie wa stiller???'' Hebben ze het gehoord? Het is nu stil.
Vijf minuten later: springt daar nu iemand van het hoogste bed, wat valt er om, was dat een gil???
Malief pakt een moeizaam sprintje naar boven, en daar liggen twee half aan- of is het uit-geklede apen te rollebollen in een discussie om een pyamabroek (ze hebben allebei dezelfde pyamabroek maar dat is een ander verhaal..)
Deze Malief was op kookpunt en dus ging de anders zo lieflijke stem een pak decibels omhoog. Het resultaat was verbazend. Toen ik het later aan de Meester vertelde liepen de tranen(van het lachen) mij over de wangen: twee slungels met een halve pyama naast hun bed, effenaf in het gelid, met gebogen hoofd. (Amai, hebben ze dat bij de scouts geleerd?) Na nog een korte preek hinkte ik naar buiten. En na Thuis ging ik terug naar boven: twee modellekes in hun bed met een Suske en Wiske, hun kleren NETJES opgevouwen in drie stapeltjes, vuile was apart. Gewoonlijk moet ik die van de grond rapen, maar dat is een ander verhaal.
En jawel, toen heb ik ze dus uitvoerig gecomplimenteerd met de keurige stapeltjes en hen allebei een knuffel gegeven. Terwijl ik buiten stapte vroeg Kadoke twee: ,,Hebt ge nog pijn van uw voet Malief?'' en toen ik dat beaamde hoorde ik haar nog net tegen haar broer zeggen: ,,Ik had het u nog gezegd hé Jasper, daarom was ze kwaad...''
We keken dus eerst naar ,,Gek of geniaal'' _ dat vinden ze geweldig _ (terwijl hun verontruste grootmoeder het vooral over gevaarlijke zotten had en zeker nooit proberen na te doen, maar ook dat is een ander verhaal.)
Klokslag acht verdween het lichtjes uitgelaten duo naar de eerste verdieping voor de opgelegde taken: uitkleden en pyama aan, handen en gezicht wassen, tandenpoetsen, plassen (niet noodzakelijk in deze volgorde) en dan nog tot kwart voor negen lezen. ,,OKééé''.
Tien minuten later: ik kan door het kabaal boven mijn hoofd niet horen wat de weerman zegt, maar kom, ik ben een geduldig mens. En Thuis begint.
Vijf minuten later: ik kan niet horen wat Simonneke zegt en ik sjoefel naar de trap: ,,ZEG kan da nie wa stiller???'' Hebben ze het gehoord? Het is nu stil.
Vijf minuten later: springt daar nu iemand van het hoogste bed, wat valt er om, was dat een gil???
Malief pakt een moeizaam sprintje naar boven, en daar liggen twee half aan- of is het uit-geklede apen te rollebollen in een discussie om een pyamabroek (ze hebben allebei dezelfde pyamabroek maar dat is een ander verhaal..)
Deze Malief was op kookpunt en dus ging de anders zo lieflijke stem een pak decibels omhoog. Het resultaat was verbazend. Toen ik het later aan de Meester vertelde liepen de tranen(van het lachen) mij over de wangen: twee slungels met een halve pyama naast hun bed, effenaf in het gelid, met gebogen hoofd. (Amai, hebben ze dat bij de scouts geleerd?) Na nog een korte preek hinkte ik naar buiten. En na Thuis ging ik terug naar boven: twee modellekes in hun bed met een Suske en Wiske, hun kleren NETJES opgevouwen in drie stapeltjes, vuile was apart. Gewoonlijk moet ik die van de grond rapen, maar dat is een ander verhaal.
En jawel, toen heb ik ze dus uitvoerig gecomplimenteerd met de keurige stapeltjes en hen allebei een knuffel gegeven. Terwijl ik buiten stapte vroeg Kadoke twee: ,,Hebt ge nog pijn van uw voet Malief?'' en toen ik dat beaamde hoorde ik haar nog net tegen haar broer zeggen: ,,Ik had het u nog gezegd hé Jasper, daarom was ze kwaad...''
zondag 30 oktober 2011
Slijtage
Ach nee, u dacht toch niet dat ik weer over mijn gips ging zeuren? Dat ligt in de bak ,,medisch afval'' bij dokter Been. Slijtage in het huishouden Malief ja. Letterlijk.
Het begon met de televisie. Een leeftijd kan ik er niet opplakken maar hij dateerde wel uit de tijd dat dat gerief nog feilloos werkte. Tot de geluidsband het begaf. Tja, dat moest er van komen. En altijd onderschriften lezen tot het kreng ineens terug geluid produceerde, aan het geduld van de Meester zijn grenzen. (*)
Terwijl we in de toonzaal de bestelbon laten invullen val ik bijna van mijn stoel van het lachen: porno op alle gigantisch opgestelde breedbeeldschermen. ,,Wat is er?'' vroegen de verkoper en de Meester die met hun rug naar de zaal zaten. Haha, en geen van beiden durfde zich direct omdraaien. De verkoper dacht waarschijnlijk: die madam-op-krukken halucineert zeker? Nee hoor. Maar na mijn opmerking werd wel alarm geslagen en kwam een andere natuurfilm...
Drie dagen eerder was ik ook al eens binnengepikkeld om een nieuwe microgolf-oven te kiezen. Toen heb ik mij wel met iets meer waardigheid gedragen en dat was nodig want de uitleg was heel ingewikkeld en ik ben nog altijd aan het studeren.
Waarna het de spoelbak van het benedentoilet was die het begaf. Dat is na een wachttijd van tien dagen ook weer in orde.
En weet ge wat alle leveranciers na installatie vertelden?,,Zo lang als die oude gaan deze niet meer mee hoor''.
Dan liever dokter Been: die geeft zijn klanten tenminste nog wat hoop. ,,Alles in orde, maar niet direct van de trap springen hé?'' Alsof ik zo nog van de trap kom. Maar misschien behoort dat tot de feelgood-service van het ziekenhuis? Aan Lottepoes vroegen ze na haar knie-operatie van drie of vier jaar geleden of ze een briefje voor school nodig had? Héhé.
(*)Terwijl we op de nieuwe TV zaten te wachten_ volle week_ snokte de Meester van frustratie aan onze (ingebouwde) kast en sprong het geluid weer aan waarna hij de rest van de week feilloos werkte. Hm, kabeltje zat vast...
Het begon met de televisie. Een leeftijd kan ik er niet opplakken maar hij dateerde wel uit de tijd dat dat gerief nog feilloos werkte. Tot de geluidsband het begaf. Tja, dat moest er van komen. En altijd onderschriften lezen tot het kreng ineens terug geluid produceerde, aan het geduld van de Meester zijn grenzen. (*)
Terwijl we in de toonzaal de bestelbon laten invullen val ik bijna van mijn stoel van het lachen: porno op alle gigantisch opgestelde breedbeeldschermen. ,,Wat is er?'' vroegen de verkoper en de Meester die met hun rug naar de zaal zaten. Haha, en geen van beiden durfde zich direct omdraaien. De verkoper dacht waarschijnlijk: die madam-op-krukken halucineert zeker? Nee hoor. Maar na mijn opmerking werd wel alarm geslagen en kwam een andere natuurfilm...
Drie dagen eerder was ik ook al eens binnengepikkeld om een nieuwe microgolf-oven te kiezen. Toen heb ik mij wel met iets meer waardigheid gedragen en dat was nodig want de uitleg was heel ingewikkeld en ik ben nog altijd aan het studeren.
Waarna het de spoelbak van het benedentoilet was die het begaf. Dat is na een wachttijd van tien dagen ook weer in orde.
En weet ge wat alle leveranciers na installatie vertelden?,,Zo lang als die oude gaan deze niet meer mee hoor''.
Dan liever dokter Been: die geeft zijn klanten tenminste nog wat hoop. ,,Alles in orde, maar niet direct van de trap springen hé?'' Alsof ik zo nog van de trap kom. Maar misschien behoort dat tot de feelgood-service van het ziekenhuis? Aan Lottepoes vroegen ze na haar knie-operatie van drie of vier jaar geleden of ze een briefje voor school nodig had? Héhé.
(*)Terwijl we op de nieuwe TV zaten te wachten_ volle week_ snokte de Meester van frustratie aan onze (ingebouwde) kast en sprong het geluid weer aan waarna hij de rest van de week feilloos werkte. Hm, kabeltje zat vast...
woensdag 26 oktober 2011
Countdown
Maandagavond: Kadoke2 toont mij haar linkerarm waarop zes streepjes. Bic-streepjes, voor u ongerust wordt. Zes kleine rechte streepjes. En of ik wil zeggen wanneer het precies halfacht is, want dan mag ze een streepje uitvegen. Zoveel streepjes voor het herfstvakantie is, met eerst een scoutskamp, dan een Centerparcs-verblijf en dan, voor Kadoke1, een volleybal-kamp. En of mijn gips er dan ook zal ,,af'' zijn? Juist ja, nog drie-en een halve streepjes.
Dat tellen zit in de familie, ik zal het maar toegeven. Te beginnen met bomama die soms van verveling de knopjes op haar telefoon telt. Dan Malief die sinds haar laatste verjaardag telkens als ze gaat slapen een soortement ritueel reciteert: ,,allez, toch nog pakweg 3000 keer gaan slapen...''
Nichtje Suus heeft er mij op attent gemaakt: ze zit ook zoveel aan vroeger te denken en 't is de tijd van 't jaar en de leeftijd, en hoeveel hebben we nog tegoed?
Toen ik vanmorgen mijn pyama opplooide realizeerde ik mij dat ik met die gipsmizerie al een tijdje vergeten was te tellen. Oef.
Dat tellen zit in de familie, ik zal het maar toegeven. Te beginnen met bomama die soms van verveling de knopjes op haar telefoon telt. Dan Malief die sinds haar laatste verjaardag telkens als ze gaat slapen een soortement ritueel reciteert: ,,allez, toch nog pakweg 3000 keer gaan slapen...''
Nichtje Suus heeft er mij op attent gemaakt: ze zit ook zoveel aan vroeger te denken en 't is de tijd van 't jaar en de leeftijd, en hoeveel hebben we nog tegoed?
Toen ik vanmorgen mijn pyama opplooide realizeerde ik mij dat ik met die gipsmizerie al een tijdje vergeten was te tellen. Oef.
vrijdag 21 oktober 2011
Informanten
Ik zal het nu maar bekennen: de laatste tien jaar van mijn carrière in de journalistiek heb ik gebruik gemaakt van informanten. Tussen haakjes, niet zoals mijn collega GK die een informant was bij de KGB, laten we wel wezen. En mijn informanten heb ik nooit betaald of zo, ze waren zo verguld als ik hen om informatie vroeg dat ze het zelfs jaren later met omzichtigheid vertelden.
Ik verklaar mij nader.
Aandachtige lezertjes zullen al weten dat die laatste carrière-jaren (en vooral de bazige chefkes met gewéldige ideetjes) er teveel aan waren. Met Karl Lagerfeld, Dries Van Noten of Gianni Versace konden ze mij niet pakken, maar huis/tuin- en keukenweetjes, dat was wat anders. ,,Zeg, die van de mode kan eens een stuk schrijven over de rage (?) van het handwerk/breien/zelf kleren maken/schooluniformen/sneeuwklassen/'' (om het nu eens over die éne informante te hebben. En dan belde ik naar de directrice van de school van onze dochters en had het vooral over Lottepoes (omdat het zo'n slimme én brave was*) en de (toen nog eerwaarde zuster) babbelde en vertelde en nodigde mij uit bij de vakleraressen (en ik deed mij sukkelig voor en zei dat ze mijn enige hoop was) en ze beloofde mij discretie (en ik zou de geheimen over de herrie rond het schooluniform niet aan de grote klok hangen). Een goeie deal, quoi?
Onlangs ging Lottepoes naar een reunie van haar retorika. En daar riep de ex-directrice en mijn informante en plein public:,,Ha ja, uw mama was mijn geheime vriendin!'' De vriendinnen van Lottepoes keken bedenkelijk(**) en Lottepoes riep mij enkele dagen later ter verantwoording: ,,Mama, WAT WAS DAT?'' Ik heb toen heel hard gelachen. Zo hard gelachen dat ik vergeten ben haar te vertellen waar die ere-titel vandaan kwam.
(*)Kalamity was vooral een héél slimme
(**)Van zuster directrice was bekend dat ze al een vriendin had...
Ik verklaar mij nader.
Aandachtige lezertjes zullen al weten dat die laatste carrière-jaren (en vooral de bazige chefkes met gewéldige ideetjes) er teveel aan waren. Met Karl Lagerfeld, Dries Van Noten of Gianni Versace konden ze mij niet pakken, maar huis/tuin- en keukenweetjes, dat was wat anders. ,,Zeg, die van de mode kan eens een stuk schrijven over de rage (?) van het handwerk/breien/zelf kleren maken/schooluniformen/sneeuwklassen/'' (om het nu eens over die éne informante te hebben. En dan belde ik naar de directrice van de school van onze dochters en had het vooral over Lottepoes (omdat het zo'n slimme én brave was*) en de (toen nog eerwaarde zuster) babbelde en vertelde en nodigde mij uit bij de vakleraressen (en ik deed mij sukkelig voor en zei dat ze mijn enige hoop was) en ze beloofde mij discretie (en ik zou de geheimen over de herrie rond het schooluniform niet aan de grote klok hangen). Een goeie deal, quoi?
Onlangs ging Lottepoes naar een reunie van haar retorika. En daar riep de ex-directrice en mijn informante en plein public:,,Ha ja, uw mama was mijn geheime vriendin!'' De vriendinnen van Lottepoes keken bedenkelijk(**) en Lottepoes riep mij enkele dagen later ter verantwoording: ,,Mama, WAT WAS DAT?'' Ik heb toen heel hard gelachen. Zo hard gelachen dat ik vergeten ben haar te vertellen waar die ere-titel vandaan kwam.
(*)Kalamity was vooral een héél slimme
(**)Van zuster directrice was bekend dat ze al een vriendin had...
maandag 10 oktober 2011
Hinkeltje kraminkeltje
Ja zeg, hoe ging dat liedje weer waar we vroeger op hinkelden? Hinkeltje kraminkeltje kwam aangelopen? Een vraag die ik dezer dagen aan Bomama zal stellen: ze zal het zeker weten. Meer recente vragen liggen wat moeilijker maar dan kunnen we nog eens ,,discuteren''.
Enfin, een round-up: de Meester moet er zeker veel betrouwbaarder (heu?) uitzien dan Malief want hij stapte met de IK-formulieren naar de officiële instanties en jawel: een ambtenaar (politieman?) gaat naar Avondrood komen om Bomama te laten tekenen. Voor een Echte carnandité(*), zoals ze zelf zegt. Of was het omdat hij het grietje achter de toog heeft ingepakt?
Idem bij de oogarts: moeiteloos alle ,,vergunningen'' voor dure oogdruppels gekregen.
Et pendant ce temps là: hinkeltje kraminkeltje nietwaar. Kadoke1 heeft mij getroost: ''Malief, toen ik deze zomer een gips had liep ik ook raar he maar tegen het eind kon ik er mee lopen. Ik wil zeggen: rennen hé.,, 'k Zie het nog niet direct gebeuren...
Tanjel heeft het mooi gerelativeerd: Er zijn erger dingen hé. Absoluut. Ik moest haar bij ons jongste bezoek aan Avondrood nog vertellen wie er weer allemaal ,,verdwenen'' is en ik mompelde dus ,,necrologie'' kwestie van Bomama wat te misleiden. Maar het ging over een vrouw van 95 die ik op vijf jaar tijd heb zien wegschrompelen en een man van pakweg 80 die als een leeuw in een kooi bij de dementen rondbrieste. Ook dat was eigenlijk geen slecht nieuws...
(*)Carte d'idendité, ,,stoit stoem da de Franse in Brussel mê ons lachten'' Maar dat is stof voor een ander verhaal...(heu, dat moet ik toch niet ondertitelen hé, 't is toch geen Westvlaams?)
Enfin, een round-up: de Meester moet er zeker veel betrouwbaarder (heu?) uitzien dan Malief want hij stapte met de IK-formulieren naar de officiële instanties en jawel: een ambtenaar (politieman?) gaat naar Avondrood komen om Bomama te laten tekenen. Voor een Echte carnandité(*), zoals ze zelf zegt. Of was het omdat hij het grietje achter de toog heeft ingepakt?
Idem bij de oogarts: moeiteloos alle ,,vergunningen'' voor dure oogdruppels gekregen.
Et pendant ce temps là: hinkeltje kraminkeltje nietwaar. Kadoke1 heeft mij getroost: ''Malief, toen ik deze zomer een gips had liep ik ook raar he maar tegen het eind kon ik er mee lopen. Ik wil zeggen: rennen hé.,, 'k Zie het nog niet direct gebeuren...
Tanjel heeft het mooi gerelativeerd: Er zijn erger dingen hé. Absoluut. Ik moest haar bij ons jongste bezoek aan Avondrood nog vertellen wie er weer allemaal ,,verdwenen'' is en ik mompelde dus ,,necrologie'' kwestie van Bomama wat te misleiden. Maar het ging over een vrouw van 95 die ik op vijf jaar tijd heb zien wegschrompelen en een man van pakweg 80 die als een leeuw in een kooi bij de dementen rondbrieste. Ook dat was eigenlijk geen slecht nieuws...
(*)Carte d'idendité, ,,stoit stoem da de Franse in Brussel mê ons lachten'' Maar dat is stof voor een ander verhaal...(heu, dat moet ik toch niet ondertitelen hé, 't is toch geen Westvlaams?)
vrijdag 30 september 2011
Dat kennen we nu ook!
Maandagnamiddag: zonnig en prima stapweer volgens de specialisten. En dus trok Malief naar de Kruidtuin met in één hand het spreekwoordelijk goede boek. Nog even zonnen alvorens Kadoke2 van school te halen. Haar voornemen was nog niet koud of daar lag ze als een volumineus pakket in de goot. Het had een van die grappige filmjes op You Tube kunnen zijn, eerste take.
Het volgende ogenblik boog een bink zich over de hulpeloze Malief en gelukkig zag hij er niet alleen goed uit maar had hij ook nog spieren om op te takelen. Take twee: een Chanel-bril aan één oor, het goede boek nog altijd in de goot, een stamelend slachtoffer dat zei dat het niks was.
Helaas, misplaatste trots: het volgend ogenblik strompelde ze rechtsomkeer naar huis om de Meester te verwittigen dat september ook dit jaar niet een geluksmaand wordt en hij naar school mocht.
Take 3: strompelstrompel, zucht, kreun: ho, een rollende bureaustoel, jaaah, daar kan ik mee verder.
Take4: in het ziekenhuis. De zever en de bureaucratie slaan we over: hop in het gips, twee krukken en kom vrijdag maar eens terug. Hoogtepunt van You Tube: Malief in een krakkemikkige rolstoel met twee krukken in de aanslag, de Meester als een authentieke Benidorm Bastard patat de stoep af gereden. Een allochtone familie met spieren trekt de sukkel terug op het rechte pad (maal twéé!)
Take 5: de Meester besluit de rijbaan te nemen en trekt met (nog altijd krakkemikkige, ondertussen met losse voetsteuntjes slepende rolstoel) voor het verkeer uit. ,,Ze moeten maar wachten gvd''.
Take6: Terug in de Lowizzestraat. Gelukkig al een tijdje doodlopend en dus rustig en voorts altijd bevolkt met deftige mensen die niet achter hun gordijn staan en zich bijgevolg een breuk lachen. Spijtig van al die discrete toeschouwers, u zal het dus op You Tube moeten missen. Tenzij er in het kabinet van dokter Been een Hans Otten achter het gordijn zat die patiënten met gebroken voet zonder gips op krukken richting uitgang stuurde. Oeps!? Malief kon er alvast niet mee lachen.
Het volgende ogenblik boog een bink zich over de hulpeloze Malief en gelukkig zag hij er niet alleen goed uit maar had hij ook nog spieren om op te takelen. Take twee: een Chanel-bril aan één oor, het goede boek nog altijd in de goot, een stamelend slachtoffer dat zei dat het niks was.
Helaas, misplaatste trots: het volgend ogenblik strompelde ze rechtsomkeer naar huis om de Meester te verwittigen dat september ook dit jaar niet een geluksmaand wordt en hij naar school mocht.
Take 3: strompelstrompel, zucht, kreun: ho, een rollende bureaustoel, jaaah, daar kan ik mee verder.
Take4: in het ziekenhuis. De zever en de bureaucratie slaan we over: hop in het gips, twee krukken en kom vrijdag maar eens terug. Hoogtepunt van You Tube: Malief in een krakkemikkige rolstoel met twee krukken in de aanslag, de Meester als een authentieke Benidorm Bastard patat de stoep af gereden. Een allochtone familie met spieren trekt de sukkel terug op het rechte pad (maal twéé!)
Take 5: de Meester besluit de rijbaan te nemen en trekt met (nog altijd krakkemikkige, ondertussen met losse voetsteuntjes slepende rolstoel) voor het verkeer uit. ,,Ze moeten maar wachten gvd''.
Take6: Terug in de Lowizzestraat. Gelukkig al een tijdje doodlopend en dus rustig en voorts altijd bevolkt met deftige mensen die niet achter hun gordijn staan en zich bijgevolg een breuk lachen. Spijtig van al die discrete toeschouwers, u zal het dus op You Tube moeten missen. Tenzij er in het kabinet van dokter Been een Hans Otten achter het gordijn zat die patiënten met gebroken voet zonder gips op krukken richting uitgang stuurde. Oeps!? Malief kon er alvast niet mee lachen.
donderdag 22 september 2011
Muizenissen
Kijk, nog voor ik verder kan gaan met mijn verhaal doet de titel mij aan een oud lief van lang geleden denken. Vandaag zouden ze zeggen ,,een vriendje'', maar 't is dan ook lang geleden. En die gast was niet speciaal grappig of geestig _ helemaal niet zelfs_ maar wel een zeer begaafde ,,dirty mind''. Ik mocht niet over een vogel spreken of hij grinnikte dat ik het zeker over de (verkeerde) meervoudsvorm had, en een muis, alla. Dat ging zelfs zo ver dat ik mij moest verantwoorden voor een column in de krant. Ik had toen geschreven dat mijn moeder de verkeerde meervoudsvorm van vingers gebruikte. Hij corrigeerde mij dat vingers wel een werkwoordvorm had.Haha. En toen was hij allang geen vriendje meer, maar een familievriend. Hoe dan ook, met een kruisje achter zijn naam. Ik hoop oprecht dat hij vanachter zijn wolk meeleest. Zolang je over iemand vertelt zijn ze niet vergeten hé?
Mijn verhaal over Jerry, Mickey en Minnie begon dit voorjaar. Er lagen enkele mezenbollen onder onze veranda en na een weekend aan zee hadden onbekende snoepers de bollen uit elkaar gerafeld. Ik feliciteerde (inwendig) de vogels voor hun noeste arbeid. Wat later vond ik dat de bakker toch maar slordig geweest was met zo'n groot gat in ons brood. Heu, ik heb de boterhammen achteraan opgegeten. Een paar dagen later keek ik met een frons naar de Kadokes: hadden zij de chocoladekorrels rondgestrooid? ,,Echt niet Malief...''
Muizenstrontjes, yes! Niet direct de grote middelen gebruikt maar pepermuntolie kwistig rondgestrooid. Tot de pakken kranten in de bergplaats knusse knabbeltjes vertoonden. Slik.
,,Een muizenval madam?'' Allez, ja. Twee lijkjes later waren de muizen naar school geweest en knabbelden ze de kaas mooi weg zonder de veer te raken. (Moet gezegd dat de Meester zeer royaal was met kaas om ze te lokken!!!)
,,Ha ja, dan vergif madam''. En omdat Iedereen (de vriendin, niet iedereen) mij verzekerd had dat die beestjes uitdroogden en dat ik niets zou ruiken, kwamen de turkooise snoepjes. En zo begon ik stilaan te hopen dat de familie Muis verhuisd was met achterlating van vijf familieleden. Weer mis. Het laatste exemplaar was in mijn zetel ter ziele gegaan. Dat ontdekte ik bij het afzuigen van mijn losse kussens. Ik dacht eerst ,,wat een prop stof in die leuning'' en dan ,,dat kan toch niet van ons Kadoke2 haar weelderige haardos zijn? Toen de prop in de stofzuiger bleef steken ontdekte ik een staart en vier pootjes.
Voorlopig einde van mijn verhaal. De turkooise snoepjes liggen nog altijd te lokken. Een poes of een hond hebben we toch niet meer.
Mijn verhaal over Jerry, Mickey en Minnie begon dit voorjaar. Er lagen enkele mezenbollen onder onze veranda en na een weekend aan zee hadden onbekende snoepers de bollen uit elkaar gerafeld. Ik feliciteerde (inwendig) de vogels voor hun noeste arbeid. Wat later vond ik dat de bakker toch maar slordig geweest was met zo'n groot gat in ons brood. Heu, ik heb de boterhammen achteraan opgegeten. Een paar dagen later keek ik met een frons naar de Kadokes: hadden zij de chocoladekorrels rondgestrooid? ,,Echt niet Malief...''
Muizenstrontjes, yes! Niet direct de grote middelen gebruikt maar pepermuntolie kwistig rondgestrooid. Tot de pakken kranten in de bergplaats knusse knabbeltjes vertoonden. Slik.
,,Een muizenval madam?'' Allez, ja. Twee lijkjes later waren de muizen naar school geweest en knabbelden ze de kaas mooi weg zonder de veer te raken. (Moet gezegd dat de Meester zeer royaal was met kaas om ze te lokken!!!)
,,Ha ja, dan vergif madam''. En omdat Iedereen (de vriendin, niet iedereen) mij verzekerd had dat die beestjes uitdroogden en dat ik niets zou ruiken, kwamen de turkooise snoepjes. En zo begon ik stilaan te hopen dat de familie Muis verhuisd was met achterlating van vijf familieleden. Weer mis. Het laatste exemplaar was in mijn zetel ter ziele gegaan. Dat ontdekte ik bij het afzuigen van mijn losse kussens. Ik dacht eerst ,,wat een prop stof in die leuning'' en dan ,,dat kan toch niet van ons Kadoke2 haar weelderige haardos zijn? Toen de prop in de stofzuiger bleef steken ontdekte ik een staart en vier pootjes.
Voorlopig einde van mijn verhaal. De turkooise snoepjes liggen nog altijd te lokken. Een poes of een hond hebben we toch niet meer.
dinsdag 20 september 2011
Niet om te lachen!
Big Brother liet via Avondrood weten dat Bomama (net 92 geworden) dringend een nieuwe (electronische) identiteitskaart (afgekort IK) nodig heeft. De oude is volle vijf jaar oud, dus effenaf versleten van vijf jaar in haar kast te liggen.
En zo gebeurde het dat Malief vandaag (weer) naar het ,,Huis van de Maneblusser'' trok, vervuld van de naïeve hoop dat het even goed zou verlopen als vijf jaar geleden: met pasfoto's, met de ,,oude'' IK en met het ,,oproepingsbevel''.
God ja, bijna hetzelfde scenario als vijf jaar geleden: ,,Kan uw moeder niet naar hier komen?'' Neen mevrouw, haar rolstoel kan niet toegeplooid worden en hier is ook geen parking en geen stoel waar sukkelige bejaarden een uurke kunnen wachten...
Reactie achter de toog:,, Ha zo!''
Nog een naïef verzoek van Malief: of het niet kon zoals vorige keer: toen ze een IK zonder code mocht komen afhalen? ,,Nee, ik volg de reglementen...'' snibde ze.
Ha, de reglementen?! ,,Die stipuleren dat een IK-foto van vijf jaar geleden niet kan, het moet een andere zijn dan het exemplaar dat op de oude IK staat.'' Ook een (lelijke) foto van tien jaar geleden vond geen genade in de ogen van de uitsloofster achter de toog ,,want ze had toen nog geen grijs haar'' en dat kan niet...
Hoe deze dag tenslotte een soortement happy end kreeg? De huisarts maakt een getuigschrift waarin staat dat Bomama niet meer buiten komt en Malief schrijft in naam van Bomama een brief waarin ze verklaart dat ze niet meer kan ,,tekenen''. DIE BRIEF MOET BOMAMA DAN ONDERTEKENEN.
Malief is zoals altijd minzaam en beleefd gebleven. Om hardop te lachen zou niet corrrect geweest zijn voor de peentjes zwetende bediende en voor de lange rij wachtenden achter haar.
Nu maar hopen dat Pezzeke of een ander computergenie met de photoshop een passende en vooral ,,volgens de juiste instructies gecomposeerde afbeelding'' kan knutselen.
En zo gebeurde het dat Malief vandaag (weer) naar het ,,Huis van de Maneblusser'' trok, vervuld van de naïeve hoop dat het even goed zou verlopen als vijf jaar geleden: met pasfoto's, met de ,,oude'' IK en met het ,,oproepingsbevel''.
God ja, bijna hetzelfde scenario als vijf jaar geleden: ,,Kan uw moeder niet naar hier komen?'' Neen mevrouw, haar rolstoel kan niet toegeplooid worden en hier is ook geen parking en geen stoel waar sukkelige bejaarden een uurke kunnen wachten...
Reactie achter de toog:,, Ha zo!''
Nog een naïef verzoek van Malief: of het niet kon zoals vorige keer: toen ze een IK zonder code mocht komen afhalen? ,,Nee, ik volg de reglementen...'' snibde ze.
Ha, de reglementen?! ,,Die stipuleren dat een IK-foto van vijf jaar geleden niet kan, het moet een andere zijn dan het exemplaar dat op de oude IK staat.'' Ook een (lelijke) foto van tien jaar geleden vond geen genade in de ogen van de uitsloofster achter de toog ,,want ze had toen nog geen grijs haar'' en dat kan niet...
Hoe deze dag tenslotte een soortement happy end kreeg? De huisarts maakt een getuigschrift waarin staat dat Bomama niet meer buiten komt en Malief schrijft in naam van Bomama een brief waarin ze verklaart dat ze niet meer kan ,,tekenen''. DIE BRIEF MOET BOMAMA DAN ONDERTEKENEN.
Malief is zoals altijd minzaam en beleefd gebleven. Om hardop te lachen zou niet corrrect geweest zijn voor de peentjes zwetende bediende en voor de lange rij wachtenden achter haar.
Nu maar hopen dat Pezzeke of een ander computergenie met de photoshop een passende en vooral ,,volgens de juiste instructies gecomposeerde afbeelding'' kan knutselen.
dinsdag 9 augustus 2011
Iets in de media
Zevenendertig jaar voor dezelfde baas gewerkt (nou ja krantengroep, de baasjes variëerden naargelang de wind en de inkomsten) en altijd graag gewerkt, dat wel. Maar fier op mijn beroep ben ik al lang niet meer. En dus ga ik mijn perskaart niet meer laten vernieuwen.
,,Iets in de media'' glunderen de jonge kwieten en grieten die in deze komkommertijd _ pun intended, je mag ze terug eten _ onze zomerse kwissen met hun grenzeloze onwetendheid verblijden.
Daarom, en voor ze zich laten inschrijven in één of ander obscuur instituut dat beweert dat er journalistendiploma's bestaan, Niet Doen. Kies een knelpuntberoep en wordt schoonmaker. Je komt onder de mensen en ze zien je graag komen. Wat van een jonge verslaggever niet altijd kan gezegd worden.
Journalist was een schone stiel, absoluut. Maar dan moet ik terugkeren naar de Vietnam-oorlog (héhé, nog zelf meegemaakt, weliswaar als hulpje van LDL). Wat een spanning om op de zolderverdieping van de Jacqmainlaan(*) een radiolijn te zoeken en de meanderende volzinnen van onze oorlogscorrespondent op een rood fonoplaatje te zetten. De lijn viel af en toe weg maar daar gingen we niet over zeuren. Het lijkt wel gisteren, Louis' verhaal over miss Universe en Bob Hope die de Amerikaanse soldaten in Saigon kwamen entertainen. De oordopjes van de dictafoon waren héél vies _ van de sportredactie zegden de collega's_ maar dat was een detail.
Pakweg tien jaar zeer nederig werk gedaan maar so what, ik moest nog veel leren en mijn eerste schrifturen waren achteraf bekeken pure jaren Stillekes.
Ik zal dan maar enkele decenia overslaan om in de buurt van het jaar 2000 te belanden. En dat was absoluut niet leuk meer. ,,Harde straffe verhalen, stunten, vooruit, het moest al in de gazet staan.''
Klein voorbeeldje? We hadden weer eens een nieuwe hoofdredacteur waarvan de concurrentie schreef dat ieder lid van zijn redactie meer diploma's had dan hij. En dus moest hij zich laten gelden. ,,Die blonde van de mode kon ook eens iets serieus schrijven. Over de Europese cacao-normen die verlaagd werden, daar stond een stuk van in de Soir'' (of was het de Libre, vergeten..) De chef gaf de boodschap door en de opdrachtgever was daarna verdwenen. Om zes uur was hij terug en toen ,,de blonde'' hem aansprak om te vragen of ze alles goed begrepen had kreeg ze niet eens de kans om te zeggen dat het stuk al een paar uur klaar zat. Brul brul, pak die gazet, bel naar Godiva, zoek in het archief *$%!#. (Ik vloek niet in mijn blog...)
Is het vandaag nog zo? Ik zou het niet weten. Maar ik lees het resultaat. Was ik even blij om te vernemen dat de schoolkinderen ieder jaar een nieuwe schooltas krijgen. De Kadokes lopen al sinds het eerste leerjaar met dezelfde en het zou mij verbazen als ze met iets anders naar het vierde gaan.
Conclusie: mijn persplaat mag volgend jaar in de vuilbak. Alleen de bewoners van Avondrood kan ik daarmee nog ,,epateren''...
Overigens: vers van de pers: in DSOnline van 15 augustus staat dat de journalist met uitsterven is bedreigd. Zal toch mijn schuld niet zijn zeker?
Kijk ook eens beneden aan de bladzijde: Malief voor het Assisenhof van Gent:boeiend!
(*)Wie destijds de straatnaam juist schreef kreeg een pluim!
NOOT: Gezien op 5 september. De Kadokes hebben een nieuwe schooltas! Een rugzak! Commentaar van bink1: Malief, ik kon toch niet met die Micky Mouskes blijven rondlopen! EnTreesje2: Tja, eigenlijk was hij nog niet versleten.
Commentaar van de Meester (die tegenwoordig ,,grote kuis'' doet): op het tweede (verdiep nvdr) liggen nog kweeniehoeveel schooltassen. In tegenstelling tot zijn nageslacht kan hij niets ,,van vroeger''weggooien. Dikke sjans voor mij...
,,Iets in de media'' glunderen de jonge kwieten en grieten die in deze komkommertijd _ pun intended, je mag ze terug eten _ onze zomerse kwissen met hun grenzeloze onwetendheid verblijden.
Daarom, en voor ze zich laten inschrijven in één of ander obscuur instituut dat beweert dat er journalistendiploma's bestaan, Niet Doen. Kies een knelpuntberoep en wordt schoonmaker. Je komt onder de mensen en ze zien je graag komen. Wat van een jonge verslaggever niet altijd kan gezegd worden.
Journalist was een schone stiel, absoluut. Maar dan moet ik terugkeren naar de Vietnam-oorlog (héhé, nog zelf meegemaakt, weliswaar als hulpje van LDL). Wat een spanning om op de zolderverdieping van de Jacqmainlaan(*) een radiolijn te zoeken en de meanderende volzinnen van onze oorlogscorrespondent op een rood fonoplaatje te zetten. De lijn viel af en toe weg maar daar gingen we niet over zeuren. Het lijkt wel gisteren, Louis' verhaal over miss Universe en Bob Hope die de Amerikaanse soldaten in Saigon kwamen entertainen. De oordopjes van de dictafoon waren héél vies _ van de sportredactie zegden de collega's_ maar dat was een detail.
Pakweg tien jaar zeer nederig werk gedaan maar so what, ik moest nog veel leren en mijn eerste schrifturen waren achteraf bekeken pure jaren Stillekes.
Ik zal dan maar enkele decenia overslaan om in de buurt van het jaar 2000 te belanden. En dat was absoluut niet leuk meer. ,,Harde straffe verhalen, stunten, vooruit, het moest al in de gazet staan.''
Klein voorbeeldje? We hadden weer eens een nieuwe hoofdredacteur waarvan de concurrentie schreef dat ieder lid van zijn redactie meer diploma's had dan hij. En dus moest hij zich laten gelden. ,,Die blonde van de mode kon ook eens iets serieus schrijven. Over de Europese cacao-normen die verlaagd werden, daar stond een stuk van in de Soir'' (of was het de Libre, vergeten..) De chef gaf de boodschap door en de opdrachtgever was daarna verdwenen. Om zes uur was hij terug en toen ,,de blonde'' hem aansprak om te vragen of ze alles goed begrepen had kreeg ze niet eens de kans om te zeggen dat het stuk al een paar uur klaar zat. Brul brul, pak die gazet, bel naar Godiva, zoek in het archief *$%!#. (Ik vloek niet in mijn blog...)
Is het vandaag nog zo? Ik zou het niet weten. Maar ik lees het resultaat. Was ik even blij om te vernemen dat de schoolkinderen ieder jaar een nieuwe schooltas krijgen. De Kadokes lopen al sinds het eerste leerjaar met dezelfde en het zou mij verbazen als ze met iets anders naar het vierde gaan.
Conclusie: mijn persplaat mag volgend jaar in de vuilbak. Alleen de bewoners van Avondrood kan ik daarmee nog ,,epateren''...
Overigens: vers van de pers: in DSOnline van 15 augustus staat dat de journalist met uitsterven is bedreigd. Zal toch mijn schuld niet zijn zeker?
Kijk ook eens beneden aan de bladzijde: Malief voor het Assisenhof van Gent:boeiend!
(*)Wie destijds de straatnaam juist schreef kreeg een pluim!
NOOT: Gezien op 5 september. De Kadokes hebben een nieuwe schooltas! Een rugzak! Commentaar van bink1: Malief, ik kon toch niet met die Micky Mouskes blijven rondlopen! EnTreesje2: Tja, eigenlijk was hij nog niet versleten.
Commentaar van de Meester (die tegenwoordig ,,grote kuis'' doet): op het tweede (verdiep nvdr) liggen nog kweeniehoeveel schooltassen. In tegenstelling tot zijn nageslacht kan hij niets ,,van vroeger''weggooien. Dikke sjans voor mij...
maandag 8 augustus 2011
Brieven schrijven
,,Waar hou jij je mee bezig op deze druilerige vakantiedag?,, is een slogan waarmee mijn geliefde radio zijn luisteraars bezig houdt. Ik vermoed dat ze niet op Facebook zitten maar toch ook willen vertellen wat voor toffe, originele, spannende zaken hen bezig houden. En toegegeven, het is ook niet interessanter dan Facebook. Bovendien moet ik er niet ,,vind ik leuk'' onder kletsen. Ik vind het niet leuk. Ga nu niet zoeken, ik zit ook niet op Facebook, begot. Zoals Pezzeke onlangs schreef:,, pour vivre heureux, vivons cachés.'' Of was dat iemand anders?
Maar goed, ik hou mij dus bezig met schrijven. Net een lange boterham uit mijn peceke geperst, ter attentie van de uitbaters van Avondrood. De nieuwe uitbaters. De oude lieten mij gisteren weten dat er in de vakantie geen cafetaria is op weekdagen. De residenten moeten maar in hun kot blijven. En als we dan genoeg reclameren komt er misschien meer personeel.
Tof hé. Zal ik een Facebook-groep oprichten voor ,,meer entertainment'' in de bejaardenhomes? Ondertussen zetten alle residenten het volume van hun TV op het maximum en weten de verzorgsters niet meer wie nu weer gereclameerd had dat er teveel lawaai is.
Ha juist, die zonder hoorapparaat.
Maar goed, ik hou mij dus bezig met schrijven. Net een lange boterham uit mijn peceke geperst, ter attentie van de uitbaters van Avondrood. De nieuwe uitbaters. De oude lieten mij gisteren weten dat er in de vakantie geen cafetaria is op weekdagen. De residenten moeten maar in hun kot blijven. En als we dan genoeg reclameren komt er misschien meer personeel.
Tof hé. Zal ik een Facebook-groep oprichten voor ,,meer entertainment'' in de bejaardenhomes? Ondertussen zetten alle residenten het volume van hun TV op het maximum en weten de verzorgsters niet meer wie nu weer gereclameerd had dat er teveel lawaai is.
Ha juist, die zonder hoorapparaat.
dinsdag 2 augustus 2011
Hebt ge daar een foto van?
Zanneke en Uffra Piejters zijn tafelgenoten van Bomama in Avondrood. En Zanneke is, met permissie gezegd, een tang. Omdat ze na vijf jaar nog de enige ,,overlevende'' is van het eerste uur zijn we extra vriendelijk tegen haar. Als ze als een koningin komt binnen schrijden _met rollator, maar so what?_ dan maak ik altijd een reverenceke en dat laat ze zich genadig welgevallen. Maar toen uffra Piejters onlangs ook om aandacht vroeg en voor de verandering informeerde of ik ook bij haar in de klas had gezeten sloot ik mijn betoog over mijn Brusselse school af met een passende reverence.
,,Oh, waa heddegij da gelierd'' vroeg Uffra?
Ha ja, in een vroeger leven .En ik zei, niet al te bescheiden, dat ik ,,in den tijd'' nog buigingskes had gemaakt voor koning Boudewijn, Fabiola, koning Juan Carlos en koningin Sophia op een bal in Madrid...
,,Hedde daa fottos van'' snibde Zanneke? Nee, dat had ik niet.
Maar misschien dat ze dokter Barnard nog kent.In de boekskes die zij leest heeft nog zijn affaire met Lollobrigida gestaan. Vandaar de foto hier onderaan.Zou ze geloven dat het mijn rug is?
,,Oh, waa heddegij da gelierd'' vroeg Uffra?
Ha ja, in een vroeger leven .En ik zei, niet al te bescheiden, dat ik ,,in den tijd'' nog buigingskes had gemaakt voor koning Boudewijn, Fabiola, koning Juan Carlos en koningin Sophia op een bal in Madrid...
,,Hedde daa fottos van'' snibde Zanneke? Nee, dat had ik niet.
Maar misschien dat ze dokter Barnard nog kent.In de boekskes die zij leest heeft nog zijn affaire met Lollobrigida gestaan. Vandaar de foto hier onderaan.Zou ze geloven dat het mijn rug is?
dinsdag 26 juli 2011
Madammeke...
Was ik met het verkeerde been uit bed gestapt? Had ik een déjà-vu van incompetent bedienend personeel? Feit is dat ik deze namiddag eventjes de puntjes op de i heb gezet.
Dat ging zo: op weg naar de Inno om voor de Bomama een nieuwe voorraad ondergoed te kopen. En omdat ze daar zwaaien met vijftig procent korting en haar geliefkoosd bomma-ondergoed (Sloggi, met name) er onder een groot bord met min 50 procent lag, ik zou gek zijn om het te laten liggen. De verrassing kwam bij de kassa. Acht slipjes, zeg maar slips, maar wel volle prijs.
Als het moet kan ik moeilijk doen. Dus: ,,Mevrouw, waarom staat er dan op die bak met Sloggi min 50 procent? Dat is misleidende reclame!''. ,,Ja, ik kan daar niks aan doen...'' ,,Juist ja, geef er mij dan maar vier''. Mijn rebels (miskontent, verontwaardigd) gedrag kreeg de volle aandacht van de lange rij wachtenden achter mij.
De verkoopster begon te foeteren,'' allez, nu wil 'em nie annulé doen'', zuchtte dan opgelucht: ,,Dat is dan nog 20 euro en vijf centjes terug, madammeke'' . En toen, toen hoorde ik mij, tot mijn eigen diepste verbazing, boven de bomma-onderbroeken loud and clear zeggen: ,,Ik ben geen madammeke hé!'' En zij: ,,Wa heu?'' ,,Ik ben geen madammeke, mevrouw!''.
Stilte in alle rangen. Mogelijk heeft ze haar gedacht gezegd nadat ik mijn rug had gedraaid.
Maar ik dacht ineens aan die keer dat een gedienstige van huize Avondrood ons moeder weer eens ,,madammeke Aerts'' noemde en zij mij vroeg: ,,Ben ik nu echt zo klein?''. ,,Nee make, dat is omdat ze vriendelijk wil zijn...''
Maar niet in een warenhuis met een toog vol onderbroeken...
Dat ging zo: op weg naar de Inno om voor de Bomama een nieuwe voorraad ondergoed te kopen. En omdat ze daar zwaaien met vijftig procent korting en haar geliefkoosd bomma-ondergoed (Sloggi, met name) er onder een groot bord met min 50 procent lag, ik zou gek zijn om het te laten liggen. De verrassing kwam bij de kassa. Acht slipjes, zeg maar slips, maar wel volle prijs.
Als het moet kan ik moeilijk doen. Dus: ,,Mevrouw, waarom staat er dan op die bak met Sloggi min 50 procent? Dat is misleidende reclame!''. ,,Ja, ik kan daar niks aan doen...'' ,,Juist ja, geef er mij dan maar vier''. Mijn rebels (miskontent, verontwaardigd) gedrag kreeg de volle aandacht van de lange rij wachtenden achter mij.
De verkoopster begon te foeteren,'' allez, nu wil 'em nie annulé doen'', zuchtte dan opgelucht: ,,Dat is dan nog 20 euro en vijf centjes terug, madammeke'' . En toen, toen hoorde ik mij, tot mijn eigen diepste verbazing, boven de bomma-onderbroeken loud and clear zeggen: ,,Ik ben geen madammeke hé!'' En zij: ,,Wa heu?'' ,,Ik ben geen madammeke, mevrouw!''.
Stilte in alle rangen. Mogelijk heeft ze haar gedacht gezegd nadat ik mijn rug had gedraaid.
Maar ik dacht ineens aan die keer dat een gedienstige van huize Avondrood ons moeder weer eens ,,madammeke Aerts'' noemde en zij mij vroeg: ,,Ben ik nu echt zo klein?''. ,,Nee make, dat is omdat ze vriendelijk wil zijn...''
Maar niet in een warenhuis met een toog vol onderbroeken...
zaterdag 23 juli 2011
Da meende nie...
Geen weerbericht op deze blog. Terwijl ik dit hier tip kijk ik tersluiks naar mijn zongebruinde Kadokes: Mer du Nord alsjeblief. Nee, ze lezen niet mee, ze zijn in een Nintendo-spelletje verdiept en omdat ze maar een halfuurtje per dag mogen spelen valt er geen tijd te verkwisten...
Net terug van het strand, tonnen zand weggedoucht en zelfs geen tijd voor een extra fruitje.
We hebben weer met open mond hun strandactiviteiten bewonderd. Bloemenwinkel, vliegeren (ideaal windje), redelijk gewoontjes. Maar wat dacht je van loopwedstrijden_duin op, duin af, papierke in vuilbak, duin af duin op, djoef: hoeveel seconden opa? Ze werden het gewoon niet beu, op de duur liepen ze zelfs met een kersensteeltje naar de vuilnisbak. Want deksel open, deksel toe bemoeilijkte de prestatie..
Vandaag haalde Kadoke1 22seconden, zijn zus 24seconden.Maar zij was dan weer beter in de voetmassage. Ha ja een activiteit die ze bij de scouts hebben geleerd. Eén namiddag mogen zij op kamp immers de leiding vertroetelen. Met massage! Daarbij wordt geïnformeerd naar zacht, sterk, lang, of het deugd doet en of we ook een finale wensen??? Jaaa kreunde ik met gesloten ogen. (Dat moet, om beter te ontspannen, Malief). De Meester keek bedenkelijk,vroeg zich af wat die finale voorstelde, en vond dat een strandmeneer (volgens hem) wat te nadrukkelijk naar de Kadokes keek.
Zo jaloers heb ik hem in mijn jonge jaren nooit naar een rivaal weten kijken...
Net terug van het strand, tonnen zand weggedoucht en zelfs geen tijd voor een extra fruitje.
We hebben weer met open mond hun strandactiviteiten bewonderd. Bloemenwinkel, vliegeren (ideaal windje), redelijk gewoontjes. Maar wat dacht je van loopwedstrijden_duin op, duin af, papierke in vuilbak, duin af duin op, djoef: hoeveel seconden opa? Ze werden het gewoon niet beu, op de duur liepen ze zelfs met een kersensteeltje naar de vuilnisbak. Want deksel open, deksel toe bemoeilijkte de prestatie..
Vandaag haalde Kadoke1 22seconden, zijn zus 24seconden.Maar zij was dan weer beter in de voetmassage. Ha ja een activiteit die ze bij de scouts hebben geleerd. Eén namiddag mogen zij op kamp immers de leiding vertroetelen. Met massage! Daarbij wordt geïnformeerd naar zacht, sterk, lang, of het deugd doet en of we ook een finale wensen??? Jaaa kreunde ik met gesloten ogen. (Dat moet, om beter te ontspannen, Malief). De Meester keek bedenkelijk,vroeg zich af wat die finale voorstelde, en vond dat een strandmeneer (volgens hem) wat te nadrukkelijk naar de Kadokes keek.
Zo jaloers heb ik hem in mijn jonge jaren nooit naar een rivaal weten kijken...
maandag 11 juli 2011
Voor het nageslacht
Aan de Kadokes zal ik op een dag moeten uitleggen dat foto's vroeger in zwart/wit werden gemaakt. Ja, waarom? Oompje Zwanzer, alias Pezzeke zou het hen haarfijn kunnen uitleggen maar beter nog: hij heeft ze ingescand en ik kan ze _ joepie_ tonen. Zonder al die loodzware albums uit de kast te sleuren. Je hebt er geen idee van hoe meewarig ze mij toen bekeken.
Enfin, om te beginnen kan ik bewijzen wat ik op 18 mei met zoveel pretentie schreef: Malief was fotomodel voor de geluidsjager.
En omdat het nu vakantie is en deze auteur een ietsje aan de zonnekloppende kant mag u zich de komende weken aan volgende onderwerpen verwachten:
-Malief als Kuifje in New York (foto Marc Cels)
-Malief met collega's in een gondel (in Venetië natuurlijk) (foto Marc Cels)
-Malief babbelt met Dokter Christiaan Barnard. (foto Charles Aesloos)
-Malief verveelt zich op de persbank van het Hof van Assisen (foto Rol, merci Laurens)
-Malief op een plezierboot in Annecy, met haar liefste collega van de concurrentie.(foto L'Oréal denk ik)
Bedoeling is dus aan het nageslacht te tonen wat een harde journalistieke carrière ik heb beleefd.
Vandaar dat ik het kleiduifschieten en quad-rijden in Schotland,(met een computerfabrikant die vond dat vrouwen ook met een computer mochten spelen) het met gletsjer-ijs gekoelde champagne-drinken in IJsland( voor een nieuw mannenparfum van Dior), een piramide-tocht in Egypte(voor een nieuwe verzorging van alweer Dior), een boottocht in Bangkok (met een defilé van Triumpf )of een klimpartij op de Sagrada Familia in Barcelona (heu, voor de plaatselijke modedefilés) maar wijselijk heb opgeborgen. Ze moesten zo eens denken dat journalistiek één groot feest is...
Zoek je de eerste foto? Scrol naar beneden...(foto Paul Van den Abeele)
Enfin, om te beginnen kan ik bewijzen wat ik op 18 mei met zoveel pretentie schreef: Malief was fotomodel voor de geluidsjager.
En omdat het nu vakantie is en deze auteur een ietsje aan de zonnekloppende kant mag u zich de komende weken aan volgende onderwerpen verwachten:
-Malief als Kuifje in New York (foto Marc Cels)
-Malief met collega's in een gondel (in Venetië natuurlijk) (foto Marc Cels)
-Malief babbelt met Dokter Christiaan Barnard. (foto Charles Aesloos)
-Malief verveelt zich op de persbank van het Hof van Assisen (foto Rol, merci Laurens)
-Malief op een plezierboot in Annecy, met haar liefste collega van de concurrentie.(foto L'Oréal denk ik)
Bedoeling is dus aan het nageslacht te tonen wat een harde journalistieke carrière ik heb beleefd.
Vandaar dat ik het kleiduifschieten en quad-rijden in Schotland,(met een computerfabrikant die vond dat vrouwen ook met een computer mochten spelen) het met gletsjer-ijs gekoelde champagne-drinken in IJsland( voor een nieuw mannenparfum van Dior), een piramide-tocht in Egypte(voor een nieuwe verzorging van alweer Dior), een boottocht in Bangkok (met een defilé van Triumpf )of een klimpartij op de Sagrada Familia in Barcelona (heu, voor de plaatselijke modedefilés) maar wijselijk heb opgeborgen. Ze moesten zo eens denken dat journalistiek één groot feest is...
Zoek je de eerste foto? Scrol naar beneden...(foto Paul Van den Abeele)
dinsdag 21 juni 2011
In de val
Dinsdagnamiddag in de Vlaamse winkelstraat. Spreekt een deftig-sportieve dame van middelbare leeftijd mij aan met de vraag of ik Frans spreek. En of ik weet waar de dichtstbijzijnde papeterie is. Een librairie weet ik, drie zelfs, maar een papeterie? De laatste vulpenhandel annex briefpapier is volgens mij al jaren dicht. En waar ik dan mijn briefpapier koop, vraagt ze beleefd? Ahum, ik heb thuis nog veel papier, en brieven, dat schrijven we toch nog nauwelijks? Weet ik het echt niet? Probeer eens in de Inno is mijn voorzichtige suggestie? ,,Comment, ou ça?'' is de repliek. Raar, we staan er op tien meter vandaan. Of ik echt niet weet waar de mensen nog schrijfpapier kopen? Ik krijg het stilletjes op mijn heupen, zeg dat mijn echtgenoot vroeger voor zijn kantoor naar een speciaalzaak ging buiten de stad en dat ik het adres niet weet...
Maar de madam met het rugzakje en de verzorgde Franse uitspraak geeft niet af. Of ik dan misschien le bureau de poste weet? Ha ja, gemakkelijk, rechtdoor la Grande Place en daar à gauche. C'est ça zegt ze en stapt zonder verder commentaar naar de overkant.
Weet je wat ik denk? Die madam deed mij aan een journalist denken. Eentje die kwam testen of de Vlamingen echt zo'n hufters zijn. Nu heb ik in de jaren zestig ook ,,Walen Buiten'' geroepen maar vandaag was ik een model-Vlaming. Ik zal dus morgen niet in Le Soir staan...
Maar de madam met het rugzakje en de verzorgde Franse uitspraak geeft niet af. Of ik dan misschien le bureau de poste weet? Ha ja, gemakkelijk, rechtdoor la Grande Place en daar à gauche. C'est ça zegt ze en stapt zonder verder commentaar naar de overkant.
Weet je wat ik denk? Die madam deed mij aan een journalist denken. Eentje die kwam testen of de Vlamingen echt zo'n hufters zijn. Nu heb ik in de jaren zestig ook ,,Walen Buiten'' geroepen maar vandaag was ik een model-Vlaming. Ik zal dus morgen niet in Le Soir staan...
zondag 19 juni 2011
En één voor uw lief
Wekelijkse shopping in het warenhuis van de komiek. Een radde en rappe madam aan de kassa: ik herken haar van haar luide commentaar in de koude kamer, ze heeft blijkbaar promotie gemaakt. De bomvolle kar is in een mum van tijd gescand en terwijl de Meester al naar de uitgang wandelt rekent Malief naar goede gewoonte af. 'k Zal u een geheim vertellen: de Meester heeft iets met codes en machientjes, hij doet liever het sleep- en sleurwerk.
Terwijl de rekening uit de computer spuit vraag ik beleefd of ik zo'n ,,Stimorol fresh& clean'' uit het mandje mag nemen. ,,Ze staan er voor hé'' zegt de radde. En als ze ziet dat ik er maar één neem: ,,Neem er ook nog één voor uw lief!''.
Als ik lachend buiten stap vraagt de Meester wat er scheelt. ,,Ha ja, en wie bedoelde ze daarmee?'' Tja, wat denk je?
Met de lach nog op mijn lippen ben ik vandaag aan mijn zoveelste verjaardag begonnen. Tegen een oud mens zouden ze dat toch niet zeggen hé?
(Al weet je met die komieken van de Colruyt natuurlijk nooit...)
Terwijl de rekening uit de computer spuit vraag ik beleefd of ik zo'n ,,Stimorol fresh& clean'' uit het mandje mag nemen. ,,Ze staan er voor hé'' zegt de radde. En als ze ziet dat ik er maar één neem: ,,Neem er ook nog één voor uw lief!''.
Als ik lachend buiten stap vraagt de Meester wat er scheelt. ,,Ha ja, en wie bedoelde ze daarmee?'' Tja, wat denk je?
Met de lach nog op mijn lippen ben ik vandaag aan mijn zoveelste verjaardag begonnen. Tegen een oud mens zouden ze dat toch niet zeggen hé?
(Al weet je met die komieken van de Colruyt natuurlijk nooit...)
donderdag 9 juni 2011
Muziek en tranen...
Morgen gaan we naar de ,,afscheidsviering'' van Griet. Vroeger zou ik ,,begrafenis'' gezegd hebben maar sinds leeftijdgenoten rondom mij vallen als vliegen zoek ik adjectieven die iets zachter klinken. Griet(*) is een nicht van de Meester en in onze jonge jaren hebben we een stukje parcours samen afgelegd. Meer heeft Malief niet nodig om nog maar eens op Memory Lane te sukkelen...
Leuven, en Griet kwam naar de studenten TD op uitnodiging van mijn toenmalig lief, de Meester. Griet had heel mooie benen en een heel lelijk accent, eigen aan haar vaderstad. Later gingen we met Griet en Edward _ en dat was een kozijn van de Meester maar geen familie van Griet _ samen naar de film. Het gezelschap vond het niet erg om in het midden van een film binnen te stappen, en als de film weer begon en het eerste stuk ook bekeken was, weer buiten te stappen. Mensenlief, wat heb ik mij daaraan geërgerd. Geen wonder dat de Meester vandaag voor de televisie midden in een film zapt en op een ander kanaal_ midden in een film_ verder gaat. Thank God dat er ook nog boeken bestaan...
Nog wat memories: zaterdag naar Neil Diamond geweest. Enfin, naar zijn concert in Antwerpen. Bloedmooi en gelukkig heeft hij ,,Dear Father'' niet gezongen. Want toen ik die CD later thuis nog eens beluisterde was het net als 36 jaar geleden toen het meesterke zijn definitief afscheid vierde. Stoere Malief, die alleen weent als ze moet lachen, jawel.
Ondertussen weet ik dat muziek voor mij een emotionele bijklank heeft, herinneringen bovenhaalt die ik (bijna) vergeten was. En dat ze thuis meer impact hebben dan bij een optreden.
Dan denk ik aan Gilbert Becaud _ die tijdens zijn optreden te vaak naar de sigaret en de whisky greep_ of naar Julien Clerc die een grijze bink bleek. Thuis krijg ik kippenvel. Leonard Cohen zong hartverwarmend maar thuis word ik ontroerd.
Niet dat leeftijd er iets mee te maken heeft: het mooiste concert beleefde ik in Parijs waar een krasse Aznavour mij compleet van mijn sokken blies met ,,Hier encore'' en ,,Que c'est triste Venise''. Een jonge collega van een andere krant stond met zijn mond vol tanden omdat ik alle teksten kende. Heu ja, hij kende geen Frans. Hij had Aznavour in het Engels geïnterviewd.(**)
Toen ik enkele jaren later de hint kreeg dat ik gerust met brugpensioen kon gaan _ in mijn evaluatie stond dat ik dan wel de weg vond in Parijs, Londen en Milaan maar in Limburg verloren reed _ toen heb ik de (jonge) baas een stukje tekst van Aznavour gestuurd:
,,Il faut savoir quitter la table, lorsque l'amour est déservi, sans s'acrocher l'air pitoyable et sortir sans faire de bruit...''(***) Hij heeft niet geantwoord. Misschien snapte hij het niet.
(*) Ja Pezzeke, waar jij nog mee in ,,mijn'' suite liep...
(**) De jongeman in kwestie was een regio-redacteur die als beloning eens naar Parijs mocht. Nieuw soort journalistiek...
(***) Ik ben niet helemaal zeker van deze tekst maar hij bekt toch goed...
Leuven, en Griet kwam naar de studenten TD op uitnodiging van mijn toenmalig lief, de Meester. Griet had heel mooie benen en een heel lelijk accent, eigen aan haar vaderstad. Later gingen we met Griet en Edward _ en dat was een kozijn van de Meester maar geen familie van Griet _ samen naar de film. Het gezelschap vond het niet erg om in het midden van een film binnen te stappen, en als de film weer begon en het eerste stuk ook bekeken was, weer buiten te stappen. Mensenlief, wat heb ik mij daaraan geërgerd. Geen wonder dat de Meester vandaag voor de televisie midden in een film zapt en op een ander kanaal_ midden in een film_ verder gaat. Thank God dat er ook nog boeken bestaan...
Nog wat memories: zaterdag naar Neil Diamond geweest. Enfin, naar zijn concert in Antwerpen. Bloedmooi en gelukkig heeft hij ,,Dear Father'' niet gezongen. Want toen ik die CD later thuis nog eens beluisterde was het net als 36 jaar geleden toen het meesterke zijn definitief afscheid vierde. Stoere Malief, die alleen weent als ze moet lachen, jawel.
Ondertussen weet ik dat muziek voor mij een emotionele bijklank heeft, herinneringen bovenhaalt die ik (bijna) vergeten was. En dat ze thuis meer impact hebben dan bij een optreden.
Dan denk ik aan Gilbert Becaud _ die tijdens zijn optreden te vaak naar de sigaret en de whisky greep_ of naar Julien Clerc die een grijze bink bleek. Thuis krijg ik kippenvel. Leonard Cohen zong hartverwarmend maar thuis word ik ontroerd.
Niet dat leeftijd er iets mee te maken heeft: het mooiste concert beleefde ik in Parijs waar een krasse Aznavour mij compleet van mijn sokken blies met ,,Hier encore'' en ,,Que c'est triste Venise''. Een jonge collega van een andere krant stond met zijn mond vol tanden omdat ik alle teksten kende. Heu ja, hij kende geen Frans. Hij had Aznavour in het Engels geïnterviewd.(**)
Toen ik enkele jaren later de hint kreeg dat ik gerust met brugpensioen kon gaan _ in mijn evaluatie stond dat ik dan wel de weg vond in Parijs, Londen en Milaan maar in Limburg verloren reed _ toen heb ik de (jonge) baas een stukje tekst van Aznavour gestuurd:
,,Il faut savoir quitter la table, lorsque l'amour est déservi, sans s'acrocher l'air pitoyable et sortir sans faire de bruit...''(***) Hij heeft niet geantwoord. Misschien snapte hij het niet.
(*) Ja Pezzeke, waar jij nog mee in ,,mijn'' suite liep...
(**) De jongeman in kwestie was een regio-redacteur die als beloning eens naar Parijs mocht. Nieuw soort journalistiek...
(***) Ik ben niet helemaal zeker van deze tekst maar hij bekt toch goed...
dinsdag 31 mei 2011
,,Mijn hartje is geen wekker''...
Goh ja, het gebeurt weleens dat Malief haar hartediefjes streng toespreekt, zo met een foetertoontje, weetjewel. Want ik ben niet volmaakt, en de Kadokes gelukkig ook niet.
Maandag was het weer van dat: terwijl Kadoke2 examen voordracht aflegde in de Academie vertelde haar broer doodleuk dat ,,die boeken'' nu wel naar de bib moesten. Pardon? Het bleken exemplaren die ze begin mei ontleenden en de bibkaart vond hij ook niet meer. ,,'t Zal maar vijf cent of zo zijn Malief'' probeerde hij nog. Waarna de Malief-preek volgde over orde en alles verliezen enzovoort, ik kan ook een stukske zagen.
Om het goed te maken vertelde Kadoke1 mij uitgebreid over de beste voetballer van het land, de match Manchester-Barcelona en dat de Spanjaarden toch beter waren en of ik wist hoe die goal ging in de wedstrijd KV tegen Lierse? Awel.... (probeer dan maar serieus te blijven).
Kwart voor zes kwam Kadoke2 thuis: ,,grote onderscheiding''. Eerst had ze mij uitgelegd dat er ook nog onderscheiding en grootste was maar dat is hééél zeldzaam. ,,Ik praatte te rap zei de juf''.
,, Proficiat. Maar vertel eens hoe het zat met die map die je kwijt was voor je examen?'' (daar had ze mij in het weekend met tranen in haar stem over opgebeld) ,,Ho, die lag in de leraarskamer maar ik kende het...''
,,Vertel dan eens waar de bibliotheekkaarten zijn?'' ,,Oh, thuis. Ja, ik zou ook eens moeten gaan.''
(replay preek van Malief)
Er wordt tussendoor een morsgevecht met rietjes-in-de -Ice-tea gehouden. En alweer een preek van Malief. Ocharme, ik krijg zelf compassie met die schatjes.
Weer later kijken we naar de laatste aflevering van De weg naar Compostella, opgenomen omdat ze fan zijn van dat onderdeel van Man bijt hond. Na afloop gaat Kadoke2 knutselen en schrijven.
Ze komt terug met ,,een eigen geschreven gedicht''. Over de authenticiteit kan ik niet oordelen maar de lay-out is prachtig: een hart met daarin twee klokken. En de tekst:
,,Als je een klok bent tik je''
,,Ik tik ook. Maar ik ben geen klok''
,,Ik tik ook niet voor het uur''
,,Mijn hart (hier een hartje waar TIK op staat) tikt voor J O U.''
Later knutselde ze nog een vliegtuig voor papa. En toen had ze nog niet ontdekt dat ze haar zwempak vergeten was en hij dat vanmorgen naar school zou brengen....
Maandag was het weer van dat: terwijl Kadoke2 examen voordracht aflegde in de Academie vertelde haar broer doodleuk dat ,,die boeken'' nu wel naar de bib moesten. Pardon? Het bleken exemplaren die ze begin mei ontleenden en de bibkaart vond hij ook niet meer. ,,'t Zal maar vijf cent of zo zijn Malief'' probeerde hij nog. Waarna de Malief-preek volgde over orde en alles verliezen enzovoort, ik kan ook een stukske zagen.
Om het goed te maken vertelde Kadoke1 mij uitgebreid over de beste voetballer van het land, de match Manchester-Barcelona en dat de Spanjaarden toch beter waren en of ik wist hoe die goal ging in de wedstrijd KV tegen Lierse? Awel.... (probeer dan maar serieus te blijven).
Kwart voor zes kwam Kadoke2 thuis: ,,grote onderscheiding''. Eerst had ze mij uitgelegd dat er ook nog onderscheiding en grootste was maar dat is hééél zeldzaam. ,,Ik praatte te rap zei de juf''.
,, Proficiat. Maar vertel eens hoe het zat met die map die je kwijt was voor je examen?'' (daar had ze mij in het weekend met tranen in haar stem over opgebeld) ,,Ho, die lag in de leraarskamer maar ik kende het...''
,,Vertel dan eens waar de bibliotheekkaarten zijn?'' ,,Oh, thuis. Ja, ik zou ook eens moeten gaan.''
(replay preek van Malief)
Er wordt tussendoor een morsgevecht met rietjes-in-de -Ice-tea gehouden. En alweer een preek van Malief. Ocharme, ik krijg zelf compassie met die schatjes.
Weer later kijken we naar de laatste aflevering van De weg naar Compostella, opgenomen omdat ze fan zijn van dat onderdeel van Man bijt hond. Na afloop gaat Kadoke2 knutselen en schrijven.
Ze komt terug met ,,een eigen geschreven gedicht''. Over de authenticiteit kan ik niet oordelen maar de lay-out is prachtig: een hart met daarin twee klokken. En de tekst:
,,Als je een klok bent tik je''
,,Ik tik ook. Maar ik ben geen klok''
,,Ik tik ook niet voor het uur''
,,Mijn hart (hier een hartje waar TIK op staat) tikt voor J O U.''
Later knutselde ze nog een vliegtuig voor papa. En toen had ze nog niet ontdekt dat ze haar zwempak vergeten was en hij dat vanmorgen naar school zou brengen....
woensdag 18 mei 2011
Dat had ik niet moeten doen...
Op zoek naar mijn blauw en wit gestreepte sjaal van Chanel gisteren een hele ladenkast uitgemest. Jawel, ik ben de gelukkige eigenares van 3 (drie) Chanel-creaties _ de tas laat ik even buiten beschouwing _ en die liggen in de buurt van enkele Armani's , een stuk of vijf (redelijk lelijke )Versace's en de rest ben ik vergeten. Wat tussen haakjes zo leuk is aan designersjaals, foulards of whatever: de dieven laten ze liggen. Maar gisteren dacht ik toch dat er één gepikt was. Terwijl de speurders mij na de laatste inbraak verzekerden dat de dieven zeker dachten dat het namaak was. Haha.
Goed, en tijdens dat spitten en graven en uitmesten de ledenlijst van Politica 1965 gevonden. Het was de tijd dat je nog ongeveer iedereen van je jaar bij naam kende. Heu ja, van Pol en Soc zegden ze dat het geen unif was...
En foto's uit de zeer oude doos: Sinterklaasfeest van de krant met uw verslaggeefster vooraan en collegaatjes die in een later leven met mekaars echtgenoot aan de haal gingen.Tsjtsj. Of een Malief als model voor een reportage over ,,de geluidsjager''. Een beeldschone Malief, al zeg ik het zelf (spijtig genoeg kan ik het niet inscannen als bewijs) en het mooie is dat de bandopnemer heel elegant verbergt dat Lottepoes in mijn buik zat. Jaloerzerikken zegden dat ik de microfoon verkeerd hield. Tsjtsj.
Maar nu terzake: ik vond ook kranten uit die periode waarin mijn eerste ,,reportage'' verscheen over de eerste ,,heel rappe trein met slaapwagen'' naar Genève. Godgodgod: het leek wel een stukje uit ,,De Jaren Stillekes''. Ietwat gedeprimeerd alles terug in de la gegooid. Hoe heb ik zo'n rotslechte onzin kunnen schrijven?
Beneden zag ik dat de witblauw gestreepte Chanel aan de kapstok hing.
Goed, en tijdens dat spitten en graven en uitmesten de ledenlijst van Politica 1965 gevonden. Het was de tijd dat je nog ongeveer iedereen van je jaar bij naam kende. Heu ja, van Pol en Soc zegden ze dat het geen unif was...
En foto's uit de zeer oude doos: Sinterklaasfeest van de krant met uw verslaggeefster vooraan en collegaatjes die in een later leven met mekaars echtgenoot aan de haal gingen.Tsjtsj. Of een Malief als model voor een reportage over ,,de geluidsjager''. Een beeldschone Malief, al zeg ik het zelf (spijtig genoeg kan ik het niet inscannen als bewijs) en het mooie is dat de bandopnemer heel elegant verbergt dat Lottepoes in mijn buik zat. Jaloerzerikken zegden dat ik de microfoon verkeerd hield. Tsjtsj.
Maar nu terzake: ik vond ook kranten uit die periode waarin mijn eerste ,,reportage'' verscheen over de eerste ,,heel rappe trein met slaapwagen'' naar Genève. Godgodgod: het leek wel een stukje uit ,,De Jaren Stillekes''. Ietwat gedeprimeerd alles terug in de la gegooid. Hoe heb ik zo'n rotslechte onzin kunnen schrijven?
Beneden zag ik dat de witblauw gestreepte Chanel aan de kapstok hing.
woensdag 11 mei 2011
Nieuwe goeroe
Gisteren een brief gekregen waarin de direktie van Avondrood laat weten dat ze hun boeltje verkocht hebben. Nu ja, ze maken nu deel uit van een grote groep (een tiental rusthuizen) maar dat vertellen de ex-eigenaars niet. Thanks God voor het internet. Een bink uit Kalmthout is de nieuwe goeroe. Op hun website _ geschreven door een reclameman die ik nog ken uit de modewereld _ gaat het vanzelfsprekend over verblijven met een lounge, sfeervol kader en meer blabla. Ons tante Denise was vandaag op bezoek bij bomama en met nog enkele andere bezoekers hebben we gegiecheld dat het ons zou verrast hebben als er in de reclame-slogan iets stond over ,,meer discipline, minder pampers'' of ,,hoe groter hoe liever...''
Naar verluidt is de oma-barjuffrouw er het hart van in. En of er geroddeld werd! Genoeg stof om u enkele weken plezant bezig te houden. Nee spijtig, my lips are scealed...
Raar maar waar: Bomama heeft van de overname blijkbaar niets gehoord. Ze was zo in de wolken met haar bezoek dat ze zelfs niet kloeg toen ik ging verbroederen met collega-moederbezoekers. Moederbezoekers: als ik eens vijf minuten tijd heb ga ik daar een boek over schrijven...
Naar verluidt is de oma-barjuffrouw er het hart van in. En of er geroddeld werd! Genoeg stof om u enkele weken plezant bezig te houden. Nee spijtig, my lips are scealed...
Raar maar waar: Bomama heeft van de overname blijkbaar niets gehoord. Ze was zo in de wolken met haar bezoek dat ze zelfs niet kloeg toen ik ging verbroederen met collega-moederbezoekers. Moederbezoekers: als ik eens vijf minuten tijd heb ga ik daar een boek over schrijven...
maandag 2 mei 2011
Il n'y a que la vérité qui blesse...
Hortense is overleden. Haar overlijdensbericht hing aan de desk bij Avondrood. En omdat ik stilaan een ,,bekende bezoeker''(*) ben vroeg ik de barjuffrouw van dienst (schoonmoeder van de baas, zwart geverfde, kalende coiffuur, leeftijd onbekend maar twee valse heupen en onlangs haar 60-jarig huwelijksjubileum gevierd, dus... : ,,Oma, zou ik die mevrouw kennen die overleden is?'' ,,Jazeker, ze zat hier dikwijls met haar dochter, maar 't was wel een demente en ze is niet ziek geweest want verleje week zat ze hier nog en ze is in haar slaap gegaan...''
,,Ho ja, was haar dochter nogal een schoon madammeke, een frisse zo?'' ,,Neeje, 't was een gewoon gelijk gij!,,
Heb ik een gezicht getrokken? Ze herpakt zich meteen: ,,Allez, een gewoon gelijk gij en ik hé. Maar ja, Vandenbroek(**) is 97 geworden, godwet of wij het zolang zullen uithouden?''
Ik druip af.
Gelukkig is daar nog altijd Caroline,(***) een Poolse die jaren in Frankrijk heeft gewoond en een behoorlijk mondje Nederlands spreekt. Om haar te plezieren spreken Bomama en ikzelf Frans met haar, en omdat ze niet veel bezoek krijgt ziet ze ons graag. En geeft ze ogenschijnlijk oprechte complimentjes. Over mijn maman die toujours si belle is en een peau de jeune fille heeft. Ha ja zeg ik en broebel iets over chance en bon heritage want op ,,genen'' kom ik niet in het Frans. ,,Ah oui, maar jij bent nog si jeune hé?'' ,,Merci Caroline, pas si jeune que ça'' en ik zeg mijn leeftijd. Waarop zij mij verbetert: cinquantehuit, non? En I. die duidelijk niet zo goed Frans spreekt, zegt: ,,bij mij staat er ook al een vijf voor zenne!''
Haha, hebt ge dat gehoord, oma?
(*)Als ik de wekelijkse portie appelsientjes en Yakult naar de verpleegsterspost breng roepen een paar suffe oudjes prompt ,,daar is de appelsienenmadam.'' Ik ben dus een BB.
(**) Gewoonte bij Avondrood. Achter mijn rug zeggen ze waarschijnlijk ,,die van Aerts''
(***)Niet te verwarren met Carolientje waar ik twee maand geleden afscheid van nam.
,,Ho ja, was haar dochter nogal een schoon madammeke, een frisse zo?'' ,,Neeje, 't was een gewoon gelijk gij!,,
Heb ik een gezicht getrokken? Ze herpakt zich meteen: ,,Allez, een gewoon gelijk gij en ik hé. Maar ja, Vandenbroek(**) is 97 geworden, godwet of wij het zolang zullen uithouden?''
Ik druip af.
Gelukkig is daar nog altijd Caroline,(***) een Poolse die jaren in Frankrijk heeft gewoond en een behoorlijk mondje Nederlands spreekt. Om haar te plezieren spreken Bomama en ikzelf Frans met haar, en omdat ze niet veel bezoek krijgt ziet ze ons graag. En geeft ze ogenschijnlijk oprechte complimentjes. Over mijn maman die toujours si belle is en een peau de jeune fille heeft. Ha ja zeg ik en broebel iets over chance en bon heritage want op ,,genen'' kom ik niet in het Frans. ,,Ah oui, maar jij bent nog si jeune hé?'' ,,Merci Caroline, pas si jeune que ça'' en ik zeg mijn leeftijd. Waarop zij mij verbetert: cinquantehuit, non? En I. die duidelijk niet zo goed Frans spreekt, zegt: ,,bij mij staat er ook al een vijf voor zenne!''
Haha, hebt ge dat gehoord, oma?
(*)Als ik de wekelijkse portie appelsientjes en Yakult naar de verpleegsterspost breng roepen een paar suffe oudjes prompt ,,daar is de appelsienenmadam.'' Ik ben dus een BB.
(**) Gewoonte bij Avondrood. Achter mijn rug zeggen ze waarschijnlijk ,,die van Aerts''
(***)Niet te verwarren met Carolientje waar ik twee maand geleden afscheid van nam.
donderdag 28 april 2011
Dromen geeft je vleugels!
Ze heeft het met grote drukletters op de achterkant van een oude persmap geschreven: DROMEN GEEFT JE V---LEUGELS *. Zo ging Kadoke2 die zalige vakantiedag aan de slag, ze zou een dromenvanger maken. Gezien in een Geronimo-boekje en nee, als ik haar nu nog parels en draad en karton en een goeie schaar en kleurtjes kon geven, dan kon ze het wel alleen.
Een uurtje later zitten we allemaal op het terras: snikhete Paasvakantie, weet u wel, en de nachtkleedjes van Bomama blijken prima materiaal aan de wasdraad om wat schaduw te maken. Ik heb er spijtig genoeg geen foto van genomen...
Kadoke1 vergewaardigt (wat een woord) zich om een paar sterren uit te knippen in karton en laat dan als een pure macho het knutselen aan de meisjes over. Mompelmompel ,,is er nog geen Ketnet?''
Meer dan twee uur later is het werkstuk klaar. ,,Om aan je bed te hangen Malief, en dan worden je dromen gevangen, leuk hé?''
Ik heb haar maar niet verteld dat mijn dromen tegenwoordig eerder van het nachtmerrie-type zijn waarin de nachthemdjes en Avondrood een hoofdrol spelen. Maar van de dromenvanger heb ik wel een foto genomen terwijl Kadoke2 toen ook al steels naar Ketnet keek...
*Waar de streepjes staan had ze EEL geschrapt. Met veel vleugels kun je niets aanvangen hé?
Een uurtje later zitten we allemaal op het terras: snikhete Paasvakantie, weet u wel, en de nachtkleedjes van Bomama blijken prima materiaal aan de wasdraad om wat schaduw te maken. Ik heb er spijtig genoeg geen foto van genomen...
Kadoke1 vergewaardigt (wat een woord) zich om een paar sterren uit te knippen in karton en laat dan als een pure macho het knutselen aan de meisjes over. Mompelmompel ,,is er nog geen Ketnet?''
Meer dan twee uur later is het werkstuk klaar. ,,Om aan je bed te hangen Malief, en dan worden je dromen gevangen, leuk hé?''
Ik heb haar maar niet verteld dat mijn dromen tegenwoordig eerder van het nachtmerrie-type zijn waarin de nachthemdjes en Avondrood een hoofdrol spelen. Maar van de dromenvanger heb ik wel een foto genomen terwijl Kadoke2 toen ook al steels naar Ketnet keek...
*Waar de streepjes staan had ze EEL geschrapt. Met veel vleugels kun je niets aanvangen hé?
donderdag 14 april 2011
De Siciliaanse bruid
De Paastoeristen die hier tegenwoordig rondhangen zullen iets te vertellen hebben als ze terug thuis komen. Genre: ,,Daar is een nette straat in M. waar ze hun was buitenhangen. Ja, dwars over de straat. En hun lakens hangen uit hun raam, en hun handdoeken hangen aan de balkons.''
Ik denk zelfs dat toeristen met enige antropologische bagage zullen refereren aan Siciliaanse bruiden. Die hangen toch ook hun laken uit het raam na een geslaagde huwelijksnacht?
Ik sta alvast onder mijn stilaan groezelig geworden wit laken-van-dubbelbed tevreden op de stoep. En aan de mensen die uitleg vragen (dat gebeurt!) vertel ik zonder gidsenvergunning dat het een boodschap is voor onze burgemeester. We bedanken hem omdat de 236 bussen die tot voor kort door onze straat raasden (als ze al niet in file stonden) voorlopig niet meer komen. Want voor we aan die witte vlaggen begonnen hadden we wekenlang zwarte vlaggen (kussenslopen, vuilniszakken, toneelattributen) uit onze ramen en balkons laten wapperen. Uit protest, meneer, mevrouw, omdat de kids die hier twee scholen bevolken iedere dag hun leven riskeerden, omdat we door de stank en het lawaai onszelf niet meer hoorden denken. Want dat doen we hier, compleet met een comité ,,Red de Lowizzestraat''.
Nee, ik denk niet dat het indruk heeft gemaakt, maar de aanlooproute voor de bussen ligt momenteel opgebroken, ze komen dus niet meer door de stad. De arme busgebruikers moeten nu naar de ring om een bus te nemen. Te voet door de stad die maar een goeie voorschoot groot is? Tsjtsj, doe ik alzeleven.
Maar goed, ondertussen spelen we met plezier de Siciliaanse bruid. En hopen maar dat we niet te snel weer onze Siciliaanse rouwkleren moeten aantrekken...
Ik denk zelfs dat toeristen met enige antropologische bagage zullen refereren aan Siciliaanse bruiden. Die hangen toch ook hun laken uit het raam na een geslaagde huwelijksnacht?
Ik sta alvast onder mijn stilaan groezelig geworden wit laken-van-dubbelbed tevreden op de stoep. En aan de mensen die uitleg vragen (dat gebeurt!) vertel ik zonder gidsenvergunning dat het een boodschap is voor onze burgemeester. We bedanken hem omdat de 236 bussen die tot voor kort door onze straat raasden (als ze al niet in file stonden) voorlopig niet meer komen. Want voor we aan die witte vlaggen begonnen hadden we wekenlang zwarte vlaggen (kussenslopen, vuilniszakken, toneelattributen) uit onze ramen en balkons laten wapperen. Uit protest, meneer, mevrouw, omdat de kids die hier twee scholen bevolken iedere dag hun leven riskeerden, omdat we door de stank en het lawaai onszelf niet meer hoorden denken. Want dat doen we hier, compleet met een comité ,,Red de Lowizzestraat''.
Nee, ik denk niet dat het indruk heeft gemaakt, maar de aanlooproute voor de bussen ligt momenteel opgebroken, ze komen dus niet meer door de stad. De arme busgebruikers moeten nu naar de ring om een bus te nemen. Te voet door de stad die maar een goeie voorschoot groot is? Tsjtsj, doe ik alzeleven.
Maar goed, ondertussen spelen we met plezier de Siciliaanse bruid. En hopen maar dat we niet te snel weer onze Siciliaanse rouwkleren moeten aantrekken...
donderdag 31 maart 2011
Hoeveel is uw dag?
,,Een nul-dag, Malief, echt waar, helemaal nul''. Kadoke2 zwiert haar jas uit, schopt haar laarsjes in een hoekje en rettettettetet, ik heb nauwelijk de kans om Kadoke1 te verwelkomen. Of ze alsjeblief van het begin wil vertellen?
Ik wist al dat ze van Kalamity hun dag een cijfer mogen geven, dat vereenvoudigt de communicatie aanzienlijk. Die nul, dat moet een rotdag geweest zijn. En we krijgen dus het verslag van de juf die ziek is en de vervanger die wel een goeie turnleraar is maar van de klas Niks snapt. Hoezo? Hij had niet voor soep gezorgd en Anna (of was het Lus of Mila?) die had ocharme alleen droge boterhammen bij en toen moesten we ook nog een hele bladzijde leren Die We Nog Niet Gezien Hadden hé. En die weet niks staan en rettetetetet...
,,Hoe was jouw logeerpartij vorige week'' vraag ik aan Kadoke1 en zus antwoordt meteen: ,,Slecht'' want T. kan niet tegen zijn verlies! Enfin, Kadoke1 wordt gesommeerd om het allemaal zelf te vertellen en ik krijg een technische uitleg over handspel en een rode kaart en een duw met de schouders en nog andere mij totaal onbekende begrippen. Dan maar de grote troostmiddelen boven gehaald: een bord vol verse ananas met een bolletje vanilleijs, een Leo (geen meneer maar een koek), een flesje fruitsap.
Wat later spelen we Scrabble en Malief en Kadoke2 verliezen van de Meester die janverdorie woorden als ,,Quo'' legt. Jaja, Quo Vadis, ik weet het wel. Kadoke1 had het blijkbaar voorzien, hij loert af en toe over zijn Kuifje-album en leeft mee met ons verlies.
Na de groentensoep, de rode kool en een nieuw soort veggie-burger gaat het humeur van Kadoke2 met sprongen vooruit. Ze begint aan een nieuwe tekening voor haar ,,dierentuin'' (het wordt een zebra) en als ze later in bed ligt fluistert ze: Het is toch nog een negen geworden. Tot ik haar een knuffel geeft (met koude handen, ik beken) en ze krijst:,,Malief, nu nog een acht hé!''
Ik wist al dat ze van Kalamity hun dag een cijfer mogen geven, dat vereenvoudigt de communicatie aanzienlijk. Die nul, dat moet een rotdag geweest zijn. En we krijgen dus het verslag van de juf die ziek is en de vervanger die wel een goeie turnleraar is maar van de klas Niks snapt. Hoezo? Hij had niet voor soep gezorgd en Anna (of was het Lus of Mila?) die had ocharme alleen droge boterhammen bij en toen moesten we ook nog een hele bladzijde leren Die We Nog Niet Gezien Hadden hé. En die weet niks staan en rettetetetet...
,,Hoe was jouw logeerpartij vorige week'' vraag ik aan Kadoke1 en zus antwoordt meteen: ,,Slecht'' want T. kan niet tegen zijn verlies! Enfin, Kadoke1 wordt gesommeerd om het allemaal zelf te vertellen en ik krijg een technische uitleg over handspel en een rode kaart en een duw met de schouders en nog andere mij totaal onbekende begrippen. Dan maar de grote troostmiddelen boven gehaald: een bord vol verse ananas met een bolletje vanilleijs, een Leo (geen meneer maar een koek), een flesje fruitsap.
Wat later spelen we Scrabble en Malief en Kadoke2 verliezen van de Meester die janverdorie woorden als ,,Quo'' legt. Jaja, Quo Vadis, ik weet het wel. Kadoke1 had het blijkbaar voorzien, hij loert af en toe over zijn Kuifje-album en leeft mee met ons verlies.
Na de groentensoep, de rode kool en een nieuw soort veggie-burger gaat het humeur van Kadoke2 met sprongen vooruit. Ze begint aan een nieuwe tekening voor haar ,,dierentuin'' (het wordt een zebra) en als ze later in bed ligt fluistert ze: Het is toch nog een negen geworden. Tot ik haar een knuffel geeft (met koude handen, ik beken) en ze krijst:,,Malief, nu nog een acht hé!''
zaterdag 26 maart 2011
Koortsdromen
Waar een virale infectie met koortsdromen al niet goed voor is: ik heb het licht gezien. Even opletten, Kalamity en Big Daddy en Lottepoes en al diegenen die ik de jongste dagen heb lastig gevallen dat mijn Malief gehackt was: tarara. Dat zit zo: het heeft alles te maken met een streepje. Voilà!
Zo lag deze Malief sinds dinsdag te puffen, geveld door een virale infectie, volgens dokter T. met een naamplaatje van huize Avondrood. Eigen schuld dikke bult: Caroke, een menske zonder kind of kraai, lag al drie weken te vergaan en ik ben haar een paar keer gaan knuffelen en ondertussen is dat menske veilig en wel in de hemel en draag ik de gevolgen van mijn ondoordacht werk van barmhartigheid. Maar daar heb ik geen spijt van.
Uitleg: terwijl ik donderdagnacht de diepten van mijn longen, sinussen, trommelvliezen en keelholte opzocht kreeg ik tussen twee hoestbuien door ineens een ingeving: dat streepje in mijn e-mail-adres! Vandaag aan de beterhand en uitgeprobeerd: gelukt. Merci Caroke! Ik hoor haar al antwoorden: 't is niks uffra...
Zo lag deze Malief sinds dinsdag te puffen, geveld door een virale infectie, volgens dokter T. met een naamplaatje van huize Avondrood. Eigen schuld dikke bult: Caroke, een menske zonder kind of kraai, lag al drie weken te vergaan en ik ben haar een paar keer gaan knuffelen en ondertussen is dat menske veilig en wel in de hemel en draag ik de gevolgen van mijn ondoordacht werk van barmhartigheid. Maar daar heb ik geen spijt van.
Uitleg: terwijl ik donderdagnacht de diepten van mijn longen, sinussen, trommelvliezen en keelholte opzocht kreeg ik tussen twee hoestbuien door ineens een ingeving: dat streepje in mijn e-mail-adres! Vandaag aan de beterhand en uitgeprobeerd: gelukt. Merci Caroke! Ik hoor haar al antwoorden: 't is niks uffra...
dinsdag 8 maart 2011
NEGEN maal TWEE
Hiphip, precies negen jaar geleden dat Malief _ die toen nog gewoon de helft van die naam was _ een telefoontje kreeg op weg van Veurne naar Oostduinkerke. De ongeduldige maar zeer gelukkige beller was Big Daddy _ die net dié naam had verdiend_ en al een halve morgen aan het bellen was. Ik verduidelijk: de Kadookes waren gearriveerd en als gewoonlijk stak de logge mobiel ergens onderaan in mijn handtas.
Amai wat een grootmoeder zegt nu de helft van mijn lezertjes. Want ik wist dat Kalamity die ochtend haar spruitjes op de wereld ging zetten maar ik had plechtig beloofd dat ik niet als een Afrikaanse moeder in de gang ging zitten wachten. Om te supporteren, om te moeien, om de boel de stuipen op het lijf te jagen. Dat had mijn schoonmoeder zaliger destijds bij haar eigen dochters wel gedaan. Vandaar dat ik prompt naar thuis-aan-zee vertrok.
De eerste aanblik van mijn beminde Kadookes? Twee piepkleine schatjes, samen net zwaar genoeg voor een bolle baby. Negen jaar later zijn ze twee sterke, leergierige, sportieve kids die mij af en toe een wijze levensles voorhouden. Zo hoorde ik vorige week dat een snulletje van het vierde leerjaar Kadoke 2 met allerlei gore praat had gepest.(*) Ik slikte een paar verwensingen in en zei toen: ,,wat een krapuul!''. Waarop Kadoke1: ,,Wat wil dat zeggen?'' en ik snel verbeterde: ,,nee, dat is een lelijk woord''. En Kadoke1 mij de wijze raad gaf: ,,Nooit terugschelden Malief, dan gebruiken ze het tegen u!''. Terwijl ik dit schrijf krijg ik nog de tranen in mijn ogen...
(*)Reactie van tante Lottepoes: typisch een sukkel die verliefd is!
Amai wat een grootmoeder zegt nu de helft van mijn lezertjes. Want ik wist dat Kalamity die ochtend haar spruitjes op de wereld ging zetten maar ik had plechtig beloofd dat ik niet als een Afrikaanse moeder in de gang ging zitten wachten. Om te supporteren, om te moeien, om de boel de stuipen op het lijf te jagen. Dat had mijn schoonmoeder zaliger destijds bij haar eigen dochters wel gedaan. Vandaar dat ik prompt naar thuis-aan-zee vertrok.
De eerste aanblik van mijn beminde Kadookes? Twee piepkleine schatjes, samen net zwaar genoeg voor een bolle baby. Negen jaar later zijn ze twee sterke, leergierige, sportieve kids die mij af en toe een wijze levensles voorhouden. Zo hoorde ik vorige week dat een snulletje van het vierde leerjaar Kadoke 2 met allerlei gore praat had gepest.(*) Ik slikte een paar verwensingen in en zei toen: ,,wat een krapuul!''. Waarop Kadoke1: ,,Wat wil dat zeggen?'' en ik snel verbeterde: ,,nee, dat is een lelijk woord''. En Kadoke1 mij de wijze raad gaf: ,,Nooit terugschelden Malief, dan gebruiken ze het tegen u!''. Terwijl ik dit schrijf krijg ik nog de tranen in mijn ogen...
(*)Reactie van tante Lottepoes: typisch een sukkel die verliefd is!
zondag 27 februari 2011
Making Waves...
Een blog met alleen maar bijnamen: moet kunnen. Vandaag moet ik echter namen noemen. Pas op, Malief geeft haar identiteit niet prijs, wie mijn echte naam wil googelen (dju, wat een woord), komt alleen maar bij Bambi terecht. Echte namen waar ik de BV's zorgvuldig uit verwijderd heb. Een vette roddel?Dat plezier wil ik u dus nièt doen. Ik ben hmhm niet...
Het verhaal begint een half mensenleven geleden in Leuven waar professor Devolder mij een thesisonderwerp gaf geïnspireerd op een Duits boekske ,,Umgang mit der (die?) Presse'' (aus ,bei, mit , heu met datief?). Soit, ik hoorde het in Keulen donderen want mijn thesis zou als titel ,,De public-relations van het bedrijfsleven in de pers'' meekrijgen. Pater Devolder was een geduldig man maar wel heel ziek en hij heeft de geboorte van mijn werkstuk niet meer mee gemaakt. Voor de schriftgeleerden: professor-pater Devolder was een echte expert. Hij heeft wetenschappelijk bewezen dat De Standaard in feite een communistische krant was. Enfin, toch de buitenlandredactie.
Maar ik dwaal af. Ik had geen zin om die thesis te schrijven (what the fuck is pr in de jaren zestig?). Tot mijn toenmalig lief zei dat hij niet zou trouwen voor die thesis af was. Vandaar. Want zo waren de vrouwen in de jaren zestig... Ga die thesis vooral alstemblieft nooit opvragen, het was een vod. Toen ik ze ging verdedigen was ik weliswaar een getrouwde vrouw. De thesis heb ik aan meneer Vandeweghe, alias E.Troch (de communist weetuwel) bij mijn sollicitatie nooit moeten tonen. Dikke sjans.
Ja, ik ben langdradig. Maar toch ook interessant hé. Want zeg nu zelf, wat zou ik anders over PR moeten vertellen? Ik heb er in mijn carrière nogal wat meegemaakt, de public relations officers dan, zoals ze zich lieten noemen. Ik was ze ook een beetje vergeten want alleen de heel stuntelige stuurden mij na acht jaar nog persmappen en ik wou wel één keer verwittigen en dan foert. De Kadokes(mijn tweeling- kleinkinderen nota bene, en mijn mooiste cadeau ooit) vonden al die CD-kes als kleuterke heel plezant om mee te spelen. Tiens, bij hen thuis mocht dat niet...
Vrijdag heb ik PR Pol Dewaele teruggezien. Toen ik met brugpensioen ging wou hij persé nog eens met mij gaan eten. Ik heb heel vriendelijk geweigerd. Dat kon ik, omdat ik tegen Pol geen komedie moest spelen. Acht jaar later stuurde hij weer een invitatie, deze keer met de divo's en diva's van de pers. Pol begon twintig jaar geleden met ,,Making Waves'' (*) en als ik vandaag nog zo'n thesis zou moeten schrijven was ik ook twee jaar eerder getrouwd.Haha.
Natuurlijk heeft hij ons schandelijk verwend. Enfin, vrijdag toch. Met een privé-chef als Roger Vandamme, glaasjes Bollinger, een instant veggie-schoteltje met zwarte truffel voor mij omdat ik dodelijk allergisch ben aan oesters, een Anjou duifje en zuchtzuchtzucht een chocolade-dessert om in zwijm bij te vallen.
We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger. Tessa-van-Knack en Frieda-van HLN en Lene-van-Feeling (al was die laatste echt nog te jong om met kennis van zaken te spreken...) en terwijl Pol even niet luisterde ,,dat hij echt wel de eerste gentleman was die we in die sector tegenkwamen'' (en daarna hebben we geklaagd over die onnozele (meestal Brusselse PR's) die ons dagelijks teisterden met telefoontjes of we de persmap goed vonden, of we er iets konden mee doen, of we commentaar hadden en na het vijfde telefoontje, of we er iets gingen over schrijven en tot slot, of het al verschenen was.
Pol niet, dus. Hij introduceerde mij wel bij ontwerper Stijn Helsen, nam mij mee naar de schoenentovenaar Van Bommel en altijd was het discreet, vriendelijk én nooit klef. Grote meneer.
Vrijdag heb ik voor het eerst in pakweg twintig jaar ook flink getoost. Van pure blijdschap omdat mijn perscarrière voor mijn bazen dan misschien moest eindigen in onnozele BV-verhaaltjes en banale mode-producties, bij de vrienden en vriendinnen van ,,de oude school'' zat ik terug in een warm en bijna vergeten nest. Dikke merci, Pol. Bij het nemen van de laatste trap _ drie hoog, Pol vond geen zestig-plusser die de goederenlift opeiste_ heb ik nog een heel fraaie knieval gemaakt_ maar toen heeft Bob Frieda mij opgeraapt en alcohol is duidelijk een perfecte pijnstiller. Bovendien was het niet zo spectaculair als de ruggelingse val op de dansvloer van een bekende design-specialiste. Voilà, ik beken: goed teut. Ambetant dat mijn dochters dat nu gaan lezen...
(*) Making Waves: hij maakt lieflijke golfjes informatie waaruit wij mogen vissen.
Komaan lezertjes: voor een keer geen reacties op de privé-mail maar hieronder, zodat Pol kan zien hoe graag jullie hém zien...
Het verhaal begint een half mensenleven geleden in Leuven waar professor Devolder mij een thesisonderwerp gaf geïnspireerd op een Duits boekske ,,Umgang mit der (die?) Presse'' (aus ,bei, mit , heu met datief?). Soit, ik hoorde het in Keulen donderen want mijn thesis zou als titel ,,De public-relations van het bedrijfsleven in de pers'' meekrijgen. Pater Devolder was een geduldig man maar wel heel ziek en hij heeft de geboorte van mijn werkstuk niet meer mee gemaakt. Voor de schriftgeleerden: professor-pater Devolder was een echte expert. Hij heeft wetenschappelijk bewezen dat De Standaard in feite een communistische krant was. Enfin, toch de buitenlandredactie.
Maar ik dwaal af. Ik had geen zin om die thesis te schrijven (what the fuck is pr in de jaren zestig?). Tot mijn toenmalig lief zei dat hij niet zou trouwen voor die thesis af was. Vandaar. Want zo waren de vrouwen in de jaren zestig... Ga die thesis vooral alstemblieft nooit opvragen, het was een vod. Toen ik ze ging verdedigen was ik weliswaar een getrouwde vrouw. De thesis heb ik aan meneer Vandeweghe, alias E.Troch (de communist weetuwel) bij mijn sollicitatie nooit moeten tonen. Dikke sjans.
Ja, ik ben langdradig. Maar toch ook interessant hé. Want zeg nu zelf, wat zou ik anders over PR moeten vertellen? Ik heb er in mijn carrière nogal wat meegemaakt, de public relations officers dan, zoals ze zich lieten noemen. Ik was ze ook een beetje vergeten want alleen de heel stuntelige stuurden mij na acht jaar nog persmappen en ik wou wel één keer verwittigen en dan foert. De Kadokes(mijn tweeling- kleinkinderen nota bene, en mijn mooiste cadeau ooit) vonden al die CD-kes als kleuterke heel plezant om mee te spelen. Tiens, bij hen thuis mocht dat niet...
Vrijdag heb ik PR Pol Dewaele teruggezien. Toen ik met brugpensioen ging wou hij persé nog eens met mij gaan eten. Ik heb heel vriendelijk geweigerd. Dat kon ik, omdat ik tegen Pol geen komedie moest spelen. Acht jaar later stuurde hij weer een invitatie, deze keer met de divo's en diva's van de pers. Pol begon twintig jaar geleden met ,,Making Waves'' (*) en als ik vandaag nog zo'n thesis zou moeten schrijven was ik ook twee jaar eerder getrouwd.Haha.
Natuurlijk heeft hij ons schandelijk verwend. Enfin, vrijdag toch. Met een privé-chef als Roger Vandamme, glaasjes Bollinger, een instant veggie-schoteltje met zwarte truffel voor mij omdat ik dodelijk allergisch ben aan oesters, een Anjou duifje en zuchtzuchtzucht een chocolade-dessert om in zwijm bij te vallen.
We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger. Tessa-van-Knack en Frieda-van HLN en Lene-van-Feeling (al was die laatste echt nog te jong om met kennis van zaken te spreken...) en terwijl Pol even niet luisterde ,,dat hij echt wel de eerste gentleman was die we in die sector tegenkwamen'' (en daarna hebben we geklaagd over die onnozele (meestal Brusselse PR's) die ons dagelijks teisterden met telefoontjes of we de persmap goed vonden, of we er iets konden mee doen, of we commentaar hadden en na het vijfde telefoontje, of we er iets gingen over schrijven en tot slot, of het al verschenen was.
Pol niet, dus. Hij introduceerde mij wel bij ontwerper Stijn Helsen, nam mij mee naar de schoenentovenaar Van Bommel en altijd was het discreet, vriendelijk én nooit klef. Grote meneer.
Vrijdag heb ik voor het eerst in pakweg twintig jaar ook flink getoost. Van pure blijdschap omdat mijn perscarrière voor mijn bazen dan misschien moest eindigen in onnozele BV-verhaaltjes en banale mode-producties, bij de vrienden en vriendinnen van ,,de oude school'' zat ik terug in een warm en bijna vergeten nest. Dikke merci, Pol. Bij het nemen van de laatste trap _ drie hoog, Pol vond geen zestig-plusser die de goederenlift opeiste_ heb ik nog een heel fraaie knieval gemaakt_ maar toen heeft Bob Frieda mij opgeraapt en alcohol is duidelijk een perfecte pijnstiller. Bovendien was het niet zo spectaculair als de ruggelingse val op de dansvloer van een bekende design-specialiste. Voilà, ik beken: goed teut. Ambetant dat mijn dochters dat nu gaan lezen...
(*) Making Waves: hij maakt lieflijke golfjes informatie waaruit wij mogen vissen.
Komaan lezertjes: voor een keer geen reacties op de privé-mail maar hieronder, zodat Pol kan zien hoe graag jullie hém zien...
vrijdag 11 februari 2011
Op de barrikaden...
Even getwijfeld of barrikaden nu met één of twee r-ren is. 't Is niet een woord dat ik zomaar ijdel zou gebruiken. Enfin, dit is de boodschap: sinds donderdagavond staan de bewoners van de Lowizzestraat op de barrikaden. Dat zit zo.
Pakweg een half jaar geleden begonnen plots tientallen stadsbussen door onze rustige woonstraat te crossen. Ze hadden blijkbaar maar één doel: de verkeerslichten aan het eind halen. Soms lukte dat, soms niet, soms stonden ze op onze stoep te daveren _smalle straat, weet u wel_ af en toe schepten ze bij het indraaien rakelings een voetganger, fietser, kinderwagen, verdwaalde hond net niet onder hun wielen. Vooral tijdens de laatste sneeuwval waren de sporen veelzeggend. Maar omdat in de Lowizzestraat alleen of toch bijna alleen brave, rustige, deftige mensen wonen waarvan de meesten zelfs nog mei 68 hebben meegemaakt waren ze lijdzaam zoals dat van hen verwacht wordt. Een handvol notabelen ook, die weten dat de molen van Bartje Burgervader héél traag maar mogelijk ook nog rechtvaardig zou malen.
En toen, tararatatààà, kwam de mare dat de toestand van tientallen bussen in een straat waar honderden schoolkinderen passeren, zou bestendigd worden.
No way, José. Spreek het maar uit met Spaanse tongval, 't was ons menens. Donderdagavond kwamen de verontruste burgers samen in de enige handelszaak van de straat: een kapper zevende generatie die uiteraard bij het beoefenen van zijn kunst ook een vaste hand en geen trillende stoelen kan gebruiken.
De pers kwam, in de gedaante van een jongeman gewapend met camera, notaboekje en bic. Ik had met hem te doen. Of hij niet gewoon tussen ons mocht zitten. En wat het probleem was? Om kort te gaan: zaterdag (of later, er staat hier niks in brand) zal onze grieventrommel gepubliceerd worden, zal Bartje ontdekken dat wij ook zijn stadskrant lezen waarin hij een veilig en mobiel beleid belooft. Ha nee, zeker? Zwarte vlaggen zullen er komen!
Of de boze burgers met naam en foto in de krant wilden? ,,Neenee'' zei de ene en de andere, en de reporter zou niet aandringen. Een ex-politicus, een raadsheer, een ex-journaliste van zijn eigen krant, de mensen zouden nogal klappen..
,,Ik wil wel'' riep de geneesheer-specialist en sprong uit de kappersstoel waar hij een zitje had gevonden. Dat vonden we zo komisch dat de volgende foto wel heel vrolijk zal lijken. Terwijl we allemaal nog altijd heel kwaad zijn!
Pakweg een half jaar geleden begonnen plots tientallen stadsbussen door onze rustige woonstraat te crossen. Ze hadden blijkbaar maar één doel: de verkeerslichten aan het eind halen. Soms lukte dat, soms niet, soms stonden ze op onze stoep te daveren _smalle straat, weet u wel_ af en toe schepten ze bij het indraaien rakelings een voetganger, fietser, kinderwagen, verdwaalde hond net niet onder hun wielen. Vooral tijdens de laatste sneeuwval waren de sporen veelzeggend. Maar omdat in de Lowizzestraat alleen of toch bijna alleen brave, rustige, deftige mensen wonen waarvan de meesten zelfs nog mei 68 hebben meegemaakt waren ze lijdzaam zoals dat van hen verwacht wordt. Een handvol notabelen ook, die weten dat de molen van Bartje Burgervader héél traag maar mogelijk ook nog rechtvaardig zou malen.
En toen, tararatatààà, kwam de mare dat de toestand van tientallen bussen in een straat waar honderden schoolkinderen passeren, zou bestendigd worden.
No way, José. Spreek het maar uit met Spaanse tongval, 't was ons menens. Donderdagavond kwamen de verontruste burgers samen in de enige handelszaak van de straat: een kapper zevende generatie die uiteraard bij het beoefenen van zijn kunst ook een vaste hand en geen trillende stoelen kan gebruiken.
De pers kwam, in de gedaante van een jongeman gewapend met camera, notaboekje en bic. Ik had met hem te doen. Of hij niet gewoon tussen ons mocht zitten. En wat het probleem was? Om kort te gaan: zaterdag (of later, er staat hier niks in brand) zal onze grieventrommel gepubliceerd worden, zal Bartje ontdekken dat wij ook zijn stadskrant lezen waarin hij een veilig en mobiel beleid belooft. Ha nee, zeker? Zwarte vlaggen zullen er komen!
Of de boze burgers met naam en foto in de krant wilden? ,,Neenee'' zei de ene en de andere, en de reporter zou niet aandringen. Een ex-politicus, een raadsheer, een ex-journaliste van zijn eigen krant, de mensen zouden nogal klappen..
,,Ik wil wel'' riep de geneesheer-specialist en sprong uit de kappersstoel waar hij een zitje had gevonden. Dat vonden we zo komisch dat de volgende foto wel heel vrolijk zal lijken. Terwijl we allemaal nog altijd heel kwaad zijn!
woensdag 2 februari 2011
Geheugensteuntjes(bis)*
Een handzame, draagbare dvd-speler, meer is er niet nodig om het verleden weer tot leven te brengen. En alvast drie generaties hebben er met open mond zitten naar kijken.
Het begon bij Bomama: schermpje voor haar op tafel, en daar verschenen de beelden uit de ,,rue Gustave Demanet''. Ja zeg, ik kan het ook niet helpen, het zijn mijn woorden niet.
En daar was Agatha Francisca, geboren in 1881 en zo levensecht met haar roze sjaaltje op haar hoofd in de ,,blakke zon''. Haar dochter (een jeugdige, flukse Bomama) die toen op mijn verzoek een paar meter achteruit stapte en dan weer naar voor, ik ben een geboren filmregisseur. Ahum.
Bleek ook dat de Meester in die tijd met de camera vooral heel nerveus van links naar rechts zwaaide_ zwiep zwiep over een liggende Malief_ en dacht dat zoiets een ,,travelling'' heette. Nochtans dateren de beelden uit de tijd van de nouvelle vague en dat waren héél trage babbelfilms. Het zal u dan ook niet verbazen dat ondergetekende dan maar liever zelf de camera hanteerde. ,, Malief, dat is die in de spiegelruit, kindjes.''
Juist, de Kadokes mochten ook kijken. Maar na een korte sceance waarin Kalamity, Lottepoes , Doekie en Minneke in het water stoeiden vroeg Kadoke 1 heel verontwaardigd waar hij dan was... (Heu schatje, jij bestond nog niet...)
De tweede home-video, omgebouwd tot dvd, met als onderwerp:,, 2004, een jaar Kadokes'' werd ook niet tot het einde uitgezien. Rare vragen, dat wel. ,,Kunnen wij niet beter praten'' en ,,Kunnen wij nog niet beter lopen?'' voor een tweeling van 18 maanden, ze zijn streng voor zichzelf. De mama en de papa en Bjam en Jang waren niet zoveel veranderd als zij.
,,Ik lijk niet veel op mijzelf'' zei Kadoke 1 die eerlijk gezegd uit de film kwam als een bleiterke, terwijl Kadoke2 (net zoals Malief) een beetje verliefd naar haar fraaie blonde kapseltje gluurde.
Al bij al positieve reacties, al had ik het ergste gevreesd. Want toen ik Kadoke2 onlangs een filmpje via Skype liet zien waarop zij het sprookje van ,,de reus die zijn eigen kindjes opat'' vertelde (ze was op het filmpje pakweg vier) draaide ze zich verontwaardigd om. ,,Malief, laat dat nooit meer aan iemand zien hé...''
(*)Met (nog altijd) veel dank aan de 47 die van de belabberde video een gouden souvenir maakte.
Het begon bij Bomama: schermpje voor haar op tafel, en daar verschenen de beelden uit de ,,rue Gustave Demanet''. Ja zeg, ik kan het ook niet helpen, het zijn mijn woorden niet.
En daar was Agatha Francisca, geboren in 1881 en zo levensecht met haar roze sjaaltje op haar hoofd in de ,,blakke zon''. Haar dochter (een jeugdige, flukse Bomama) die toen op mijn verzoek een paar meter achteruit stapte en dan weer naar voor, ik ben een geboren filmregisseur. Ahum.
Bleek ook dat de Meester in die tijd met de camera vooral heel nerveus van links naar rechts zwaaide_ zwiep zwiep over een liggende Malief_ en dacht dat zoiets een ,,travelling'' heette. Nochtans dateren de beelden uit de tijd van de nouvelle vague en dat waren héél trage babbelfilms. Het zal u dan ook niet verbazen dat ondergetekende dan maar liever zelf de camera hanteerde. ,, Malief, dat is die in de spiegelruit, kindjes.''
Juist, de Kadokes mochten ook kijken. Maar na een korte sceance waarin Kalamity, Lottepoes , Doekie en Minneke in het water stoeiden vroeg Kadoke 1 heel verontwaardigd waar hij dan was... (Heu schatje, jij bestond nog niet...)
De tweede home-video, omgebouwd tot dvd, met als onderwerp:,, 2004, een jaar Kadokes'' werd ook niet tot het einde uitgezien. Rare vragen, dat wel. ,,Kunnen wij niet beter praten'' en ,,Kunnen wij nog niet beter lopen?'' voor een tweeling van 18 maanden, ze zijn streng voor zichzelf. De mama en de papa en Bjam en Jang waren niet zoveel veranderd als zij.
,,Ik lijk niet veel op mijzelf'' zei Kadoke 1 die eerlijk gezegd uit de film kwam als een bleiterke, terwijl Kadoke2 (net zoals Malief) een beetje verliefd naar haar fraaie blonde kapseltje gluurde.
Al bij al positieve reacties, al had ik het ergste gevreesd. Want toen ik Kadoke2 onlangs een filmpje via Skype liet zien waarop zij het sprookje van ,,de reus die zijn eigen kindjes opat'' vertelde (ze was op het filmpje pakweg vier) draaide ze zich verontwaardigd om. ,,Malief, laat dat nooit meer aan iemand zien hé...''
(*)Met (nog altijd) veel dank aan de 47 die van de belabberde video een gouden souvenir maakte.
dinsdag 25 januari 2011
Geheugensteuntjes
Tanjel heeft er mij onlangs nog op gewezen: goed dat ik geen 45 meer ben. En ze heeft nog gelijk ook. Want het is maar dat deze Malief heel af en toe wreed naar haar woorden moet zoeken en als ik de helft van bomama's gezegende leeftijd had zou ik niet snappen dat ze bus zegt tegen de lift en moeder tegen mij. ,,Ge zijt toch mijn moeder'' zegt ze dan met een fijn lachske ,,wa zouk zonder aa zijn''. En alvorens Pezzeke zegt dat Bomama absoluut niet zo spreekt: juist, we mixen tegenwoordig Mechels en Brussels kwestie van de bewoners van Avondrood te bewijzen dat de Brusselaars goed geïntegreerd zijn. In deze onzekere tijden is dat belangrijk.
Zo moet ik met klem ontkennen dat ons Moeder Frans spreekt. Protest van haar, ze kàn wel Frans spreken, in tegenstelling tot Jeanneke. ''Kunde da geloove?'' (noteer de rare geloove, in het dialect van Avondrood is dat geloeve, in Brussel geluuuve...) Niet dat er daar al betoogd is voor segregatie: de Franse kliek (restante van Malines cité des bourgeois à l'aise) is nog zo content dat ze aan ons moeder haar tafel een klapke onder gelijkgezinden kunnen doen.
Ooit was er aan ons moeder haar tafel een madammeke met zwart geverfd haar en pientere oogskes die op al die Franse parler* reageerde met een forse tik van haar stok (op de vloer, of course) en de niet eens zo stille kreet ,,In Vlaanderen Vlaams''. Helaas, ze is al een paar jaar met een kruisje achter haar naam.
Maar ik wou het hier hebben over mijn geheugen: gisteren een trui van de Meester teruggevonden in de kast...nadat ik een foto van hem op mijn fotoarchief had gevonden, met trui en een naaktkat op zijn knie. Die naaktkat was van nonkel boekhouder, en iets minder akelig dan een naaktslak, maar die trui? Zonder die foto had ik er nooit meer naar gezocht, en 't was er nog ene in cashmere begot.
Een blog als geheugensteuntje, moet kunnen. Kijk ook eens naar de freule van 91, een werkstuk uit de gsm van haar kleindochter. Om te koesteren.
*Is het in deze zin nu parlé of parlez of parler? Ik wou schrijven context maar dat zal met de nieuwste spelling ook niet meer juist zijn zeker?
Zo moet ik met klem ontkennen dat ons Moeder Frans spreekt. Protest van haar, ze kàn wel Frans spreken, in tegenstelling tot Jeanneke. ''Kunde da geloove?'' (noteer de rare geloove, in het dialect van Avondrood is dat geloeve, in Brussel geluuuve...) Niet dat er daar al betoogd is voor segregatie: de Franse kliek (restante van Malines cité des bourgeois à l'aise) is nog zo content dat ze aan ons moeder haar tafel een klapke onder gelijkgezinden kunnen doen.
Ooit was er aan ons moeder haar tafel een madammeke met zwart geverfd haar en pientere oogskes die op al die Franse parler* reageerde met een forse tik van haar stok (op de vloer, of course) en de niet eens zo stille kreet ,,In Vlaanderen Vlaams''. Helaas, ze is al een paar jaar met een kruisje achter haar naam.
Maar ik wou het hier hebben over mijn geheugen: gisteren een trui van de Meester teruggevonden in de kast...nadat ik een foto van hem op mijn fotoarchief had gevonden, met trui en een naaktkat op zijn knie. Die naaktkat was van nonkel boekhouder, en iets minder akelig dan een naaktslak, maar die trui? Zonder die foto had ik er nooit meer naar gezocht, en 't was er nog ene in cashmere begot.
Een blog als geheugensteuntje, moet kunnen. Kijk ook eens naar de freule van 91, een werkstuk uit de gsm van haar kleindochter. Om te koesteren.
*Is het in deze zin nu parlé of parlez of parler? Ik wou schrijven context maar dat zal met de nieuwste spelling ook niet meer juist zijn zeker?
donderdag 6 januari 2011
Lieve Denise
Het had geen haar gescheeld of deze Malief heette Madenies. Nu ja, geen haar: bomama was thuis dan wel de baas, maar in wezenlijke dingen zoals de politieke toestand of de namen van de kinderen had het meesterke het voor het zeggen. Zo was de oudste broer naar het meesterke zijn vader genoemd maar dan wel de heel vlaamse versie. Toen de dochter (ik dus) haar opwachting maakte dacht ons bomama dat ze nu haar familie mocht voordragen. En haar pa, mijn lieve bompa, heette Denis. Uitgesproken op zijn Frans dus. Haar eigen moeder durfde ze allicht niet voorstellen: in de jaren veertig was Agathe nog niet modieus, au contraire. Mijn lieve meter Agatha Franciska zei dat ze door haar talloze broers en zussen _volgens haar bron 19 maar daar wordt aan getwijfeld _ Caroline werd genoemd omdat a gat een scheldwoord was. Tja.
Het is dus niet Denise geworden. Volgens bomama omdat het meesterke zei dat er al een Denise in de familie was. De dochter van haar lievelingsbroer(Joseph maar die werd Jules genoemd...) en zijn eigen jongste zus, die bij mijn geboorte een tiener was. Vandaag mag ik er godzijdank nog altijd tante Denise tegen zeggen. De voorlaatste van de stamboom die op een bescheiden maar zo warme manier haar stempel drukt.
Het is dus niet Denise geworden. Volgens bomama omdat het meesterke zei dat er al een Denise in de familie was. De dochter van haar lievelingsbroer(Joseph maar die werd Jules genoemd...) en zijn eigen jongste zus, die bij mijn geboorte een tiener was. Vandaag mag ik er godzijdank nog altijd tante Denise tegen zeggen. De voorlaatste van de stamboom die op een bescheiden maar zo warme manier haar stempel drukt.
Ik herinner mij als de dag van gisteren hoe mijn jongste tante pakweg zestig jaar geleden naar het klooster ging. Het meesterke was er niet bij _ in het katholiek onderwijs kreeg je daar geen vrije dag voor_ en ik was nog een kleuterke want ik hoefde niet naar school. Het afscheid aan haar familie heeft mij toen ongelooflijk aangegrepen: hoe ze _op de knieën_ vergiffenis vroeg aan haar ouders ,,moeder, omdak frank ben geweest'' en haar vader die over zijn ogen wreef...
De volgende jaren keek ik vaak met een zuinig mondje naar een ouder nichtje dat zomaar ,,Denies'' zei tegen die lieve tante. Accoord, ze was toen al in een donker gewaad verpakt en dat hielp voor het ontzag. Nog later kwam er ,,zuster en een nieuwe naam'' bij', werd ze ,,overste'', en toen was ze helemaal buiten categorie.
Ruim 20 jaar later kwam ik tijdens een persconferentie bij de Gezinsbond (denk ik) een meneer tegen die mij een beetje aarzelend aansprak. Of ik misschien familie was van Denies, want die familienaam... en ik leek zo op haar. Vroeger had ze bij hem gewerkt, en hij was haar nooit vergeten. En ik ben nooit vergeten dat die meneer mij daarbij met zoveel heimwee aankeek. Toen ik het haar later vertelde tja, ik ben haar reactie wel vergeten? Ik geloof dat ze het absoluut niet belangrijk vond.
zondag 2 januari 2011
Ne gelukkege neuvejoar
Mja, dit verhaal begon thuis-aan-zee (vies luchtje, natte windvlagen) kwestie van het binnenland te troosten . En dan haalt deze uitslover haar notebook boven , kwestie van niet eeuwig met mijn neus in een papieren boek te zitten. Bon. Zes lijntjes getikt, over de (goeien) ouwen tijd, toen het meesterke ons op nieuwjaarsdag naar zijn Brabants witloofdorp commandeerde. Kwestie van zijn uitgebreide familieleden ne gelukkege neuvejoar te wensen. Dat was al bijeen best leuk, met elixirrekes en morsige toneelvoorstellingen van het jonge volkje in grootmoeder haar achterkeuken, maar wel een tikkeltje riskant. Kwestie van de prikbaarden van de nonkels (en sommige tainkes) te ontwijken.
En toen heeft Juzeke mij gestraft en wou mijn notebook niet meer. Alleen de titel bleef hangen, twee keer zelfs.
Dan naar huis gereden. Kwestie van het onheil op de grote pc te repareren? Maar nee, gij, kwestie van in Avondrood nog tijdig ne gelukkege neuvejoar te wensen...Zoals ons moeder destijds wel vaker zei:,,dat is de kweste...''
En toen heeft Juzeke mij gestraft en wou mijn notebook niet meer. Alleen de titel bleef hangen, twee keer zelfs.
Dan naar huis gereden. Kwestie van het onheil op de grote pc te repareren? Maar nee, gij, kwestie van in Avondrood nog tijdig ne gelukkege neuvejoar te wensen...Zoals ons moeder destijds wel vaker zei:,,dat is de kweste...''
Abonneren op:
Posts (Atom)
