Geheugensteuntjes(bis)*

Een handzame, draagbare dvd-speler, meer is er niet nodig om het verleden weer tot leven te brengen. En alvast drie generaties hebben er met open mond zitten naar kijken.
Het begon bij Bomama: schermpje voor haar op tafel, en daar verschenen de beelden uit de ,,rue Gustave Demanet''. Ja zeg, ik kan het ook niet helpen, het zijn mijn woorden niet.
En daar was Agatha Francisca, geboren in 1881 en zo levensecht met haar roze sjaaltje op haar hoofd in de ,,blakke zon''. Haar dochter (een jeugdige, flukse Bomama) die toen op mijn verzoek een paar meter achteruit stapte en dan weer naar voor, ik ben een geboren filmregisseur. Ahum.
Bleek ook dat de Meester in die tijd met de camera vooral heel nerveus van links naar rechts zwaaide_ zwiep zwiep over een liggende Malief_ en dacht dat zoiets een ,,travelling'' heette. Nochtans dateren de beelden uit de tijd van de nouvelle vague en dat waren héél trage babbelfilms. Het zal u dan ook niet verbazen dat ondergetekende dan maar liever zelf de camera hanteerde. ,, Malief, dat is die in de spiegelruit, kindjes.''
Juist, de Kadokes mochten ook kijken. Maar na een korte sceance waarin Kalamity, Lottepoes , Doekie en Minneke in het water stoeiden vroeg Kadoke 1 heel verontwaardigd waar hij dan was... (Heu schatje, jij bestond nog niet...)
De tweede home-video, omgebouwd tot dvd, met als onderwerp:,, 2004, een jaar Kadokes'' werd ook niet tot het einde uitgezien. Rare vragen, dat wel. ,,Kunnen wij niet beter praten'' en ,,Kunnen wij nog niet beter lopen?'' voor een tweeling van 18 maanden, ze zijn streng voor zichzelf. De mama en de papa en Bjam en Jang waren niet zoveel veranderd als zij.
,,Ik lijk niet veel op mijzelf'' zei Kadoke 1 die eerlijk gezegd uit de film kwam als een bleiterke, terwijl Kadoke2 (net zoals Malief) een beetje verliefd naar haar fraaie blonde kapseltje gluurde.
Al bij al positieve reacties, al had ik het ergste gevreesd. Want toen ik Kadoke2 onlangs een filmpje via Skype liet zien waarop zij het sprookje van ,,de reus die zijn eigen kindjes opat'' vertelde (ze was op het filmpje pakweg vier) draaide ze zich verontwaardigd om. ,,Malief, laat dat nooit meer aan iemand zien hé...''

(*)Met (nog altijd) veel dank aan de 47 die van de belabberde video een gouden souvenir maakte.