Making Waves...

Een blog met alleen maar bijnamen: moet kunnen. Vandaag moet ik echter namen noemen. Pas op, Malief geeft haar identiteit niet prijs, wie mijn echte naam wil googelen (dju, wat een woord), komt alleen maar bij Bambi terecht. Echte namen waar ik de BV's zorgvuldig uit verwijderd heb. Een vette roddel?Dat plezier wil ik u dus nièt doen. Ik ben hmhm niet...
Het verhaal begint een half mensenleven geleden in Leuven waar professor Devolder mij een thesisonderwerp gaf geïnspireerd op een Duits boekske ,,Umgang mit der (die?) Presse'' (aus ,bei, mit , heu met datief?). Soit, ik hoorde het in Keulen donderen want mijn thesis zou als titel ,,De public-relations van het bedrijfsleven in de pers'' meekrijgen. Pater Devolder was een geduldig man maar wel heel ziek en hij heeft de geboorte van mijn werkstuk niet meer mee gemaakt. Voor de schriftgeleerden: professor-pater Devolder was een echte expert. Hij heeft wetenschappelijk bewezen dat De Standaard in feite een communistische krant was. Enfin, toch de buitenlandredactie.
Maar ik dwaal af. Ik had geen zin om die thesis te schrijven (what the fuck is pr in de jaren zestig?). Tot mijn toenmalig lief zei dat hij niet zou trouwen voor die thesis af was. Vandaar. Want zo waren de vrouwen in de jaren zestig... Ga die thesis vooral alstemblieft nooit opvragen, het was een vod. Toen ik ze ging verdedigen was ik weliswaar een getrouwde vrouw. De thesis heb ik aan meneer Vandeweghe, alias E.Troch (de communist weetuwel) bij mijn sollicitatie nooit moeten tonen. Dikke sjans.
Ja, ik ben langdradig. Maar toch ook interessant hé. Want zeg nu zelf, wat zou ik anders over PR moeten vertellen? Ik heb er in mijn carrière nogal wat meegemaakt, de public relations officers dan, zoals ze zich lieten noemen. Ik was ze ook een beetje vergeten want alleen de heel stuntelige stuurden mij na acht jaar nog persmappen en ik wou wel één keer verwittigen en dan foert. De Kadokes(mijn tweeling- kleinkinderen nota bene, en mijn mooiste cadeau ooit) vonden al die CD-kes als kleuterke heel plezant om mee te spelen. Tiens, bij hen thuis mocht dat niet...
Vrijdag heb ik PR Pol Dewaele teruggezien. Toen ik met brugpensioen ging wou hij persé nog eens met mij gaan eten. Ik heb heel vriendelijk geweigerd. Dat kon ik, omdat ik tegen Pol geen komedie moest spelen. Acht jaar later stuurde hij weer een invitatie, deze keer met de divo's en diva's van de pers. Pol begon twintig jaar geleden met ,,Making Waves'' (*) en als ik vandaag nog zo'n thesis zou moeten schrijven was ik ook twee jaar eerder getrouwd.Haha.
Natuurlijk heeft hij ons schandelijk verwend. Enfin, vrijdag toch. Met een privé-chef als Roger Vandamme, glaasjes Bollinger, een instant veggie-schoteltje met zwarte truffel voor mij omdat ik dodelijk allergisch ben aan oesters, een Anjou duifje en zuchtzuchtzucht een chocolade-dessert om in zwijm bij te vallen.
We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger. Tessa-van-Knack en Frieda-van HLN en Lene-van-Feeling (al was die laatste echt nog te jong om met kennis van zaken te spreken...) en terwijl Pol even niet luisterde ,,dat hij echt wel de eerste gentleman was die we in die sector tegenkwamen'' (en daarna hebben we geklaagd over die onnozele (meestal Brusselse PR's) die ons dagelijks teisterden met telefoontjes of we de persmap goed vonden, of we er iets konden mee doen, of we commentaar hadden en na het vijfde telefoontje, of we er iets gingen over schrijven en tot slot, of het al verschenen was.
Pol niet, dus. Hij introduceerde mij wel bij ontwerper Stijn Helsen, nam mij mee naar de schoenentovenaar Van Bommel en altijd was het discreet, vriendelijk én nooit klef. Grote meneer.
Vrijdag heb ik voor het eerst in pakweg twintig jaar ook flink getoost. Van pure blijdschap omdat mijn perscarrière voor mijn bazen dan misschien moest eindigen in onnozele BV-verhaaltjes en banale mode-producties, bij de vrienden en vriendinnen van ,,de oude school'' zat ik terug in een warm en bijna vergeten nest. Dikke merci, Pol. Bij het nemen van de laatste trap _ drie hoog, Pol vond geen zestig-plusser die de goederenlift opeiste_ heb ik nog een heel fraaie knieval gemaakt_ maar toen heeft Bob Frieda mij opgeraapt en alcohol is duidelijk een perfecte pijnstiller. Bovendien was het niet zo spectaculair als de ruggelingse val op de dansvloer van een bekende design-specialiste. Voilà, ik beken: goed teut. Ambetant dat mijn dochters dat nu gaan lezen...
(*) Making Waves: hij maakt lieflijke golfjes informatie waaruit wij mogen vissen.
Komaan lezertjes: voor een keer geen reacties op de privé-mail maar hieronder, zodat Pol kan zien hoe graag jullie hém zien...