Op de barrikaden...

Even getwijfeld of barrikaden nu met één of twee r-ren is. 't Is niet een woord dat ik zomaar ijdel zou gebruiken. Enfin, dit is de boodschap: sinds donderdagavond staan de bewoners van de Lowizzestraat op de barrikaden. Dat zit zo.
Pakweg een half jaar geleden begonnen plots tientallen stadsbussen door onze rustige woonstraat te crossen. Ze hadden blijkbaar maar één doel: de verkeerslichten aan het eind halen. Soms lukte dat, soms niet, soms stonden ze op onze stoep te daveren _smalle straat, weet u wel_ af en toe schepten ze bij het indraaien rakelings een voetganger, fietser, kinderwagen, verdwaalde hond net niet onder hun wielen. Vooral tijdens de laatste sneeuwval waren de sporen veelzeggend. Maar omdat in de Lowizzestraat alleen of toch bijna alleen brave, rustige, deftige mensen wonen waarvan de meesten zelfs nog mei 68 hebben meegemaakt waren ze lijdzaam zoals dat van hen verwacht wordt. Een handvol notabelen ook, die weten dat de molen van Bartje Burgervader héél traag maar mogelijk ook nog rechtvaardig zou malen.
En toen, tararatatààà, kwam de mare dat de toestand van tientallen bussen in een straat waar honderden schoolkinderen passeren, zou bestendigd worden.
No way, José. Spreek het maar uit met Spaanse tongval, 't was ons menens. Donderdagavond kwamen de verontruste burgers samen in de enige handelszaak van de straat: een kapper zevende generatie die uiteraard bij het beoefenen van zijn kunst ook een vaste hand en geen trillende stoelen kan gebruiken.
De pers kwam, in de gedaante van een jongeman gewapend met camera, notaboekje en bic. Ik had met hem te doen. Of hij niet gewoon tussen ons mocht zitten. En wat het probleem was? Om kort te gaan: zaterdag (of later, er staat hier niks in brand) zal onze grieventrommel gepubliceerd worden, zal Bartje ontdekken dat wij ook zijn stadskrant lezen waarin hij een veilig en mobiel beleid belooft. Ha nee, zeker? Zwarte vlaggen zullen er komen!
Of de boze burgers met naam en foto in de krant wilden? ,,Neenee'' zei de ene en de andere, en de reporter zou niet aandringen. Een ex-politicus, een raadsheer, een ex-journaliste van zijn eigen krant, de mensen zouden nogal klappen..
,,Ik wil wel'' riep de geneesheer-specialist en sprong uit de kappersstoel waar hij een zitje had gevonden. Dat vonden we zo komisch dat de volgende foto wel heel vrolijk zal lijken. Terwijl we allemaal nog altijd heel kwaad zijn!