ONTROEREND!

 Deze week viel hier een ontroerend cadeau in de bus. Een pakketje van onze burgervader met een fraai boekje, bestemd voor 60-plussers. Voor Malief dus.

 Het was ,,Ouderenweek'' van 16 tot 22 november en het was een week vol fijne activiteiten voor senioren. Gegidste tentoonstellingen, samen ontbijten, workshops, film, muziek, pannenkoeken, toneelvoorstelling, quiz, bierproeverij...Kunnen de lezertjes nog volgen? Een (papieren) oudje met rollator en lang wit haar  zegt in een wolk ,,Alle activiteiten zijn corona-proef georganiseerd!''(dit laatste in grote hoofdletters.)

De rest van de redelijk beschamende kletspraat zullen we u besparen...want voor die fantastische activiteiten moesten we ook nog tijdig reserveren..

Juist, de uitleg voor dit nogal misplaatst initiatief stond in de bijhorende brief. De programmabrochure was al gedrukt, de activiteiten gepland...en plots gaan de cultuurhuizen op slot.  Verrassing ?  Toch mochten we het activiteitenprogramma ontvangen. Stel je voor dat het meteen in de papiercontainer moest!

We zijn alvast gerust gesteld. Er werd niet opzettelijk met geld gemorst. En er staat een telefoonnummer bij dat we gratis mogen gebruiken! Helaas niet om het stadsbestuur te laten weten dat ze dank zij het nieuwe circulatieplan de oudjes voor hun deur laten genieten van tientallen  verkeersinfarcten met als attractie alle camions en logge transporten die nu de ooit mooiste straat van Mechelen verpesten.

HANDSCHOENEN

Er was een tijd dat Malief een ,,handschoenenmaniak'' was. Had niets te maken met een of andere afwijking, wel met jaren ,,werk'' als mode-journaliste. Oké, de titel klinkt belachelijk, zelf heeft ze ook jaren haar best gedaan om haar ,,werk'' een tikkeltje sarcastisch te omschrijven, tot groot jolijt van (bijna) alle lezertjes. Ze zagen het als een troost dat je al die chichi (hm, dat woord gebruikte ze nooit, weet zelfs de correcte spelling niet) niet al te serieus moest nemen.

Eerlijk? alleen aan de prachtige lederen handschoentjes van die duivelse Italianen kon ze niet weerstaan: rode, groene, grijze, paarse , bruine en zwarte, ze bevolkten  de onderste lade van een schrijftafeltje (°)(de schoonouders hadden er een Mechels/opgeblazen (Franse?) naam voor) en dezer dagen zijn de handschoentjes weer te voorschijn gekomen. Bijna vergeten. Slik... enkele zijn, zoals dat gebeurt met sokken, hun partner kwijt.

Nog eens eerlijk zijn? Een maatje dat mij jaren geleden in betere (zonnig warme) tijden zag vroeg of Malief misschien aan smetvrees leed? Dat het raar was. Dus verdwenen de lederen kleinoden in de lade. Maar dat is gedaan! Zo zalig om die met sproeten en voortdurend met handgel ingesmeerde sukkels terug een Italiaans lederen onderdak te geven. Beetje versleten, maar who cares?

Hard nagedacht...denk dat het een ,,Secretaire' was...(°)