Er was een tijd dat Malief een ,,handschoenenmaniak'' was. Had niets te maken met een of andere afwijking, wel met jaren ,,werk'' als mode-journaliste. Oké, de titel klinkt belachelijk, zelf heeft ze ook jaren haar best gedaan om haar ,,werk'' een tikkeltje sarcastisch te omschrijven, tot groot jolijt van (bijna) alle lezertjes. Ze zagen het als een troost dat je al die chichi (hm, dat woord gebruikte ze nooit, weet zelfs de correcte spelling niet) niet al te serieus moest nemen.
Eerlijk? alleen aan de prachtige lederen handschoentjes van die duivelse Italianen kon ze niet weerstaan: rode, groene, grijze, paarse , bruine en zwarte, ze bevolkten de onderste lade van een schrijftafeltje (°)(de schoonouders hadden er een Mechels/opgeblazen (Franse?) naam voor) en dezer dagen zijn de handschoentjes weer te voorschijn gekomen. Bijna vergeten. Slik... enkele zijn, zoals dat gebeurt met sokken, hun partner kwijt.
Nog eens eerlijk zijn? Een maatje dat mij jaren geleden in betere (zonnig warme) tijden zag vroeg of Malief misschien aan smetvrees leed? Dat het raar was. Dus verdwenen de lederen kleinoden in de lade. Maar dat is gedaan! Zo zalig om die met sproeten en voortdurend met handgel ingesmeerde sukkels terug een Italiaans lederen onderdak te geven. Beetje versleten, maar who cares?
Hard nagedacht...denk dat het een ,,Secretaire' was...(°)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten