KINDEREN NIET TOEGELATEN

Op gevaar af dat mijn ,,onderwerp'' valse verwachtingen schept: dit is een deftig onderwerp.
Malief heeft met veel interesse de verklaringen van zogeheten slimme bewindvoerders gelezen. Stel je voor, kinderen zijn in deze tijden het kwetsbaarst! Daar moet je dus echt niet veel lettertjes voor eten (uitspraak van ons Meter, mijn grootmoeder) als iemand met een waarheid als een koe ,,ophef'' wou maken.
Voor Malief werd het weer een vorm van Memory Lane. Of hoe het er begin jaren vijftig bij nochtans geletterde mensen aan toe ging.
Kinderen produceerden geen eigenwijze opmerkingen, mochten alleen ,,kijken''. Zal nooit vergeten hoe Moeder Meerbeek (mijn andere grootmoeder) mij liet zien hoe je kippen ,,de nek omdraait''. Daar kwam een groot mes bij te pas en koploos waggelde de kip (die ,,leeg gelegd was'') nog een meter verder. Vandaar allicht het gezegde ,,een kip zonder kop''. Maar dat wist Malief toen nog niet.
Toch was ,,Moeder'' een lief mens: als ze haar geit ging melken bleef ze haar lang strelen, zei ,,haa Mieke'' en kwam monter terug in de keuken. Een knuffel hebben Poichke en Malief tijdens hun verplichte lockdown (omdat Mama tbc had) nooit gekregen. Maar olala, alle  gebeden en aanroepingen van de rozenkrans, zondagnamiddag op een ,,tabouretje'' kregen we wel.
Was het thuis écht anders? Een vader die maanden niet tegen een wicht van 12 jaar sprak omdat ze ,,frank'' was geweest, die als ,,het meesterke'' met een vingerknip (geluid tussen duim en middenvinger) een hele rij jonge kinderen liet ,,oversteken '' op de ,,rue De Wand''? En last not least: die 's avonds op de eettafel eindeloos met kaarten ,,speelde'' Heu ,,Wiezen'' oefenen hé. Nu heet dat ,,Whist''. Niet vergeten: tussendoor ving hij moeiteloos vliegen , trok die een vleugel af en gooide de sissende rest in een asbak.  Niet voor lang: hij was ook een sigarenroker.
Is dit een rancuneus verhaal? Neen, want toen hij, 57 jaar oud, een hartaanval kreeg wist ik nog wat hij mij een halve week eerder had gezegd toen ik op weg naar de krant voor avonddienst dag kwam zeggen. ,,Dat ik moest zien dat er de volgende dag nog iets leesbaars in zijn gazet zou staan...''
Daarna twee jaar lang bijna iedere dag geweend. En al de rest nooit vergeten...
Excuus voor enkele details die eerder verschenen...

ONBEKENDE HELDEN

Ze was het petekind van de Meester, hij bracht haar ,,in onze vrijersperiode'' mee naar Brussel en de buurvrouw dacht dat ik met ,,ne weveneir'' vrijde. Ik zal haar Schatje noemen, zelf ben ik voor haar nog altijd Tantelief.
Niet dat we aan elkaar plakken. Maar Schatje is een trouwe ziel, ze vergeet geen verjaardag en laat af en toe weten ,,hoe het gaat''. Schatje werkt als poetshulp in een Mechels ziekenhuis. En net zoals haar mama, die al bijna een halve eeuw overleden is, is ze ,,een echte'' die wel ziet dat Tantelief niet veel verstand heeft van het poetsgebeuren. 
Ter zake. Schatje poetst op de afdeling bejaarden (dat heeft een andere titel maar die ben ik vergeten, ha ja geriatrie) en begin maart vertelde ze dat haar ,,afdeling'' bijna helemaal werd ingenomen door ,,andere zieken''. Maar Schatje poetste voort. Met veel maskers en jassen in en uit. Ook op zon- en feestdag als het moest. In weer en wind met haar fiets naar de job.
Gisteren belde ze om te vragen ,,hoe het was''. Ik zei dat ik aan haar had gedacht, temeer daar op radio Joe deze week iedere dag een andere groep Helden in de kijker komen. En dat ik zelfs even dacht om de radio te laten weten wat een heldinnetje uit mijn familie alle dagen rotzooi opruimt...maar dan dacht dat zij niet naar die radio luistert.
Haar repliek was schokkend ,,Toch niet voor de kuisploeg zeker?'' Wij krijgen in ieder geval geen complimenten. En ze vertelde: Den directeur is ons komen zeggen dat we het niet goed deden. Ze hadden nog bacteriën gevonden na het poetsen en toen was een ploeg van buitenhuis gekomen en toen waren er geen bacteriën meer. Dat we beter ons best moeten doen. 
Ach ja, en toen zei deze vranke Tantelief: hebben jullie niet gezegd dat die anderen mogelijk betere producten gebruiken? Nee, wij hebben niets te zeggen...