KINDEREN NIET TOEGELATEN

Op gevaar af dat mijn ,,onderwerp'' valse verwachtingen schept: dit is een deftig onderwerp.
Malief heeft met veel interesse de verklaringen van zogeheten slimme bewindvoerders gelezen. Stel je voor, kinderen zijn in deze tijden het kwetsbaarst! Daar moet je dus echt niet veel lettertjes voor eten (uitspraak van ons Meter, mijn grootmoeder) als iemand met een waarheid als een koe ,,ophef'' wou maken.
Voor Malief werd het weer een vorm van Memory Lane. Of hoe het er begin jaren vijftig bij nochtans geletterde mensen aan toe ging.
Kinderen produceerden geen eigenwijze opmerkingen, mochten alleen ,,kijken''. Zal nooit vergeten hoe Moeder Meerbeek (mijn andere grootmoeder) mij liet zien hoe je kippen ,,de nek omdraait''. Daar kwam een groot mes bij te pas en koploos waggelde de kip (die ,,leeg gelegd was'') nog een meter verder. Vandaar allicht het gezegde ,,een kip zonder kop''. Maar dat wist Malief toen nog niet.
Toch was ,,Moeder'' een lief mens: als ze haar geit ging melken bleef ze haar lang strelen, zei ,,haa Mieke'' en kwam monter terug in de keuken. Een knuffel hebben Poichke en Malief tijdens hun verplichte lockdown (omdat Mama tbc had) nooit gekregen. Maar olala, alle  gebeden en aanroepingen van de rozenkrans, zondagnamiddag op een ,,tabouretje'' kregen we wel.
Was het thuis écht anders? Een vader die maanden niet tegen een wicht van 12 jaar sprak omdat ze ,,frank'' was geweest, die als ,,het meesterke'' met een vingerknip (geluid tussen duim en middenvinger) een hele rij jonge kinderen liet ,,oversteken '' op de ,,rue De Wand''? En last not least: die 's avonds op de eettafel eindeloos met kaarten ,,speelde'' Heu ,,Wiezen'' oefenen hé. Nu heet dat ,,Whist''. Niet vergeten: tussendoor ving hij moeiteloos vliegen , trok die een vleugel af en gooide de sissende rest in een asbak.  Niet voor lang: hij was ook een sigarenroker.
Is dit een rancuneus verhaal? Neen, want toen hij, 57 jaar oud, een hartaanval kreeg wist ik nog wat hij mij een halve week eerder had gezegd toen ik op weg naar de krant voor avonddienst dag kwam zeggen. ,,Dat ik moest zien dat er de volgende dag nog iets leesbaars in zijn gazet zou staan...''
Daarna twee jaar lang bijna iedere dag geweend. En al de rest nooit vergeten...
Excuus voor enkele details die eerder verschenen...