WIE LOERT DAAR DOOR HET SLEUTELGAT?

 Noem het gerust ,,een mopske'', babytaal voor Malief...

Natuurlijk zal Malief niet de eerste zijn die dank zij anderhalf jaar ,,in haar kot'' tegenwoordig ietwat fronsend op haar weegschaal stapt. De weegschaal die ze destijds overigens van haar toekomstige schoonmoeder kreeg...subtiele schoonmoeder hé. Ja, ze woog toen 60kilo!

Ondertussen liep er al wat water naar de zee (of naar de Dijle, wie weet) en die 60 zijn inderdaad volkomen verleden tijd. Tel daarbij een gescheurde meniscus die grootse uitstappen verafschuwt...

Tel daar de vele maanden braaf thuis boekjes lezen, tv kijken en veel mailtjes sturen naar verre maar dierbare vriendin, tussendoor een oleander planten en sinds dan gelukzalig onder zijn weelderig en nog altijd groeiend plantendak  zonnebaden...nee, je wordt er niet slanker van.

Besluit: waarom komen er de laatste week dagelijks mails van onbekende personen die Malief dringend willen afslanken met allerlei weliswaar kostelijke maar compleet idiote behandelingen? Vergeten dat zij vroeger over die maffe handel schreef en er zeker geen vriendjes aan overhield. Zou er op het dak van de buurman dan toch een camera staan? Morgen toch eens uitkijken...

JUZEKE STRAFT!

Vandaag een verhaaltje uit de oude doos. En wees gerust , de kinderen en zeker de kleinkinderen hebben deze min of meer akelige opvoedkundige (hm) details uit de apenjaren van Malief nooit gehoord.

Tja,  veel tijd om in de spiegel te kijken toen er weer een wit haarpijltje uit haar kin kwam. En hoe dat dan komt? We keren terug naar eind jaren vijftig, we woonden in een gloednieuw huis met een keldertrap die uitkwam op het terras. En Malief ging bloempotjes op iedere trap van die (redelijk mottige) keldertrap zetten...want er kwam voor het eerst ,,bezoek''. Malief struikelde en eindigde beneden met haar kin op het rioolroostertje, met nog één potje in de hand.

De rest is rap verteld, maskes moeten sterk zijn. Een bloedende kloof op haar kin, Bomama plakte er zonder veel tralala een ,,plakker op'' om het gapende wond(je) dicht te houden, zag dat er een stuk van de bovenste snijtand af was...maar ,, da dee giene zier hé''.

Restauratie van de bovenste tand? Pa had net zijn lidmaatschap aan mutualiteit opgezegd (!), geen geld. En nee, pijn deed het niet, maar Malief was wel ,,verminkt''...vond ze. Jaren heeft ze niet meer met open mond gelachen, want ruimte voor medeleven was er ook niet. Val je op een knie of andere onderdelen? Daar was maar één reden voor: das Juzeke die u straft. Wat Malief zich ook nog héél goed herinnert? Toen ze in de eerste kan in Leuven ,,er door was'' lachte ze met open mond. En het kon haar even niets schelen. Maar vandaag is die ondertussen al twee keer gerestaureerde  éne witte tand als ze lacht , tja, niet zo leuk. De smoelsmid mag haar  binnenkort verwachten. Tenzij Juzeke  haar straft...omdat ze zo ijdel is.

ZOMERSPROETJES

 Geen paniek, Malief gaat niet zingen. Maar een mens (met gezegende leeftijd) krijgt af en toe nog verrassingen...met twee r-en hé. En  zo ontdekte ze vanmorgen TWEE armen met sproeten. Alweer uitleg: geen hulp behoevenden maar lichaamsdelen...

En dan zit ze daar, ingesmeerd van kop tot teen (zoals het een slimme zonneklopper past) onder de Oleander die stilaan naar de ruimte groeit. (een bezigheid waar nog meer ruimteliefhebbers, maar dan wel met véél geld, aan meedoen). Oei, te ingewikkeld? Ter zake dus.

Jarenlang torste Malief de erfenis van ,,onze pa'', het Meesterke: een snel gebruinde huid, noppes sproeten, en voor wie het nog niet wist: glad en bruin slankt af...

Hier past dus een kleine bezinning: het is mooi geweest, nu speelt ze in de afdeling ,,oudjes''...

NAT NATTER NATST

Eerlijk? Malief heeft geen inspiratie. Geef toe, die titel is toch duidelijk?

Kijk, corroge maske (zou bomama gezegd hebben), dus ook dit maske moet even sterk zijn. En wat heeft ze te klagen? De hortensias bloeien en groeien hier thuis na de vakantie dank zij het hemelwater (oei, tè lyrisch) en de ingevroren groentjes zien er nog appetijtelijk uit. Dus...

Van ,,dikke sjans'' gesproken...net tien dagen in thuis-aan-zee en geen halve dag alleen. Na een klein jaar eenzaamheid en knuffel-loze dagen kan ze het alleen hebben over haar nieuwe slogan: I count my blessings...

En alvorens het té klef wordt: merci Jappie en Hartje, Lottepoes en Koekie...en de unieke F. die verdorie geen bijnaam heeft!