THUIS AAN ZEE

Niet dat stiekeme inbrekers deze blog lezen maar je weet het nooit. Dus heb ik mijn trouwe lezertjes niet verteld dat ik nog eens een week ging logeren in Thuis aan zee. Een gebeurtenis want het was geleden van september 2016. Met excuses voor enkele tientallen die tevergeefs kwamen piepen op de blog.
Het was zonnig, het was rustig. Niet op het strand, en ook niet op straat, maar wat een verademing . Want géén klusseniers...  Na de drilboren, ijzerslijpers, de matinale brulpartijen van de mannetjes met  graafmachine, en de ladingen steen, kalk en lappen linoleum  die overvlogen in mijn tuintje van het thuisfront , ik heb het niet gemist.
Maar na een week wou ik ineens naar huis. De reden was redelijk onnozel maar ja. Soortgelijke ervaring kreeg ik eerder  al van zatte stakers  op straat of als een mevrouw bij de kapper haar ,,gedacht zegt'' over allochtone buren. Dan wil ik weg. Of ik zou gaan gillen.
Afschuw voor domme neringdoeners dus ook. In dit geval ene Katrien  (héél lang blond haar, maar dat kan toeval zijn) en ze werkte in een brillenzaak waar ik een opzetbrilletje met donkere glazen wou kopen.  Er stonden nog heel wat klanten voor mij.
Zoals een mevrouw die een zonnebril wou en haar man en drie kinderen mochten toekijken. Katrien stond voor een bord met pakweg veertig zonnebrillen, gaf ze één voor één aan de klant, zei er telkens bij dat die ook heel mooi was bij haar fijn gezicht, of sportiever bij haar paste, of een moderne tint was, of het laatste nieuw, of  heel goeie kwaliteit...Tot ze plots met een eureka in haar stem vertelde: ''En deze is helemaal gepolariseerd.'' Hu. Waar is de tijd dat we dat gewoon polaroïd noemden...
Morgen ga ik bij mijn no-nonsens opticien een opzetbrilletje kopen.

En ondertussen deemoedig bedenken dat het best kan dat de opticiens Eerst waren met dit modieuze woord...Tenslotte heeft ze toch niet gezegd dat de glazen geradicaliseerd waren hé?

ZUUR!

Een verhaaltje uit de oude doos. Met dank aan de inspiratie uit Zevekote .  De naam alleen al...
Het begon in de jaren vijftig. Het Meesterke wou onze Poiche belangstelling voor scheikunde bijbrengen en had hem kwansuis een boek bezorgd ,zoiets als ,,Ik en de Scheikunde''. Of wacht, ,,Ik en de Chemie???''Het was meteen raak, er werd een ,,laboratorium'' in de kelder geknutseld met één trap, recht naar buiten...in de tuin. Want Poiche was geen onnozele ,,geleerde in den dop'', hij was ongelooflijk voorzichtig. De rest van ons huishouden werd ernstig toegesproken om vooral géén pottekes en flesjes open te maken om te zien...
Bomama dacht er het hare van. De kelder was ook haar waskelder, maar ja, soms was het Meesterke ook thuis de baas.
Poiche deed veel experimenten  en dan kwam hij met allerlei buisjes naar boven om achter in de tuin ,,te zien of het echt zou ontploffen., branden, van kleur veranderen enzovoorts... Wij mochten vanop veilige afstand toekijken. En soms lukte iets en soms niet. Maar van één fles moesten we zeker AFBLIJVEN want dat was salpeterzuur. Waarom denk je dat ik het al die jaren onthouden heb? Heu, of toch zoiets...
Toen ging Poiche naar de universiteit _ hij was net 17_ en hij werd een doctor in de scheikunde. En hij bleef écht bang van al die rotzooi, zeker toen hij tijdens zijn legerdienst in Vilvoorde oud oorlogsmaterieel moest opruimen. Ik hoor hem nog zeggen ,,die zijn zot, blauwzuur en gifgas en...en ze hebben zelfs geen maskers''. De legerdienst heeft hij overleefd.
Maar hij kreeg nog een keer de schrik van zijn leven toen hij ontdekte dat Bomama in hare waskelder zijn pottekes had ''afgekuist''.
Bomama bleef haar eigen rustige zelve. ,,Het kon geen kwaad zenne, van dat dangereus potteke is er een druppel op mijn voet gevallen,  alleen een gat in mijn kous.'' En Poiche sprak in hoofdletters: MA, het had dwars door uw voet kunnen vallen...'' Juist salpeterzuur,(of zo) alleen was het toen al meer dan twintig jaar oud en mogelijk een beetje ,,vervlogen''. Zei Bomama met een klein stemmeke...
Namen noemen...
Een uurtje later maar wel nu, in 2017!..,,Zijt ge wel zeker dat het blauwzuur of gifgas was Sis'' hoor ik mijn ander breuke  een beetje lacherig zeggen. Nee. Maar ik kreeg van onze pa geen scheikundeboek. En toen ik eens een boek zat te lezen op de bus naar Meerbeek (ik plooide het kaft zedig om) zei hij wel met het nodige sarcasme: ,,Ik ken dat boek wel eh''. En nee, het was niet '' Ik Jan Cremer,, maar ,,Vrowenpaviljoen'' van Pearl Buck en daar kwam een heel klein beetje seks in. Toen nog sex.
Jaren later kreeg hij Ik Jan Cremer te lezen van de Meester. Bomama vertelde dat hij het boven op de rand van het echtelijk bed zat te lezen. Zeker om de kleinkinderen, toen pakweg niet ouder dan vijf jaar, niet het slechte voorbeeld te geven.

En nog wat later: verdorie, was het bij onze Poiche geen zwavelzuur???