Niet dat stiekeme inbrekers deze blog lezen maar je weet het nooit. Dus heb ik mijn trouwe lezertjes niet verteld dat ik nog eens een week ging logeren in Thuis aan zee. Een gebeurtenis want het was geleden van september 2016. Met excuses voor enkele tientallen die tevergeefs kwamen piepen op de blog.
Het was zonnig, het was rustig. Niet op het strand, en ook niet op straat, maar wat een verademing . Want géén klusseniers... Na de drilboren, ijzerslijpers, de matinale brulpartijen van de mannetjes met graafmachine, en de ladingen steen, kalk en lappen linoleum die overvlogen in mijn tuintje van het thuisfront , ik heb het niet gemist.
Maar na een week wou ik ineens naar huis. De reden was redelijk onnozel maar ja. Soortgelijke ervaring kreeg ik eerder al van zatte stakers op straat of als een mevrouw bij de kapper haar ,,gedacht zegt'' over allochtone buren. Dan wil ik weg. Of ik zou gaan gillen.
Afschuw voor domme neringdoeners dus ook. In dit geval ene Katrien (héél lang blond haar, maar dat kan toeval zijn) en ze werkte in een brillenzaak waar ik een opzetbrilletje met donkere glazen wou kopen. Er stonden nog heel wat klanten voor mij.
Zoals een mevrouw die een zonnebril wou en haar man en drie kinderen mochten toekijken. Katrien stond voor een bord met pakweg veertig zonnebrillen, gaf ze één voor één aan de klant, zei er telkens bij dat die ook heel mooi was bij haar fijn gezicht, of sportiever bij haar paste, of een moderne tint was, of het laatste nieuw, of heel goeie kwaliteit...Tot ze plots met een eureka in haar stem vertelde: ''En deze is helemaal gepolariseerd.'' Hu. Waar is de tijd dat we dat gewoon polaroïd noemden...
Morgen ga ik bij mijn no-nonsens opticien een opzetbrilletje kopen.
En ondertussen deemoedig bedenken dat het best kan dat de opticiens Eerst waren met dit modieuze woord...Tenslotte heeft ze toch niet gezegd dat de glazen geradicaliseerd waren hé?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten