De kluns van de week

Er zijn zo van die dagen. Het begon zondag. Malief ging tanken want er was volgens het pijltje maar een klein vierde meer in de tank, en op zondag kun je ook ongezien je leeggoed en je afgedankt kledingpakket droppen bij de Carrefour want behalve leerling-chauffeurs is het daar zondagnamiddag verlaten. En daarna naar Bomama ,natuurlijk. Alzo geschiedde niet. Een afgeladen auto en een raar geluid, flitsende koplampen en dan niks meer. Oeieoei, natuurlijk, die tank was leeg, ik had het kunnen denken. Malief belt dus naar de hulp op de weg. Ik ga geen reclame maken. Dat ik zonder diesel ben gevallen, ver van een pomp woon en of de hulp in nood langs kan komen. Twintig minuten later staat hij daar, niet alleen met een forse truck maar ook met een gigantische staart er achteraan, waar hij eventueel een andere truck kan opladen. De man is wel iets gewoon, maar dat bochtje aan de achterkant van de garage? Enfin, hij kan het, hij luister beleefd, haalt zijn dieselreserve te voorschijn en giet een flinke slok in de tank. En wachten ,, tot de pomp klopt'' of zoiets. Tien minuten later: het moment van de waarheid. ,,Mevrouw uw batterij staat plat''. Daar sta je dan met een tank die weer halfvol is...Enfin, ik zal inkorten voor u afhaakt. Er kwam een nieuwe batterij aan te pas en hoera: alles in orde. Behalve voor de brave man die ook nog het straatje uit moest en mij vroeg om achteruit te rijden en de straat af te sluiten zodat hij in de bocht achterwaarts kon maneuvreren met zijn gigantische hulpmachine. Ik zal maar niet vertellen hoe feilloos ik achteruit kan rijden...

De volgende actie van deze volleerde kluns gebeurde op maandag. Een brief van de energieleverancier of ik zelf de tellertjes van gas en elektriciteit kon noteren en doorbellen. Piece of cake dacht Malief die het al voor de watermeter had gedaan en macht der gewoonte eerst de waterteller bestudeerde, bij zinnen kwam en zag dat de elektriciteitskast een flink stuk boven haar 1m63 uit torende. (waar zijn de lange Kadokes als je ze nodig hebt? en dat is een mopje)
Er werd een stevige doos bij gesleurd, het licht was matig maar enfin, het lukte. En het gas stond in de garage ook ietsje te hoog maar daar staan ladders.
Tot ik mijn ,,gegevens'' aan een computer meedeelde en deze bij de elektriciteit meldde of ik wel zeker was. Natuurlijk.
 Een uurtje later , overtuigd dat ik zoveel minder had omdat ik een ijskast in de kelder had afgeschaft, begon ik te twijfelen, keek nog eens goed naar de instructies, kroop in de kelder nog eens op de doos en ho ja, de 0 was ik vergeten, had er meteen een 7 van gemaakt. Maar de levende stem aan de telefoon was vriendelijk, zeker toen ze hoorde dat het ,,mijn eerste keer was''.
Nog een klunske terwijl ik toch bezig ben? Deze week op straat twee keer aangesproken door puberende Mechelaars die mij ,,chouke'' noemden. De eerste keer bromde ik ,,ségg"" maar bij de tweede dacht ik ,,die spelen vluchtelingen''.

Wouter en Rudy zeggen het ook...

Malief kan je alvast niet verwijten dat ze met haar neus in de sociale media zit. Die weerzin dateert nog van haar tijd in de krant toen ze de laatste maanden opdracht kreeg om ,,feiten te controleren'' op wat men destijds ,,tinternet'' noemde. Gelukkig had ik toen een vriendelijke collega aan de overkant van het bureau _iemand die ze ook liever kwijt dan rijk waren,  dure vogels met navenant jaren op de teller_ en die kende een aantal ,,contacten''. Helaas vonden die contacten niet dat ze zomaar aan de telefoon commentaar konden geven, of ik later eens een afspraak kon maken? Ze ,,wilden het ook eerst eens bestuderen''. Resultaat? Slechte punten. Ik hoorde een jonge snaak eens zeggen ,,dat die madam denkt dat ze alles weet''. Slik, hij is er ook niet meer.

Ter zake. Toen Facebook zijn intrede deed las ik de commentatoren in de media en ze deden nogal neerbuigend. Smoelenboek, gekwek, uitpakken met gebakken lucht enzovoort. Dat is vandaag wel anders. Och arme.
 Resultaat? Malief begon een ,,malief-blog'' en amuseerde er zich kostelijk mee. Als je passie schrijven is en je twee kleinkinderen hun eerste capriolen beleven kon je het niet laten. En geef toe, een geschreven dagboekje is slecht voor mijn rechter middenvinger waar sinds Leuven een schrijfknobbel op staat.   Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee wie het las. Enkele intimi, oud-collega's, wat familie. De meesten geven mondeling commentaar. En een Malief heeft geen behoefte aan likes en ander vrijblijvend gevlei. Was ik nu de laatste antiquiteit op aarde? Deze week las ik een commentaar van mijn idool Rudy (en dat is nu niet langer de Meester...)in Vlaanderens (oei, die gaat kwaad zijn), enfin in zijn onafhankelijk weekblad. Pas op, Malief loopt wat achter met haar lectuur: het weekblad dateert van oktober 2015. Schreef Rudy: ,,...Sinds jaar en dag verschijn ik in druk (...)zodat ik me liever niet vertoon op Facebook (...),,Ik bulk goddank ook niet van de acute noch chronische meningen, en de aandrang om mijn veeleer ongewone, mogelijk aanstootgevende huis-tuin-en-keukenleven te kijk te zetten is me volslagen vreemd.'' Hier zou ik nog een aantal alinea's van de auteur kunnen aan toegeven, maar heu, hoe zit dat met copyright?  Ik voelde mij niet langer een outcast.
Wat die Wouter betreft: deze bekende Vlaming zei het eerder deze week in een spelletjesprogramma, zomaar. ,,Ik zit niet op Facebook!''  Als dat geen statement is voor de eerste steenrijk geworden journalist?
Besluit: mijn Kadokes zijn nu dertien, bijna veertien en ik heb er eentje deze week  verteld hoe hard ik gelachen heb met een blog-verhaaltje waarin zij en de Meester de hoofdrol speelden. Ik was het helemaal vergeten maar een mij onbekende lezer had het dus nog eens opgezocht en dat stond in mijn leeslijst.
Raar maar waar: vandaag zag ik dat mijn lezersaantal gisteren verdubbeld was. Nee, geen honderd aanhangers, maar al die mensen die de moeite doen om mijn schrifturen te ontcijferen? Hoedje af. Daar ben je op een veegje niet door...

Peptalk onder de shampoo

Wat een ochtend! Dit lijkt hier wel de Middeleeuwen zo zonder mail. En dus stapte deze malcontente pc-gebruikster naar het kapsalon, kwestie van wat peptalk te krijgen. Vergeet het: ik kwam in een aflevering van Familie, gelardeerd met de brievenrubriek van Het leste neuske, enfin, dat denk ik toch. Hoewel: in Familie zijn de slechten altijd witten die voze streken uithalen als het om andersgekleurden, gehandicapten enzovoorts gaat. Maar dat zullen die kijkers niet door hebben. Terzake: de mevrouw naast mij begon over het lawaai van de haardroger heen te schreeuwen dat al die vluchtelingen toch krapuul zijn die ons werk komen afpakken, die 2000 euro hebben om naar hier te komen en ginder is dat veel geld, en hedde da niet gelezen van die man die een dakloze had binnen gelaten en doodgeslagen is...tatata. Ja, vulde de kapster aan: en 't zijn allemaal volwassen mannen zonder kinderen éh. En of ik gehoord had van die fruitwinkel waar twee chique meneren ieder een appel pikten zonder betalen en dat de verkoopster zei dat het Russen waren en dat ze niks kon zeggen of ze kwamen haar winkel kapot slagen (Familieeee). Ha ja, het waren Russen. Toen kwam deze vranke tik in actie: dat die dan toch niet met een rubberbootje waren gekomen, dat die volwassen mannen ook niet voor hun plezier in zo'n krakkemikkig bootje stapten, drie maanden te voet door Europa trokken, tenzij ze ,,thuis'' riskeerden opgesloten, vermoord of dood gebombardeerd te worden. En nog wat van dat. Ik zei er telkens ,,mevrouw'' tussen en ik schreeuwde niet. Ze zweeg. Toen ik buiten stapte zat een mevrouw met buitenlandse roots te wachten. Ze knikte mij vriendelijk toe. Zou ik nu moeten verhuizen naar een vriendelijkere stad? Want onze burgemeester heeft goed praten... PS: de mevrouw was in een kindervoituur in de tweede wereldoorlog op de vlucht gegaan. Spijtig genoeg zijn haar ouders teruggekeerd.