Wouter en Rudy zeggen het ook...

Malief kan je alvast niet verwijten dat ze met haar neus in de sociale media zit. Die weerzin dateert nog van haar tijd in de krant toen ze de laatste maanden opdracht kreeg om ,,feiten te controleren'' op wat men destijds ,,tinternet'' noemde. Gelukkig had ik toen een vriendelijke collega aan de overkant van het bureau _iemand die ze ook liever kwijt dan rijk waren,  dure vogels met navenant jaren op de teller_ en die kende een aantal ,,contacten''. Helaas vonden die contacten niet dat ze zomaar aan de telefoon commentaar konden geven, of ik later eens een afspraak kon maken? Ze ,,wilden het ook eerst eens bestuderen''. Resultaat? Slechte punten. Ik hoorde een jonge snaak eens zeggen ,,dat die madam denkt dat ze alles weet''. Slik, hij is er ook niet meer.

Ter zake. Toen Facebook zijn intrede deed las ik de commentatoren in de media en ze deden nogal neerbuigend. Smoelenboek, gekwek, uitpakken met gebakken lucht enzovoort. Dat is vandaag wel anders. Och arme.
 Resultaat? Malief begon een ,,malief-blog'' en amuseerde er zich kostelijk mee. Als je passie schrijven is en je twee kleinkinderen hun eerste capriolen beleven kon je het niet laten. En geef toe, een geschreven dagboekje is slecht voor mijn rechter middenvinger waar sinds Leuven een schrijfknobbel op staat.   Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee wie het las. Enkele intimi, oud-collega's, wat familie. De meesten geven mondeling commentaar. En een Malief heeft geen behoefte aan likes en ander vrijblijvend gevlei. Was ik nu de laatste antiquiteit op aarde? Deze week las ik een commentaar van mijn idool Rudy (en dat is nu niet langer de Meester...)in Vlaanderens (oei, die gaat kwaad zijn), enfin in zijn onafhankelijk weekblad. Pas op, Malief loopt wat achter met haar lectuur: het weekblad dateert van oktober 2015. Schreef Rudy: ,,...Sinds jaar en dag verschijn ik in druk (...)zodat ik me liever niet vertoon op Facebook (...),,Ik bulk goddank ook niet van de acute noch chronische meningen, en de aandrang om mijn veeleer ongewone, mogelijk aanstootgevende huis-tuin-en-keukenleven te kijk te zetten is me volslagen vreemd.'' Hier zou ik nog een aantal alinea's van de auteur kunnen aan toegeven, maar heu, hoe zit dat met copyright?  Ik voelde mij niet langer een outcast.
Wat die Wouter betreft: deze bekende Vlaming zei het eerder deze week in een spelletjesprogramma, zomaar. ,,Ik zit niet op Facebook!''  Als dat geen statement is voor de eerste steenrijk geworden journalist?
Besluit: mijn Kadokes zijn nu dertien, bijna veertien en ik heb er eentje deze week  verteld hoe hard ik gelachen heb met een blog-verhaaltje waarin zij en de Meester de hoofdrol speelden. Ik was het helemaal vergeten maar een mij onbekende lezer had het dus nog eens opgezocht en dat stond in mijn leeslijst.
Raar maar waar: vandaag zag ik dat mijn lezersaantal gisteren verdubbeld was. Nee, geen honderd aanhangers, maar al die mensen die de moeite doen om mijn schrifturen te ontcijferen? Hoedje af. Daar ben je op een veegje niet door...