LES PLAISIRS DEMODES

Toen viel er  een cd-ke uit de jaren stillekes uit de platenkast: Aznavour in twintig glansrijke chansons. Met een beetje hulp van een Ikea-spotje (echt waar)  dat ,,Hier encore'' tussen de populaire meubeltjes uit de jaren zestig had gedropt. Was ik helemaal vergeten, en natuurlijk ging de lichtjes geëmotioneerde Malief op zoek naar de cd die ergens onder het (figuurlijke) stof te voorschijn kwam.
Daar werd dus welgeteld drie dagen naar geluisterd en  (met dank aan  een clevere bezoeker) op het eerder onbekende repeat gezet.
Drie dagen dus om met volle teugen van ,,Que c'est triste Venise'' en  ,,Hier encore'' te genieten, met wat heimelijk gelach toen het mij weer te binnen schoot hoe in de ,,Seven Oaks'' in 1964 dat liedje volstond om een alweer afgedankte liefde vergiffenis te schenken, tot lichte consternatie van zijn jaargenoten...die beter wisten.
Drie dagen dus. Gedaan met dat zeemzoet gezwam. Met dank aan de oude film van de Blues Brothers die mij echt waar, gisteren tranen deden lachen; Vraag het aan intimi: Malief weent alleen maar van het lachen..
De honderden wagens die er in frut worden gereden , oké, maar het publiek in die zaal op de boerenbuiten die eerst pinten gooiden naar de Brothers maar begonnen te knuffelen bij ,,Stand by your man''? De platte romantiek heeft afgedaan; voilà.
 Maar de titel boven dit stukje wil wel wat zeggen hé: zo eens dansen op één tegel, dat is uit de mode.. De Meester had er een andere slogan voor, stoer als hij was: ,,gommis plekke?'' De enige keer dat ik het dialect wou verstaan...

GUIDO EN LUK...

Bij leven hadden ze waarschijnlijk nooit gedacht nog een kop te delen. (krantenjargon, een kop is een titel)...
Vandaag denkt Malief dat ze best bij elkaar passen, al was het maar om te bewijzen dat een krantenredactie een zeer aparte biotoop is. En dat ik aan beiden verre maar warme herinneringen koester.
Eerst Luk. Wiske ( een personage uit mijn meer intieme vriendenkring) wist mij nog te vertellen wat er met Luk was gebeurd nadat hij (héél lang geleden) de krant had verlaten. Mijn herinneringen zijn zelf nogal ,,speciaal'': hij was een jonge snaak die vooral bepaalde mannelijke collega's het hoofd op hol bracht. Echt waar, nu herinner ik mij ineens een strakke witte pantalon... En hij kreeg destijds ook twee dochters waarvan één de naam van onze Kalamity kreeg. De Meester heeft hij eens diep ontgoocheld. Want Luk presenteerde een verzoekprogramma op ik weet niet meer welke zender en zijn ,,nom de plume'' was De Nachtridder. Of zoiets. En Malief werd verordend om voor de Meester bij Luk ,, In the ghetto''   aan te vragen. Helaas, dat verzoek werd niet ingewilligd en daarna zou de  Meester niet meer geloven in mijn ,,goede relatie'' met Nachtridders...
Guido dan. Een man waarover ik geen sappige verhaaltjes kan vertellen. Daar was hij veel te correct voor. In onze ,,gezamenlijke'' carrière heb ik alleen herinneringen van zijn periode als chef eindredactie. Ik ga dit maar één keer schrijven: net als Rik van Moll en voor zover ik het mij (heu) herinner: de enigen die het niet nodig vonden om in mijn teksten ,,verbeteringen'' aan te brengen.
Bericht aan hun opvolgers: over jullie zal ik niet meer schrijven...
En toen ging de pientere economist in Guido voor ons Krantenfonds zorgen. Eén keer was ik ook op de algemene vergadering en kreeg ik een kleine ,,job''. Toen bleek dat ik niet kon hoofdrekenen kon hij er genadig om lachen...
Ik had hem bij onze volgende reunie van oud-journalisten nog graag terug gezien.

HELP: FACTEUR MET DYSLEXIE

Nieuwste bezigheidstherapie voor Malief: de post ronddragen. En ze zal niet de enige zijn want na tien dagen nagelbijten zaten ineens de dienstencheques voor mijn trouwe Charlot in de bus.
Gisteravond (nu ja, nacht) staken er ook brieven voor mijn nieuwste buren in de bus. Eén was met embleem van de politie, maar oef, niet voor mij.
En vandaag ging de vrolijke bezigheid verder. Eigenlijk een bron van informatie over je verre en nabije buren: hoe hun kinderen heten, waar ze naar school gaan...Stop, ben echt nog geen eenzame bejaarde die dit interessante weetjes vindt.
Nu vraag ik mij af hoe ik de brieven (die dan wél mijn huisnummer hebben maar in een andere straat wonen) op bestemming geraken. Want Malief is wel goed maar niet gek.