GUIDO EN LUK...

Bij leven hadden ze waarschijnlijk nooit gedacht nog een kop te delen. (krantenjargon, een kop is een titel)...
Vandaag denkt Malief dat ze best bij elkaar passen, al was het maar om te bewijzen dat een krantenredactie een zeer aparte biotoop is. En dat ik aan beiden verre maar warme herinneringen koester.
Eerst Luk. Wiske ( een personage uit mijn meer intieme vriendenkring) wist mij nog te vertellen wat er met Luk was gebeurd nadat hij (héél lang geleden) de krant had verlaten. Mijn herinneringen zijn zelf nogal ,,speciaal'': hij was een jonge snaak die vooral bepaalde mannelijke collega's het hoofd op hol bracht. Echt waar, nu herinner ik mij ineens een strakke witte pantalon... En hij kreeg destijds ook twee dochters waarvan één de naam van onze Kalamity kreeg. De Meester heeft hij eens diep ontgoocheld. Want Luk presenteerde een verzoekprogramma op ik weet niet meer welke zender en zijn ,,nom de plume'' was De Nachtridder. Of zoiets. En Malief werd verordend om voor de Meester bij Luk ,, In the ghetto''   aan te vragen. Helaas, dat verzoek werd niet ingewilligd en daarna zou de  Meester niet meer geloven in mijn ,,goede relatie'' met Nachtridders...
Guido dan. Een man waarover ik geen sappige verhaaltjes kan vertellen. Daar was hij veel te correct voor. In onze ,,gezamenlijke'' carrière heb ik alleen herinneringen van zijn periode als chef eindredactie. Ik ga dit maar één keer schrijven: net als Rik van Moll en voor zover ik het mij (heu) herinner: de enigen die het niet nodig vonden om in mijn teksten ,,verbeteringen'' aan te brengen.
Bericht aan hun opvolgers: over jullie zal ik niet meer schrijven...
En toen ging de pientere economist in Guido voor ons Krantenfonds zorgen. Eén keer was ik ook op de algemene vergadering en kreeg ik een kleine ,,job''. Toen bleek dat ik niet kon hoofdrekenen kon hij er genadig om lachen...
Ik had hem bij onze volgende reunie van oud-journalisten nog graag terug gezien.