De slogan kwam van Pezzeke: een latinist die de volzin gebruikte om geen prentkaartje te sturen als hij met vakantie was. Tot lichte ergernis van Bomama, maar soit. Malief leerde weer iets wat in haar Economie-humaniora nooit werd besproken. Dat die Grieken en Romeinen veel oorlog voerden en dat die teksten...in de Grieks/Latijnse humaniora van pas kwamen.
En voor de sukkels die geen broer hadden om hen dat wijs te maken: de tekst is dus ,,Les Peuples heureux n'ont pas d'histoire!
Nog wat uitleg? Juist, een gelukkige auteur voelt geen drang om te schrijven. Nu ja, als het geen broodwinning is hé. En nu blij dat Malief een bescheiden blogske heeft. Ze ziet het hier anders al verontwaardigde auteurs regenen...
zondag 22 december 2019
maandag 2 december 2019
HET MEESTERKE IN 1939
Vandaag geen Malief, gewoon de dochter van het Meesterke.
Dat zit zo: na de duik in mijn puberjaren en de vaststelling dat ik een onnozel wicht was_ er werd een hoop uitgeschreven schaamte naar de maandelijkse papier en kartonslag op de stoep gezet_ en morgen komen de struise mannen dus weer. Waarna hier een kast werd open getrokken die al minstens tien jaar dicht zat...
Toen het Meesterke in 1975 definitief afscheid nam van het aardse bestaan wees Bomama mij op het bestaan van een pak schrifturen. Ze vertelde er bij dat de meeste in ,,geheim schrift'' waren maar of ik daar ten gepasten tijde kon voor zorgen? En jawel, toen het ouderlijk huis verkocht werd belandde de papieren erfenis in de kast.
Vandaag het dikke schrijfboek met het opschrift :'' Ik wens dat niemand dit probeert te lezen'' met een zucht terug in de kast gestopt. De brieven van zijn studiegenoten ,,gezien en in stukken gescheurd'' omdat die jongens van de ,,vuilkar'' zich geen illusie hoeven te maken. Gebabbel van de ene onderwijzer naar de andere, uiteenzettingen over hoe je mag ,,straffen'' , hoe ze met ,,leugens'' omgaan enzovoorts. Tja, we schrijven 1939 en de jongens van de Normaalschool waren serieuze gasten.
Eén van hen kwam ook in de jaren vijftig nog in Brussel op bezoek. Twee keer had hij een schilderij bij, eigen werk. Eén ging naar Pezzeke, zelf kijk ik nog altijd met emotie naar een mooie weergave van de geboortestreek van het Meesterke. Compleet met de hooiberg voor de deur.
Of er nog interessante papieren tussen zaten? Wel ja, met enig leedvermaak de kopie van een brief uit 2000 aan mijn toenmalige baasjes teruggevonden. Wel duidelijk geïnspireerd en nagelezen door de Meester maar de inhoud was van mij. Er waren toen al drie collega's uit mijn leeftijdscategorie op straat gezet, en als ik het van mezelf mag zeggen: het was zo raak dat ik pas twee jaar later, met de komst van de Kadokes, vriendelijk mijn ontslag heb gevraagd.
Belangstellenden mogen mij altijd vragen wat ik toen schreef. Of dacht u dat ik de opdracht leuk vond om aan de curator van een festiviteit in Antwerpen te vragen wat hij in zijn portefeuille had? Die man was een mode-ontwerper en troostte mij. ,,Ik ken je al langer dan vandaag hé''
PS Voor de verstrooide lezer: Meesterke is Pa, de onderwijzer, Meester is de advocaat en de vader van mijn kinderen.
Dat zit zo: na de duik in mijn puberjaren en de vaststelling dat ik een onnozel wicht was_ er werd een hoop uitgeschreven schaamte naar de maandelijkse papier en kartonslag op de stoep gezet_ en morgen komen de struise mannen dus weer. Waarna hier een kast werd open getrokken die al minstens tien jaar dicht zat...
Toen het Meesterke in 1975 definitief afscheid nam van het aardse bestaan wees Bomama mij op het bestaan van een pak schrifturen. Ze vertelde er bij dat de meeste in ,,geheim schrift'' waren maar of ik daar ten gepasten tijde kon voor zorgen? En jawel, toen het ouderlijk huis verkocht werd belandde de papieren erfenis in de kast.
Vandaag het dikke schrijfboek met het opschrift :'' Ik wens dat niemand dit probeert te lezen'' met een zucht terug in de kast gestopt. De brieven van zijn studiegenoten ,,gezien en in stukken gescheurd'' omdat die jongens van de ,,vuilkar'' zich geen illusie hoeven te maken. Gebabbel van de ene onderwijzer naar de andere, uiteenzettingen over hoe je mag ,,straffen'' , hoe ze met ,,leugens'' omgaan enzovoorts. Tja, we schrijven 1939 en de jongens van de Normaalschool waren serieuze gasten.
Eén van hen kwam ook in de jaren vijftig nog in Brussel op bezoek. Twee keer had hij een schilderij bij, eigen werk. Eén ging naar Pezzeke, zelf kijk ik nog altijd met emotie naar een mooie weergave van de geboortestreek van het Meesterke. Compleet met de hooiberg voor de deur.
Of er nog interessante papieren tussen zaten? Wel ja, met enig leedvermaak de kopie van een brief uit 2000 aan mijn toenmalige baasjes teruggevonden. Wel duidelijk geïnspireerd en nagelezen door de Meester maar de inhoud was van mij. Er waren toen al drie collega's uit mijn leeftijdscategorie op straat gezet, en als ik het van mezelf mag zeggen: het was zo raak dat ik pas twee jaar later, met de komst van de Kadokes, vriendelijk mijn ontslag heb gevraagd.
Belangstellenden mogen mij altijd vragen wat ik toen schreef. Of dacht u dat ik de opdracht leuk vond om aan de curator van een festiviteit in Antwerpen te vragen wat hij in zijn portefeuille had? Die man was een mode-ontwerper en troostte mij. ,,Ik ken je al langer dan vandaag hé''
PS Voor de verstrooide lezer: Meesterke is Pa, de onderwijzer, Meester is de advocaat en de vader van mijn kinderen.
zaterdag 23 november 2019
MET MUZIEK DOOR 'T LEVEN...
De titel heb ik van Gaston gestolen. Meer dan een halve eeuw geleden maakte het meesterke (mijn pa hé) mij attent op de rubriek in het ledenblad van De Bond voor grote gezinnen. We waren thuis met drie kinderen (juist genoeg zegden ze) maar Gaston had er meer, en bovenal, hij kon er zo fijn over vertellen. Mogelijk wou het meesterke mij in de goeie richting duwen...hij had ondertussen begrepen dat zijn dochter geen schooljuffrouw wou worden.
Voor mij was het in die kroniek de eerste kennismaking met een auteur die zo hartverwarmend kon verwoorden wat anderen ,,hun vrouw'' of ,,de moeder van hun kinderen'' noemden.
Nooit vergeten: Gaston noemde haar ,,zij die mijn zorgen deelt'' en al was ik in die tijd nog een onnozel wicht, ben het nooit vergeten.
Ondertussen hebben de oud-strijders van de krant er drie reünies op zitten, en Gaston heeft ons in Lissewege bedacht met de mooiste herinnering: een gewone speech zou hij zeggen maar het was een hartverwarmend, geestig, spits en raak verhaal...over vroeger en nu.
Gaston was geen man om het hoge woord te voeren maar we begrepen wel dat ,,zijn krant'' niet meer bij hem paste. Zoals ik zelf al vaak heb gedacht dat mijn ondertussen al 44 jaar overleden vader hetzelfde zou hebben gedacht. Wel ja, omdat een bloot achterste op de eerste bladzijde voor hem ook niet hoefde...
xxxEn voor de enkeling die het nog niet wist: Gaston, ondertussen 91, is in Lier overleden.
Ik ben niet de enige die daar stil bij wordt.
Voor mij was het in die kroniek de eerste kennismaking met een auteur die zo hartverwarmend kon verwoorden wat anderen ,,hun vrouw'' of ,,de moeder van hun kinderen'' noemden.
Nooit vergeten: Gaston noemde haar ,,zij die mijn zorgen deelt'' en al was ik in die tijd nog een onnozel wicht, ben het nooit vergeten.
Ondertussen hebben de oud-strijders van de krant er drie reünies op zitten, en Gaston heeft ons in Lissewege bedacht met de mooiste herinnering: een gewone speech zou hij zeggen maar het was een hartverwarmend, geestig, spits en raak verhaal...over vroeger en nu.
Gaston was geen man om het hoge woord te voeren maar we begrepen wel dat ,,zijn krant'' niet meer bij hem paste. Zoals ik zelf al vaak heb gedacht dat mijn ondertussen al 44 jaar overleden vader hetzelfde zou hebben gedacht. Wel ja, omdat een bloot achterste op de eerste bladzijde voor hem ook niet hoefde...
xxxEn voor de enkeling die het nog niet wist: Gaston, ondertussen 91, is in Lier overleden.
Ik ben niet de enige die daar stil bij wordt.
zaterdag 16 november 2019
DUURBARE SUKKELS
Nooit hardop gezegd dat Malief een fijne kindertijd beleefde onder de zwarte kap van de ,,zusters van de christelijke scholen'', maar vandaag weet ze het zeker: mirakels bestaan.
Dat inzicht kwam er nadat ze tussen haar tonnen oud papier nog een paar ,,Nieuwjaarsbrieven'' voor haar ,,duurbare'' ouders vond.
Een kind van negen dat schrijft: ,,Uw grote liefde jegens mij dwingt mij U welgemeend Zalig Nieuwjaar toe te wensen'' En dan volgen beloften om door haar gedrag en leerzaamheid hun geluk te vermeerderen. En Aldus verdienen dat de goede God haar wensen vervult en u nog lange jaren schenke en daarna de eeuwige beloning''...
Gelukkig was Malief een slimmeke. Stel je voor dat je ouders door je slechte punten vroeg sterven?
En dan de mirakels? Ondanks die literaire hoogstandjes op de kinderziel is Malief zonder veel problemen een naar verluidt vlotte auteur geworden.
(en hier verliest ze haar laatste greintje bescheidenheid...)
Dat inzicht kwam er nadat ze tussen haar tonnen oud papier nog een paar ,,Nieuwjaarsbrieven'' voor haar ,,duurbare'' ouders vond.
Een kind van negen dat schrijft: ,,Uw grote liefde jegens mij dwingt mij U welgemeend Zalig Nieuwjaar toe te wensen'' En dan volgen beloften om door haar gedrag en leerzaamheid hun geluk te vermeerderen. En Aldus verdienen dat de goede God haar wensen vervult en u nog lange jaren schenke en daarna de eeuwige beloning''...
Gelukkig was Malief een slimmeke. Stel je voor dat je ouders door je slechte punten vroeg sterven?
En dan de mirakels? Ondanks die literaire hoogstandjes op de kinderziel is Malief zonder veel problemen een naar verluidt vlotte auteur geworden.
(en hier verliest ze haar laatste greintje bescheidenheid...)
dinsdag 5 november 2019
JEUGDPUISTJES
Het moest er eens van komen: gisteren 156 bladzijden puberteit aan de deur gezet. Malief haar eerste schrifturen zullen alleen maar door haar gelezen worden en dat is een hele opluchting.
Het was een ongelooflijk vreemde ervaring. Met de vraag van de 16-jarige die er naar uitkeek hoe ze op haar 18de zou veranderd zijn...ging Malief na een halve eeuw aan de slag. Ja, op haar 18de had ze hier en daar wel spottende opmerkingen geplaatst, maar dat bewees alleen maar dat ze een beetje wijzer was geworden.
En nu wel vergeten verdriet met stomme verbazing herontdekt. Dat het Meesterke (de vader hé) gedreigd had haar buiten te gooien als ze nog met zwarten omging. Dat kwam omdat hij een brief had onderschept van een zekere Charles. Destijds snapte ze er niets van, nu schreef de onnozele zestienjarige wel dat hij gevraagd had of hij haar mocht schilderen. En dat ze hoopte dat het niet naaktschilderen was. Dus dat had het Meesterke ,,ontdekt''...
(Onlangs hoorde Malief dat het wel een bekende naaktschilder was...)
Tja, er was nogal wat werk aan het verscheuren van al die naïeve kletspraat. En nog één keer hardop gelachen toen tijdens een ,,bal'' met klasgenoten van onze Poiche een onverlaat blijkbaar iets probeerde. Daar stond het dan: ,,beikes, precies een natte slak op mijn mond''.
Malief heeft altijd gedacht dat een sjarel uit De Klinge de eerste was met die overdaad aan speeksel. Die was alvast zo attent om het aan een maat te vertellen...en die prompt kwam vragen of hij het haar mocht leren...
PS. Kom niet gluren op mijn stoep: vanmorgen is papier en karton opgehaald.
Het was een ongelooflijk vreemde ervaring. Met de vraag van de 16-jarige die er naar uitkeek hoe ze op haar 18de zou veranderd zijn...ging Malief na een halve eeuw aan de slag. Ja, op haar 18de had ze hier en daar wel spottende opmerkingen geplaatst, maar dat bewees alleen maar dat ze een beetje wijzer was geworden.
En nu wel vergeten verdriet met stomme verbazing herontdekt. Dat het Meesterke (de vader hé) gedreigd had haar buiten te gooien als ze nog met zwarten omging. Dat kwam omdat hij een brief had onderschept van een zekere Charles. Destijds snapte ze er niets van, nu schreef de onnozele zestienjarige wel dat hij gevraagd had of hij haar mocht schilderen. En dat ze hoopte dat het niet naaktschilderen was. Dus dat had het Meesterke ,,ontdekt''...
(Onlangs hoorde Malief dat het wel een bekende naaktschilder was...)
Tja, er was nogal wat werk aan het verscheuren van al die naïeve kletspraat. En nog één keer hardop gelachen toen tijdens een ,,bal'' met klasgenoten van onze Poiche een onverlaat blijkbaar iets probeerde. Daar stond het dan: ,,beikes, precies een natte slak op mijn mond''.
Malief heeft altijd gedacht dat een sjarel uit De Klinge de eerste was met die overdaad aan speeksel. Die was alvast zo attent om het aan een maat te vertellen...en die prompt kwam vragen of hij het haar mocht leren...
PS. Kom niet gluren op mijn stoep: vanmorgen is papier en karton opgehaald.
vrijdag 4 oktober 2019
BEBE CADUM
Daar dacht Malief aan toen ze Bébé Cadum deze week van zogezegd geslaagde burgervader zag opklimmen tot minister voor de samenleving. (of zoiets). Bébé heeft aanhangers hoor: hij maakte de laatste 20 jaar van een vuil, triestig oord een mooie stad.
Ondertussen hebben we er eens goed mee kunnen lachen. Ander en beter.
Ondertussen hebben we er eens goed mee kunnen lachen. Ander en beter.
zaterdag 28 september 2019
BETOGEN MET DE PEBBLES
,,Zijn jullie wel naar de unif geweest ?''was de (grappig bedoelde) vraag van Malief aan haar nageslacht. Want de kleinkinderen zijn fervente betogers voor het klimaat (en ter info voor de mierenneukers, ze kunnen schitterende schoolrapporten tonen) maar Malief had te vroeg gelachen: hun mama heeft vorige vrijdag ook haar ,,eerste'' betoging beleefd. Voor zover bekend zonder noemenswaardige schade. En de papa? Die ging al eerder met zijn kroost naar klimaatmarsen.
En toen moest deze ietwat vergeetachtige auteur toch eens nadenken wanneer zij in de jaren zestig de Leuvense flikken had uitgedaagd. Behalve een slag met een matrak op haar overigens fraaie en nog volumineuze kapsel (wat de Meester, toen nog gewoon haar lief, razend maakte...want hij kreeg geen klop..) en dat was het begin van een studentenrevolte tegen de ,,Franse'' bourgeoisie die aan de Leuvense Alma Mater de plak zwaaide.
Een jaar eerder was Malief nog een ,,hostess'' om de Alma Mater te vertegenwoordigen. En als Vlaamse Brusselaar was ze de kapsones van de Fransen (zegden ze in Brussel, dus niet Walen) gewoon...
Dezer dagen nog wat kasten opgeruimd en wat had de Meester in zijn bureau bewaard? De richtlijnen voor de Alma Mater hostess en dat was meer Frans dan Nederlands, en ronduit lachwekkend de instructies hoe we belangrijke mensen mochten aanspreken.
Toen dat destijds duidelijk werd veranderde Malief van inspiratie en koos voor een plek bij de ,,studentenleiders'.
Zonder veel pijn: een foto uit de oude doos bewijst het: Malief aan de zijde van Kamiel op stap met ongeveer de complete pol&soc uit de jaren zestig (we waren toen met 70...) en die Kamiel werd later Mill en een bekende zanger/bassist bij The Pebbles. Duidelijk: met pol&soc geraak je overal...
En toen moest deze ietwat vergeetachtige auteur toch eens nadenken wanneer zij in de jaren zestig de Leuvense flikken had uitgedaagd. Behalve een slag met een matrak op haar overigens fraaie en nog volumineuze kapsel (wat de Meester, toen nog gewoon haar lief, razend maakte...want hij kreeg geen klop..) en dat was het begin van een studentenrevolte tegen de ,,Franse'' bourgeoisie die aan de Leuvense Alma Mater de plak zwaaide.
Een jaar eerder was Malief nog een ,,hostess'' om de Alma Mater te vertegenwoordigen. En als Vlaamse Brusselaar was ze de kapsones van de Fransen (zegden ze in Brussel, dus niet Walen) gewoon...
Dezer dagen nog wat kasten opgeruimd en wat had de Meester in zijn bureau bewaard? De richtlijnen voor de Alma Mater hostess en dat was meer Frans dan Nederlands, en ronduit lachwekkend de instructies hoe we belangrijke mensen mochten aanspreken.
Toen dat destijds duidelijk werd veranderde Malief van inspiratie en koos voor een plek bij de ,,studentenleiders'.
Zonder veel pijn: een foto uit de oude doos bewijst het: Malief aan de zijde van Kamiel op stap met ongeveer de complete pol&soc uit de jaren zestig (we waren toen met 70...) en die Kamiel werd later Mill en een bekende zanger/bassist bij The Pebbles. Duidelijk: met pol&soc geraak je overal...
dinsdag 24 september 2019
GROTE KUIS
Jaja, Malief weet het wel, grote schoonmaak zou beter klinken. Maar bij zo'n activiteit komt de inspiratie uit mijn Brusselse roots….(weeral, zuchten enkele lezertjes)...
Het begon allemaal tijdens het verblijf in thuis aan zee. Want zoals bekend vermindert het geheugen op een zekere leeftijd en dus dacht Malief: allez, die ouw gazetten, wat staat daar nu weer in. Het resultaat is eerder min of meer in de blog verschenen.
Het begon allemaal tijdens het verblijf in thuis aan zee. Want zoals bekend vermindert het geheugen op een zekere leeftijd en dus dacht Malief: allez, die ouw gazetten, wat staat daar nu weer in. Het resultaat is eerder min of meer in de blog verschenen.
Maar nu gebeurde dus de aanval op de ,,lijvautkas'' zoals mijn lieve meter de antiquiteit destijds noemde. Ze stond op haar kamer en omdat ik na het overlijden van bompa enkele jaren met haar het bed mocht delen kwam ik alle verhalen en geheimpjes van de familie te weten.
Maar eerst even de puntjes op de i: Malief had zelf een kamertje maar blijkbaar vond ,,men'' dat ik bij meter moest slapen om het verlies van bompa te ...Malief was 14 jaar, en ik vond het leuk behalve als ik tegen haar borrelende buik terecht kwam. Achteraf mij zelfs afgevraagd of ik dat later bij een man ook zo vreselijk zou vinden. Niet dus...
Goed, de lijvautkas was dus de linnenkast en groot genoeg want daar zat in den beginne alle linnen en kleren van haar gezin in. En nu dus een hoop memory lane, maar dan uit de Lowizzestraat.
Volgende week wordt het papier opgehaald. Mogelijk haalt Malief er binnenkort nog wat inspiratie uit...
zaterdag 7 september 2019
SCHOONMOEDERS
Het was ruim een jaar geleden dat ik haar had gezien, de oudste dochter van een al heel lang overleden schoonzus. Destijds was ze het mooiste kleutertje dat ik ooit had gezien (haar foto verscheen op de vrouwenpagina van het NB toen ik daar mocht ,,inspringen voor de titularis die ziek was'')...en prompt probeerde een stagiair achter mijn rug ook een fotootje van haar nichtje in de krant te droppen. Die stagiair verhuisde overigens snel naar Ons Volk want toen mocht een jonge vrouw vooral ,,klusjes'' aanpakken. Bij Malief duurde het bijna tien jaar.
Maar ter zake: ik zal mijn nichtje Blondie noemen en ooit nam ik haar mee naar een persconferentie over een ,,kinderdrankje'' , omdat Lottepoes toen nog heel klein was.
Maar wat een weerzien: van die shaker, dat wist ze nog en toen waren we vertrokken. Bleek dat Blondie mij de laatste van de generatie noemde die nog over oma en opa en hun kinderen kan vertellen.
Zal maar inkorten, maar ook voor Malief was het een confrontatie.
Om eerlijk te zijn: heb nooit enig probleem gehad met mijn schoonouders, maar de uitleg kreeg ik pas veel later en doet er niet toe.
Mijn schoonmoeder was natuurlijk mijn mama niet. En terwijl we daar zo gezellig zaten te tateren wist Malief het. Stel dat zij een zoon had en die kwam met een Brusselès uit een bescheiden, deftig gezin vrijen, maar ze woog wel 60 kilo? Zou ik dat grietje een weegschaal cadeau doen? Zij wel...
Maar ter zake: ik zal mijn nichtje Blondie noemen en ooit nam ik haar mee naar een persconferentie over een ,,kinderdrankje'' , omdat Lottepoes toen nog heel klein was.
Maar wat een weerzien: van die shaker, dat wist ze nog en toen waren we vertrokken. Bleek dat Blondie mij de laatste van de generatie noemde die nog over oma en opa en hun kinderen kan vertellen.
Zal maar inkorten, maar ook voor Malief was het een confrontatie.
Om eerlijk te zijn: heb nooit enig probleem gehad met mijn schoonouders, maar de uitleg kreeg ik pas veel later en doet er niet toe.
Mijn schoonmoeder was natuurlijk mijn mama niet. En terwijl we daar zo gezellig zaten te tateren wist Malief het. Stel dat zij een zoon had en die kwam met een Brusselès uit een bescheiden, deftig gezin vrijen, maar ze woog wel 60 kilo? Zou ik dat grietje een weegschaal cadeau doen? Zij wel...
zondag 1 september 2019
VELE KUSSEN UIT PARIJS...
Nog een verhaaltje uit de oude doos...in casu een oude krant die Malief ,,Thuis aan zee '' terugvond.
Het kan immers geen kwaad om de nieuwe generatie te tonen dat ,,modejournaliste'' niet altijd pure glamour is...
...Je moet maar sjans hebben, zo'n job waar de glamour afdruipt. Want zeg nu zelf, moderedactrice, dat is toch champagne, vergulde stoeltjes en kushandjes van modekoningen? Altijd mooie shows, zoveel prachtige kleren bekijken. En al je kleren gratis natuurlijk, je hebt maar te kiezen...
Voorlopig is er weer een punt gezet achter de modedefilés van Londen, Milaan en Parijs en wie het allemaal aan den lijve heeft ondervonden loopt er misschien een beetje grijzig bij, maar dat is van voorbijgaande aard.
Want het was weer de max: lokale sneeuwstormen konden ons niet deren, we werden af en aangebracht met schitterende limo's (dacht u) en zoveel haltes als er metrostations zijn, de uitnodigingen van de meest prestigieuze defilés lagen in dikke stapels in onze riante suite (vijfde verdiep, lift kapot) en we raakten zelfs niet van slag toen een enveloppe alleen maar een pak puzzelstukjes bleek te bevatten. Maar kalm en beheerst als we waren begonnen we rustig te puzzelen en jawel, het was een invitatie voor het defilé van Gautier. Dat we het eerst van ergernis in de papiermand hadden gegooid hebben we maar gedroomd.
Drie kruisjes op een invitatie, dat zijn natuurlijk kusjes van de ontwerper. Je moet een oen zijn om te denken dat zoiets wil zeggen dat je maar binnen mag als er na een uur wachten nog staanplaats is.
En dan de sightseeing in de mooiste stad ter wereld, je bent intens dankbaar dat Vuitton in het vijftiende defileert, Martin Margiela in het achtste, Veronique Branquinho in het dertiende, Dries Van Noten in het zeventiende arrondissement, nee toch? Want zo zie je nog iets (als je boven de grond komt), een serre, een brug van Alexander II, een afgedankt postsorteercentrum en bij Vandervorst zelfs een ondergrondse garage die we zigzag mochten doorkruisen.
Maar nu verschijnt er deze maand in de Feeling een foto van de fine fleur van de Belgische modepers. Ik beken: we lachen allemaal. Het was het defilé van Hugo Boss in Milaan, we hadden net het gevecht met kaartloze sukkels gewonnen en ook nog een glaasje bubbels genuttigd omdat het de eerste show was van Boss. Maar 't is verdomd slecht voor mijn imago. Zeker als je je familie en vrienden bezweert om vooral niet te zeggen ,,Amuseer je'' als ze jaloers afscheid nemen. Kwestie van de koffer voor die ene keer eens niet kwijt te geraken op Linate.
Maar de gratis kleren, zegt U? Dat grandioze onderlijfje maat 14 jaar van Petit Bateau dat ik dit jaar cadeau kreeg? Ik ben zeer populair bij de organisatoren van schooltombola's...
NOOT: dit verhaal verscheen in de krant van 24 maart 2001. In 2002 werd de modefreak met een big smile Malief.
En jawel, ze draagt al 19 jaar een herenhorloge van Armani. Zijn persattaché zag mij graag...
Het kan immers geen kwaad om de nieuwe generatie te tonen dat ,,modejournaliste'' niet altijd pure glamour is...
...Je moet maar sjans hebben, zo'n job waar de glamour afdruipt. Want zeg nu zelf, moderedactrice, dat is toch champagne, vergulde stoeltjes en kushandjes van modekoningen? Altijd mooie shows, zoveel prachtige kleren bekijken. En al je kleren gratis natuurlijk, je hebt maar te kiezen...
Voorlopig is er weer een punt gezet achter de modedefilés van Londen, Milaan en Parijs en wie het allemaal aan den lijve heeft ondervonden loopt er misschien een beetje grijzig bij, maar dat is van voorbijgaande aard.
Want het was weer de max: lokale sneeuwstormen konden ons niet deren, we werden af en aangebracht met schitterende limo's (dacht u) en zoveel haltes als er metrostations zijn, de uitnodigingen van de meest prestigieuze defilés lagen in dikke stapels in onze riante suite (vijfde verdiep, lift kapot) en we raakten zelfs niet van slag toen een enveloppe alleen maar een pak puzzelstukjes bleek te bevatten. Maar kalm en beheerst als we waren begonnen we rustig te puzzelen en jawel, het was een invitatie voor het defilé van Gautier. Dat we het eerst van ergernis in de papiermand hadden gegooid hebben we maar gedroomd.
Drie kruisjes op een invitatie, dat zijn natuurlijk kusjes van de ontwerper. Je moet een oen zijn om te denken dat zoiets wil zeggen dat je maar binnen mag als er na een uur wachten nog staanplaats is.
En dan de sightseeing in de mooiste stad ter wereld, je bent intens dankbaar dat Vuitton in het vijftiende defileert, Martin Margiela in het achtste, Veronique Branquinho in het dertiende, Dries Van Noten in het zeventiende arrondissement, nee toch? Want zo zie je nog iets (als je boven de grond komt), een serre, een brug van Alexander II, een afgedankt postsorteercentrum en bij Vandervorst zelfs een ondergrondse garage die we zigzag mochten doorkruisen.
Maar nu verschijnt er deze maand in de Feeling een foto van de fine fleur van de Belgische modepers. Ik beken: we lachen allemaal. Het was het defilé van Hugo Boss in Milaan, we hadden net het gevecht met kaartloze sukkels gewonnen en ook nog een glaasje bubbels genuttigd omdat het de eerste show was van Boss. Maar 't is verdomd slecht voor mijn imago. Zeker als je je familie en vrienden bezweert om vooral niet te zeggen ,,Amuseer je'' als ze jaloers afscheid nemen. Kwestie van de koffer voor die ene keer eens niet kwijt te geraken op Linate.
Maar de gratis kleren, zegt U? Dat grandioze onderlijfje maat 14 jaar van Petit Bateau dat ik dit jaar cadeau kreeg? Ik ben zeer populair bij de organisatoren van schooltombola's...
NOOT: dit verhaal verscheen in de krant van 24 maart 2001. In 2002 werd de modefreak met een big smile Malief.
En jawel, ze draagt al 19 jaar een herenhorloge van Armani. Zijn persattaché zag mij graag...
zondag 25 augustus 2019
KONSEIR!
Gisteren op zwier met Iedereen. En dat is niet ,,iedereen'' maar de collega-vriendin die mijn nazaten destijds zo noemden. Op haar IK staat immers een vette è en die werd pakweg een half mensenleven geleden vervangen door een duidelijke ee...
Terzake: we zijn op stap geweest. En dat nog wel op een zaterdag dat onze adoptiestad overloopt van zogeheten muziekliefhebbers die vooral veel ,,battaclan'' maken en de plaatselijke horeca ruim drie dagen lang de rolluiken doet neerhalen. Hu, is Malief weer negatief? Nee, want nu wordt het plezant.
Want dit is geen verslag over ,,Maanrock'', god beware me, zo lang als deze eeuwige Brusselès hier woont nooit gaan kijken, laat staan luisteren. Néé, één keer met de Meester op zo'n ,,feestdag'' gaan wandelen, op de Grote Markt mekaar eens bekeken en naar het andere eind van de stad gewandeld...
Maar gisteren was daar Iedereen (de vriendin hé) die plechtig beloofde dat we in de schaduw gingen lopen, dat het geen uren ging duren...ha ja, en verdorie, we moesten nog eens bijpraten.
Verwacht van Malief geen recensie maar wat heb ik mij ,,geamuseerd''. Daar was een Brassband die mij deed denken aan de ,,konseirs'' uit mijn kindertijd, al was het koperen feest op de Mutsaard ongetwijfeld vooral een feest van de plaatselijke brouwer. Maar Malief dacht toen weer aan ,,Zwet Jefke'' die met snoepjes leurde en de buren die met een stoel op de stoep aan de Rue Dewand niet eens met elkaar konden praten. Juist ,,vuil battaclan''. Maar wat een sfeer, net zoals gisteren op het ,,cultuurplein''. Zal maar iets bekennen: de Brassband was geweldig en wij vonden dat ze meer dan wat handgeklap verdienden. En toen stonden we (mits enige moeite, we plakten aan de stoel) recht en klapten vanop de derde rij met volle overgave. Heu ja, al de rijen voor en achter ons bleven lompweg zitten maar voor menselijk opzicht zijn we echt te oud geworden...
Terzake: we zijn op stap geweest. En dat nog wel op een zaterdag dat onze adoptiestad overloopt van zogeheten muziekliefhebbers die vooral veel ,,battaclan'' maken en de plaatselijke horeca ruim drie dagen lang de rolluiken doet neerhalen. Hu, is Malief weer negatief? Nee, want nu wordt het plezant.
Want dit is geen verslag over ,,Maanrock'', god beware me, zo lang als deze eeuwige Brusselès hier woont nooit gaan kijken, laat staan luisteren. Néé, één keer met de Meester op zo'n ,,feestdag'' gaan wandelen, op de Grote Markt mekaar eens bekeken en naar het andere eind van de stad gewandeld...
Maar gisteren was daar Iedereen (de vriendin hé) die plechtig beloofde dat we in de schaduw gingen lopen, dat het geen uren ging duren...ha ja, en verdorie, we moesten nog eens bijpraten.
Verwacht van Malief geen recensie maar wat heb ik mij ,,geamuseerd''. Daar was een Brassband die mij deed denken aan de ,,konseirs'' uit mijn kindertijd, al was het koperen feest op de Mutsaard ongetwijfeld vooral een feest van de plaatselijke brouwer. Maar Malief dacht toen weer aan ,,Zwet Jefke'' die met snoepjes leurde en de buren die met een stoel op de stoep aan de Rue Dewand niet eens met elkaar konden praten. Juist ,,vuil battaclan''. Maar wat een sfeer, net zoals gisteren op het ,,cultuurplein''. Zal maar iets bekennen: de Brassband was geweldig en wij vonden dat ze meer dan wat handgeklap verdienden. En toen stonden we (mits enige moeite, we plakten aan de stoel) recht en klapten vanop de derde rij met volle overgave. Heu ja, al de rijen voor en achter ons bleven lompweg zitten maar voor menselijk opzicht zijn we echt te oud geworden...
zaterdag 17 augustus 2019
TOEN WAS ER LUDO
Terug van weggeweest, einde van de blogger-stilte. Nog even geduld, en dan is Malief weer haar eigen averrechtse zelve.
Ondertussen heeft ze hier een dikke map ,,knipsels'' uit de voltooid verleden tijd teruggevonden, en daar mogen jullie binnenkort eens mee lachen.
Juist, was zelf vergeten wat Malief, toen nog LHE allemaal gepubliceerd kreeg. Eén voorbeeldje om jullie beetje nieuwsgierig te maken?
In 1999 ging Ludo met pensioen en daaraan werd ongelooflijk veel commentaar gewijd...in DS nog wel. Met een grote karikatuur op de frontpagina. Ludo was een ,,specialleke'' : een (voor de liefde) uitgetreden priester die Malief tot het einde der tijden zal herkennen aan zijn eeuwige pijp. Juist, toen mocht je op de redactie nog kuch kuch roken.
Bij het afscheid was er dus ook een rubriek ''Wat ik van Ludo heb geleerd''. Droge, grappige, stekelig-rake opmerkingen, genre ,,Wat ik momenteel van Ludo heb geleerd is dat woorden als ,,momenteel'' taboe zijn.
En weet je wat Malief schreef? ,,Vermits ik langer in dienst ben dan Ludo heb ik hem ook iets geleerd toen hij eind 1968 naast mij kwam zitten als nieuweling. En dat is dat je zwangere vrouwen niet zalvend moet toespreken als zij zitten te zeuren. Ik moest toen bij een tandenloos oudje een passend onderschrift verzinnen als sfeerfoto, en Ludo bood aan om iets te dicteren. Ik heb hem toen een stukje van zijn neus afgebeten, maar mijn oudste dochter heeft er geen nadelige gevolgen van ondervonden.''
En dat is nog maar een fractie van de commentaar waarmee op 28 mei 1999 méér dan een volledige krantenpagina werd gevuld. (tip voor de jonge generatie...)
Zou Ludo er nog zijn? 85 plus moet kunnen.
Ondertussen heeft ze hier een dikke map ,,knipsels'' uit de voltooid verleden tijd teruggevonden, en daar mogen jullie binnenkort eens mee lachen.
Juist, was zelf vergeten wat Malief, toen nog LHE allemaal gepubliceerd kreeg. Eén voorbeeldje om jullie beetje nieuwsgierig te maken?
In 1999 ging Ludo met pensioen en daaraan werd ongelooflijk veel commentaar gewijd...in DS nog wel. Met een grote karikatuur op de frontpagina. Ludo was een ,,specialleke'' : een (voor de liefde) uitgetreden priester die Malief tot het einde der tijden zal herkennen aan zijn eeuwige pijp. Juist, toen mocht je op de redactie nog kuch kuch roken.
Bij het afscheid was er dus ook een rubriek ''Wat ik van Ludo heb geleerd''. Droge, grappige, stekelig-rake opmerkingen, genre ,,Wat ik momenteel van Ludo heb geleerd is dat woorden als ,,momenteel'' taboe zijn.
En weet je wat Malief schreef? ,,Vermits ik langer in dienst ben dan Ludo heb ik hem ook iets geleerd toen hij eind 1968 naast mij kwam zitten als nieuweling. En dat is dat je zwangere vrouwen niet zalvend moet toespreken als zij zitten te zeuren. Ik moest toen bij een tandenloos oudje een passend onderschrift verzinnen als sfeerfoto, en Ludo bood aan om iets te dicteren. Ik heb hem toen een stukje van zijn neus afgebeten, maar mijn oudste dochter heeft er geen nadelige gevolgen van ondervonden.''
En dat is nog maar een fractie van de commentaar waarmee op 28 mei 1999 méér dan een volledige krantenpagina werd gevuld. (tip voor de jonge generatie...)
Zou Ludo er nog zijn? 85 plus moet kunnen.
maandag 5 augustus 2019
SUKKELS...
De laatste tijd nogal wat ,,vissertjes'' in mijn mails. En dan vraag ik mij af of er echt zoveel mensen zijn die daar in trappen?
Twee voorbeelden (van zaterdag en zondag jl): dringend een nieuwe bankkaart gaan halen want op 9 augustus ,,vervalt'' ze. KBC heeft mij bedankt om het hen te signaleren. En het was niet eens hun eigen bank.
Maar het toppunt kwam gisteren: in slecht vertaald Nederlands probeert een meneer met een Franse naam die zogenaamd bijna dood is mij te overhalen om zijn 900.000 euro aan te nemen. Anders kan hij niet gerust sterven...
Jaja, het zou mij niet verbazen als er toch nog sukkels zijn die dat wel geloven en, mogelijk mits een kleine storting (…) nu op hun klein miljoen zitten te wachten...
Twee voorbeelden (van zaterdag en zondag jl): dringend een nieuwe bankkaart gaan halen want op 9 augustus ,,vervalt'' ze. KBC heeft mij bedankt om het hen te signaleren. En het was niet eens hun eigen bank.
Maar het toppunt kwam gisteren: in slecht vertaald Nederlands probeert een meneer met een Franse naam die zogenaamd bijna dood is mij te overhalen om zijn 900.000 euro aan te nemen. Anders kan hij niet gerust sterven...
Jaja, het zou mij niet verbazen als er toch nog sukkels zijn die dat wel geloven en, mogelijk mits een kleine storting (…) nu op hun klein miljoen zitten te wachten...
maandag 29 juli 2019
STRAFFE KOST HOOR!
Maak u vooral geen illusies, toevallige lezer: Malief schrijft geen porno. Maar wat ze gisteren heeft gezien was veel straffer. Het geheim van Donald de Verschrikkelijke is onthuld. En nu wordt iedereen uitgenodigd om in een oude cinemazaal te gaan zoeken naar The Untouchables. Tenzij je, zoals Malief, de film nog uit Canvas had geplukt. Dat was voer waar de Meester destijds naar keek. En nu had ze wel over Eliot Ness gehoord, de ietwat sukkelige maar briljante gast die de ,,drooglegging'' in Chicago moest oplossen en tenslotte ook de grote mafiabaas in de boeien sloeg. Al Capone hé.
Dit terzijde: weet u wat Malief ontdekte? Dat Donald geweetwel ook naar die film had gekeken en zich de grimassen, de kletspraat en de flauwekul van Al Capone, alias Robert De Niro heeft eigen gemaakt. Jaja, De Niro is een geweldige acteur, en de film is uit 1984 of zo. Maar mogelijk kon D toen toch ook al een beetje lezen?
….
Met mijn excuses aan Donald Duck!
Dit terzijde: weet u wat Malief ontdekte? Dat Donald geweetwel ook naar die film had gekeken en zich de grimassen, de kletspraat en de flauwekul van Al Capone, alias Robert De Niro heeft eigen gemaakt. Jaja, De Niro is een geweldige acteur, en de film is uit 1984 of zo. Maar mogelijk kon D toen toch ook al een beetje lezen?
….
Met mijn excuses aan Donald Duck!
woensdag 24 juli 2019
IN 1947!
Niet dat Malief het zelf bewust heeft meegemaakt, maar 1947, dat was destijds het stokpaardje van Bomama. De mama van Malief hé...ondertussen drie jaar verenigd met haar enige liefde op het Kerkhof van Meerbeek.
Jaja, haar lijfspreuk was ,,Maskes moeten sterk zijn'' en die kwam zowel te voorschijn als onze Poich zijn zusje pestte met de troetelnaam ,,Volvetteke'' (resultaat van tien maanden ,,goe ete kinneke'' in Meerbeek, wat daarna nog te zien was op onze gemeenschappelijke ,,plechtige communiefoto'') maar ook als zij met poetsklusjes het bewijs kreeg dat ,,mennekes'' heertjes waren. Maar soit: Bomama had ook een verhaaltje om haar slogan te illustreren en dan kwam het verhaal uit 1947. Malief heeft vooral onthouden dat ze dat opdiste toen het in Brussel een beetje harder dan normaal zomerde. Want Bomama had de zomer van 1947 meegemaakt en toen was ons Pezzeke geboren (het tweede heertje uit het gezin) en zo'n hitte, dat hadden we sindsdien nooit meer meegemaakt. Zelfs niet toen ze in de jaren zestig met het meesterke de wereld ging verkennen, met een trip in Noord-Afrika. Tja, toen moest Malief wel zwijgen...
Vandaag weet Malief wat ze bedoelde met ,,terréebel werm'' en de media hebben het genoeg herhaald: zo warm als in 1947...
Jaja, haar lijfspreuk was ,,Maskes moeten sterk zijn'' en die kwam zowel te voorschijn als onze Poich zijn zusje pestte met de troetelnaam ,,Volvetteke'' (resultaat van tien maanden ,,goe ete kinneke'' in Meerbeek, wat daarna nog te zien was op onze gemeenschappelijke ,,plechtige communiefoto'') maar ook als zij met poetsklusjes het bewijs kreeg dat ,,mennekes'' heertjes waren. Maar soit: Bomama had ook een verhaaltje om haar slogan te illustreren en dan kwam het verhaal uit 1947. Malief heeft vooral onthouden dat ze dat opdiste toen het in Brussel een beetje harder dan normaal zomerde. Want Bomama had de zomer van 1947 meegemaakt en toen was ons Pezzeke geboren (het tweede heertje uit het gezin) en zo'n hitte, dat hadden we sindsdien nooit meer meegemaakt. Zelfs niet toen ze in de jaren zestig met het meesterke de wereld ging verkennen, met een trip in Noord-Afrika. Tja, toen moest Malief wel zwijgen...
Vandaag weet Malief wat ze bedoelde met ,,terréebel werm'' en de media hebben het genoeg herhaald: zo warm als in 1947...
vrijdag 12 juli 2019
ESCORT EN CO
Haha, escort...dat doet lezen hé? Wisten jullie overigens al dat Malief ook ooit eens voor ,,escort'' heeft gesolliciteerd? Pas op, ze solliciteert voor geen enkele NVA-post, dus de belangstelling zakt zeker?
Mooi. We schrijven jaren zeventig of zo.. Malief had op de krant de opdracht om zich met ,,mode en lifestyle'' bezig te houden. En die ,,lifestyle'' bracht een toenmalig chefke (hij verhuisde later naar een krant waar hij meer op zijn plaats zat) op de idee om van Malief een escort te maken. Onderzoeksjournalistiek noemen ze dat. In haar studentenjaren was ze nog hostess aan de KUL geweest maar daar waren haar ,,slachtoffers'' allemaal heu brave huisvaders of bijna-bisschoppen.. Dus toen nog allemaal onverdacht...
Hoe het baasje op die idee kwam? Er stond een advertentie in onze onbesproken krant waarin een ,,organisatie'' jonge vrouwen zocht om eenzame heren te vergezellen op diners, toeristische trips en zo.
,,Bel daar eens naar en zeg dat je geïnteresseerd bent'' was de opdracht. Protesteren hielp niet, aan de telefoon zouden ze niet zien dat ze een jonge moeder was en ze mocht ook zeggen dat ze lang blond haar had!!!
De rest van het verhaal is snel verteld: Malief vroeg aan de telefoon wat van haar verwacht werd en de meneer deed er geen doekjes om: niks moest maar ze zou goed betaald worden en als het klikte mocht ze zichzelf en de eenzame meneer zeker plezier doen. Daar kwam hij niet tussen...
Tja, Malief is geen escort geworden. Maar toch. Stel je voor dat ze later politieke ambities had gekregen ...en haar vroegere (jaloerse?) collega's dat op een feestelijke 11juli hadden verteld...
Meer moet dat niet zijn, hoor...
Mooi. We schrijven jaren zeventig of zo.. Malief had op de krant de opdracht om zich met ,,mode en lifestyle'' bezig te houden. En die ,,lifestyle'' bracht een toenmalig chefke (hij verhuisde later naar een krant waar hij meer op zijn plaats zat) op de idee om van Malief een escort te maken. Onderzoeksjournalistiek noemen ze dat. In haar studentenjaren was ze nog hostess aan de KUL geweest maar daar waren haar ,,slachtoffers'' allemaal heu brave huisvaders of bijna-bisschoppen.. Dus toen nog allemaal onverdacht...
Hoe het baasje op die idee kwam? Er stond een advertentie in onze onbesproken krant waarin een ,,organisatie'' jonge vrouwen zocht om eenzame heren te vergezellen op diners, toeristische trips en zo.
,,Bel daar eens naar en zeg dat je geïnteresseerd bent'' was de opdracht. Protesteren hielp niet, aan de telefoon zouden ze niet zien dat ze een jonge moeder was en ze mocht ook zeggen dat ze lang blond haar had!!!
De rest van het verhaal is snel verteld: Malief vroeg aan de telefoon wat van haar verwacht werd en de meneer deed er geen doekjes om: niks moest maar ze zou goed betaald worden en als het klikte mocht ze zichzelf en de eenzame meneer zeker plezier doen. Daar kwam hij niet tussen...
Tja, Malief is geen escort geworden. Maar toch. Stel je voor dat ze later politieke ambities had gekregen ...en haar vroegere (jaloerse?) collega's dat op een feestelijke 11juli hadden verteld...
Meer moet dat niet zijn, hoor...
donderdag 11 juli 2019
TIS MISSCHIEN EEN RODDEL MAAR...
Proficiat aan de journalisten die iets durven vragen. Malief heeft het nooit gedurfd. Zeker niet als het was om een gerucht te bevestigen...of te ontkennen. En mogelijke onschuldigen in hun hemd te zetten.
Vanmorgen was Malief op weg naar een rendez-vous met haar favoriete soap op France Deux toen ze aan een Vlaams feest in het Brusselse stadhuis bleef hangen. De sprekerd (dank u, Toon Hermans) deed dat eigenlijk heel goed en ze bleef hangen. Een man die voor de zoveelste keer sorry zei voor zijn drankprobleem en daarna een zeer fraaie speech gaf. Echt waar, waarom bleef ik anders kijken??
Helaas, na afloop stormde iedereen naar iets wat mogelijk een feestje was, en jawel, toen kwam de favoriete heks van de VRT venijnige vragen stellen. Eerst mompelmompel, dat ze het niet hadden ,,gecheckt'' maar wat wist Liesbeth van het feit dat de sprekerd belastinggeld had gespendeerd aan een escort van 16 jaar??? Heu, awel ja, een meisje van plezier zoals ze zeggen, en met geld van de belastingbetaler, maar we weten het niet zeker? Liesbeth viel uit de lucht en mompelde geen commentaar.
Oei, dan maar haar collega journalist Wouter vragen of hij nu al meer wist. En die er gewoonlijk ook niet erg fleurig uit ziet maar nu ja, dat hij het ook niet wist, maar dat het in een boekske stond!
Einde van verhaal: twee uur later alle media slabberen er op los. Fijne feestdag, Vlaanderen.
Vraag van deze ex-journaliste: leven niet alle politici van Ons belastinggeld???
Vanmorgen was Malief op weg naar een rendez-vous met haar favoriete soap op France Deux toen ze aan een Vlaams feest in het Brusselse stadhuis bleef hangen. De sprekerd (dank u, Toon Hermans) deed dat eigenlijk heel goed en ze bleef hangen. Een man die voor de zoveelste keer sorry zei voor zijn drankprobleem en daarna een zeer fraaie speech gaf. Echt waar, waarom bleef ik anders kijken??
Helaas, na afloop stormde iedereen naar iets wat mogelijk een feestje was, en jawel, toen kwam de favoriete heks van de VRT venijnige vragen stellen. Eerst mompelmompel, dat ze het niet hadden ,,gecheckt'' maar wat wist Liesbeth van het feit dat de sprekerd belastinggeld had gespendeerd aan een escort van 16 jaar??? Heu, awel ja, een meisje van plezier zoals ze zeggen, en met geld van de belastingbetaler, maar we weten het niet zeker? Liesbeth viel uit de lucht en mompelde geen commentaar.
Oei, dan maar haar collega journalist Wouter vragen of hij nu al meer wist. En die er gewoonlijk ook niet erg fleurig uit ziet maar nu ja, dat hij het ook niet wist, maar dat het in een boekske stond!
Einde van verhaal: twee uur later alle media slabberen er op los. Fijne feestdag, Vlaanderen.
Vraag van deze ex-journaliste: leven niet alle politici van Ons belastinggeld???
dinsdag 9 juli 2019
NAGELLAK
Dit is een probeersel, lieve vriendjes, want deze inventieve Malief heeft haar toetsenbord beschilderd...Met witte nagellak... Goed, op het eerste gezicht geen tikfouten...
Tja, wat doet een verslaafde schrijfster als plots blijkt dat de azerty zo vaag is geworden dat er blind wordt getikt? Verslaafd in de betekenis van babbelkous met lettertjes hé.. Eerst even vertellen dat dit toetsenbord geen half jaar oud is en dus al een aantal ,,zwarte plekjes'' vertoont. En dat ze wel snel een ander bord kan gaan kopen (de winkel is geen 100 meter verder) maar dit spul kostte niet eens tien euro en dus kon ik dit verwachten. Jammer genoeg is de inventieve hulp om het spul aan te sluiten niet meteen beschikbaar...
En toen kwam de witte nagellak. En de verwarring, want waarom weigerde mijn bakske vanmorgen mijn paswoord? Juist, de I en de L verkeerd ,,geverfd''. Maar dat is nu opgelost. Touchons du bois murmelt deze toch wel dappere plantrekker...
Tja, wat doet een verslaafde schrijfster als plots blijkt dat de azerty zo vaag is geworden dat er blind wordt getikt? Verslaafd in de betekenis van babbelkous met lettertjes hé.. Eerst even vertellen dat dit toetsenbord geen half jaar oud is en dus al een aantal ,,zwarte plekjes'' vertoont. En dat ze wel snel een ander bord kan gaan kopen (de winkel is geen 100 meter verder) maar dit spul kostte niet eens tien euro en dus kon ik dit verwachten. Jammer genoeg is de inventieve hulp om het spul aan te sluiten niet meteen beschikbaar...
En toen kwam de witte nagellak. En de verwarring, want waarom weigerde mijn bakske vanmorgen mijn paswoord? Juist, de I en de L verkeerd ,,geverfd''. Maar dat is nu opgelost. Touchons du bois murmelt deze toch wel dappere plantrekker...
vrijdag 28 juni 2019
NAMEN NOEMEN
Vanmorgen heeft Malief nog eens ,,gelijk gekregen''. En dat heeft ze graag...
Mijn ware doopnaam zullen mijn lezertjes in deze blog niet vinden en dat was pakweg tien jaar geleden, geen onnozele zet, geïnspireerd door de Kadokes...die ook nooit met naam en toenaam geciteerd worden.
En nu de uitleg. Malief leest in een ,,nieuwssite'' dat die arme ,,Christine uit thuis'' geterroriseerd wordt, dat ze ,,kraakt''. Ja zeg, goeie actrice toch? Onnozele mensen. Niet te vergelijken met wat Anuna en familie beleeft. Een hond die iets achterlaat op de stoep? Niet fijn, maar in je brievenbus???
Nu overdrijft ze toch hoor ik mijn lezertjes zeggen? Nee, Malief is een ervaringsdeskundige. Toen ze haar verhalen nog ondertekende met haar doopnaam (in de krant hé) kreeg ze ook brieven. Niet zoveel, en meestal sympathiek. Maar olala, als ze een halve BV een beetje uitlachte? Dacht er nog aan toen ik één van mijn ,,slachtoffers'' dezer dagen zag optreden in een oude aflevering van Aspe. Daarin speelt ze met veel talent een forse bazin in een ,,uitzuipcafé''. Jammer dat ik die serie destijds niet bekeek. Ze was toen al boos omdat ik haar voornaam maar met één N had geschreven...En dan zwijg ik nog over de auteur-met-pofmouwtjes , maar dat potje bedekt Malief nu met ,,de mantel der liefde''...
Speurneuzen kunnen het ook beter laten: ,,social media'' toont bij het intikken van mijn naam wel een stukje van het overlijdensbericht van de Meester maar een foto? Schattige diertjes.
En nog een echt gebeurd ,,mopske'': toen Kadoke twee onlangs aan de telefoon zei dat ze naar Malief ging klonk het aan de andere kant: oooh, hebt gij een lief??? Tja. Zij praat wel keurig...
Mijn ware doopnaam zullen mijn lezertjes in deze blog niet vinden en dat was pakweg tien jaar geleden, geen onnozele zet, geïnspireerd door de Kadokes...die ook nooit met naam en toenaam geciteerd worden.
En nu de uitleg. Malief leest in een ,,nieuwssite'' dat die arme ,,Christine uit thuis'' geterroriseerd wordt, dat ze ,,kraakt''. Ja zeg, goeie actrice toch? Onnozele mensen. Niet te vergelijken met wat Anuna en familie beleeft. Een hond die iets achterlaat op de stoep? Niet fijn, maar in je brievenbus???
Nu overdrijft ze toch hoor ik mijn lezertjes zeggen? Nee, Malief is een ervaringsdeskundige. Toen ze haar verhalen nog ondertekende met haar doopnaam (in de krant hé) kreeg ze ook brieven. Niet zoveel, en meestal sympathiek. Maar olala, als ze een halve BV een beetje uitlachte? Dacht er nog aan toen ik één van mijn ,,slachtoffers'' dezer dagen zag optreden in een oude aflevering van Aspe. Daarin speelt ze met veel talent een forse bazin in een ,,uitzuipcafé''. Jammer dat ik die serie destijds niet bekeek. Ze was toen al boos omdat ik haar voornaam maar met één N had geschreven...En dan zwijg ik nog over de auteur-met-pofmouwtjes , maar dat potje bedekt Malief nu met ,,de mantel der liefde''...
Speurneuzen kunnen het ook beter laten: ,,social media'' toont bij het intikken van mijn naam wel een stukje van het overlijdensbericht van de Meester maar een foto? Schattige diertjes.
En nog een echt gebeurd ,,mopske'': toen Kadoke twee onlangs aan de telefoon zei dat ze naar Malief ging klonk het aan de andere kant: oooh, hebt gij een lief??? Tja. Zij praat wel keurig...
woensdag 26 juni 2019
DE WAARHEID...
Malief zal het maar toegeven: hier zit een oud dametje. Misschien zelfs een oudje...
De waarheid werd haar voorgeschoteld in een Antwerpse tram: het was haar verdorie nog NOOIT overkomen maar toen kreeg ze, op de Turnhoutse baan, op weg naar de Roma, tot twee keer toe een zitplaats aangeboden. En vriendelijk en beleefd geweigerd hé, de Roma is tenslotte niet ver.Nu ja, het was wel een Overvolle tram...
Was het al bijna vergeten tot ze hier gisteren op de vaste telefoon onverwachte troost kreeg. Aan de lijn een duidelijk buitenlandse stem die ,,vlaams'' sprak maar helaas was het niet de eerste keer dat het verhaal werd verteld over hoe ongelooflijk gelukkig de bewoners van de Lowizzestraat mochten zijn want morgen kreeg iedereen er een boek. Helemaal gratis. Och ja, dat was dan de vierde keer dat die kerels catalogussen met ingevroren groenten (de foto's van, niet de groenten hé) kwamen brengen. Dus onderbrak Malief hem beleefd en zei dat het niet hoefde maar de man bleef zijn tekstje verder aflezen. Onbeleefde Malief zei toen dat ze dat allemaal al wist, dat ze dat verhaal al eerder had gehoord en dat ze niet achterlijk was. Gratis boek piepte de man? Zég, ik wil geen gratis boek, dat is papierverspilling want ik gooi het meteen weg, aldus Malief, de klimaatgedachte van de Kadokes onbeschaamd gebruikend. En jawel, toen zei de man: ,,'t is goed juffrouwke''.
Hèhè, Malief kan dat dus nog veinzen...
De waarheid werd haar voorgeschoteld in een Antwerpse tram: het was haar verdorie nog NOOIT overkomen maar toen kreeg ze, op de Turnhoutse baan, op weg naar de Roma, tot twee keer toe een zitplaats aangeboden. En vriendelijk en beleefd geweigerd hé, de Roma is tenslotte niet ver.Nu ja, het was wel een Overvolle tram...
Was het al bijna vergeten tot ze hier gisteren op de vaste telefoon onverwachte troost kreeg. Aan de lijn een duidelijk buitenlandse stem die ,,vlaams'' sprak maar helaas was het niet de eerste keer dat het verhaal werd verteld over hoe ongelooflijk gelukkig de bewoners van de Lowizzestraat mochten zijn want morgen kreeg iedereen er een boek. Helemaal gratis. Och ja, dat was dan de vierde keer dat die kerels catalogussen met ingevroren groenten (de foto's van, niet de groenten hé) kwamen brengen. Dus onderbrak Malief hem beleefd en zei dat het niet hoefde maar de man bleef zijn tekstje verder aflezen. Onbeleefde Malief zei toen dat ze dat allemaal al wist, dat ze dat verhaal al eerder had gehoord en dat ze niet achterlijk was. Gratis boek piepte de man? Zég, ik wil geen gratis boek, dat is papierverspilling want ik gooi het meteen weg, aldus Malief, de klimaatgedachte van de Kadokes onbeschaamd gebruikend. En jawel, toen zei de man: ,,'t is goed juffrouwke''.
Hèhè, Malief kan dat dus nog veinzen...
maandag 17 juni 2019
MIE TOE...
Mensenlief, mag er nog gelachen worden? Vanmorgen alvast één keer bij het ontbijt, en dat dank zij vier kleine kolommetjes in mijn lijfkrant: drie met tekst en één heu, fotootje waarop een auto en drie schaduwen van ,,hangdames'' . Deed mij meteen denken aan de taferelen die de treinreizigers bij het binnenrijden van Brussel Noord destijds deden reikhalzen. Malief heeft het in haar jonge jaren zo vaak gezien...En als er gezelschap bij was gluurden we ook naar de sukkels die op de stoep stonden te watertanden. Maar soit: vandaag mag je daar dus niet meer mee lachen.
Uitleg? Het reclamebureau met de familienaam van de Humo-snor heeft het talent van de voorganger absoluut geërfd. En omdat er in de buurt van hun bureau de laatste weken kinderen en volwassenen van de weg gemaaid werden kregen ze een écht waar, geweldig idee: een grote afbeelding van drie schaars geklede dames voor het raam. Zoals in de Aarschotstraat zou er dan wel ,,vertraagd'' worden.
Olala, dat was niet naar de zin van de Schaarbeekse schepen van gelijke kansen. Die dames werden ,,gebruikt'', foei want dat is banaliseren van sekswerkers. Och ja, en de mannen worden herleid tot roofdieren.
Malief kon niet achterhalen of de boze schepen een dame dan wel een heer is. De ,,buitenlandse naam hé''. Maar wel een lid van Ecolo. Waar zijn die mee bezig?
Uitleg? Het reclamebureau met de familienaam van de Humo-snor heeft het talent van de voorganger absoluut geërfd. En omdat er in de buurt van hun bureau de laatste weken kinderen en volwassenen van de weg gemaaid werden kregen ze een écht waar, geweldig idee: een grote afbeelding van drie schaars geklede dames voor het raam. Zoals in de Aarschotstraat zou er dan wel ,,vertraagd'' worden.
Olala, dat was niet naar de zin van de Schaarbeekse schepen van gelijke kansen. Die dames werden ,,gebruikt'', foei want dat is banaliseren van sekswerkers. Och ja, en de mannen worden herleid tot roofdieren.
Malief kon niet achterhalen of de boze schepen een dame dan wel een heer is. De ,,buitenlandse naam hé''. Maar wel een lid van Ecolo. Waar zijn die mee bezig?
zaterdag 8 juni 2019
SORRY BRUSSEL!
Vergeet wat Malief hier in een vlaag van enthousiasme beweerde, zo van fier zijn op haar Brusselse roots hé. Vanmorgen stond het in de (serieuze) krant: Gildeke uut de Vloanders gaat zetelen in het Vlaams parlement en omdat ze (ook) al een dagske ouder is wordt zij ook voorzitter van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Hoeveel oud-collega's-journalisten hebben vanmorgen de slappe lach gekregen? Op onze volgende reunie gaat dat zeker weer gebeuren.
Voor de enkeling die nooit een schriftuur van Gildeke onder ogen kreeg: de brave Brusselaars zijn ,,dikkement gejost''.
Jaja, in de journalistiek wordt veel geroddeld, maar als je er met je neus opzit? Zelfs de Meester vroeg Malief ooit , na een ontmoeting aan de kust, ,,of dat mens wel normaal was''? Ze was toen een ,,freelance'' , binnengebracht door een meneer die haar later ,,bij de buren in Kobbegem'' weer ,,binnen haalde''.
Het was niet zo mooi dat de mannelijke helft van de collega's zaten te gniffelen als ze de helft van haar ,,sacosj'' op de redactievloer verloor, maar zelf heeft Malief nooit ruzie met haar gehad. Wel compassie.
En toen kwam, via Lottepoes, plots een schriftuur van ons Gildeke in haar bezit. We heben beleefd gelachen, dachten aan ,,Mieke van Maarle (of zoiets) dat ooit een nom de plume was voor een dame die de meest ongeloofwaardige liefdesgeschiedenissen bedacht.
Gilde deed het daarna beter want zij vertelde over zatte wandelingen door Brussel, liefdesverdriet en zo. En het zou Malief niet verbazen als zou blijken dat het authentiek was.
Maar aan alle sprookjes komt een einde...Gildeke mocht dan wel mee op koningsreis maar eiste altijd een ,,eersteklas'' ticket. Einde van de carrière in Kobbegem.
Neenee Pascal Smet, de SP.A heeft een goudhaantje binnen gehaald.
Voor de enkeling die nooit een schriftuur van Gildeke onder ogen kreeg: de brave Brusselaars zijn ,,dikkement gejost''.
Jaja, in de journalistiek wordt veel geroddeld, maar als je er met je neus opzit? Zelfs de Meester vroeg Malief ooit , na een ontmoeting aan de kust, ,,of dat mens wel normaal was''? Ze was toen een ,,freelance'' , binnengebracht door een meneer die haar later ,,bij de buren in Kobbegem'' weer ,,binnen haalde''.
Het was niet zo mooi dat de mannelijke helft van de collega's zaten te gniffelen als ze de helft van haar ,,sacosj'' op de redactievloer verloor, maar zelf heeft Malief nooit ruzie met haar gehad. Wel compassie.
En toen kwam, via Lottepoes, plots een schriftuur van ons Gildeke in haar bezit. We heben beleefd gelachen, dachten aan ,,Mieke van Maarle (of zoiets) dat ooit een nom de plume was voor een dame die de meest ongeloofwaardige liefdesgeschiedenissen bedacht.
Gilde deed het daarna beter want zij vertelde over zatte wandelingen door Brussel, liefdesverdriet en zo. En het zou Malief niet verbazen als zou blijken dat het authentiek was.
Maar aan alle sprookjes komt een einde...Gildeke mocht dan wel mee op koningsreis maar eiste altijd een ,,eersteklas'' ticket. Einde van de carrière in Kobbegem.
Neenee Pascal Smet, de SP.A heeft een goudhaantje binnen gehaald.
woensdag 5 juni 2019
U LEEST TOCH OOK?
Nooit te oud om te leren, zal Malief maar zeggen. Want dit is best interessant: nooit geloven wat ,,ze'' schrijven. En nu heeft Malief het niet over de verkiezingen maar over commerciële boodschappen. Mooi gezegd hé...
En dit verhaal komt niet van een twijfelachtige boodschapper die we gewoonlijk als ,,spam'' negeren.
We gaan hier geen namen noemen, dat heb ik de lichtjes ongelukkige woordvoerster van de advertentie-zondaar beloofd. Maar de slimmeriken hebben geen namen nodig.
Wel ja: in de tas van Malief zit een Loyalty Bon van 5 euro en de slogan ,,een bon per aankoopschrijf van 25 euro''. Wat wil dat zeggen? Dat je zo'n bon krijgt als je voor 25 euro koopt? Maar nee, sukkel: eerst weer voor 25 euro kopen om hem in te wisselen. En die 5 euro kwam er ook niet zomaar: eerst voor 200 euro kopen, dan krijg je één bon van 5 euro.
En de slogan: 30 procent korting bij aankoop van twee producten?
Waarvan er dus maar één korting krijgt, en wel de goedkoopste.
Malief heeft de woordvoerster van de firma gesuggereerd om de stoffige copywriters te vervangen door auteurs die simpelweg de waarheid schrijven...Ze zuchtte dat het de ,,policy'' is...
En dit verhaal komt niet van een twijfelachtige boodschapper die we gewoonlijk als ,,spam'' negeren.
We gaan hier geen namen noemen, dat heb ik de lichtjes ongelukkige woordvoerster van de advertentie-zondaar beloofd. Maar de slimmeriken hebben geen namen nodig.
Wel ja: in de tas van Malief zit een Loyalty Bon van 5 euro en de slogan ,,een bon per aankoopschrijf van 25 euro''. Wat wil dat zeggen? Dat je zo'n bon krijgt als je voor 25 euro koopt? Maar nee, sukkel: eerst weer voor 25 euro kopen om hem in te wisselen. En die 5 euro kwam er ook niet zomaar: eerst voor 200 euro kopen, dan krijg je één bon van 5 euro.
En de slogan: 30 procent korting bij aankoop van twee producten?
Waarvan er dus maar één korting krijgt, en wel de goedkoopste.
Malief heeft de woordvoerster van de firma gesuggereerd om de stoffige copywriters te vervangen door auteurs die simpelweg de waarheid schrijven...Ze zuchtte dat het de ,,policy'' is...
vrijdag 24 mei 2019
RAMADAN?
Nu heeft Malief in dit rubriekje al vaker de avonturen met buurman Mo besproken en dat het geen fraaie mens was, tja, dat was de oprechte waarheid. Vandaag moeten we iets anders vertellen...
Terwijl de gedienstige (huhu) Augustine in ons stulpje de spinnen en ander ongedierte (na een maand afwezigheid) achterna zat met een (smerige) ragebol was Malief naar het eerste verdiep gevlucht. Pure lafheid, kwestie van zich niet druk te maken over de natte bladeren die de Congolese hulp met veel tamtam...en mijn dierbare Dyson opslurpte. (Moet je daarna eens proberen al die plakkerige boel uit je zakloze stofzuiger te halen, maar soit...)
Malief dus naar het voormalige bureau van de Meester waar het fijn vertoeven is midden pakken foto's en andere souvenirs. Tot een intens krakend en kloppend lawaai toch wel voor enige onrust zorgde?
Raampje open en jawel, daar was een ,,meneer van 't stad'' al de ongewenste plantengroei van tussen de stoep aan het schrapen. Nu was Malief absoluut niet van plan om zelf al die lieflijke bloemetjes, besmeerd met hondenpoep, zelf af te graven, dus met een big smile werden nog wat oude souvenirs uit Bomama's doos bekeken. Tot haar geweten sprak: zou die meneer geen dorst hebben? Moest dan wel door de natte gangen van Augustine, maar soit. Trok dus het raam open, leunde naar buiten en ging net roepen of meneer dorst had. Maar toen stond daar Mo, in lang wit gewaad, (gestolen van een Iman?) die op een tafeltje allerlei schotels met inhoud presenteerde aan de noeste stoepschraper.
Mogelijk was die uitslover familie, maar nee, die mag niet drinken voor zonsondergang. Einde verhaal: Mo kan dus ook héél lief zijn, maar dat wisten we al...
Terwijl de gedienstige (huhu) Augustine in ons stulpje de spinnen en ander ongedierte (na een maand afwezigheid) achterna zat met een (smerige) ragebol was Malief naar het eerste verdiep gevlucht. Pure lafheid, kwestie van zich niet druk te maken over de natte bladeren die de Congolese hulp met veel tamtam...en mijn dierbare Dyson opslurpte. (Moet je daarna eens proberen al die plakkerige boel uit je zakloze stofzuiger te halen, maar soit...)
Malief dus naar het voormalige bureau van de Meester waar het fijn vertoeven is midden pakken foto's en andere souvenirs. Tot een intens krakend en kloppend lawaai toch wel voor enige onrust zorgde?
Raampje open en jawel, daar was een ,,meneer van 't stad'' al de ongewenste plantengroei van tussen de stoep aan het schrapen. Nu was Malief absoluut niet van plan om zelf al die lieflijke bloemetjes, besmeerd met hondenpoep, zelf af te graven, dus met een big smile werden nog wat oude souvenirs uit Bomama's doos bekeken. Tot haar geweten sprak: zou die meneer geen dorst hebben? Moest dan wel door de natte gangen van Augustine, maar soit. Trok dus het raam open, leunde naar buiten en ging net roepen of meneer dorst had. Maar toen stond daar Mo, in lang wit gewaad, (gestolen van een Iman?) die op een tafeltje allerlei schotels met inhoud presenteerde aan de noeste stoepschraper.
Mogelijk was die uitslover familie, maar nee, die mag niet drinken voor zonsondergang. Einde verhaal: Mo kan dus ook héél lief zijn, maar dat wisten we al...
dinsdag 7 mei 2019
LANGENASEM
Niet dat we al zoveel respect opbrengen voor het lerarenkorps 2019...die wijsheid heeft Malief van een bijna wekelijks verhaal hier aan de keukentafel. Of de filmpjes op de IPhone. En dan schudden we, als dochter uit een onderwijzersgezin, met enig begrip voor het lerarenkorps, meewarig het hoofd. Jaja, wij hadden ook een rare ,,turnlerares'': soeur Arsène trok voor de gelegenheid turnpantoffels aan en demonstreerde de turnoefeningen in lang habijt, nonnenkap en schort. Maar gelachen hebben we nooit...
Gisteren wel. In een mij niet zo bekend gedeelte van mijn adoptie-vaderstad liepen nogal wat schoolkinderen rond. Eerst dacht Malief aan toeristen maar daar waren ze te jong voor. En ja, de allochtone groepjes hadden blijkbaar de meeste moeite om de weg naar de Hoogstraat te vinden. Eentje sprak mij aan en ik zei meteen: Hoogstraat is naar links. Jaja mevrouw zei het grietje, maar weet u ook wat DIT is? Op haar lijstje stond ,,langenasem''. Ha, dat is kauwgom. Kauwgom, riep ze naar haar vriendinnen. En ze bekeek mij van kop tot teen.
Tja, als verklede Mechelaar had ik allicht tuttefrut moeten zeggen.
Is dat zoiets wat ze ,,inburgeringscursus'' noemen?
Gisteren wel. In een mij niet zo bekend gedeelte van mijn adoptie-vaderstad liepen nogal wat schoolkinderen rond. Eerst dacht Malief aan toeristen maar daar waren ze te jong voor. En ja, de allochtone groepjes hadden blijkbaar de meeste moeite om de weg naar de Hoogstraat te vinden. Eentje sprak mij aan en ik zei meteen: Hoogstraat is naar links. Jaja mevrouw zei het grietje, maar weet u ook wat DIT is? Op haar lijstje stond ,,langenasem''. Ha, dat is kauwgom. Kauwgom, riep ze naar haar vriendinnen. En ze bekeek mij van kop tot teen.
Tja, als verklede Mechelaar had ik allicht tuttefrut moeten zeggen.
Is dat zoiets wat ze ,,inburgeringscursus'' noemen?
dinsdag 23 april 2019
ZWARTE VLOEK
De wraak van MO, weet u nog? Het was begin maart. Eerst denkt de onschuldige burger aan een ,,vergissing'', of een ,,accidentje'', het zal toch niet ,,expres'' zijn? Gisterenavond wist Malief het zeker: zo straft een geniepige vent een onnozele buurvrouw omdat ze niet ,,zijn goesting'' doet.
Het begon al na het fietsincident toen Malief Mo na vier dagen vroeg om zijn fiets niet langer aan de ijzeren krullen voor de kelder vast te maken. De volgende dag stond er een lekkende vuilniszak op hààr stoep. Zwart soort olie, tof.
Enkele dagen later kwam Mo poeslief vragen of hij op haar dak mocht? Dat ruime ,,plat dak'', compleet met koepel en verluchting voor bad en keuken, werd drie jaar geleden ,,gerenoveerd'' en dat koste toen dik 20.000 euro. Maloef zei beleefd nee meneer, daar wordt niet op gelopen. ,,Ga maar op uw dak'' zei hij, en verdween.
Enkele dagen later: wat staat daar nu verdorie op de gemeenschappelijke muur van Malief en Mo zijn huisbaas? Juist, een schotelantenne...en een lange kabel, min of meer verstopt die over het hele dak loopt en tien meter verder in een koker verdwijnt.
Tja, zelfs zijn geknutsel op andermans eigendom en vooral het feit dat hij dan wel boven mijn hoofd heeft gewandeld heeft hem niet belet om zijn onnozele buurvrouw vandaag weer op een nieuwe zwarte plas te trakteren.
En toen belde Malief naar de politie om raad. Geen kwaad woord over die mensen, al heeft ze haar verhaal drie keer moeten vertellen. En de laatste die mij een paar uur later terug belde was formeel: Malief had gelijk dat ze bang was en dat ze hem beter kon negeren. Maar misschien ging de politievrouw zelf... Neenee, smeekte Malief, maak hem niet kwaad...
Vanavond om 17uur concert van kloppen en boren tegen de gangmuur. De verf bladdert af, maar Malief is nog heel...
Het begon al na het fietsincident toen Malief Mo na vier dagen vroeg om zijn fiets niet langer aan de ijzeren krullen voor de kelder vast te maken. De volgende dag stond er een lekkende vuilniszak op hààr stoep. Zwart soort olie, tof.
Enkele dagen later kwam Mo poeslief vragen of hij op haar dak mocht? Dat ruime ,,plat dak'', compleet met koepel en verluchting voor bad en keuken, werd drie jaar geleden ,,gerenoveerd'' en dat koste toen dik 20.000 euro. Maloef zei beleefd nee meneer, daar wordt niet op gelopen. ,,Ga maar op uw dak'' zei hij, en verdween.
Enkele dagen later: wat staat daar nu verdorie op de gemeenschappelijke muur van Malief en Mo zijn huisbaas? Juist, een schotelantenne...en een lange kabel, min of meer verstopt die over het hele dak loopt en tien meter verder in een koker verdwijnt.
Tja, zelfs zijn geknutsel op andermans eigendom en vooral het feit dat hij dan wel boven mijn hoofd heeft gewandeld heeft hem niet belet om zijn onnozele buurvrouw vandaag weer op een nieuwe zwarte plas te trakteren.
En toen belde Malief naar de politie om raad. Geen kwaad woord over die mensen, al heeft ze haar verhaal drie keer moeten vertellen. En de laatste die mij een paar uur later terug belde was formeel: Malief had gelijk dat ze bang was en dat ze hem beter kon negeren. Maar misschien ging de politievrouw zelf... Neenee, smeekte Malief, maak hem niet kwaad...
Vanavond om 17uur concert van kloppen en boren tegen de gangmuur. De verf bladdert af, maar Malief is nog heel...
zondag 14 april 2019
MEESTERKE
Het zal wel met het weer, de tijd van het jaar ( en weet ik veel wat nog) te maken hebben dat Malief dezer dagen in het verleden zit te spitten. Zo voer ik sinds een paar weken (geveld door wat vieze bieterkes) complete conversaties met mezelf. En dat zou nog niet zo erg zijn als daarbij ook de oude Brusselse spreek- en spraakgewoonten niet de kop opsteken. Waarbij ik me realiseer dat mijn nazaten die woorden zelfs niet kennen...
Ha ja, eerst over het Meesterke, mijn vader dus. Zo zit ik mij af te vragen hoe hij die Brusselse invloed van zijn dierbare Philomène heeft ervaren. Want echt waar, de man was beslist weinig van zeggen terwijl ons mama (in eerdere verhalen de Bomama hé) thuis de georganiseerde plak zwaaide.
Met een rugzak vol Philomène-wijsheden stapte Malief dus destijds naar Schaarbeek om in de pas opgerichte tegenhanger van ,,de Moutstraat'' haar humaniora-tijd te beginnen. Het was een afschuwelijke tijd al wist ik dat zelf toen nog niet.
Ik herinner mij wel dat ik tegen een nieuw vriendinnetje op de speelplaats zei: ,,ha, da zen de heuskes'' (zucht) en zuster Maria Rosa mij smalend bekeek. Wat haar overigens niet belette om mij later (na een reprimande aan het bord omdat ik de wiskunde niet snapte) zeer moederlijk aan haar forse boezem te drukken...
Een keer heeft het Meesterke een beetje hautain gezegd dat ik toch niet dacht dat ik met Anjeske correct nederlands sprak?
Och ja, dat ging van ,,gade gij'' en ,,moeite gij'' maar 't was een voorzichtig afscheid van het moederdialect dat onze calpain vulde met maillots, vareuzen, stylos en crayons...
Toen het Davidsfonds op de Mutsaard een opstelwedstrijd organiseerde werd ik tweede. Ha ja, dochter van Fonske kon toch niet...Malief vond dat destijds vooral erg omdat ze dan geen hand kreeg van de onderpastoor, die ze ...huhu..zo knap vond.
Enfin, om een lang verhaal ,,in te korten'': vandaag tors ik nog altijd de erfenis van de Brusselse moeder. Dan betrap ik mezelf op ,,merde'' en ,,allei cirkulei'' en ,,fafoel'' en ik zeg het nog hardop ook. Heu, als ik alleen ben hé...En hoe is lampadeir nu weer in het ...
Vorige maand heeft het Meesterke er op het kerkhof van Meerbeek de laatste schoonzus bij gekregen. Hij was 57 toen hij er zijn plek vond, zij is net geen 99 geworden. Hoop dat tante Gabyke er geen probleem mee heeft dat zijn plek niet zo vaak wordt geschrobd. Dei Brusseleirs hè.
Ha ja, eerst over het Meesterke, mijn vader dus. Zo zit ik mij af te vragen hoe hij die Brusselse invloed van zijn dierbare Philomène heeft ervaren. Want echt waar, de man was beslist weinig van zeggen terwijl ons mama (in eerdere verhalen de Bomama hé) thuis de georganiseerde plak zwaaide.
Met een rugzak vol Philomène-wijsheden stapte Malief dus destijds naar Schaarbeek om in de pas opgerichte tegenhanger van ,,de Moutstraat'' haar humaniora-tijd te beginnen. Het was een afschuwelijke tijd al wist ik dat zelf toen nog niet.
Ik herinner mij wel dat ik tegen een nieuw vriendinnetje op de speelplaats zei: ,,ha, da zen de heuskes'' (zucht) en zuster Maria Rosa mij smalend bekeek. Wat haar overigens niet belette om mij later (na een reprimande aan het bord omdat ik de wiskunde niet snapte) zeer moederlijk aan haar forse boezem te drukken...
Een keer heeft het Meesterke een beetje hautain gezegd dat ik toch niet dacht dat ik met Anjeske correct nederlands sprak?
Och ja, dat ging van ,,gade gij'' en ,,moeite gij'' maar 't was een voorzichtig afscheid van het moederdialect dat onze calpain vulde met maillots, vareuzen, stylos en crayons...
Toen het Davidsfonds op de Mutsaard een opstelwedstrijd organiseerde werd ik tweede. Ha ja, dochter van Fonske kon toch niet...Malief vond dat destijds vooral erg omdat ze dan geen hand kreeg van de onderpastoor, die ze ...huhu..zo knap vond.
Enfin, om een lang verhaal ,,in te korten'': vandaag tors ik nog altijd de erfenis van de Brusselse moeder. Dan betrap ik mezelf op ,,merde'' en ,,allei cirkulei'' en ,,fafoel'' en ik zeg het nog hardop ook. Heu, als ik alleen ben hé...En hoe is lampadeir nu weer in het ...
Vorige maand heeft het Meesterke er op het kerkhof van Meerbeek de laatste schoonzus bij gekregen. Hij was 57 toen hij er zijn plek vond, zij is net geen 99 geworden. Hoop dat tante Gabyke er geen probleem mee heeft dat zijn plek niet zo vaak wordt geschrobd. Dei Brusseleirs hè.
woensdag 10 april 2019
MARY van lang geleden...
Las vandaag in mijn lijfkrant dat Mary Quant een overzichtstentoonstelling heeft gekregen in het Victoria & Albert museum in Londen. En omdat Malief in een redelijk ver verleden Mary Quant wat journalistieke vraagjes mocht stellen (en van de antwoorden niets heeft onthouden maar er wel een foto met een verveelde Mary en een even verveelde Malief aan overhield) was nu de vraag: ,,zou Mary misschien overleden zijn''?
Tja, wat is dat toch met al die modemakers? Der Karl vertelde dat hij van 1943 was...en tja, toen was het 1933. En Mary zei niks en dus zou Wikipedia het antwoord brengen. Met veel omwegen kwam de actuele leeftijd 89 jaar. En nergens een bericht dat deze straffe mode-tante ook misschien overleden was? Neuneu, wel de dringende vraag om een ,,donatie'' te doen, de waarheid moet betaald worden. Of heeft Malief het allemaal niet écht begrepen?...
xxxEn toen Malief helemaal wakker was: alweer een andere ingeving: zou Wikipedia ,,gehackt '' zijn?
Tja, wat is dat toch met al die modemakers? Der Karl vertelde dat hij van 1943 was...en tja, toen was het 1933. En Mary zei niks en dus zou Wikipedia het antwoord brengen. Met veel omwegen kwam de actuele leeftijd 89 jaar. En nergens een bericht dat deze straffe mode-tante ook misschien overleden was? Neuneu, wel de dringende vraag om een ,,donatie'' te doen, de waarheid moet betaald worden. Of heeft Malief het allemaal niet écht begrepen?...
xxxEn toen Malief helemaal wakker was: alweer een andere ingeving: zou Wikipedia ,,gehackt '' zijn?
maandag 8 april 2019
VERMOMD!
Dit is een familieverhaal...
Heel lang geleden had onze Poiche een pen met inkt in zijn kies gestoken. En Malief hoort nog de tirade van ons Bomama: manneke, as da no a hesses goat zedde duud hé.
Dezer dagen heeft Malief géén pen in haar pas opgeblonken kiezen gestoken maar vandaag zit ze wel met een wang die eerder bij onze minister van Volksgezondheid past. Om niet onbeleefd te zijn.
De jongste dagen mij dus onledig gehouden met gesukkel. Zaterdag was er nog niks aan de hand, zaterdagavond klopte er ,,iets'' in de rechterwang en 's nachts werd vooral heen en weer gelopen, werden er al twee jaar verlopen pijnstillers gebruikt (Malief gebruikt Nooit pijnstillers) met niet meer dan een uurtje ,,verlichting''.
Al bij een was het een leerrijke ervaring. Als je op zondag redelijk ongerust een tandarts van wacht aan de lijn krijgt blijkt die in Heist op den Berg te zitten. Maar meer dan de uitleg dat oude Paracetamol ,,geen kwaad kan maar wel niet zo goed zal werken..'' en toen Malief met haar leeftijd enig begrip vroeg voor haar ongerustheid zei de galante smoelsmid dat dàt wel aan mijn jonge stem niet te horen was. Tarara.
Zondag late namiddag was de maat vol. Ik woonde toch in een straat met zoveel dokters? En als ik er één tegenkwam zou ik een sterke pijnstiller vragen want slik snik. Maar niet aanbellen hoor.
Nu ben ik al een aantal jaren mijn geloof kwijt, maar dit was niet meer dan een mirakel: de garagepoort van een specialist ging open...en de rest is een sprookje. Niks zomaar pijnstiller, een compleet onderzoek en al wat hij vroeg zoals of het tot in mijn oor klopte? Jaaa...
Wat later heeft hij voor mij de apotheker van wacht opgezocht . En terwijl ik (bijna huppelend) naar de Brussel Poort liep en daar een compleet pakket kreeg wist Malief het zeker. Weer een oud-studiegenoot van de Meester die mij uit de miserie haalde. Want zeg nu zelf...as da tot in mijn hesses was gekomen...
Heel lang geleden had onze Poiche een pen met inkt in zijn kies gestoken. En Malief hoort nog de tirade van ons Bomama: manneke, as da no a hesses goat zedde duud hé.
Dezer dagen heeft Malief géén pen in haar pas opgeblonken kiezen gestoken maar vandaag zit ze wel met een wang die eerder bij onze minister van Volksgezondheid past. Om niet onbeleefd te zijn.
De jongste dagen mij dus onledig gehouden met gesukkel. Zaterdag was er nog niks aan de hand, zaterdagavond klopte er ,,iets'' in de rechterwang en 's nachts werd vooral heen en weer gelopen, werden er al twee jaar verlopen pijnstillers gebruikt (Malief gebruikt Nooit pijnstillers) met niet meer dan een uurtje ,,verlichting''.
Al bij een was het een leerrijke ervaring. Als je op zondag redelijk ongerust een tandarts van wacht aan de lijn krijgt blijkt die in Heist op den Berg te zitten. Maar meer dan de uitleg dat oude Paracetamol ,,geen kwaad kan maar wel niet zo goed zal werken..'' en toen Malief met haar leeftijd enig begrip vroeg voor haar ongerustheid zei de galante smoelsmid dat dàt wel aan mijn jonge stem niet te horen was. Tarara.
Zondag late namiddag was de maat vol. Ik woonde toch in een straat met zoveel dokters? En als ik er één tegenkwam zou ik een sterke pijnstiller vragen want slik snik. Maar niet aanbellen hoor.
Nu ben ik al een aantal jaren mijn geloof kwijt, maar dit was niet meer dan een mirakel: de garagepoort van een specialist ging open...en de rest is een sprookje. Niks zomaar pijnstiller, een compleet onderzoek en al wat hij vroeg zoals of het tot in mijn oor klopte? Jaaa...
Wat later heeft hij voor mij de apotheker van wacht opgezocht . En terwijl ik (bijna huppelend) naar de Brussel Poort liep en daar een compleet pakket kreeg wist Malief het zeker. Weer een oud-studiegenoot van de Meester die mij uit de miserie haalde. Want zeg nu zelf...as da tot in mijn hesses was gekomen...
dinsdag 2 april 2019
ZATLAPPEKES
Nog een verhaaltje uit Juzekestijd. Heeft niets met overdadig drankgebruik te maken, enfin, toch niet met alcohol...
Dat zit zo: Kalamity verwende mij met een heel origineel boeket. Als je niet beter wist leek het uit een exotisch veld te komen met een variatie van bloemen en bloemetjes die bovendien een verfijnd geurtje verspreiden. De gigantische Vrouwentongen (een erfstuk van ons mama) staan er net naast. Heimelijk trucje van Malief.Misschien worden die zo gemotiveerd om ook nog eens witte geurige bloemetjes te produceren.
Een dag later... verdorie, die mooie bloemetjes drinken wel flink door.Meteen bijgevuld. En morgen nieuw water, volgens de instructies...En plots flapte Malief het er uit: zatlappekes.
Tja, dat was dus een vaste beschrijving waar we in Brussel heel vaak mee geconfronteerd werden. Maar hoe of wat was dat toch?
Net op het punt om breuke er mee lastig te vallen (dat geheugen hé) wist ik het weer: zatlappekes waren kleine roze bloemen die onze hele vensterbank met uitzicht op de tuin vulden. En ons mama kende mogelijk de échte naam niet, maar voor haar waren het zatlappekes. Ik heb er in mijn kinder- en jeugdjaren liters water over gekapt.
Dat zit zo: Kalamity verwende mij met een heel origineel boeket. Als je niet beter wist leek het uit een exotisch veld te komen met een variatie van bloemen en bloemetjes die bovendien een verfijnd geurtje verspreiden. De gigantische Vrouwentongen (een erfstuk van ons mama) staan er net naast. Heimelijk trucje van Malief.Misschien worden die zo gemotiveerd om ook nog eens witte geurige bloemetjes te produceren.
Een dag later... verdorie, die mooie bloemetjes drinken wel flink door.Meteen bijgevuld. En morgen nieuw water, volgens de instructies...En plots flapte Malief het er uit: zatlappekes.
Tja, dat was dus een vaste beschrijving waar we in Brussel heel vaak mee geconfronteerd werden. Maar hoe of wat was dat toch?
Net op het punt om breuke er mee lastig te vallen (dat geheugen hé) wist ik het weer: zatlappekes waren kleine roze bloemen die onze hele vensterbank met uitzicht op de tuin vulden. En ons mama kende mogelijk de échte naam niet, maar voor haar waren het zatlappekes. Ik heb er in mijn kinder- en jeugdjaren liters water over gekapt.
donderdag 28 maart 2019
DAAR IS DE LENTE!
Nooit gedacht dat Malief in haar stadstuintje nog ,,de dingen des levens'' kon bekijken. Nee, niet het televisie feuilleton, maar de voortplanting van de gevederde bezoekers.
Het begon een week of twee geleden (die mooie dagen hé) toen twee duiven op de tuinmuur allerlei ongewone dingen deden en zich zelfs niet lieten afleiden door mijn aanwezigheid. Nu ja, achter glas.
Er werden veren gestreken, hapjes in mekaars bekjes gestopt en weer veren gestreken. Ze huppelden een stukje weg, kwamen weer terug en toen kreeg ik mijn les biologie. Dat was dus het vrouwtje die zich een soort spreidstand permiteerde terwijl de gelukkige er pardaf op vloog. Echt kort, dat wel, en meteen gooide mevrouw de noeste vrijer er met een heupslag weer af. Hij viel net niet van de tuinmuur...
Later nog een paar keer de ,,wilde boerendochter'' aan het werk gezien maar geen belangstellenden op de tuinmuur die meer dan een paar huppelpasjes aandurfden.
En waarom Malief er nu vandaag over begint? Ha, voor het eerst in maanden weer een koppel meesjes op de tuinmuur. Echte acrobaten die (hoera) beestjes uit de muur peuteren en daarna een soort paringsdans presenteren. Heb niet meer gekeken. Die beestjes willen ook wat privacy...
Het begon een week of twee geleden (die mooie dagen hé) toen twee duiven op de tuinmuur allerlei ongewone dingen deden en zich zelfs niet lieten afleiden door mijn aanwezigheid. Nu ja, achter glas.
Er werden veren gestreken, hapjes in mekaars bekjes gestopt en weer veren gestreken. Ze huppelden een stukje weg, kwamen weer terug en toen kreeg ik mijn les biologie. Dat was dus het vrouwtje die zich een soort spreidstand permiteerde terwijl de gelukkige er pardaf op vloog. Echt kort, dat wel, en meteen gooide mevrouw de noeste vrijer er met een heupslag weer af. Hij viel net niet van de tuinmuur...
Later nog een paar keer de ,,wilde boerendochter'' aan het werk gezien maar geen belangstellenden op de tuinmuur die meer dan een paar huppelpasjes aandurfden.
En waarom Malief er nu vandaag over begint? Ha, voor het eerst in maanden weer een koppel meesjes op de tuinmuur. Echte acrobaten die (hoera) beestjes uit de muur peuteren en daarna een soort paringsdans presenteren. Heb niet meer gekeken. Die beestjes willen ook wat privacy...
zondag 24 maart 2019
FIJNE ZONDAG!
Ze moesten het verbieden...Dan ben je lekker uitgeslapen, goedkeurend het zonneke op de tuintafel genoteerd, de lekkere mais-boterham verorberd...en dan, in een vlaag van onschuld, dS Weekblad gaan lezen.
Niet dat Malief jullie zondag wil verpesten maar ik kan het niet verzwijgen. Over die Chinezen die in Luik een gigantische webwinkel hebben gebouwd met de belofte er banen te creëren. En dat er momenteel al 500 vrachtwagens vanuit Luik vertrekken en met Alibaba worden dat er 2.000...per dag hé.
Voilà. En het is geen troost als mijn lijfkrant besluit dat die Chinezen goed weten hoe ze die onnozele Vlamingen en Walen kunnen foppen.
Heb het hart niet om het mijn ,,Brosbrossers'' te vertellen; helaas, ze zullen het zelf ook wel gelezen hebben.
Niet dat Malief jullie zondag wil verpesten maar ik kan het niet verzwijgen. Over die Chinezen die in Luik een gigantische webwinkel hebben gebouwd met de belofte er banen te creëren. En dat er momenteel al 500 vrachtwagens vanuit Luik vertrekken en met Alibaba worden dat er 2.000...per dag hé.
Voilà. En het is geen troost als mijn lijfkrant besluit dat die Chinezen goed weten hoe ze die onnozele Vlamingen en Walen kunnen foppen.
Heb het hart niet om het mijn ,,Brosbrossers'' te vertellen; helaas, ze zullen het zelf ook wel gelezen hebben.
vrijdag 8 maart 2019
BAS DE PLOGGER
Af en toe kan mijn lijfblad mij nog verrassen (met twee r-en hé): zoals vandaag toen ik onze Bas in de krant zag staan. Bas, dat is een tweekleurige lobbes die ook al een jaar of tien op mijn blog staat afgebeeld, en wel op de knie van Kadoke twee.
Vandaag zit hij keurig aan de lijn tussen zo'n vijftien andere ploggers die gisteren aan de Leuvense vaart zwerfvuil hebben opgeruimd.
(Noot voor al die azijnpissers die mij dagelijks laten weten dat die bosbrossers eigenlijk luieriken zijn die op school horen. 't Is vakantie hé mierenneukers.)
Lap, grove woorden in mijn keurig blogske. En de stille hoop dat Basje al eten had gekregen voor hij met de rotzooi aan de vaart werd geconfronteerd. 't Is maar een hondje hé...
Vandaag zit hij keurig aan de lijn tussen zo'n vijftien andere ploggers die gisteren aan de Leuvense vaart zwerfvuil hebben opgeruimd.
(Noot voor al die azijnpissers die mij dagelijks laten weten dat die bosbrossers eigenlijk luieriken zijn die op school horen. 't Is vakantie hé mierenneukers.)
Lap, grove woorden in mijn keurig blogske. En de stille hoop dat Basje al eten had gekregen voor hij met de rotzooi aan de vaart werd geconfronteerd. 't Is maar een hondje hé...
zondag 3 maart 2019
DE WRAAK VAN MO
Ruim twee weken peis en vree in deze overigens nette buurt. Tot een buurman (en nee, niet Mo maar de zoon van de zogeheten Brigitte) Malief uit haar dromen haalde. Of ze de voorbije nacht goed had geslapen? Heu ja, de slaap der rechtvaardigen zeker? En nee, ze slaapt niet aan de straatkant...
Toen kwam het verhaal, compleet met het bezichtigen van de ramp. De twee buren van de overkant kwamen het verhaal bevestigen: Mo was uit zijn krammen geschoten (heu, zo zeggen ze dat toch?) en had voor nachtelijk spektakel gezorgd waarbij de voordeuren van twee woningen (toevallig van Brigitte ) met een ,,samoerai-zwaard'' werden behandeld. Tja, een paneel ingestampt, alle glas gebroken en ook nog flink wat verf van de deuren gehakt.
De uitleg kreeg Malief nog wat later. Dat Mo een walm van drugslucht verspreidt. Tja, dan had ze eens een vriendje gemaakt. Toch dankbaar dat haar fietsloze voordeur geen pandoering had gekregen...
Toen kwam het verhaal, compleet met het bezichtigen van de ramp. De twee buren van de overkant kwamen het verhaal bevestigen: Mo was uit zijn krammen geschoten (heu, zo zeggen ze dat toch?) en had voor nachtelijk spektakel gezorgd waarbij de voordeuren van twee woningen (toevallig van Brigitte ) met een ,,samoerai-zwaard'' werden behandeld. Tja, een paneel ingestampt, alle glas gebroken en ook nog flink wat verf van de deuren gehakt.
De uitleg kreeg Malief nog wat later. Dat Mo een walm van drugslucht verspreidt. Tja, dan had ze eens een vriendje gemaakt. Toch dankbaar dat haar fietsloze voordeur geen pandoering had gekregen...
donderdag 21 februari 2019
NOG WAT KARELTJE
Gisteravond naar France Deux gekeken waar ze een lichtjes overjarige reportage over Lagerfeld uitzonden. Maar het was knap gedaan hoor, dat had Malief pas na een uur in de gaten. Jawel, de opgetrommelde journalistes, ,,amies'' en oud-medewerkers namen geen blad voor de mond maar spraken toch in de tegenwoordige tijd, dus Karl est en niet était''...
Wat hebben we toch nog geleerd?
Ha de ruzie tussen Yves Saint Laurent en Karl was een liefdesaffaire. Saint Laurent was wat rapper van aanpakken en had Jacques, het vriendje van Karl ingepikt. Later kwam hij toch terug maar als Jacques op 37-jarige leeftijd aan Sida (aids) naar de eeuwige jachtvelden vertrekt is Karl nog altijd boos. Op YSL hé.
Tsj tsj, toch iets geleerd...
Wat hebben we toch nog geleerd?
Ha de ruzie tussen Yves Saint Laurent en Karl was een liefdesaffaire. Saint Laurent was wat rapper van aanpakken en had Jacques, het vriendje van Karl ingepikt. Later kwam hij toch terug maar als Jacques op 37-jarige leeftijd aan Sida (aids) naar de eeuwige jachtvelden vertrekt is Karl nog altijd boos. Op YSL hé.
Tsj tsj, toch iets geleerd...
dinsdag 19 februari 2019
KARL DE KLEINE
Der Kaiser is er niet meer, hoorde ik net (tussen de muziek uit de jaren zeventig) op mijn radio. Eind jaren zeventig maakte Malief kennis met ,,der Karl'', een ronduit zwaarlijvige Duitser in een lange zwarte tuniek, grijze paardenstaart en eeuwig donkere zonnebril. Wat later, begin jaren tachtig, had der Karl zijn roeping gevonden.
Hij kwam naar Parijs voor het défilé van de Chanel-collectie dat hij toen ging leiden/moderniseren.
De volgende jaren zagen we het vet wegsmelten, droeg hij een hoge witte kraag (allicht om de overdadige huid te verstoppen) maar zijn mode konden we best smaken. Eerlijk gezegd was het hallucinant om de vette Karl tot een spichtig kereltje te zien smelten.
Na een tijd bleek dat hij met zijn geboortedatum wel wat gesmokkeld had: tien jaar ouder dan hij wou toegeven.
Of Malief hem ook persoonlijk heeft...heu aangeraakt? Denk dat het in Monte Carlo was?? Ze zat ooit wel aan zijn tafel tijdens een diner ter ere van een Belgische ontwerpster die een modeprijs had verdiend maar veel conversatie kwam er niet uit. Want zoals algemeen bekend stelt Malief zelf geen (gratuite) vragen wat haar ongetwijfeld tot een slechte journalist maakt. Maar geloof het gerust: der Karl deed alleen maar zijn zuinig mondje open om een grotere koffiekop te eisen. En vermits Malief toen ook niet meer kon doorgaan voor een frisse jongeman was de kans klein dat hij zijn strak getrokken mond voor iets anders zou open trekken. Heel lang geleden, ja.
Hij is dus 86 geworden. Op de laatste foto's torst hij een dikke baard en rode lippen. Wat moest hij toen nog verbergen?
Wat Malief nu probeert te verbergen is dat ze de naam van de Brusselse ontwerpster helaas vergeten is...
...Trucje: als je er niet meer aan denkt floept de naam er zo uit. Zou het Nina Meert kunnen zijn???
Hij kwam naar Parijs voor het défilé van de Chanel-collectie dat hij toen ging leiden/moderniseren.
De volgende jaren zagen we het vet wegsmelten, droeg hij een hoge witte kraag (allicht om de overdadige huid te verstoppen) maar zijn mode konden we best smaken. Eerlijk gezegd was het hallucinant om de vette Karl tot een spichtig kereltje te zien smelten.
Na een tijd bleek dat hij met zijn geboortedatum wel wat gesmokkeld had: tien jaar ouder dan hij wou toegeven.
Of Malief hem ook persoonlijk heeft...heu aangeraakt? Denk dat het in Monte Carlo was?? Ze zat ooit wel aan zijn tafel tijdens een diner ter ere van een Belgische ontwerpster die een modeprijs had verdiend maar veel conversatie kwam er niet uit. Want zoals algemeen bekend stelt Malief zelf geen (gratuite) vragen wat haar ongetwijfeld tot een slechte journalist maakt. Maar geloof het gerust: der Karl deed alleen maar zijn zuinig mondje open om een grotere koffiekop te eisen. En vermits Malief toen ook niet meer kon doorgaan voor een frisse jongeman was de kans klein dat hij zijn strak getrokken mond voor iets anders zou open trekken. Heel lang geleden, ja.
Hij is dus 86 geworden. Op de laatste foto's torst hij een dikke baard en rode lippen. Wat moest hij toen nog verbergen?
Wat Malief nu probeert te verbergen is dat ze de naam van de Brusselse ontwerpster helaas vergeten is...
...Trucje: als je er niet meer aan denkt floept de naam er zo uit. Zou het Nina Meert kunnen zijn???
zaterdag 16 februari 2019
GIJ ZIJT BRIGITTE
Het was helaas geen compliment (Bardot, hé..) maar een boze verwijzing naar de niet zo sympathieke buurvrouw.
En de onverlaat, die Malief dit zéér rake verwijt naar het hoofd slingerde, was haar nieuwste buurman. Die brave man, Mohamed voor de vrienden, was een week geleden een beetje haar vriendje geworden. Wit bestoft vertelde hij toen uitgebreid over zijn slechte relatie met de eigenares die hem een kot had verhuurd dat nog niet bewoonbaar was. Malief was vriendelijk (zoals altijd) en luisterde naar zijn ellende maar bedankte wel om zijn krocht te gaan bekijken. Mohammed dacht dat ze vrienden voor het leven waren geworden, wou zelfs in de zomer haar tuin opknappen (nee nee) en dat was het. De klop-kraak- en boorgeluiden werden zoals gepast daaropvolgend met gepaste tolerantie geïncasseerd.
Tot er een grote fiets op haar stoep verscheen, vastgemaakt aan de toch wel authentieke ijzerdecoratie uit de jaren dertig. De ruitenwasser stapte er overheen maar Malief had het gezien. Aan de Kado's vertelde ze dat ze wel enkele dagen geduld zou oefenen, je wist immers nooit...
Vier dagen later werd hier, zoals de klimaatbrossers ook doen, een stuk(je) karton beschilderd. Heu, geen dubieuze slogan hoor al was dat verleidelijk, maar nee, gewoon ''GEEN PARKING''.
Geen halfuurke later een kwaaie bel (je hoort dat...) Mohammed. En dat hij dacht dat Malief een lieve vrouw was maar nee, en dat hij het had kunnen weten want dat hij mij een Brigitte vond.
En ha, ze wist niet dat die dure fiets van hem was? Malief murmelde nog iets van ,,sans rancune'' maar dat het nu eenmaal slecht voorbeeld is voor alle fietsen in de straat want dat ijzerwerk...
Al ooit een koleirige Mohammed gezien die met een zwaai op zijn fiets sprong? Zou Malief politiebescherming...…..
Twee dagen later: een ervaringsdeskundige die in Antwerpen enkele jaren politierechter was stelde deze auteur gerust: typisch. Als de Mohammed op de rechtbank zijn verhaal deed was hij poeslief, beleefd, beminnelijk, maar als de rechter zijn verhaal niet volgde werd ze verbaal (in het Arabisch) keihard uitgescholden. Juist, deze getuige is ook een vrouw.
Doet mij denken aan een rechtbankverhaal dat de Meester mij destijds lachend vertelde. Een Mohammed had het tot tolk gebracht. En tijdens zijn eerste ,,werkdag'' verzekerde hij de advocaat dat hij de beschuldigde niet moest geloven hoor. Want dat alle Marokkanen leugenaars zijn...
Maar nu serieus: met al de ,,hangjongeren in de zogeheten marginale straat ben ik beste maatjes. Niks racisme hier. Heu, heb hen wel nog nooit ,,tegen gesproken''...
Blij dat Malief op een deftige blog zit, je zou het hier frustraties zien regenen en daar doen we niet aan mee.
En de onverlaat, die Malief dit zéér rake verwijt naar het hoofd slingerde, was haar nieuwste buurman. Die brave man, Mohamed voor de vrienden, was een week geleden een beetje haar vriendje geworden. Wit bestoft vertelde hij toen uitgebreid over zijn slechte relatie met de eigenares die hem een kot had verhuurd dat nog niet bewoonbaar was. Malief was vriendelijk (zoals altijd) en luisterde naar zijn ellende maar bedankte wel om zijn krocht te gaan bekijken. Mohammed dacht dat ze vrienden voor het leven waren geworden, wou zelfs in de zomer haar tuin opknappen (nee nee) en dat was het. De klop-kraak- en boorgeluiden werden zoals gepast daaropvolgend met gepaste tolerantie geïncasseerd.
Tot er een grote fiets op haar stoep verscheen, vastgemaakt aan de toch wel authentieke ijzerdecoratie uit de jaren dertig. De ruitenwasser stapte er overheen maar Malief had het gezien. Aan de Kado's vertelde ze dat ze wel enkele dagen geduld zou oefenen, je wist immers nooit...
Vier dagen later werd hier, zoals de klimaatbrossers ook doen, een stuk(je) karton beschilderd. Heu, geen dubieuze slogan hoor al was dat verleidelijk, maar nee, gewoon ''GEEN PARKING''.
Geen halfuurke later een kwaaie bel (je hoort dat...) Mohammed. En dat hij dacht dat Malief een lieve vrouw was maar nee, en dat hij het had kunnen weten want dat hij mij een Brigitte vond.
En ha, ze wist niet dat die dure fiets van hem was? Malief murmelde nog iets van ,,sans rancune'' maar dat het nu eenmaal slecht voorbeeld is voor alle fietsen in de straat want dat ijzerwerk...
Al ooit een koleirige Mohammed gezien die met een zwaai op zijn fiets sprong? Zou Malief politiebescherming...…..
Twee dagen later: een ervaringsdeskundige die in Antwerpen enkele jaren politierechter was stelde deze auteur gerust: typisch. Als de Mohammed op de rechtbank zijn verhaal deed was hij poeslief, beleefd, beminnelijk, maar als de rechter zijn verhaal niet volgde werd ze verbaal (in het Arabisch) keihard uitgescholden. Juist, deze getuige is ook een vrouw.
Doet mij denken aan een rechtbankverhaal dat de Meester mij destijds lachend vertelde. Een Mohammed had het tot tolk gebracht. En tijdens zijn eerste ,,werkdag'' verzekerde hij de advocaat dat hij de beschuldigde niet moest geloven hoor. Want dat alle Marokkanen leugenaars zijn...
Maar nu serieus: met al de ,,hangjongeren in de zogeheten marginale straat ben ik beste maatjes. Niks racisme hier. Heu, heb hen wel nog nooit ,,tegen gesproken''...
Blij dat Malief op een deftige blog zit, je zou het hier frustraties zien regenen en daar doen we niet aan mee.
donderdag 14 februari 2019
14 FEBRUARI
Het zal wel aan haar ,,esprit maltourné'' liggen (zoals ze in Brussel zeggen) maar Malief moet met dat ,,liefdesvertoon'' van 14 februari altijd een beetje lachen. Dat zit zo...
Twee keer_ in haar lang en gelukkig leven _kwam een zogeheten vrijer met een bos bloemen naar haar Leuvens kot. De eerste keer viel haar mond open, ha ja, zo'n boeket ség! Het boeket had vooral veel succes bij mijn kotgenootjes en dat waren er veel want Malief woonde nog in een ,,peda''. Achteraf besefte ze dat het die kwiet mogelijk te doen was om aan al die grieten te tonen wat een cadeau zo'n lief wel niet was. Zelf heeft hij dat tien maanden vol gehouden.
Ha, de tweede vrijer was een Italiaan die bovendien met een sportkar (een MG...) reed. Zelf had ze het niet opgemerkt maar An, die zelf alleen met zonen van proffen op stap ging, riep bewonderend ,,en met spaakwielen!!!'' Malief wist toen niet eens wat dat was. De bloemen (Rode rozen..) nam ze mee naar huis maar haar ouders hebben die vlotte ridder nooit gezien. Hij kwam in de tijd dat die op reis waren...
Gelukkig heeft de Meester zich daar nooit mee bezig gehouden.
En wees gerust: alle hoofdrolspelers hebben een kruisje achter hun naam.
Twee keer_ in haar lang en gelukkig leven _kwam een zogeheten vrijer met een bos bloemen naar haar Leuvens kot. De eerste keer viel haar mond open, ha ja, zo'n boeket ség! Het boeket had vooral veel succes bij mijn kotgenootjes en dat waren er veel want Malief woonde nog in een ,,peda''. Achteraf besefte ze dat het die kwiet mogelijk te doen was om aan al die grieten te tonen wat een cadeau zo'n lief wel niet was. Zelf heeft hij dat tien maanden vol gehouden.
Ha, de tweede vrijer was een Italiaan die bovendien met een sportkar (een MG...) reed. Zelf had ze het niet opgemerkt maar An, die zelf alleen met zonen van proffen op stap ging, riep bewonderend ,,en met spaakwielen!!!'' Malief wist toen niet eens wat dat was. De bloemen (Rode rozen..) nam ze mee naar huis maar haar ouders hebben die vlotte ridder nooit gezien. Hij kwam in de tijd dat die op reis waren...
Gelukkig heeft de Meester zich daar nooit mee bezig gehouden.
En wees gerust: alle hoofdrolspelers hebben een kruisje achter hun naam.
zaterdag 9 februari 2019
TRANEN
Dat Malief vandaag bij het lezen van haar krant traantjes voelde opkomen, dat moet ze toch even kwijt. Want echt waar, je krant lezen en daar ongemakkelijk, ongelukkig en ontroerd van worden: dat is dus gebeurd.
En wie daar verantwoordelijk voor was? Ze heet Assita en ze vertelde in een ongelooflijk pure, eenvoudige stijl over haar genitale verminking toen ze nauwelijks vijf jaar was (en haar moeder haar handje vasthield) en hoe ze nu naar Parijs ging waar een dokter al meer dan 6000 lotgenoten heeft ,,hersteld''.
En dat ze twijfelt over de operatie maar misschien toch...
Malief kan het nauwelijks beschrijven en daarom alleen maar een traantje wegpinken...
En wie daar verantwoordelijk voor was? Ze heet Assita en ze vertelde in een ongelooflijk pure, eenvoudige stijl over haar genitale verminking toen ze nauwelijks vijf jaar was (en haar moeder haar handje vasthield) en hoe ze nu naar Parijs ging waar een dokter al meer dan 6000 lotgenoten heeft ,,hersteld''.
En dat ze twijfelt over de operatie maar misschien toch...
Malief kan het nauwelijks beschrijven en daarom alleen maar een traantje wegpinken...
woensdag 6 februari 2019
ESCAPE AT...
Met enig leedvermaak las Malief maandag het verslag in haar lijfkrant: ,,overvallers'' hadden bankkluizen overvallen. En meteen zat ze terug in twintig jaar geleden toen zij vanaf pakweg 21 uur de regionale geschriften binnen kreeg. Eerlijk waar, het gebeurt nog zelden dat ze ,,de hand en de inspiratie'' van een regio-redacteur terug vindt in de zogenaamd serieuze zusterkrant. Tot maandag.
Hm, een bende overvallers die een bank overvallen, tot daar. Maar: ,,De bewoners van de Belgiëlei keken gisterenmiddag raar op toen agenten in allerijl de straat begonnen af te zetten''. Dat viel nog mee: vroeger was het ,,in de anders zo rustige Belgiëlei...'' maar dat kan je moeilijk zeggen van de Belgiëlei.
We gaan niet ,,mieren neuken'': het gebeurde in de namiddag en het was zondag...En dinsdag kregen we ,,een serieus verslag''.
Wel vreemd dat ze zich niet lieten verleiden om er de ,,Escape at Dannemora'' bij te slepen: dat verhaal was net op de VRT afgerond met een bloederig einde voor de ...tunnelgravers.
xxxxxxx
Een half uurke later: had beter eerst mijn krant gelezen. Ze hebben het vandaag verdorie over IEDEREEN die de link met Hollywood legt!
Hm, een bende overvallers die een bank overvallen, tot daar. Maar: ,,De bewoners van de Belgiëlei keken gisterenmiddag raar op toen agenten in allerijl de straat begonnen af te zetten''. Dat viel nog mee: vroeger was het ,,in de anders zo rustige Belgiëlei...'' maar dat kan je moeilijk zeggen van de Belgiëlei.
We gaan niet ,,mieren neuken'': het gebeurde in de namiddag en het was zondag...En dinsdag kregen we ,,een serieus verslag''.
Wel vreemd dat ze zich niet lieten verleiden om er de ,,Escape at Dannemora'' bij te slepen: dat verhaal was net op de VRT afgerond met een bloederig einde voor de ...tunnelgravers.
xxxxxxx
Een half uurke later: had beter eerst mijn krant gelezen. Ze hebben het vandaag verdorie over IEDEREEN die de link met Hollywood legt!
vrijdag 1 februari 2019
SCHOL!
Hèhè, alweer nooit te oud om te leren en dat heeft Malief aan een attente chauffeur te danken.
Om te beginnen: de sneeuw was welkom, daar doen we niet moeilijk over. Het is een excuus om niet naar de huisarts te sukkelen voor een receptje, en na sneeuw komt zonneschijn.
Naar de KBC is niet zo ver, overschrijvingen kun je er voor het middaguur aan een vriendelijke kantoorbediende overhandigen. Ha ja, want in de bus mag niet meer omdat stoute mensen die papieren er uit vissen (vraag mij niet hoe?) en onze overschrijvingen een andere bestemming geven...(Se non e vero bene trovato zegt mijn Italiaans-met-haar-op).
Dus stapte Malief flink ingeduffeld en met een witte bontmuts (hu nog echt bont maar wél veertig jaar oud...) na gedane ,,storting'' weer naar huis, en zorgde er voor niet zomaar over te steken maar mooi te wachten. Eén oversteek, twee oversteken, drie: ho daar kwam een rappe gast aan. En wel één die de buitenkant koos voor een frisse duik in een soortement mini-vijver van gesmolten sneeuw, modder en zout.
De rest is rap verteld: Malief kreeg het stortbad van haar leven en omdat je van verbazing bij zoveel zot geweld ook je mond open doet weet ze nu ook dat het vijverwater héél zout smaakte. De witte muts zag bruin en mijn buurman, die al een maand aan het verhuizen is en daarbij voor mijn deur parkeert, keek mij verbaasd aan. Malief heeft hem verzekerd dat ze niet aan het wenen was, eigenlijk meer het nat weglachte maar dat de natte haarklissen wel haar zicht belemmerden.
De buurman zei toen precies wat ik wou horen: ,,Ja mevrouw, ik zie dat u er kan mee lachen...'' Verdorie, en nog een beleefde gast ook...
Om te beginnen: de sneeuw was welkom, daar doen we niet moeilijk over. Het is een excuus om niet naar de huisarts te sukkelen voor een receptje, en na sneeuw komt zonneschijn.
Naar de KBC is niet zo ver, overschrijvingen kun je er voor het middaguur aan een vriendelijke kantoorbediende overhandigen. Ha ja, want in de bus mag niet meer omdat stoute mensen die papieren er uit vissen (vraag mij niet hoe?) en onze overschrijvingen een andere bestemming geven...(Se non e vero bene trovato zegt mijn Italiaans-met-haar-op).
Dus stapte Malief flink ingeduffeld en met een witte bontmuts (hu nog echt bont maar wél veertig jaar oud...) na gedane ,,storting'' weer naar huis, en zorgde er voor niet zomaar over te steken maar mooi te wachten. Eén oversteek, twee oversteken, drie: ho daar kwam een rappe gast aan. En wel één die de buitenkant koos voor een frisse duik in een soortement mini-vijver van gesmolten sneeuw, modder en zout.
De rest is rap verteld: Malief kreeg het stortbad van haar leven en omdat je van verbazing bij zoveel zot geweld ook je mond open doet weet ze nu ook dat het vijverwater héél zout smaakte. De witte muts zag bruin en mijn buurman, die al een maand aan het verhuizen is en daarbij voor mijn deur parkeert, keek mij verbaasd aan. Malief heeft hem verzekerd dat ze niet aan het wenen was, eigenlijk meer het nat weglachte maar dat de natte haarklissen wel haar zicht belemmerden.
De buurman zei toen precies wat ik wou horen: ,,Ja mevrouw, ik zie dat u er kan mee lachen...'' Verdorie, en nog een beleefde gast ook...
zaterdag 26 januari 2019
OUDJES...
Het moest er eens van komen. Dat Malief op een goeie (nou ja) dag beseft dat ze tot de club van de oudjes is toegetreden. Ik gebruik maar plechtige taal, het komt niet echt zacht aan...
Hoe ze nu ineens (terwijl ze het in feite sinds haar zestig plus is) tot die groep gaat behoren? Ik vrees dat het de schuld is van Bomama. Dat het zo lang heeft geduurd. Niet eens drie jaar geleden zat ondergetekende nog twee keer per week in Avondrood te ,,zeveren'' met een generatie waar ze bijlange niet bij hoorde. Ondanks de cijfers. En dat het leerzaam was.
Wie naar het tv-programma keek van de kleinzoon die een maand bij zijn dementerende oma in De Olm ging wonen en er een ontroerend verhaal over maakte kan er van leren. De realiteit is niet fraai. En al had Malief al drie jaar geleden een gezegende leeftijd, ze was nog altijd een ,,kind van'' , weliswaar eentje die haar mama beschermde voor de pijnlijke waarheid. En dan denk ik aan haar bezorgdheid, toen ze niet uit haar woorden kwam en iets wou weten nadat ze halvelings had opgevangen dat ik met een collega-bezoekster iets zei over ons weduwschap. ,,Seg, hedde gij, allez, hoe zeggen ze da, gij ét toch ne menier hé?''. En misschien was het maar een halve leugen toen ik haar verzekerde dat die er was...
Maar goed, vandaag dus een oudje. Echt waar. Allemaal de schuld van de vrieskou die deze met fladderende meniscus uitgeruste bejaarde verplicht om met de neus naar beneden naar de buurtwinkel te stappen, aangesproken wordt door soortgenoten die mij vertellen waar het minder ,,gelettig'' is. Voilà, die hebben ook gezien dat ik tot hun gilde behoor.
Hoe ze nu ineens (terwijl ze het in feite sinds haar zestig plus is) tot die groep gaat behoren? Ik vrees dat het de schuld is van Bomama. Dat het zo lang heeft geduurd. Niet eens drie jaar geleden zat ondergetekende nog twee keer per week in Avondrood te ,,zeveren'' met een generatie waar ze bijlange niet bij hoorde. Ondanks de cijfers. En dat het leerzaam was.
Wie naar het tv-programma keek van de kleinzoon die een maand bij zijn dementerende oma in De Olm ging wonen en er een ontroerend verhaal over maakte kan er van leren. De realiteit is niet fraai. En al had Malief al drie jaar geleden een gezegende leeftijd, ze was nog altijd een ,,kind van'' , weliswaar eentje die haar mama beschermde voor de pijnlijke waarheid. En dan denk ik aan haar bezorgdheid, toen ze niet uit haar woorden kwam en iets wou weten nadat ze halvelings had opgevangen dat ik met een collega-bezoekster iets zei over ons weduwschap. ,,Seg, hedde gij, allez, hoe zeggen ze da, gij ét toch ne menier hé?''. En misschien was het maar een halve leugen toen ik haar verzekerde dat die er was...
Maar goed, vandaag dus een oudje. Echt waar. Allemaal de schuld van de vrieskou die deze met fladderende meniscus uitgeruste bejaarde verplicht om met de neus naar beneden naar de buurtwinkel te stappen, aangesproken wordt door soortgenoten die mij vertellen waar het minder ,,gelettig'' is. Voilà, die hebben ook gezien dat ik tot hun gilde behoor.
zaterdag 19 januari 2019
GRAAG GEDAAN...
Ze had al een paar maal geïnformeerd naar mijn blog maar zolang Malief met een natte handdoek op haar hoofd zat kon ze ,,de boot afhouden''. En de rest van het verhaal komt ook in zegswijzen en zo, want ,,Ze'' moest het per abuis toch eens onder ogen krijgen...
Goed. Het begon zo. Er was weinig of geen klandizie in haar zaak en de patron was zelf druk aan het tetteren. Als er wél veel volk is kan ik het leste neuske inkijken, kwestie van u ahum , op het juiste spoor dus.
Het gespreksonderwerp was de carrière van Malief en toen zuchtte Zij, terwijl ze schaar en kam neerlegde. ,,Ik wou ook in de journalistiek gaan maar ze hebben mij daar ferm uitgelachen met mijn B-attest.'' Tja, nu is Ze wel iemand die veel dingen weet waarvan Malief geen flauw idee heeft. Zoals Wat de vijftig tinten grijs precies zijn, Ze heeft het in het Vlaams gelezen...
Anderzijds moet Malief altijd voorzichtig zijn als zij iets vertelt. Want meestal zegt Zij ,,die kennekik nie''.
Enfin, troost stond op het programma. Dus zei Malief: Het is anders nogal simpel: een goeie journalist moet vooral graag schrijven''.
,,Ho, maar dat doe ik graag'' was de repliek, da moogde aan iedereen vragen. Ik zal zelfs een boodschappenbriefke twee keer schrijven als het niet duidelijk is. En een brief zal ik overschrijven als er in geschrapt is...''
Met dit verhaal lagen de Kadokes bijna onder tafel van het lachen...
,,Zij dacht aan kaligrafie'' verzekerde mijn liefste wijsneus...
Goed. Het begon zo. Er was weinig of geen klandizie in haar zaak en de patron was zelf druk aan het tetteren. Als er wél veel volk is kan ik het leste neuske inkijken, kwestie van u ahum , op het juiste spoor dus.
Het gespreksonderwerp was de carrière van Malief en toen zuchtte Zij, terwijl ze schaar en kam neerlegde. ,,Ik wou ook in de journalistiek gaan maar ze hebben mij daar ferm uitgelachen met mijn B-attest.'' Tja, nu is Ze wel iemand die veel dingen weet waarvan Malief geen flauw idee heeft. Zoals Wat de vijftig tinten grijs precies zijn, Ze heeft het in het Vlaams gelezen...
Anderzijds moet Malief altijd voorzichtig zijn als zij iets vertelt. Want meestal zegt Zij ,,die kennekik nie''.
Enfin, troost stond op het programma. Dus zei Malief: Het is anders nogal simpel: een goeie journalist moet vooral graag schrijven''.
,,Ho, maar dat doe ik graag'' was de repliek, da moogde aan iedereen vragen. Ik zal zelfs een boodschappenbriefke twee keer schrijven als het niet duidelijk is. En een brief zal ik overschrijven als er in geschrapt is...''
Met dit verhaal lagen de Kadokes bijna onder tafel van het lachen...
,,Zij dacht aan kaligrafie'' verzekerde mijn liefste wijsneus...
donderdag 10 januari 2019
EEN STER...
Zijn naam had ik vroeger nog gehoord: dat was de pedel van het Ladeuze plein. Maar die droeg een stofjas en was extra vriendelijk voor de porren die zo dwaas waren om op hoge hakken naar de aula te trippelen.
De echte Mon kwam jaren later in mijn leven. Een wat stugge figuur van weinig woorden die Malief waarschijnlijk een compleet onbelangrijk wicht vond. Want terwijl hij zonder veel tamtam (Brusselse uitdrukking voor poeha) de strijdgebieden van Kroatië tot Rwanda in de krant bracht was zij alleen maar eens in Napels over de grond gesleept. En dat zij haar handtas nog had verscheen in een verhaaltje over de Mandarina Duck die ongedeerd uit de overval kwam.
Mon is een man die geen flauwekul verkocht. Pas na het afscheid aan de Gossetlaan bleek hij ook een zeer sociale man. Anderen hebben dat al langer en beter verteld.
Op zijn uitvaartviering heb ik vooral het verhaal van zijn kleinzoon onthouden. Over die heel grote ster die 's nachts zo zal schitteren.
Dat ga ik zeker eens controleren...
De echte Mon kwam jaren later in mijn leven. Een wat stugge figuur van weinig woorden die Malief waarschijnlijk een compleet onbelangrijk wicht vond. Want terwijl hij zonder veel tamtam (Brusselse uitdrukking voor poeha) de strijdgebieden van Kroatië tot Rwanda in de krant bracht was zij alleen maar eens in Napels over de grond gesleept. En dat zij haar handtas nog had verscheen in een verhaaltje over de Mandarina Duck die ongedeerd uit de overval kwam.
Mon is een man die geen flauwekul verkocht. Pas na het afscheid aan de Gossetlaan bleek hij ook een zeer sociale man. Anderen hebben dat al langer en beter verteld.
Op zijn uitvaartviering heb ik vooral het verhaal van zijn kleinzoon onthouden. Over die heel grote ster die 's nachts zo zal schitteren.
Dat ga ik zeker eens controleren...
Abonneren op:
Posts (Atom)
