Verhaal met zeventig decibel

,,Oei, is het zo triestig wat ik vertel?'' Schalkse opmerking van Pierreke, bijna negentig, die heel sappig vertelt over de oorlog, de krijgsgevangenschap, het plassen tegen de wagonmuren, het vervoer bovenop een hoop steenkool et j' en passe. We zitten in het salon van de bejaardenhome waar ons bomama zojuist een wedstrijd ,,vieropeenrij'' heeft gespeeld en helaas niet gewonnen. Maar er is ambiance en er wordt getaterd over vroeger. En ik veeg tranen weg van het lachen. Nooit gedacht dat ik dat hier nog eens zou doen..
Die Pierre toch. Als hij ook aanstalten maakt om te bewijzen dat hij de enige man is in het kippenhok zeggen gebaren meer dan woorden. Zeker met de zes aan tafel waarvan er pakweg vijf tussen zeer hardhorend en potdoof zijn, maar als er één lacht lachen ze mee. En hoe zit dat nu met die tranen?
Ik probeer Pierreke uit te leggen dat ik alleen maar ween als ik lach, dat Lottepoes dat vroeger zei toen ik eens echt weende. Hemeltjelief, dat moet ik uitleggen want Pierreke is maar een beetje doof en wil er alles van weten.
De volgende vijf minuten vertel (brul) ik het verhaal van die Italiaanse schoenwinkel in mijn straat waar ik schoenen had besteld die bij het afhalen ineens pakweg 2000frank (ja een OUD verhaal) duurder waren geworden, en die ik weigerde. En hoe de madam van de winkel venijnig tegen een andere klant zei:,,Ja, veel sjaar (plaatselijk dialect voor streken) mo gin senten...''
Toen kwam de Meester thuis en die was aangesproken door de Italiaan (ik was er in al mijn ergernis ook nog mijn regenjas vergeten) en dat er een probleemke was met madam (ik dus) haar schoenen, maar dat ik die schoenen wel mocht gaan halen hoor. En toen ontplofte ik en schoot in een flinke bleit. Waarop Lottepoes zei: Maar allez mama, jij weent toch alleen van het lachen...'' Helaas, dat verhaal heb ik dus minstens drie keer moeten vertellen (want ze vonden het goed) en de laatste keer was op verzoek van een tafel achter ons, waar de dochter van een bewoonster er toch ook het fijne wou van weten. Tot slot heb ik ook nog eens gevraagd of er toch geen familie van de Italiaan in de zaal zat?
Wil je geloven dat ik mij als Geert Hoste in een zaal voor doven en slechthorenden voelde? Maar de aanwezige familieleden , die hadden alles verstaan. Hen moest ik zelfs vertellen waar die Italiaanse schoenwinkel precies ligt. (héhé, al lang dicht, wat dacht je...)
Dat verhaal van de Italiaan had ik eigenlijk opgespaard voor Simply Red, een aangetrouwd familielid die een blad voor winkeliers volschrijft met tips om klanten gelukkig te maken. Maar als ze het nu van iemand anders hoort: ik was eerst.
PS: de pointe van het verhaal was eigenlijk dat ik die dag ook nog jarig was en dat iedereen het was vergeten. Maar daar ben ik niet meer aan begonnen...

What's in a name?

Een beetje gepruts (met dank aan de getalenteerde 47, een echte computernerd) en daar staat het bewijs dat een naam niet altijd de lading dekt. De ware Malief gefotografeerd voor een kalender van Models Office, met rechtsboven Iris voor ze Wendy werd. Om te illustreren dat de foto echt zo oud is als het kapsel en het jaren tachtig jasje. Mijn toenmalige baas wou bij een reportage een foto die ,, mijn venijnige stijl'' passend zou illustreren. En voilà, Bolske plantte mij voor de kalender, zei ,,kwaad kijken'' en knipte. Er kwamen foto's uit waarop ik scheel keek, maar deze werd goedgekeurd. Om maar te zeggen dat Malief haar naam niet verdient...