DE KERK VAN SAINTE MARIE

Nieuwejaarke zoete zongen we destijds zonder goed te snappen waar het over ging, maar je kreeg er wel een cent voor. En als uitgeslapen Brusselaars wisten we alle drie na een tijdje ook van wie  de meeste briefjes kwamen. Heel lang geleden, maar toen waren alle ,,nieuwejaars'' nog hetzelfde.

Het begon met beetje bibberen (van de kou) als we in Schaarbeek  aan de ,,kerk van Sainte Marie'' met ma en pa, de jongste zelfs nog op de arm, op de bus wachtten. De bestemming was Meerbeek maar eigenlijk stopte die al in Kortenberg...en mocht nog stevig gestapt worden. Maar ola, wat gilden we onze wensen met overtuiging: ne gelukkege neuvejoar. 

Zoveel jaar later...en vandaag vraagt Malief zich nog altijd af waarom we daar wel stonden te schreeuwen...maar geen zoen gaven(of kregen) van onze grootouders. We noemden ze Vader en Moeder. En jawel, ook thuis in Brussel kregen we alleen knuffels van meter en bompa. Waarom denk je dat Malief nog altijd in een doorgezakte zetel zit onder de veranda? Omdat ze er nog altijd Bompa in ziet zitten...

KOORTS!

Nooit te oud om te leren (lezen) wordt zo stilaan een slogan voor Malief.  Voor wie haar  dezer dagen nog niet in levende lijve had gezien: ze was de lichtjes geërgerde eigenares van een fraaie koortsblaas. En ze was, voor zover ze zich kon herinneren, nog nooit slachtoffer geworden van zo'n vieze aanval op haar nooit of nooit geverfde lippen. Laat staan dat ze gedaan had wat destijds in Brussel een gezegde was: kussen met een vieze vent..

Raar maar waar, in haar medicijnkistje vond ze wel een doosje Lip Actin Gel en al had ze er geen flauw benul van wie dat eerder nodig had, ze spoot een flinke dot op haar lip. Twee dagen later was het een korst, een week later (met nog een lik medicijn) nog een dikkere korst. Enzovoorts.

Gisteren heeft ze eens de gebruiksaanwijzing gelezen. Och ja. Heel veel uitleg, maar ola? Zes keer per dag smeren...

Voor wie het interesseert...de mottige korst is zo goed als verdwenen. Maar ,,touchons du bois hé.

HEU JA????

Om het nog maar eens over ,,geen mensen herkennen'' te hebben. Vandaag was haar slachtoffer een frisse gast met een fiets, die aanbelde, en terwijl ze braaf stond te wachten (om enig goed werk te helpen) keek hij heel vriendelijk en vroeg of ik wist van wie dat uitgeleefd café is???

Malief wist niet eens dat daar een café was, en zei een beetje lacherig dat een café haar biotoop  niet was,   waarna de gast iets zei over iemand die haar had aangeraden...Heu, neenee. Enfin ja. En toen deed de gast zijn kap een stuk af en toonde een zeer gladde schedel. Waarschijnlijk een ultieme poging opdat Malief hem zou herkennen. Nee dus. Een half uur later kwam de heilige geest. Die gast zocht dus iets te kopen in een vervallen café. En daar was toch iemand uit de kennissenkring van Kalamity die een café was begonnen?  Die vertelt  nu dat hier een rare madam woont.

Se non e vero bene trovato...merci Italiaanse maatjes van lang geleden...

SUKKELS...

 Nee Malief gaat vandaag niemand beledigen...ze zou niet durven. Maar ze gaat eens een boekje open doen over ,,leven met de vijand''. En daar moet je geen messen en revolvers bij bedenken. De strijd was destijds puur verbaal...Vlamingen in Brussel met een vader schoolhoofd in een katholieke school... 

Zoals bekend vergeet Malief  met horten en stoten (en zeker als ze er op gewezen wordt) verhalen van vroeger. Om dan, half lachend met al de details te voorschijn te komen. Herinner het verhaal over de goede werken van Malief, waarbij een handvol loterijbriefjes ten voordele van het Mechelse college werden gekocht, allicht zeer tegen de zin van de helaas niet meer aanwezige Meester.

De briefjes werden in de hand van de eerst aanwezige dochter gestopt en haha, een dag later zei ze precies wat haar vader haar allicht stiekem heeft meegedeeld. AWOE! Niks gewonnen dus. En geloven of niet, Malief repliceerde meteen met een heel lang vergeten slogan. .De schrijfwijze heeft ze nooit geweten, het werd destijds door de snotapen van de Gemeenteschool geroepen...A bas la calotte. En er volgde nog een liedje ...a bas les calottins...

Die snotapen waren destijds onze buren...en niet zo'n slimme. Zoontje John kwam, op verzoek van zijn mama zijn ,,Vlaams'' werkstuk tonen, of er geen fouten in stonden? Malief las: ,,Wij wonen in de witte huis''.  Ach ja, de deur was wit geschilderd.

DE WITTE MUUR

 Maanden was hij bedekt met weelderige Dahlias (hum, hoe schrijf je dat?) die Malief deden denken aan de Mutsaard waar Bomama destijds ,,de plak zwaaide''. In onze tuin kwamen in de loop der tijden gigantische varens, een flinke Camelia  en dit jaar zelfs een  stevig gewrocht waarvan ze altijd de naam vergeet. En als je weet dat zelfs de buurman vriendelijk vroeg of hij hem een beetje mocht laten ,,inkorten''?

We hebben het dus over de tuinmuur, in de beginjaren overwoekerd door klimop.Tot Bomama haar intrede deed. Malief was allicht weer op reis, de Meester kreeg hulp van Bomama (wat bij de confraters lacherige opmerkingen uitlokte, of hij geen gif in zijn soep riskeerde?) Later vertelde hij Malief dat hij haar liever zag dan zijn eigen moeder...

Terzake. De jongste sneeuwbui heeft voor een nieuw decor gezorgd: onder al de kale bomen kwam een witte muur te voorschijn. En de lange witte muur, dat was het werk van Bomama die als een jong veulen op een ladder was geklommen. Met toestemming van de Meester natuurlijk, die voor de witte verf had gezorgd.  Twee ,,volwassenen'' die Malief het liefste zag...en nog lang niet vergeten.

BéBé CADUM

De echte naam van haar slachtoffer gaat Malief hier vandaag niet bekend maken...maar wees gerust, zijn zogeheten sympathieke kantjes zijn voor de belanghebbenden herkenbaar...

Malief  werd vanmorgen via Joe FM onverwacht op Bébé  ,,getrakteerd''. Twee uur lang mocht hij er over zijn interessant leven vertellen. En ja, toen vroeg Malief zich af of hij ook zou vertellen hoe hij destijds een pak brave burgers in haar straat danig op de zenuwen heeft gewerkt. En dat de brave knikjes naar al wie hem op straat voorbij kwam voor haar compleet misplaatst leken.

Tja, Malief  heeft de bijnaam niet zelf uitgevonden, haar mama  noemde hem destijds Bébé Cadum, en die kwam dan weer van haar zus die ook in de straat van de gefopte burgers woonde.

  Ooit was de Lowizzestraat een rustige nette buurt met een lagere school maar zonder horeca of druk verkeer. En toen had Bébé het schitterende  idee om een paar horeca-straten te verwennen (en het winkelende volkje) en stuurde alle autobussen door onze rustige straat. Protest, acties, Bébé moest de duimen leggen. Zou het kunnen dat hij daarom maar naar de serieuze politiek is verhuisd?

Tja, Malief was benieuwd, maar wat had ze dan gedacht dat hij aan de luisteraars zou vertellen? Voor wie het niet tot het einde heeft vol gehouden: Bébé komt uit een goede familie, ging naar Leuven, leerde er zuipen (hm, zo zei hij het niet) en zag zijn toekomstige vrouw één keer en vroeg haar meteen om te trouwen. Op een goed gevulde bijeenkomst van nep-en andere politiekers zei ze ja.

MEMOIRES

 En wat denk je dat gebeurt met een Malief en haar lichtjes overdreven gevoel voor drama? Terwijl er hier in haar best ruim maar leeg huis niets gebeurt maar de dikke stapels lectuur wel voor afleiding zorgen?

Ze kan het heel kort vertellen. Ze las over het kind dat tot zijn vijf jaar ,,akelige dingen'' beleefde en dat in die periode (naar het schijnt) nooit kan verwerken in zijn/haar later leven.

Vandaag dacht Malief terug aan ,,vroeger'' en zo bizar: veel (gemaskerde) buren kan ze  tegenwoordig niet herkennen, oude verhalen van haar kroost helemaal vergeten, maar wat ze nog zo precies voor zich ziet? Malief in de kelder van de Rue Dewand, snikkend in het donker want de deur naar boven is dicht...en op een stoeltje een bord met natte bruine witloof. Maar ze heeft het Niet op gegeten...

GOEDE WERKEN?

 Vorige week heeft Malief een zogeheten ,,goed werk'' verricht. Met de stille wens dat de Meester mij in het ,,hiernamaals'' niet zal straffen. Een beetje onbedacht heeft ze aan de deur...drie tombola's voor het bouwfonds van het Sint-Romboutscollege gekocht...Terwijl hij destijds (echt waar) blij was dat er twee meisjes werden geboren en ze dus nooit die college-verschrikking moesten meemaken. Van een staatsschool was toen (hu, voor deftige mensen) nog geen sprake...in M.

Het had natuurlijk alles te maken met knuffelende paters en het feit dat de Meester niet kon zingen, terwijl die paters dachten dat hij als neef van een ,,muzikant'' (nonkel Gaston) verondersteld werd dat wel te kunnen...

Malief zal het nu maar opbiechten: ze zag een duo door de straat trekken, aanbellen en nergens werd open gedaan. En ze dacht aan de tijd dat zij met Agneske op stap moesten langs de Japanse toren in de dure buurt om er ,,snoep'' en andere snuisterijen aan te bieden met opbrengst voor de Chiro. Telkens aan de bel, een norse vraag via een microfoon en wij om beurten in ons beste frans  c'est pour vous demander si vous voulez...en een krak in de microfoon vertelde dat ze hadden afgehaakt.

Nu nog iemand vinden die op 6 december wil kijken of een mountainbike, een smartwatch, een koffiemachine of een meer bescheiden boekenbon (haha) haar of zijn beloning is.

FAFOUL?

 De Brusselse roots van Malief hebben weer toegeslagen. Uit het ,,niets'' kwamen ineens twee straffe (nu ja,) uitspraken van Bomama in haar nog slaperig brein. Eerst droomt ze van een nichtje dat al lang in de meisjeshemel is, en toen kwamen de goed bedoelde adviezen van Bomama.

Het nichtje is min of meer groot gebracht bij Bomama. In de buurt was een kerk (maar geen Rooms katholieke) waar Minneke (zo noemde ze haar eerste kleindochter) al eens ging luisteren. Malief heeft hun slogans uit haar geheugen gewist maar het was iets van de heiligen van de laatste dagen, zullen we maar zeggen.

En toen kwam Bomama voor advies. Dat Minneke toch moest oppassen met vriendjes. Want dat er Fafouls waren maar ook Fakains. En dat was gevaarlijk, want een Fafoul, dat is een onnozelaar, die zou ze wel herkennen, maar ,,ne Fakain'' is ,,ne proper geklede deftige gast maar  met ,,manierkes'' en niet te betrouwen...

Gelukkig heeft Bomama Malief niet van dit soort advies voorzien. Ze is nog goed terecht gekomen...

PEZZEKE

 Had Malief het al niet eerder versteld? Er zit ,,mot'' in haar geheugen. En gelukkig is er in haar familie nog een slimme gast die er fijntjes op wijst dat ,,stuppeke'' niet de Meerbeek-naam is van haar vader maar van tante Gaby haar vader. Oeps, natuurlijk. Even recapituleren : dit is Malief van Fons van Zjorgske. De juiste spelling nooit geweten.

En wat was de naam van haar Meerbeek-grootmoeder? Bij een volgend bezoek aan dat stukje triest kerkhof zal ze de namen nog eens bekijken. Malief zei destijds (toen ze er een jaar woonde) gewoon ,,Mooder'' . Soms denkt ze dat zij het was die de lijfspreuk van Bomama inspireerde. Nooit een zoen of een knuffel, wel veel ,,kruiskes'' met een duim op het voorhoofd van de negenjarige Malief. Maskes moeten sterk zijn...Fons van Zjorgske had het van geen vreemden. Was zij het misschien die Malief haar doopnaam Leonie gaf? Maar toch merci Pezzeke: je bijnaam ( een zoete perzik) verklaart het, breuke...

STRAFFE KOST

 Malief is even de kluts kwijt...nu zit ze al een halve dag naar oude soaps te kijken en dan krijgt ze onverwacht een ongevraagd heu een cadeau?

Stel je voor, de Malief-blog is een oud verhaal, de acteurs uit de oude doos zijn dat ook. En dat is best leuk om zien, want in ,,andere tijden'' had Malief geen tijd of zin, om naar ,,Familie'' te kijken.

En hier wordt ook niets nieuws verteld als Malief bekent dat ze ook op een ,,oude'' pc tokkelt en alle pogingen om ,,nieuwe '' snufjes te installeren elegant ontwijkt. Dat lukt meestal.

Vandaag niet. Daar kwam dus, in plaats van de gevraagde Malief-blog, een hele reeks  personages op haar scherm en dan nog wel met straffe beschrijvingen. Ze heeft er twee onthouden: dat Sandrine, beter bekend als de lastpost in Familie van lang geleden, een zware depressie heeft. Nu ja, daar heeft ze genoeg op geoefend. 

En de tweede is volgens het gezaghebbende roddelblad, 's morgens wakker geworden in een grote plas bloed. Haar naam is Malief even vergeten maar in de jongste soap wordt bekend gemaakt dat ze met een twijfelachtige vent ooit een kind kreeg.  Welwel...Maar jammer voor het roddelblad, al die moeite voor niets.  

HAHA gefopt: natuurlijk komt het uit de soap...en Malief zit echt niet te wachten om Janinneke in een plas bloed te zien dobberen...

FONS VAN STUPPEKE

 De naam heeft Malief niet uitgevonden, hij  floepte ineens weer in haar lichtjes aangetast geheugen. Dat was dus de naam van haar vader. Malief noemde hem pa.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met een bezoek aan zijn ,,rustplaats''. En kreeg ze al te veel herinneringen aan de tijd toen zij een meisje was en, wat ze in Brussel ,,quantité nèglijable'' (de juiste spelwijze is anders) noemden. Tja, het zal wel geen toeval zijn dat haar moeder zo vaak herhaalde dat maskes sterk moeten zijn.

Maar soit, de jongens gingen naar Sint Jan Bergmans , de vriendinnen naar de Moutstraat, Pa stuurde haar naar Schaarbeek, niks Latijn en voor meisjes nutteloze leerstof, in het beste geval zou ze wel schooljuffrouw worden en als ze trouwde kon je in die ultrakatholieke tijd ook niet langer les geven...maar voor kindjes zorgen...

Dat ze toch naar Leuven kon dankte ze aan  juffrouw Haems  die haar les gaf in statistiek. Dat er nu een richting was waar je geen Latijn moest voor kennen...Pol en Soc. en omdat ze zo graag schreef...Pa capituleerde maar vertelde aan familie, vrienden en kennissen dat ze ,,het maar ging proberen''.

Bijna einde verhaal. Toen ze tot slot met de toen nog studerende Meester thuis kwam was het, wonder boven wonder oké: Pa had in zijn jonge jaren de oom van de Meester zien dirigeren op een Vlaams feest...I count my blessings werd haar lijfspreuk. Want van hem mocht ze wel de wereld zien...

JAJAAA...

Malief heeft ongetwijfeld véél  zwakke kantjes, maar één steekt er uit en 't is een erfenis van haar moeder: ook zij kon geen ruzie maken. Of ,,diskuteren'' zoals ze dat zo mooi omschreef. Haar naam? Bomama. Dit ter verantwoording dat de blog heeft stil gelegen...

Gisteren stond Malief aan haar ,,slaapplaats'' in Meerbeek waar Bomama op haar 95ste bijna een halve eeuw eerder haar echtgenoot had begraven. Tja, zelfs zijn hoog bejaarde vader was er toen nog bij om , zo goed als blind, toch eens aan de bloemen te tasten...

Bomama keek de eerste jaren met enige ergernis naar het graf...het lag zo diep in de grond, en Malief hoorde haar zeggen ,, ge  krijgt hem terug moeder'' en al vond ze de ,,locatie maar niks'' en dat het zeker was omdat hij Brusselaar was geworden...

En jawel, gisteren heeft Malief dat ook gedacht, maar Pa en Bomama zullen er wel geen last meer  van hebben. Zijn jongere broer, die in Meerbeek woonde, liet mij destijds weten dat hij nog regelmatig ,, onze Fons zijnen buik ging reusse''  maar dat is ook voorbij. Zijn Gabyke , ver van de Brusselaars, zit al een tijdje op hem te wachten.

MIE TOE...

 Het verhaal over haar tot nog toe onbekende poetshulp heeft Malief uit pure voorzorg gewist. Omdat er altijd idioten zijn die denken dat hier een stukje ,,zwartjes pesten'' kon genoten worden. Niet dus. Het nieuwe onderwerp verdraagt ook geen verkeerde conclusies.

Toen het ,,verhaal'' over Bart, de getalenteerde verhalenverteller van de VRT als een nieuwe soort ,,braaksel'' in de pers werd uitgestort zei Malief stilletjes...onnozelaar. En ze dacht ook aan wat haar in haar (natuurlijk) jongere jaren was overkomen... hoe een giechelende vent  haar, terwijl ze voor haar job in een kleerkast spullen uitzocht, een flinke lik in haar nek gaf. Och arme, haar enige reactie was dat ze al gewassen was hoor.  Maar olala, die vent moest aan de schandpaal want hij had bij andere vrouwen ook onnozel gedaan. Om te beginnen werd hij geen hoofdredacteur (en verhuisde hij naar veiliger oorden)  en toen Malief al met brugpensioen was kwam de vraag van jonge(re) collega's of ze niet mee wou getuigen op televisie! Ze heeft er feestelijk voor bedankt. 

Moet deze oud-journaliste met enige leeftijdswijsheid het nog eens herhalen? Heb toch eens medelijden met de heren van de schepping die het verbaal misschien wel kunnen zeggen maar zo onzeker zijn dat ze voor meisjes alleen maar onnozele zever produceren. Of teveel briefjes sturen... Mogelijk heeft ook haar opvoeding er iets mee te maken. Maskes moeten sterk zijn. Merci Bomama!

BOMPA DURONDEAU

 Memory Lane voor Malief en dat kwam door een doosje peren. In haar (zeer) jonge jaren had ze maar één lievelingspeer: eentje die niet overal te zien was maar wél een lange muur in de ,,rue Dewand'' heel appetijtelijk versierde...terwijl Bompa en Batist daar naar de ,,vallende duiven'' keken. Batist was een duivenmelker, Bompa rookte zijn pijp.

Tja, Malief was het hartediefje van Bompa, ze was ,,zijn peet'' en af en toe kwam hij met Mitsy (een brave bruinharige boxer) naar de school en gingen ze ,,wandelen''. Bompa was weinig van zeggen: hij had altijd een pijp tussen zijn tanden. En jawel, hij gaf haar altijd ,,gevallen'' maar zeker niet gekneusde peren. De moeilijke naam was ze vergeten, tot ze vorige week...bij Colruyt lagen. En toen kwam de nieuwe herinnering aan Bompa. Met Durondeau. 

Niet dat zij hem, na pakweg 65 jaar vergeten was...onder de veranda staat hier al 50 jaar een tot op de draad versleten imposante zetel, bedekt met iets meer actuele lakens. En daar kan je (als de zon schijnt) een Malief zien dromen. Over Bompa. Want binnen hangt een fraai kader met ,, A ses glorieux combattants la ville de Bruxelles reconnaisante ''. Van lang geleden...14-18 hé. Bompa kende  ook geen woord Frans. Tegen zijn peren zei hij gewoon ,,peren''...

GEEN NEUS...

Slap excuus lezertjes, maar als er echt geen nieuws is...enfin, dat uit Malief haar tikvingertjes komt...

Tja, wat kan een oudje in haar bacterievrije kot dan nog beleven waar ook oude (hm) maatjes iets aan hebben? Eens diep in eigen hart gekeken (wie kent dat slaapverwekkende boodschapje nog?) jaja, zij kent het nog...,,nog even voor het slapen gaan, of ik van avondrood...tot ochtend, geen enkel hart heb zeer gedaan?' Lach maar...dat is iets uit de tijd van zuster Polydora, door de kindjes van het derde leerjaar weinig fatsoenlijk veranderd in zuster Kakkedora...

En dan moet Malief voortdurend naar woordjes zoeken, terwijl ze het hier aan haar pc-ke er uit laat rollen. Voorbeeld? Gisteren kwam de Chaufagist (dat is iets Brussels voor een technieker die haar verwarmingsketel kwam kuisen) en die brave jongen wist wel dat ze in de Lowizzestraat woont...maar hoe hij daar voor de actie niet mocht komen. Ha, en toen broebelde Malief aan de telefoon ,,heb je een electronische wegwijzer op je camion???'' terwijl een GPS niet uit haar strot kwam. De Lange Nieuwstraat gelukkig wel.

Tot slot: pakken goeie raad krijgt ze wel hoor, over pillekes bij neurologen en zo. Gelukkig is er ook nog de goeie vriend die zegt: Rustig Malief....

NEGEN/ELF

Weinig échte herinneringen aan de journalistenjaren maar vandaag kreeg Malief iets als een ,,openbaring''...niet van de heilige geest hoor, maar wat ze twintig jaar geleden ineens zag?? Het gebeurde op de redactievloer in Groot-Bijgaarden. Daar was ,,Iedereen'' (haar echte naam is iets korter) waarmee werd afgesproken wanneer we die avond samen naar huis zouden rijden. Malief was helemaal vergeten dat op de redactie bij Iedereen altijd een televisiescherm open stond, weliswaar zonder geluid en jawel, we hebben toen echt geroepen.. want er vloog een vliegtuig door een wolkenkrabber. Waarmee Malief nu officiëel kan bevestigen dat de meisjes toen de eersten waren om hun collega's wakker te schudden. Bij manier van spreken hé...

VADER 0GEN...

 Het zal alweer meer dan een halve eeuw geleden zijn...het Meesterke ging met Malief op stap en nam voortdurend zijn hoed af. Waarom? Omdat hij geen mensen herkende en dus voor alle zekerheid...

Vandaag stapte Malief naar de bakker, liep langs het huis van de dokter die haar enkele maanden geleden van een ,,droge keel'' verloste en tiens, was dat hij niet die in zijn inkom zijn fiets parkeerde? Mogelijk was ze nog niet goed wakker: ze riep ,,hallo, alles goed'' en de man draaide zich om en ze dacht...,,zie ik dat nu goed?'' Ja, ze droeg geen bril, maar de man kende haar niet. En eerlijk gezegd...zij hem ook niet.

Het werd een lichtjes lastige babbel, want ja, hij was ook een dokter en nee, Malief  gaf haar naam en familienaam en dat hij misschien de Meester had gekend. Waarna ze allebei tot de conclusie kwamen dat hier geen ouderdomskwalen naar boven kwamen, wel een gebrek aan een bril. Hoewel...ze kon even niet op zijn naam komen.

Toen we afscheid namen zei de haar onbekende dokter...,,ik zal het ze seffens boven allemaal vertellen...Want ja, natuurlijk had Malief ondertussen bijna haar leven verteld...Maar niet dat haar vader ook geen mensen herkende en zeker die mensen niet aansprak...

VEEL WERKEN MADAM!

In normale tijden _maar zijn die er nog?_ dan keek Malief met enig stiekem plezier naar de sukkels die in de Lowizzestraat hun voertuig wilden droppen. Want ja, zij is pakweg 50 jaar geleden zo ook begonnen met ,,parkeren'' en toen liepen er echt nog katten door de straat...en geen auto's. Van de Meester moest ze geen  hulp verwachten...hij stond in de garage achter ons huis ,,geparkeerd''.

Tja, je bent jong en daar komt een galante snaak te voorschijn (pure compassie hoor) die haar enkele goeie tips gaf en voilà, aan haar dochters heeft ze het niet moeten leren...

Waar is de tijd dat zij (toen de krant ook nog in de Jacqmainlaan floreerde) de enige kandidaat was die ook nog een rijbewijs wou verdienen. Dat verhaal werd later op ongeloof onthaald...jaja de leraar had zelf een rem en liet haar heel Brussel (toen nog bijna uitgestorven...) verkennen. In kleine vakjes wurmen leerde ze later in Groot-Bijgaarden...

En vandaag? Haar adoptiestad is in een werf veranderd. Vandaag stond zelfs in haar krant dat de belangrijkste straat (waar een gigantische parking goed geld opbrengt) nog dagen afgesloten wordt. Pure nostalgie, ola, er was  hier nog voor de deur plaats: vanmorgen heeft ze haar Saabje in de Lowizzestraat geparkeerd. Ze kon het nog...

FEEST IN DE STRAAT!

 Het bericht zat al een week geleden in haar brievenbus, maar morgen is het zo ver: ,,Joepie, feest in de buurt!'' ...staat op de uitnodiging. Dat wordt iets om naar uit te kijken (grommelt Malief)

De uitleg is heu duidelijk: om de zomer te vieren. Twee dagen nog wel, en het programma? Om 16 uur een ,,Burendrink'', en om 20uur een Live muziekoptreden. Zaterdag en zondag doorlopend speelstraat in de Lange Nieuwstraat...

Begrijp haar enthousiasme: twee dagen geen forse bestelwagens, gigantische kranen boven op lekkende betonmolens? En misschien komt er zelfs een springkasteel? 

Is Malief een  zeurkous? Ja...Hoewel...Zolang dat live muziekoptreden maar in de andere richting waait.

HUMO en ZO

Malief zal echt wel de laatste zijn om te beweren dat haar geheugen geen gaatjes produceert. Maar wat Stafke (ja zeg, hij was jonger dan Malief) betreft, echt duidelijke verhalen had ze er de laatste acht jaar niet over gehoord. 

Na het overlijden van de Meester kwam ze nog regelmatig bij haar Meerbeekse roots op bezoek. De oom die haar een halve eeuw geleden een ,,huppelend paardje'' had genoemd, hij was de broer van haar lang overleden vader, stond altijd klaar om verhalen van vroeger op te halen en jawel, om te zeggen dat hij het graf van zijn broer bezocht ,,om op zijnen buik te reussen'' en hij was ook de vader van Staf...

 Daar heeft hij toen nauwelijks iets over verteld, en vermits Malief nooit vragen stelt...Mogelijk was het om zijn stille Gabbyke te sparen en er liever een ,,goed nieuws'' verhaal van te maken. 

Gisteren heeft Malief het allemaal gelezen in de Humo, dank zij een lieve vriendin aan zee die het haar liet weten. Tja,  als ,,huppelend paardje'' dus wel geleerd dat je in Meerbeek geen vragen stelde. Als LDL nog leefde zou hij het beamen: Malief was een slechte reporter...ze wou geen (straffe) vragen stellen. Staf had daar gelukkig geen probleem mee. En hij deed het nog voortreffelijk ook...

STAFKE

 Zijn ouders hadden andere plannen met ,,Stafke'', nu ja, toch wat zijn naam voor hen was. Malief (zijn nichtje, als ze nicht schrijft denken ze misschien haha) keek vandaag met ontroering naar zijn foto: hij is er niet meer.

Stafke werd geboren als Gustaaf en de Meerbeekse deugnieten waren niet van plan om de kleine nieuwkomer zo'n ietwat koninklijk snufje te geven. In het Meerbeek van de jaren vijftig waren de kozijntjes zeer creatief wat naamgeving betreft. Malief was Voddelief, en een ondertussen deftige geneesheer kreeg de naam op de kalender die eigenlijk een meisjesnaam is, maar so what?

Ondertussen realiseert Malief zich dat ze Staf onrecht heeft gedaan. Nu ja, spijt komt na de zonde: ze geloofde Staf niet toen hij haar op de krant belde en vroeg of zij geen belangstelling had voor een nieuwe uitdaging. Het is lang geleden maar ja, het had iets te maken met een belangrijke job in het buitenland, een die later overigens door een collega werd ingevuld.

Heel bizar, Malief was het vergeten...maar Staf stelde toen voor om een weddingschap te sluiten: als het echt waar was trakteerde ze hem op een kop koffie. Hij formuleerde het met een paar moeilijke beschrijvingen die ze natuurlijk vergeten is. En ze verloor...maar ze heeft hem nooit teruggezien. Tja, DS en Humo dat was in de jaren tachtig geen familie...

En Malief is nooit een geweldige computernerd geworden. Zie hieronder...

 tachtig geen familie... zestig geen famike zestig

WIE LOERT DAAR DOOR HET SLEUTELGAT?

 Noem het gerust ,,een mopske'', babytaal voor Malief...

Natuurlijk zal Malief niet de eerste zijn die dank zij anderhalf jaar ,,in haar kot'' tegenwoordig ietwat fronsend op haar weegschaal stapt. De weegschaal die ze destijds overigens van haar toekomstige schoonmoeder kreeg...subtiele schoonmoeder hé. Ja, ze woog toen 60kilo!

Ondertussen liep er al wat water naar de zee (of naar de Dijle, wie weet) en die 60 zijn inderdaad volkomen verleden tijd. Tel daarbij een gescheurde meniscus die grootse uitstappen verafschuwt...

Tel daar de vele maanden braaf thuis boekjes lezen, tv kijken en veel mailtjes sturen naar verre maar dierbare vriendin, tussendoor een oleander planten en sinds dan gelukzalig onder zijn weelderig en nog altijd groeiend plantendak  zonnebaden...nee, je wordt er niet slanker van.

Besluit: waarom komen er de laatste week dagelijks mails van onbekende personen die Malief dringend willen afslanken met allerlei weliswaar kostelijke maar compleet idiote behandelingen? Vergeten dat zij vroeger over die maffe handel schreef en er zeker geen vriendjes aan overhield. Zou er op het dak van de buurman dan toch een camera staan? Morgen toch eens uitkijken...

JUZEKE STRAFT!

Vandaag een verhaaltje uit de oude doos. En wees gerust , de kinderen en zeker de kleinkinderen hebben deze min of meer akelige opvoedkundige (hm) details uit de apenjaren van Malief nooit gehoord.

Tja,  veel tijd om in de spiegel te kijken toen er weer een wit haarpijltje uit haar kin kwam. En hoe dat dan komt? We keren terug naar eind jaren vijftig, we woonden in een gloednieuw huis met een keldertrap die uitkwam op het terras. En Malief ging bloempotjes op iedere trap van die (redelijk mottige) keldertrap zetten...want er kwam voor het eerst ,,bezoek''. Malief struikelde en eindigde beneden met haar kin op het rioolroostertje, met nog één potje in de hand.

De rest is rap verteld, maskes moeten sterk zijn. Een bloedende kloof op haar kin, Bomama plakte er zonder veel tralala een ,,plakker op'' om het gapende wond(je) dicht te houden, zag dat er een stuk van de bovenste snijtand af was...maar ,, da dee giene zier hé''.

Restauratie van de bovenste tand? Pa had net zijn lidmaatschap aan mutualiteit opgezegd (!), geen geld. En nee, pijn deed het niet, maar Malief was wel ,,verminkt''...vond ze. Jaren heeft ze niet meer met open mond gelachen, want ruimte voor medeleven was er ook niet. Val je op een knie of andere onderdelen? Daar was maar één reden voor: das Juzeke die u straft. Wat Malief zich ook nog héél goed herinnert? Toen ze in de eerste kan in Leuven ,,er door was'' lachte ze met open mond. En het kon haar even niets schelen. Maar vandaag is die ondertussen al twee keer gerestaureerde  éne witte tand als ze lacht , tja, niet zo leuk. De smoelsmid mag haar  binnenkort verwachten. Tenzij Juzeke  haar straft...omdat ze zo ijdel is.

ZOMERSPROETJES

 Geen paniek, Malief gaat niet zingen. Maar een mens (met gezegende leeftijd) krijgt af en toe nog verrassingen...met twee r-en hé. En  zo ontdekte ze vanmorgen TWEE armen met sproeten. Alweer uitleg: geen hulp behoevenden maar lichaamsdelen...

En dan zit ze daar, ingesmeerd van kop tot teen (zoals het een slimme zonneklopper past) onder de Oleander die stilaan naar de ruimte groeit. (een bezigheid waar nog meer ruimteliefhebbers, maar dan wel met véél geld, aan meedoen). Oei, te ingewikkeld? Ter zake dus.

Jarenlang torste Malief de erfenis van ,,onze pa'', het Meesterke: een snel gebruinde huid, noppes sproeten, en voor wie het nog niet wist: glad en bruin slankt af...

Hier past dus een kleine bezinning: het is mooi geweest, nu speelt ze in de afdeling ,,oudjes''...

NAT NATTER NATST

Eerlijk? Malief heeft geen inspiratie. Geef toe, die titel is toch duidelijk?

Kijk, corroge maske (zou bomama gezegd hebben), dus ook dit maske moet even sterk zijn. En wat heeft ze te klagen? De hortensias bloeien en groeien hier thuis na de vakantie dank zij het hemelwater (oei, tè lyrisch) en de ingevroren groentjes zien er nog appetijtelijk uit. Dus...

Van ,,dikke sjans'' gesproken...net tien dagen in thuis-aan-zee en geen halve dag alleen. Na een klein jaar eenzaamheid en knuffel-loze dagen kan ze het alleen hebben over haar nieuwe slogan: I count my blessings...

En alvorens het té klef wordt: merci Jappie en Hartje, Lottepoes en Koekie...en de unieke F. die verdorie geen bijnaam heeft!

POETSEN en KOICHE...

Een streepje memory lane...en dat heeft te maken met een verhaal ,,uit de oude doos''. Vandaag moest Malief denken aan de tijd dat jongens en meisjes niet ,,hetzelfde'' waren. Heeft niets te maken met regenbogen, maar met de vaststelling dat meisjes vroeger  moesten poetsen...Malief dus, terwijl de jongens monkelend toekeken.

Niet dat ze zo vaak moest poetsen hoor (dat heette toen nog koiche) maar dat verschil...,,Volvetteke  riep onze Poiche. Och ja, mogelijk gebeurde die karwei -de trap naar boven dweilen- met de beste bedoelingen van ons Bomama: de Communie-foto sprak boekdelen.

Was het haar onderbewustzijn dat in actie schoot? Feit is dat Malief al dagen ,,aan het poesten'' is. En niet zomaar wat stofzuigen hé. Op het hoogste verdiep controle op de dakgoten, en voorts een gigantisch pak stofwolken in drie emmers water verzopen.

Terug beneden...helaba, kletsnat...bezweet. Maar het deed deugd.

Wat plezant en nuttig is moet je volhouden Malief. En nu kan ze met enige trots melden dat de kelder, en vooral het ,,keldergat'' niet langer de afval van rokende, snoepende en andere rotzooi rondstrooiende voorbijgangers torst. Helaas, ook gezien dat hier in het najaar een stel schilders goed hun brood kunnen verdienen...

En voor de goede verstandhouding...Malief heeft dank zij de Meester, nooit een poetspoot uitgestoken. Want als de dames/poetshulpjes het lieten afweten trok hij zelf zijn schort aan, eerst om te koken en dan om de keuken te poetsen. Dat deed hij tot de dag voor hij naar het ziekenhuis ging...

 

MOEDERKESZALF

 Is het de tijd van het jaar? Feit is dat Malief vandaag aan Bomama  moet denken...En dat heeft niets met ,,leeftijd'' maar aan een paar ongewenste muggen te danken.

Geen idee hoe lang het geleden was dat ze nog door muggenbeten werd geteisterd, vandaag was dat wel het geval. En dan begint de memory lane...want een beet op de onderkant van haar elleboog? Ze heeft toch sappiger plaatsen? 

Juist, heel vroeger had Bomama daar troostzever voor: ze smeerde onze beten in met ,,moederkeszalf''.

Vandaar dat Malief vandaag een paar keer  speeksel op haar unieke ,,beet'' wreef. Tot het niet meer hielp. Er stond verdorie nog een tweede... En toen wist ze weer de echte remedie ,,voor volwassenen'': fles azijn uit de kast gehaald en royaal over de elleboog...Prima remedie: wees gerust, die fles azijn wordt al lang niet meer gebruikt voor ,,gerechten''...

Vandaag ook iets serieus gelezen  in een overigens leuke roman, waar de auteur denkt dat haar mama problemen heeft met haar ,,korte termijn geheugen''. Tja, dat je zoiets in een roman moet lezen...om het te snappen...

ACHT JAAR LATER

 Niet eerder kwam de datum met de oude pijn zo precies te voorschijn. Of hadden we het er eerder deze maand al eens over gehad? 12 juni 2013 kreeg de Meester wat hij had gevraagd...dat iedereen hem nu gerust zou laten. En die morgen beleefde Malief in het ziekenhuis zijn afscheid aan maanden pijn en hulpeloos vechten.

Dat lijkt nog alsof het gisteren gebeurde en vreemd genoeg zijn er de details die vandaag nog pijn doen. Zoals de dokter die hem ,,zou helpen'' en die uren te laat kwam of de ...ja, wie was zij?... een vrijwilliger? die tot haar grote ergernis, in afwachting haar knie en  rug ,,masseerde''...

Aan de overkant van het bed zat Lottepoes. Malief was toch niet alleen. En ook vandaag de Meester dankbaar voor onze dochters en kleinkinderen die het ook vandaag voor haar nog meer dan de moeite waard maken...

GEEN INSPIRATIE...

 Juist, de babbelkous heeft even geen inspiratie. Of liever, niets dat uw aandacht verdient...

Mogelijk heeft het te maken met de tuin die zich heeft omgetoverd met  woeste maar bloedmooie Varens. Deed me denken aan lang geleden, toen Bomama (de mama van Malief hé) hier als een furie tewerk ging om de tuinmuur, overwoekerd door klimop, een stevige poetsbeurt te geven...en daarna die muur ook nog eens met witte verf een finishing touch gaf. We mochten haar bedanken met een frisse varen die hier destijds (pakweg 40 jaar geleden) ook weelderig bloeide.

De liefde voor het ,,Mechelse onkruid'' was snel bekoeld. De varens misten blijkbaar  veel water...en ze werden prompt overrompeld door de klimop. Bomama durfde het pas vertellen toen ze ook die ongevraagde gasten na veel miserie uit haar Brusselse tuin had verjaagd. Het zoenoffer was een fraaie Hortensia voor Malief, later kwamen er nog twee bij. Momenteel spelen ze ,,om ter rapst'' met de varens, terwijl een Oleander ongevraagd al boven de schoorsteen de wedstrijd wel zal winnen...

VROEGER NIET BETER!

Ze spelen op Joe FM de mooiste liedjes uit de jaren tachtig...en toen hadden ze het over  de Simple Minds...en had Malief weer een ,,echt gebeurd verhaaltje uit de oude doos''. Pardon, Malief is niet die oude doos hé (haha)...

Het was jaren tachtig in de serieuze en iets minder serieuze krant. Maar voor sommige klussen hadden ze wel altijd een slachtoffer gevonden. Zo had een ,,journalist muziek'' een tip gekregen dat er een bekende muziekgroep naar Brussel kwam...maar dat hij er niets mocht over schrijven. Maar daar had die ,,gelegenheidsjournalist'' (het was niet de bekende...) iets op gevonden: hij zou een fotograaf naar de luchthaven (of was het Brussel Zuid?) sturen om kwansuis de beroemde mannen te fotograferen...

Later heeft de fotograaf (een trouwe maat in Malief haar reizen naar buitenlandse mode-evenementen) haar zijn verhaal verteld. En het was niet echt om te lachen: er stroomden hele stellen ,,vreemden'' door de aankomst maar hij wist echt niet hoe die zangers er uit zagen.

Zijn uitleg : er kwam een tros Afrikanen aan die het wel konden zijn en ik vroeg :,,Are you simple minds?...''  Deze dappere krijger is gelukkig heelhuids thuis gekomen...

DE TRUKEN VAN DE FOOR

Maak je vooral geen illusies, lieve lezertjes. Eigenlijk heeft Malief nauwelijks iets interessant te melden...maar à la guerre comme à la guerre...oei, geen Frans woordenboek bij de hand , gok maar op twee r's...

Bon, ze zal eens iets vertellen over haar trukendoos. Om toch happy te zijn? Niets spectaculair hoor maar eigenlijk is het simpel. Voorbeeldje? Dezer dagen heeft het veel geregend, haar trouwe ruitenwasser is ,,verdwenen'' en behalve ruiten wassen klom hij ook regelmatig op het dak om rotzooi uit de dakgoot te verwijderen. Het gevolg? Massa's gutsende regen, alle recipiënten genre emmer tot babybadje boven gehaald en ze waren in no time vol. Heu, dan maar in de garage gekieperd en op een heiligdag weg geborsteld. Twee gemaskerde voorbijgangers in het straatje keken niet eens op...

Ter zake Malief: hoe werd die ellende eigenlijk nog een plezante bezigheid? Ha, al die volle potten vroegen natuurlijk om mee te spelen, niet zomaar laten overlopen.  Ondertussen is haar stadstuintje een gigantisch boeket vol meterhoge varens, uit de bol gegroeide oleanders en gelukzalige water opslorpende antikwiteiten waarvan ze de naam even vergeten is. De massa seringen hangen er een beetje verongelijkt bij: het paars is bruin geworden.

Vanmorgen een nieuwe actie...grote opkuis in het toilet. Niet geteld hoeveel emmers daar door een uitgeslapen Malief  een roemloos einde hebben gekregen. Waarna ze met een min of meer gelukzalig gevoel...in de zon haar natte onderdelen liet drogen.

PS...en volgende week komt een dak werker  de dakgoot  leeg schrobben. Een mens moet niet overdrijven met sommige hobby's...

Pas op de lol is nog niet voorbij...vanmorgen was haar arsenaal potten weer 

LES PEUPLES HEUREUX...

 Noem het haar goed hart: Malief kon het niet meer aanzien, maatjes die dagelijks komen kijken of ze nog ,,nieuws'' heeft en dan noppes. Nochtans is de uitleg vrij simpel: als ze niet zeurt (zaagt zeggen ze in Brussel) dan is dat teken dat alles oké is. Of dat ze geen zin heeft om haar avonturen rond te bazuinen...

En voor wie de bovenstaande slogan niet kent...hij is afkomstig van Pezzeke en in ABN is dat: Gelukkige mensen hebben geen geschiedenis. Akkoord, het is iets uit de zéér  ouden tijd, toen de geschiedenisboeken vol veldslagen en ,,ambras tussen volkeren''  stonden. Maar met deze heeft Malief haar plicht vervuld: twee flinke spuiten gekregen , een beetje ,,katergevoel'' maar dat was snel voorbij. 

Och ja, wel één negatief punt: ze viel daarstraks bijna van haar figuurlijke stoel toen ze hoorde dat pakweg 25.000 idioten  een compleet zotte militair willen ,,steunen''. Juist: ,,Misplaatst''...

DE KONINGIN VAN DE TWIST

Laat die verdraaide Jo FM nu niet de song horen die Malief zo'n halve eeuw geleden een eretitel (hm, nu ja) bezorgde? En dan gaat Malief beetje dromen. Niet dat het vroeger beter was, maar toen verdiende ze helemaal onverwacht een ,,eretitel''...

Wil  het nageslacht vooral even de oortjes afsluiten, het was dan wel geen ,,Prinses Aardbei'' of ,,Miss Belgian Beauty'' maar ,,Twistkoningin''. Pas op, geen persoontje dat twistziek was of veel ruzie maakte, hoe moet je zoiets in 2021 uitleggen?

Om te beginnen was het een deftige ,,aangelegenheid''. Dat heette toen het Bal van Politica en Malief was toen nog een gretige danser. Er was een Mechelse zanger aanwezig die nogal trieste deuntjes in beetje teveel Mechelse pintjes verdronk.

Tot een geïnspireerd ventje op de gammele platendraaier ,,Come on let' s twist again, like we did last summer'' uit de kast haalde en de huppende Malief meesleepte in de ,,swing'' van haar leven. Het was onnozel, het was plezant, en de kijkers..nu ja die keken.

Toen kwam de grapjas van de avond met een belangrijke mededeling: Malief werd uitgeroepen tot de koningin van de Twist, ja juist de ,,Twistkoningin'', compleet met sierlijke sjaal die ze over haar hoofd kreeg

Het slot was minder leuk...de collega's waren verontwaardigd omdat ze  niet mee hadden gedanst...Juist ja, vroeger waren de studenten  dikke sukkels...... 

WILLEN OUDJES PROFITEREN?

 Geen idee wie achter de slogan zit dat Senioren absoluut voordelen nodig hebben. Niet een zitplaats op de tram (denk het toch niet),  maar olala, kandidaat worden van de Senioren vereniging en dan kunnen ze echt profiteren. Stel je voor, kortingen op de lidkaart (haha), kortingen bij allerlei neringdoeners (nog nooit bij deze uitgelezen winkeliers geweest), kortingen op een abonnement om een lidkaart te krijgen. Juist, het is duidelijk dat  deze absoluut niet geïnteresseerde seniorita nooit meer dan de eerste regels over de geweldige koopjes heeft gelezen. 

En dat duurt nu al weken en daaruit kun je maar één conclusie trekken: hebben  senioren geen geheugen ?...want bij het eerste verzoek tot lidmaatschap was de slogan dat het snel moest gaan, maar iedere week wordt dat lidmaatschap goedkoper...en ondertussen zit dat verzoek tot lidmaatschap hier al X keren bij ,,verwijderde items''...

ZEG NU ZELF...

Soms denkt Malief dat een verkoper van ,,handige hulpmiddelen'' een abonnement heeft op Suske en Wiske want dank zij een onnozele Lambik beleven ze daar tegenwoordig ook straffe stoten...

Korte versie van een pc-verhaal. In 2019 vertelde Malief hier het verhaal over een gefoefel met haar centen, en ze wees de schuldige aan als Avast. Maar oh nee, dat was volgens een slimme hm journaliste allemaal haar eigen fout. Ze betaalde twee keer 30 euro ocharme.

Dan zou je denken dat een ezel zich geen tweemaal...toch wel. Er kwam onlangs een interessant voorstel van 84,33 euro en olala, het zal wel aan haar gezegende leeftijd hebben gelegen...ze trapte er in. Met hulp van de bank gelukkig maar een keer betaald.En dat voor DRIE jaar!

Dat was dus geen drie maanden geleden en vandaag, lieve lezertjes, kreeg ze het bericht dat ze toch voorzichtig moest zijn. We citeren: de cleanup premium verloopt over 30 dagen, en voorkom dat je pc niet meer vooruit wil.(heu, naar waar haha).Ze kreeg last van systeemcrashes maar met een aantrekkelijke korting kan dat nog snel verholpen worden. Meer zelfs, normaal 50,99 euro maar nu nog 29,99 euro.

En wat er dan allemaal gebeurt? Automatische opschoonacties waarna ze meer gigabytes krijgt...heu of zoiets.

Besluit: een goeie raad uit de Brusselse roots van Bomama: Aaft A Vast on de takke van de buume, de rest van het liedje is ze vergeten...

MIEKE van BOON

 Het kan verkeren...zeg nu zelf, op de parking van de winkel van de komiek ( je weet wel) de leukste babbel van het afgelopen jaar? Dat heeft Malief beleefd. En ze vond het zo leuk dat ze het moet vertellen.

Om te beginnen: in de winkel krijste een pakweg tweejarig gastje  indrukwekkend luid de goegemeente bij elkaar...terwijl zijn twee zusjes en de mama besloten hadden om te doen of er niets aan de hand was. En toen wuifde Malief  ,, knipogend en beminnelijk'' voor zover je dat met een mondmasker kan zien...en de sirene viel stil. Ze was er eerlijk gezegd heel trots op.

Dan naar de Parking en,...nooit gedacht: ,,de leukste babbel ooit'' ...in Coronatijden hé.

De mevrouw naast haar had de witste en properste wagen...en omdat ze nog haar succes met de jonge brulaap aan het verteren was lachte Malief naar de mevrouw en voor ze het beiden beseften werd er gelachen en verteld. Zelfde leeftijd, zelfde besognes, zelfde goed humeur. 

Het meest ontroerende kwam bij het afscheid...zij was destijds een alt in het koor van Bob Boon...en hij was haar echtgenoot, maar niemand kende die naam nog. Malief wel.  En die Malief kende ze ook...want dat was hun krant. 

Toen vroeg Malief of er in haar boodschappen niets kon smelten? En vochten ze bijna om mekaars winkelkar terug te brengen. Mieke won.

BLINK EN BLABLA

Dat was even een moeilijke bevalling...de titel hé. Eerst de blink.

Ze was het een beetje vergeten, maar in de loop der jaren zijn hier wel wat blinkende geschenken bij Malief terecht gekomen. Ze had bijna kadokes geschreven, haar nog altijd geliefde onderwerp...

Eén pikkendief heeft jaren geleden de meest opvallende parels, goud en edelstenen ontvoerd...en die zijn nooit teruggevonden. Een polshorloge van Versace was zelfs al een beetje versleten maar vermits ze er nog een van Armani had dat nog altijd dienst doet gaat ze niet zeuren...

En dan vertellen we geen aangrijpend nieuws als we zeggen dat Malief zich tegenwoordig beetje verveelt en dan op lang vergeten schatten valt. Zoals een gouden ring met een ,,diamant Antwerp Cut'' die ze verdiende omdat ze het juiste glas champagne had genomen...waarin de ring lag. En bijna uitgescholden werd door een collegaatje van het Belangske...Tja, Malief had het glas gekozen waar geen bubbels meer in zaten en ook minder drank...

Was Malief een ,,bofkont''? Op een persconferentie van de ooit zeer florerende verkopers van bontmantels kregen al de journalisten een ticket. Malief had het hare eens bekeken en in haar zak gefrommeld. En toen werd een witte bontstola geveild voor nummer xxx. Niemand had het nummer, Malief fronste en dacht ,,ik weet van  niks'' maar de public relations-madam Hélène André (god hebbe haar ziel) riep dat Malief het nummer had.

De witte bontstola met snuit en pootjes hangt boven aan de kapstok en heeft gezelschap gekregen van een zwarte mantel in astrakanbont. Past niet langer bij een Malief die ook de bloederige steak heeft afgezworen...En ook dat heeft geen pijn gedaan.

.

AGATHA FRANCISCA DOOMS

Vandaag  haalt Malief nog een dierbare grootmoeder uit de eeuwige slaap. En hoe zoiets gebeurt? In de prille zon. Want ooit vertelde Meter (haar naam voor de kleinkinderen) hoe ze als kind met haar ouders en broers op het schip woonden en dat in de lentezon voor een echte ramp zorgde...ze werd bruin. En de deftige mensen waren wit, en zij zagen er uit ,,als bohemers''. En haar naam? Ze liet zich ,,Linne'' noemen, want ,, A Gat, da trekt er toch ni op?''

Juist, dat had u al begrepen :mijn overgrootouders hadden geen luxe-boot maar waren binnenschippers...

Nog over Agatha: ze werd in de negentig en als ze niet na mekaar twee heupen had gebroken dan was ze vandaag nog aan het vertellen. Over haar vader-schipper die ,,geleerd'' was want hij had boeken van Hendrik Conscience aan boord. En om te tonen dat ik ook geleerd was (ik was pakweg 12 jaar) las ik haar het verhaal voor van de Arme Edelman die de rijken fopte door altijd dezelfde wijn uit te schenken en zelf zijn versleten schoenen blonk? 

Juist, dat herinnert Malief zich nog alsof het gisteren gebeurde. Hoewel, wat is er gisteren weer gebeurd???

BRAND!

 Van Memory Lane gesproken...de brand in Brussel zit ook nog in een ver geheugen van Malief. Jawel lieve lezers, het heeft geen haar (nu ja, geen uur) gescheeld of Malief was destijds in de Brusselse vlammen opgegaan.

 1967, jonge journaliste met een plek in de Jacqmainlaan waar ze die eerste jaren vooral zeer nederig werk mocht verrichten. Altijd ,,avonddienst'', wat wel begon na de middag en naar huis als er ,,afgesloten'' werd. Veel kans om haar schrijfstijl te tonen was er niet, maar de prijzen van de veilinggroenten mocht ze keurig noteren en vermits er nog geen pc's bestonden aan de telefoon het verslag van Jaak Veltman opschrijven. Hij zei later dat ze het voortreffelijk had gedaan.

Ter zake: die middag in 1967 was Malief wat vroeger van thuis in Laken vertrokken omdat ze in de Inno (toen nog Innovation) iets wou kopen...ze ging het volgend jaar trouwen hé. Maar dat is in haar geheugen gegrift: raar hoe de sfeer was toen ze het warenhuis in de Nieuwstraat  binnen stapte, en het rook ook wat vreemd? Zut, ze zou later terugkomen.

En jawel, op de krant was er toen ze binnen stapte al heel wat commotie. Een collega (naam vergeten) was naar de Innovation gestuurd want het schijnt dat...juist, net na haar vertrek stond de winkel in lichterlaaie. En ja, Malief belde naar huis want daar zouden ze wel ongerust zijn want ze had gezegd dat ze...Neenee, Bomama was haar nuchtere zelve maar allez, 't was goe da ze belde...

MEMORY LANE

 Zomaar een avond kastje kijken en het verhaal van de Kennedy familie  een beetje lacherig aanvatten...en meteen was Malief in een ver verleden gedoken, en wat daar allemaal weer te voorschijn kwam...

Het was 1963, de meisjes waren in Leuven nog ,,Porren'' en Malief was met een niet nader  herinnerde gezel naar de bioscoop gegaan, waar ,,het journaal'' begon met de Varkensbaai, waar een oorlog dreigde. En dat was dus in Cuba, waar ene Fidel Castro de plak zwaaide.

Maar toen werd president Kennedy vermoord en zagen we op het journaal zijn echtgenote  uit de limousine kruipen.

 De rest van de televisieavond was een pakkend relaas over hoe  een familie uitgemoord, verongelukt en blijvend gekraakt werd.

Bizar, boeiend, pijnlijk zoals dit Amerikaans verhaal weer opdook. Eén detail wist Malief nog wel...dat ze destijds een foto van John F. Kennedy op de muur van haar kot had geplakt. En nu weet ze  ook weer waarom...

15 APRIL!

Vandaag 15 april! Maar daar was precies  toch iets mee? Ha ja, Malief moest niet eens lang nadenken...maar voor alle zekerheid toch eens haar ,,trouwboekje'' boven gehaald. Juist...15 april 1968 werd Malief mevrouw F. En als de lezertjes het bizar vinden dat ze daar zo lang moest over nadenken: de Meester had een hekel aan dat soort festiviteiten. Niets doen zoals ,,de massa'' was zijn slogan. Bloemen, een ring of zelfs een  chic allumeurke, dat kwam altijd onverwacht.

Het is ook een datum die voor verwarring zorgt bij Malief. Het was vandaag ook acht jaar geleden dat de Meester toch maar eens naar ,,de specialist'' ging en die nog halvelings beloofde dat hij zeker nog jaren kon genieten van Thuis aan zee. Niet dus. Eind mei naar het ziekenhuis, en of behalve de dochters en de Kadokes, iedereen hem wou gerust laten? Op 12 juni deed hij zijn ogen definitief dicht. Zo heeft hij het gewild...

Malief draagt vandaag de trouwring van ene H.Michiels uit 1906, een grootmoeder die hij nooit heeft gekend...en zij natuurlijk ook niet. Maar zo wou hij het wel...

YES!

Juist, Malief is beetje euforisch: in haar rechter schouder is een nieuw vriendje geplant, familienaam Pfyzer. Na alle akelige beelden over massa's wachtenden, genre ,,uitverkoop in de Nieuwstraat'' is de waarheid: niks wachten, mooi aanschuiven, zeer vriendelijke ,,wegwijzers'' en tot slot een verpleegster die fronsend haar Identiteitskaart bestudeerde  en vroeg of ze wel van Malief was...Waar is de tijd dat de Waalse collega's  onder haar hals voelden of ze niet ,,geopereerd '' was? Als troost kon dat tellen...

PS...ouderdomskwaaltje, de collega's voelden niet aan haar hals (tsjtsj) maar aan de achterkant..de oren. En voor wie het nog niet snapt: lang geleden werd knip-en plakwerk bij elkaar geknoopt achter de oren..weten wij ook maar van horen zeggen hoor......

HET LOZE VISSERTJE

Malief gaat geen liedje zingen hoor, dat vissertje is vorige nacht bij haar bed beland...Het was in haar eerste slaap (èèn uur dertig) dat een lichtje in haar slaapogen sprong. Verdorie, een mailtje!

Aan de euforie (fijn nieuws?) kwam snel een eind. Als Malief niet meteen 8,33 euro betaalde, ha dan zou dat geld kosten bij Proximus. Raar???Malief viel meteen terug in slaap. De slaap der rechtvaardigen hé. Alles was toch al lang betaald?

Vanmorgen toch maar eens het bankkantoor bezocht. En die moeite werd meteen beloond: de leukste  bankbink (hm, de knapste Afrikaan) kon haar meteen geruststellen...er werd gevist naar haar centen...

Terug naar huis zong Malief (binnensmonds hoor) het LozeVissertje. Tiens, zijn paadjes waren diep, kwam hij zonder vis naar huis? Het zal hem leren...

Nee maar?...

Malief kan het maar meteen bekennen: ze kan niet meer mee. Niet dat ze er wakker van ligt, ze hoorde (van soortgenoten) dat ze ook zo'n ,,gevoel'' hadden...

Geen rampverhaal hoor, maar zeg nu zelf...wat te denken van een triest beschilderd wicht (te situeren in de lagere school, hm, ze overdrijft...) dat de cover van de jongste modeboekjes ,,siert''. Lippenstift die uitloopt, trieste blik, zeg het maar.

Gelukkig staan bij de ,,grote namen'' nog de echte covergirls zoals we ze  ook ,,in onzen tijd'' graag zagen. Kijk dus snel verder naar Louis Vuitton of Cartier. Oef, Malief is gerust gesteld. Bon, dat zielig kijken zal wel aan de ellebooggroetjes liggen...

SHOPPEN

Nooit  gedacht dat ze het ooit nog eens zou beleven...shoppen als hoogtepunt van de week. Zèg. En dan heeft Malief het hier niet over onnozele akkefietjes, genre nieuwe sjaal, beha, sandalen of topjes, volgens het gros van de vrouwelijke bevolking het ultieme tijdverdrijf. Néé!

Het heeft natuurlijk met dat ,,blijf in je kot'' te maken. Iedere morgen, kwart voor negen uit je nest, de gewone ,,schoonmaak'' van kop tot teen en vooral de knie-smeerboel met Voltaren niet vergeten...want anders moet ze straks weer naar boven sjoefelen.  

Dan de boterhammen tellen, hm, straks naar die leuke marrokkaan die iedere klant verwelkomt als je binnen stapt, rap naar huis, nog altijd geen uitnodiging voor Het Vaccin. Net genoeg prei, selder en paprika om straks soep te maken. 

Tiens, geen ,,Thuis'' uit juzekes tijd? Malief heeft in 2018 nogal wat afleveringen gemist omdat ze dan wat beters te doen had en nu vraagt ze zich af of ze eindelijk zal te weten komen waarom Mayra met haar gestolen baby verdwijnt. Geef toe, interessant. Maar nog beter is Familie, vroeger nooit gezien, welwelwel...

Helaba, Halféén. Eindelijk kan ze gaan shoppen...tegen één uur bij de Colruyt. Het ultieme hoogtepunt...van de week!

 

AFSCHEID

Tanteke is naar de Hemelse vader. Nu ja, dat hoopte ze toch. Er blijven nu nog bitter weinig ,,hertekes'' over om haar geloof en overtuiging te verspreiden. Voor zover Malief het kan inschatten zal dat geloof stilaan uitdoven, en dat is geen ,,doodzonde'' maar toch jammer zeker? 

Zal het maar bekennen, bij Malief moeten ze niet meer aankloppen. Dank zij haar jarenlange (ongevraagde) relatie met de ,,zusterkes'' in de lagere en de middelbare school werd veel duidelijk, en het had vaak met ,,liefde'' te maken maar dan wel van de ongevraagde soort. 

Tanteke was voor Malief de uitzondering maar anderhalve Nieuwjaar geleden gingen haar ogen open. Op nieuwjaarsbezoek in het klooster, en ze werd naar een ,,eetkamer'' gebracht waar nog een handvol bejaarde ,,kapjes'' van pure verveling blokjes verlegden. Malief  dacht dat het mocht en zoende die eenzame menskes met ,,ne zalige en gelukkige nieuwejaar''. Ze lachten en streelden mijn arm. Maar Tanteke zei: ,,Ja ge moet da verstaan, tis een Brusselès.''  Waarna Malief haar ,,geloof'' voor goed werd begraven...Maar met respect voor zuster Overste (die de titel ,moeder'' weigerde).  Een zeldzame '' dienares van de Heer'' die allicht nooit ,,met pensioen zal kunnen gaan''...

TANTEKE

Malief heeft niet veel tantes meer. En dat zal wel aan haar ,,gezegende'' leeftijd liggen. Ze heeft er nog één...Een eerwaarde..En het is ook niet de eerste de beste...maar een ,,herteke'' met een kapje, eentje met de vurige intentie om binnenkort naar de hemelse vader te gaan.

Zij noemde Malief Lifke, en de laatste keer dat zij Malief  ,, Corona-moed'' insprak noemde ze haar ,,de dienstmaagd van de Heer...die haar rol van mama en dochter perfect had volbracht''. Malief hé! 

Als de lezertjes genoeg gelachen hebben krijgen zij ook het slot...

Na die gelovige boodschap kreeg Malief een rare droom. Ha ja, op de knieën voor de paus en de Heilige Vader trok haar uit ,,een put''.

Nu vreest ze dat ze het Tante zuster  niet meer zal kunnen vertellen want Tante neemt stilletjes aan afscheid in een ziekenhuis.

Meestal weent Malief van het lachen, nu niet.

HOERA VOOR PC Dokter

Niet dat Malief zo nederig is, maar nu wel: lang leve de pc dokter die haar rotzooi gisteren stilzwijgend maar zeer efficient heeft opgeruimd. En omdat hij zelf de bescheidenheid in persoon is moeten jullie het daar mee doen. Eén tip....de Kadokes zijn familie. 

MISERIE MALIEF

Wat doet een niet zo slimme PC-gebruikster (Malief dus) als ze ineens haar mails niet meer kan openen  en erger nog, haar maatjes ook niet kan verwittigen dat ze  hen niet kan lezen...en ook niet schrijven, want dan veranderen haar mails in ,,concepten''. Welwel, dan kan ze toch nog haar blogske vullen met jammerkreten. 

Als een slimmerd dit leest: de pc zegt altijd dat er misschien niet genoeg schrijfruimte is? Ja, dat zal wel...meer dan 300 mails ,,gewist'' en die hadden verdorie grote sentimentele waarde hoor. Wiske, mijn laatste mail ging naar jou...en verdween dus in ,,concept''.

Raar maar waar: alles wat voor dinsdag 16 februari werd verstuurd of ontvangen kan ze wel allemaal openen...

OCH VALENTIJN...

 Heeft er al eens iemand gezegd dat Valentijn de heilige van de oplichters is? Juist, Malief heeft dat in haar jonge jaren ook meegemaakt hoor, maar achteraf kon ze er alleen maar mee lachen.

Dat zit zo: Malief studeerde (bah ja) in Leuven en was ook in het tweede jaar op de peda gebleven, omdat het er gezellig was. Toen kwam een aanbidder opdagen en hij mocht niet verder dan het gelijkvloers komen (strenge peda hé) maar op 14 februari had hij een gigantisch boeket mee. Beetje belachelijk, alsof ze op haar kot ook een geschikte vaas had, maar soit. Wel grappig, de vriendinnen hadden zoiets nog nooit meegemaakt en ze kwamen allemaal eens kijken, ,,hun gedacht'' zeggen en de aanbidder een dikke pluim geven. Juist, die gast scoorde wél bij die grieten.

De tijd vliegt snel, de aanbidder zag haar liever op een echt kot en Malief ging in het derde jaar verhuizen. De aanbidding heeft niet lang meer geduurd...en in de peda scoorde ,,die gast van de Valentijnbloemen''  nog altijd... Dus: pas op grietjes, een lief dat met gigantische boeketten zeult...

Nu heeft Malief lang moeten nadenken of er bij haar nog aanbidders met bloemen kwamen? Ja, een kwam ze bij haar thuis in Brussel brengen. Ze herinnert zich vooral dat ze de Siciliaanse opvolger  met sportwagen zelf heeft gedumpt. Sportwagens , nee bedankt.

En gelukkig heeft de Meester nooit last gehad van ,,boekskespraat''. Het vraagt enige aanpassing als je tot slot op een lief valt die als ultiem lief woordje maar twee zachtjes uitgesproken complimenten had. Daar was ,,NEUS''  en EXTREEM LINKS BLOEDDOORLOPEN OOG''

Juist, die attributen vond hij bij Malief ,,geslaagd''.

JOHAN...

Als Malief het goed gelezen heeft  dan komt er binnenkort een ,,levensverhaal'' van Johan Anthierens op de televisie. En daar kijkt ze naar uit.

Johan was haar  eerste ,,collega'' op de krant...en een onvergetelijke ontmoeting voor de piepjonge Malief. Aan de tafel met zes stoelen zat hij alleen. De toenmalige ,,baas'' die haar nooit graag gezien heeft, Malief was een Brusselès, hij een stoere Antwerpenaar die iedereen met ,,man'' aansprak, stelde wel de nieuweling voor. Nu ja, hij wees op de lege stoel waar ze werd gedropt en zei ,,de man die daar zit is ziek maar 't is niet besmettelijk want het is ingebeeld''.  Aan het hoofdeinde zat Johan, en toen ze alleen waren zei Johan, terwijl hij zijn hoofd op zijn arm legde ,,Ik ben hier niet graag''. Einde kennismaking...

Johan is niet lang meer gebleven, maar toen hij over zijn kinderen vertelde toch de naam van zijn dochter onthouden en die later aan Lottepoes gegeven...

En de zogeheten ingebeelde zieke? Hij werd later een van de eerste voortreffelijke auteurs op de afdeling ,,wetenschappen''. Maar ja, het was ook een Brusselaar...

Bijna vergeten: ook een vroegere collegevriend van de Meester kwam wat later op de krant maar verzekerde haar met enig ,,dédain'' dat hij zeker niet zou blijven. Had hij beter niet gezegd, zijn zoon is hem  later zelfs opgevolgd...

EINDELIJK...

Hij lag al ruim 25 jaar op het tweede verdiep tussen min of meer afgedankte spullen en vandaag heeft hij Malief gelukkig gemaakt.

Zoek niet naar rare attributen, het was gewoon een mannenjas. Niet de eerste de beste hoor, maar een donkerrood gevaarte met blauwe strepen, loodzware beige voering en een overdaad aan zakken en zakjes, knopen en ritsen en vooral: een opvallende boodschap op de linkerborst...Christian DIOR  Fahrenheit.

Juist, geschikt om destijds naar IJsland te gaan en er de komst van een nieuw herenparfum ,,aan de wereld bekend te maken''.  Het was er absoluut niet koud, er werd vooral heel stoer met allerlei stinkende voertuigen door de eeuwige sneeuw gecrost.

Dat heeft Malief destijds ook geschreven (ach ja, het milieu hé) maar Fahrenheit bleek ook een mislukking. Misschien niet genoeg stoere liefhebbers voor dit ,,herenparfum''?

En toen verhuisde de dikke jas naar de hoogste kleerkast. Vandaag heeft Malief hem terug aangetrokken en niet te geloven: geen moment iets gevoeld van de min temperatuur. Hoe ze er in dat gevaarte ook echt uitziet? Geen probleem, met een dikke muts en mondmaster is er geen mens die haar herkent...

LIJFSTIJL

 Een verhaal uit de oude doos dat nu met de lezertjes van Malief moet gedeeld worden...

Ruim twintig jaar was Malief een ,,lijfstijl journaliste''. Daar heeft ze geen al te ernstige schade aan over gehouden. Maar toch ook één nogal onnozel vooral mannelijk attribuut tegen wil en dank leren kennen.

Dit wordt een deftig verhaal hoor. Pakweg twintig jaar geleden sommeerde een Brusselse (?) firma Malief om kennis te maken met een geweldig nieuw attribuut voor kalende personen. Nu ja vooral heren. Ze was beetje weerspannig, wou het niet écht allemaal zien, maar soit, het was straf. En goed gedaan, dat wel. Maar ze ging er thuis niks van zeggen. De Meester was net zo blij met zijn ,,broske'', na een kindertijd met krulspelden...zijn ma vond dat mooi...

Zal het maar toegeven, eerst had ze het ,,fenomeen'' ook niet herkend. De eerste zat op een ex-journalist, de tweede was een oud-advocaat van héél lang geleden. En nu, in 2021 zie je die schitterende ,,pruikjes'' overal. Enfin, Malief herkent ze...van de dikke kuif van ,,Lowieke'' en de vervaarlijke bos van echt al de mannen in ,,Mooi en meedogenloos'' tot het discrete boogje van  onze blokkenman. 

We gaan geen namen noemen, maar heb je onze huidige regering al eens goed bekeken. Nee, niet allemaal maar...goed gedaan hé?

En als er heren zijn die het absoluut ontkennen? Dat mag hoor!

WITTE STRAAT

 Nooit gedacht dat Malief als een volleerd oudje achter het raam kon toekijken hoe haar stoep in een appetijtelijke witte taart werd omgetoverd. Gisteren hadden de helden van het smeltzoutteam alle stoepen nog netjes proper gespoten, misschien wel omdat het zondag was?

Dan sta je daar op het trapje voor de stoep : links en rechts zijn al geveegd, hoe deed de Meester dat weer toen hij in 2012 in één moeite ook de bejaarden van nr21 een stevige borstelstreep gaf. Hun stoep hé. Juist, er kwam veel zout bij te pas. En dat lag in de garage. En de weg daar naartoe  was maar een paar stappen maar...ha, hier is ook zout voor de vaatwasser. Slimme Malief. En in de garage stonden nog VIER zakken zout. Natuurlijk, de Meester kocht altijd een voorraad.

Eindelijk, goed voorzien, zelfs dikke stevige stappers gevonden om de nieuwe witte taart een flinke beurt te geven.

En toen...was de stoep van Malief geborsteld en van zout voorzien...Jaja,  ze is een oudje hé, maar wie zou dit gedaan hebben? Want twee huizen verder was een stoep van een ander duo oudjes ook gepoetst en dan verdacht  je wel iemand maar als ze het niet was? Misschien een bord voor het venster met DANK U???

Hé, telefoon van de overbuurvrouw, natuurlijk! De Meester vertelde mij destijds, op weg naar het ziekenhuis, dat aan de overkant twee politierechters kwamen wonen. Later bleek dat ze ook poezen meebrachten en een politierechter die mijn tuintje van klimop verloste. Malief mocht er  poezen strelen...en omdat Malief vooral geen boete zou krijgen (neenee, omdat ze zo attent zijn) werd haar stoep meteen van zout voorzien. Ze had het kunnen weten...

MIE TOE

Gisteren  het verhaal van mevrouw De Pauw (op VTM) gevolgd en nu heeft Malief heel veel zin om een pak verhaaltjes uit de (letterlijk) oude doos te halen, maar nee.

Nee, want  dan is ze een boomer (of zoiets) die beweert dat het vroeger allemaal beter was. Mis poes, niet beter. Alleen de stellige overtuiging dat wij vroeger géén ambitie hadden om onnozele venten achter het behang te plakken en daar ook nog eens mee  in het openbaar te komen. Vandaag heet dat ,,op tv''. Zolang ze hun poten thuis hielden mochten ze naar hartenlust zeveren en de Jan uithangen (in de symbolische betekenis hé) en  een lik in de nek och arme, moest zij dat komen vertellen op de televisie omdat de man ondertussen een bekende figuur was geworden?

Vergeet het. Deze dertig jaar geleden afgelikte figuur hoopt dat de rechters de VTM verhalen hebben gelezen; Tenzij ze denken dat het een complot is om de VRT 12 miljoen af te luizen...Concurrentie hé...

SARA...OF LISA?

Tijd voor een bekentenis: dat thuis zitten heeft Malief recht in de armen van Sara gedropt. Ooit, 13 jaar geleden ook weleens ,,iets'' van gezien, maar nu het volle pond. Let op, Sara is geen heu vriendin maar een zogeheten ,,telenovelle''. En als je al eens een aflevering miste, wat nogal eens gebeurde, die Veerle Baetens kon heel geloofwaardig ,,bleiten'' , tot het Happy end.

Niet dat iedereen Sara ,,goed'' vond. Mijn Kado2 zei eens dat het dikke zever was (ze omschreef het voortreffelijk hoor maar de juiste versie ontsnapt me) en zelf heeft Malief wijselijk gezwegen over haar favoriete actrice.

En toen kwam Lisa en ze werd voorgesteld als een ,,opvolgster'' van Sara. Vergeet het...daar krijg je nu echt de ritantik van. Een heel mooie omschrijving van Bomama zaliger als ze het op haar heupen kreeg.

Maar het beste citaat stond vandaag in de lijfkrant en wordt hier schaamteloos gekopiëerd.

,,Ook deze telenovelle is weer zo wars van alle ironie, humor, intelligentie en realiteitszin dat het een haast onmenselijke taak moet zijn om er elke dag naar te kijken, corona of niet.''...Merci Tom.

DE MEESTE DROMEN...ZIJN BEDROG

Nog niet eens zo lang geleden was Malief een geduldige luisteraar...als Bomama haar dromen vertelde. Ze was toen zelf al enkele jaren gelukkig ,,gepensioneerd'' en omdat in Avondrood niet veel te beleven viel vond ze het  grappige info. Het zat ook een beetje in de familie want haar moeder (Meter dus) had, toen zij nog een maliefje was, ook trouw haar bed avonturen verteld. Ze was zelfs een beetje jaloers, want dromen? Die had ze nooit. Enfin, wel andere bed avonturen, maar soit.

Tot een religieuze dame van onze familie haar lovend toesprak...Ja, Malief had haar opdracht (als moeder, grootmoeder, dochter) nu volbracht (en het nota bene voortreffelijk gedaan, aldus de woordvoerster van de Heer) en nu was zij de DIENSTMAAGD. 

Ja ja, mompelde Malief en dacht  hullep...

En toen gebeurde een wonder. Ze sliep. Op een soort podium zat een struise heer in lang wit gewaad en Malief kroop daar op haar knietjes en viel (wat ze ook in het echte leven wel eens doet) en daar boog de Paus (jaja, ze herkende hem) zich over zijn dienstmaagd en tilde haar uit de put. Echt waar.

Zo'n straf verhaal hebben Bomama en Meter haar nooit verteld. Maar ja, misschien had ook niemand hen verteld dat ze een dienstmaagd waren...

 Met dank aan Kalamity die met dit verhaal geteisterd werd en  zich nog herinnerde dat Malief nu, zoals Maria Magdalena, voeten mag wassen.

MIS MALIEF...

Joepie, vandaag kwam Sergio aan de beurt als mogelijke lach op Joe en hoera, hij was het niet. Malief blij, stel je voor dat ze een speciale gave had en een andere madam met haar ,,gave'' was gaan lopen..Of zélf de Joe bellen? No way. Pour vivre heureux...Ben ooit één keer op de radio ,,vermeld'' omdat ik in een column met meneer Hautekiet zijn vuile schoenen had gelachen. De radio had toen nog een andere naam. Ze belden mij op en gaven mij een soort ridderorde, bestemd voor vervelende luisteraars. Toen heb ik zo hard gelachen maar je kon er niets mee winnen...

WIE LACHT NU ZO?

 In onze familiekring zijn allicht niet veel (geen) luisteraars van Joe en hm, dan kan Malief hen ook niet helpen. Maar omdat ze achteraf ook niet kan afkomen met ,,ziede wel, ik wist het''...dit mini-verhaal.

Sinds enkele dagen hoor je op de radio pakweg vijf keer per dag een ,,lach'', of je kan het ook een verfrommelde grijns of een piepende kanarie noemen. En de luisteraars mogen gokken welke ,,bekende'' mens dat uit zijn/haar strot heeft gepiept. Momenteel steekt er al meer dan 10.000 euro in de pot. Terwijl Malief altijd mompelt: maar dat is Sergio Quisquater (geen idee hoe je dat spelt) en ondertussen ook al gecontroleerd op de foute namen die Joe beetje treiterig op de mail zet. NEE, zelf gaat ze nooit bellen, maar stel dat het die Sergio is, dan had ik Gelijk! En dat is een plezant idee...Verkeerd gegokt? Rap gewist!

GEEN EZEL...

 Een ezel stoot zich geen twee keer...ge weet wel. Maar Malief kan dat wel. Mogelijk is de grond rond de plaatselijke KBC betoverd? Zes jaar geleden viel ze er zomaar in een grondverzakking en kwam er met een gescheurde meniscus vanaf, dit keer struikelde  ze  er over een scheve ,,borduur'' _ jaja, de ,,stad'' heeft  destijds de put  gevuld nadat ze een kwaad telefoontje had gestuurd... en nu hield ze er een verstuikt pinkje aan over. Merci aan de bottendokter die mij zes jaar geleden niet wou opereren maar mij al eerder had gezien met een arm, been en voet die na een geslaagde strompel op de Mechelse bodem in plaaster werden verpakt. Dat heb ik destijds ook verteld. Met een flauw excuus over mijn leeftijd...die hij verkeerd inschatte.

Er kwam wel een pak vitamines en kalkversterkende tabletjes bij te pas...en Malief kreeg op het eerste zicht  ijzersterke nagels en stevige haardos. Dit keer wel beetje sukkelig recht gekrabbeld en een blauwe plek op de knie die niet graag plooit, maar een trap met leuning is al langer een ,,vaste waarde'' in huis.  ..Voor één keer wil Malief wel een ezel zijn...

DAG LUDO

Het stond op de frontpagina en Malief zuchtte ,,('t is ni waar hé)', mogelijk een uitroep die je eerder bij een belegen feuilleton verwacht maar ja, Malief zit ook in die categorie...

Ludo is een maatje van lang geleden, een voortreffelijke schrijver (die zeker niet, zoals Malief, voortdurend nog k's in c's moet verbeteren dank zij de rode streepjes op haar pc...) en die nu uit de krant verdwijnt. Hij mocht het vandaag zélf schrijven, ,,ze'' wilden iets anders...

Toch nog een paar fraaie zinnen van Ludo genoteerd. ,,Als ik nu nog niet gezegd heb wat ik te zeggen had, dan komt het er niet meer uit'' en ,,De wereld is in beweging en de taal huppelt erachteraan...''

Ter info: Wouter Deprez gaat zijn plaats innemen. Zelf kreeg Ludo een opdracht bij Het Instituut voor de Nederlandse Taal. Hij paste mogelijk niet meer bij de plaatjes en verhalen die de liefhebbers vroeger bij  HLN moesten zoeken...

Hier verder geen cassante bedenkingen. Die sparen we voor onze ''standaard-bijeenkomst'' ergens in het najaar. Als 't god belieft....

EN TOCH...

De waarheid eist haar rechten...de Meester is niet lang (3 jaar) met Malief haar autoke blijven rijden. Dat is te danken aan buurman Jean die als een echte Mechelaar opperde dat het Simcaatje toch niet paste bij zijn stand...Prompt kreeg Malief weer ,rijlessen'' want hij moest wel zeker zijn...Maar veel werd er niet gereden, het was nog een tijd waarin zelfs een Saab alleen maar veilig was als Malief met de twee dochtertjes achteraan zat...Het had zijn voordelen hoor: met een kleutertje op haar schoot tijdens een lange rit naar zee bleken in dat grandioze kleuterhaar verdachte beestjes rond te springen. Ha, daarom krab jij altijd in je haartjes schat?

Allemaal de schuld van Malief...een babysit doet wat moet (terwijl Malief elders krantenvoer produceerde) en die fenomenale haardossen, eigen aan de de familie F. (behalve bij de Meester), was ze niet gewoon...

Jaja, wat later mocht de Saab naar Groot-Bijgaarden rijden, een lang en gelukkig leven, tot de bodem...er uit viel.

Nu kon hier nog een verhaaltje komen hoe Malief dan de dochters mocht ,,rijles'' geven...maar ik moet ze sparen. Of zij vertellen hoe het tegenwoordig met Malief haar rijkunst staat. Toch maar een gps proberen zeker?

Leve de rijschool!

 Vanmorgen wakker geworden met ,,groot nieuws'' op JoeFM: de rijschool mag weer ,,werken''. En dan vertellen luisteraars hun ervaringen met de ,,Rijschool'' en denkt Malief: dikke sjans dat Soike mij destijds in zijn Kever de elementaire beginselen bijbracht.

Dat zit zo: jaren zestig, ezelsvel, job bij de krant in Brussel (stel je daar niet teveel van voor, ze waren daar nog niet gewoon dat vrouwen nog iets anders deden dan punten en komma's in de ,,prijzen van de groenten'' te zetten) maar als ik het wou kon ik wel een Rijbewijs verdienen...

Thuis was er Soike, zelf had ons huishouden geen auto, maar Soike, kameraad van broer Poichke, leerde mij, behalve moeilijke wiskundeformules, ook auto rijden. Dat was wel nuttig want Malief had van Elise, een ,,manwijf'' (of chef tut, zoals je wil) gehoord dat het tijd werd dat ik dat leerde. Meteen kon ze ook haar autoke aan Malief verkopen...

Het was een alles behalve frustrerende bezigheid want Soike werd nooit kwaad, lachte als Malief,,stil viel'', kortom, klaar voor het échte werk.Heb een vermoeden dat de krantenbaas (niet de hoofdredacteur hoor) dacht dat die Brusselse Griet er toch niks zou van bakken. Er waren toen welgeteld drie vrouwen op de redactie en één met een auto.

Het theoretisch examen was peanuts (met de Meester, toen nog het bezorgde lief) die met zoiets niet lachte. En de rijproef was zeer avontuurlijk. Daar verscheen een authentieke Brusselaar in de Jacqmainlaan die mij meteen naar Wetstraat stuurde. Natuurlijk had hij zelf een pedaal om accidenten te vermijden, en jawel, viel nergens stil en terug aan de krant kwam er maar één opdracht: vuil bloive roije.

Zo verdiende je dus in de jaren zestig een rijbewijs...kwam er een huwelijk en ging de Meester met mijn autoke lopen...