Toen kwam ons jongste

Nog net op tijd om het beloofde verhaal rond 25 september te vertellen. Terwijl Lottepoes als een puur verrassingspakket bij het jonge paar arriveerde _ we hadden niet eens een kinderkamer_ was Kalamity twee jaar en negen maanden later helemaal volgens het boekje besteld en afgeleverd. Ik verklaar mij nader.
Met Lottepoes 's nachts in het bureau, tijdens de dag in de living en 's avonds in onze slaapkamer, was het kamperen geblazen. Temeer daar we destijds het telefoonnummer van een melkcentrale hadden geërfd en die klanten gewoonlijk voor dag en dauw bellen. Zodat we de hoorn van de haak legden. En als u nu even wil meerekenen: half december tekenden we het huurcontract voor een huis met zes slaapkamers, nummer twee mocht besteld worden.
Die 25ste september, een zaterdag, zou ik zoals het een volgzame vrouw van een zelfstandige past, bevallen. Maar alweer moesten er enkele truukjes toegepast worden om de schoonfamilie niet te alarmeren. Dit keer moest Lottepoes onderdak vinden terwijl wij het zusje gingen halen.
En weer was het lot ons gunstig: oma en opa waren als van gewoonte kommiskes gaan doen, de toekomstige oompi was thuis en zou het voor ons oplossen.
Hij heeft er een onwaarschijnlijk verhaal van gemaakt: ha ja, de klein was in de zetel in slaap gevallen en haar ouders gingen naar vrienden in Heist op den Berg en daarom mocht ze blijven slapen...
Om halfnegen deed Kalamity haar intrede: 300gr meer op de weegschaal dan Lottepoes en zéér luidruchtig. En voor één keer was ik ook wakker en meteen de bomama gebeld. Die zeer laconiek antwoordde: ha, daarmee zijt ge deze weekend nie geweest. ..
Overigens voor ingewijden: 25 september is een geweldig sterreteken Stofke! Creatief, grappig, getalenteerd en de rest zul je zelf wel ontdekken!

Kom maar binnen, de deur is open...

Woensdagavond, Willem Vermandere knallend door de boxen op weg naar Thuis aan zee, en wij af en toe schandalig vals meezingend met de Westvlaamse bard. De Meester is wild van ,,Ik plant ne kier patatte in mijnen hof'' terwijl Malief geniet van de dief die uitgenodigd wordt zijn kromme dievenpoten te breken als hij komt stelen. Om maar te zeggen dat we effenaf goed geluimd in O. arriveerden.
Terwijl de Meester begon uit te laden _ wij kijken altijd jaloers naar buren die met één tasje arriveren_ ging ik al met een eerste lading naar boven. En stond ik al een minuutje later van pure consternatie met die tas terug beneden. Iemand met kromme poten had de voordeur open gebroken en onze thuis-aan-zee herschapen in een chaos.
Gaan we nu klagen? Nee, want dank zij het feit dat wij altijd zoveel meesleuren waren mijn netbook, mijn telefoon, mijn fototoestel en andere hebbedingen niet gestolen.
En wat hebben wij deze week geleerd?
* Ten eerste: de politie van zone Westkust moet niet onderdoen voor CSI en die van het labo van Veurne hebben ook nog gevoel voor humor. Terwijl ze onze vingerafdrukken namen zei de man laconiek:,,ja, just gelijk op tevee, maar wij zullen wel niks vinden...''
*Ten tweede: nooit op de bovenste verdieping een appartement kopen want daar wordt eerst ingebroken. Da's de prijs die je betaalt voor de afwezigheid van voetstappen boven je hoofd.
*Ten derde: de sloten van ons zogeheten luxe-appartement zijn waardeloos.
*Ten vierde: een stalen deur hebben we niet besteld (we zijn niet zot) maar het nieuwe slot vraagt op zijn minst een diamantboor. Waarop de slotenmaker (ook een grapjas) zei: en dan moeten ze nog een stopcontact vinden.
*Ten vijfde: donderdag had volgens de politie Niemand in O. ongewenst bezoek gehad. We kregen bijna medelijden met de dieven: bij ons was niets gestolen. Vandaar dat ze donderdagnacht weer op pad gingen en vijf nieuwe adressen bezochten.
*Ten zesde: zaterdag toch maar terug naar huis gereden. Want die sloten zijn daar wel héél oud, en had ik mijn juweeltjes wel goed opgeborgen?...

Agatha Franciska Dooms(*)

Deze week al veel aan mijn grootouders moeten denken. Lijk ik op één van hen? Het voelt alsof we ondertussen naar een andere planeet zijn verhuisd. Ik had heel lieve grootouders maar wel totaal verschillend van elkaar. De ouders van het meesterke gebruikten hun vrije tijd om te bidden en voorts zaten we rond de Leuvense stoof te niksen. Ik was negen jaar.Waarom onthoudt een mens dat allemaal?
Enfin, bij meter en bompa in Brussel een ander verhaal. Voor mekaar waren het stugge mensen, hun koosnaampjes waren ,,Pait'' en ,,Mait'' maar als kleindochter werd ik geknuffeld en vertroeteld tot en met. ,,Mèn Peet'' en ,,Leeveke'' zei bompa en van zijn werk spaarde hij een boterham met koud spek in zijn werkvest. Als ik dan kwam dag zeggen mocht ik aan de haak op de kelderdeur eens in zijn binnenzak tasten. De boterham zat er in voor mij... Ik leg dat heel nauwkeurig uit :,,de werkvest hing aan de haak'' want je moest zo eens denken...
Meter heb ik langer gekend. Ik heb haar Conscience voorgelezen, ik heb bij haar in bed geslapen en ze heeft mij getroost toen een lorejas mij de bons gaf. Ze vertelde mij allerlei familiegeheimen maar niet allemaal: die hebben we later zelf ontdekt.
Ik hoop dat ik een beetje op meter lijk. Niet omdat ze mij iedere week voor ik naar Leuven vertrok een stuk ,,sjikolat'' meegaf (!) maar omdat ze warmte uitstraalde.
Deze week heb ik mijn best gedaan om de Kadokes met verdelende rechtvaardigheid mijn aandacht te geven. Kadoke één moest een verslag van de praatronde schrijven op de blog van het derde leerjaar. ,,Hebt gij internet?" vroeg de kleine secretaris met veel sérieux en veel meer heb ik niet moeten doen. Ondertussen zat nummer twee met de Meester te zeveren en te wachten tot ze mij kon interviewen. Haar opdracht was: zoek een getuige die iets kan vertellen over de ramadan. (zij zei ramadam en de Meester zei ja en ik zei nee en ik had gelijk...natuurlijk En omdat ik het blijkbaar beter wist dan de Meester werd hij afgevoerd als getuige)
,,Vooruit Malief, eigenlijk zou ik iemand moeten vinden die zelf de ramadan gedaan heeft?'' Ik suggereerde wat ik gelezen had over een collega van de krant die wel geen moslim is maar toch de vasten heeft gevolgd. Die oplossing leek haar valabel...
En dus weet de klas van juf Patris nu dat meneer X drie kilo vermagerd was, dat hij vooral dorst had geleden en dat hij het van 11 augustus tot 10 september heeft uitgehouden.
Schreef Kadoke2:,,Gelukkig was het in augustus niet warm...''
(*)Mijn lichtend voorbeeld.

Handtastelijkheden...

Het waren de vroege jaren vijftig. Twee grietjes in wit-blauw uniformpje en de onnozele spelletjes à la zakdoek leggen een beetje beu. Zo net voor de humaniora op de speelplaats nog pooompooohladdersjean(*) zingen terwijl we ons toch al een beetje groot voelden. Soms kwam meneer pastoor op de speelplaats en dan vlogen we op hem af, of hij voor ons een werkske had. Soms wel, soms niet, en Jeske en ikzelf konden het best smeken en mochten dan mee naar de kerk, naar de feestzaal of naar de zolder, al naargelang. En nu verwacht u zeker ongelooflijke onthullingen?
Natuurlijk moest ik er aan denken na het lezen van vier krantebladzijden viezigheid. En toch.
Eén karweitje herinner ik mij na zoveel jaren nog haarfijn: op het altaar, rond het beeld van Christus Koning, stond een stralenkrans van lampjes en die moesten af en toe afgeveegd of vervangen worden.
Neenee, meneer pastoor kroop op die steile ladder _ en ik vond hem toen al heel oud, maar dat kan een gedacht zijn_ en wij zagen vooral dat hij héél grote voeten had. Dan mochten wij de lampjes één voor één aannemen en in een doos leggen. Néé, wij mochten zelf niet op de ladder! Maar het spaarde meneer pastoor wel tien keren de ladder op en af.
Onze juf Hortense keek altijd bedenkelijk als we te laat terug in de klas waren. Zou zij gedacht hebben dat?...
Weer wat later, ik was een jaar of zestien en op kamp met de Chiro. We hadden een nachtspel op een kerkhof in de Ardennen (foei malief) georganizeerd en de leidsters hadden het geweldige idee om de vlaggenstokken met confituur in te smeren. Op het kerkhof was het aardedonker. Die nacht moest ik van een monumentale zerk klauteren (accoord, respectloos) en ik stond daar wat te wiebelen toen de proost ietwat aarzelend zijn hand uitstak om mij te helpen. En ze daarna meteen weer losliet. Het is al wat ik mij kan herinneren aan handtastelijkheden en je mag gerust weten dat ik véél bij pastoors heb gezeten.
Pas nu bedenk ik dat we ook nog Gerard hadden en dat die de Sterrekes(**) altijd eens vast pakte en dat ik, grote sleur, dan een beetje jaloers was. Dat vastpakken gebeurde overigens met pakweg honderd getuigen...
De hoger beschreven pastoors zijn dood en begraven, Gerard is een beetje dement. Ik hoop dat hij het in ,,zijne'' Standaard niet meer zal moeten lezen.
(*)Pomme d'or, pomme d'argent, la dernière reste dedans , Brussels kinderliedje
(**)Jongste Chiro-meisjes

Et pendant ce temps-là...

Ja 'k weet het, 't is lang geleden. Ik zal het maar op mijn pc steken: die is zooo traaaag geworden dat ik er mijn geduld bij verlies. Helaas heb ik geen pc-dokter bij de hand, en dus is het behelpen. Denk niet dat ik van het ongeduldige type ben _ ik heb maar één deugd en dat is lankmoedigheid_ maar al dat turen in mijn dubbele focus-fietske (Meester-woord voor een bi-focale bril) bezorgt mij een stijve nek. Ooit heeft die stijve nek mij zo'n parten gespeeld dat alleen een kraker mij uit mijn lijden kon verlossen.
(en meteen maakt u kennis met een van mijn vele ondeugden: ik kàn zagen.
Ergernis zoals vorige zondag toen de Gaston-en Leo avonturen_ idolen van de Meester_ mij de Jaren Stillekes deden missen en vanavond zit de Meester, liefhebber van pifpoefpaf en bijpassende teringherrie zolang te zappen tot ik compleet kirrewiet mijn boek neerleg en naar mijn buroke ben gevlucht. Geen compassie: mijn glas wijn heb ik mee genomen. Maar ja, om wat te melden? Want, beste Pieterkeherte, ondanks de meldingen van Belgacom dat mijn adsl steeds sneller gaat kan ik ontbijten voor mijn mailtjes binnen zijn geraakt. (op het bomama-feest heeft hij gevraagd of ik nog altijd content was van Belgaccom, snap je?) Juist, dat feest:
Zal ik u vertellen dat ons moeder vorige week glorieus haar 91ste verjaardag heeft gevierd? We waren met vijftien: kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Aan haar ,,collega's'' hoorde ik haar daarna met grote serieux vertellen dat het allemaal nichten en kozijns waren. Niet eens zo slecht uitgelegd: niet van haar natuurlijk, wél van ons.
Gisteren heb ik wat zomerkleren uit de home mee naar huis genomen, om plaats te maken. ,,Die doe ik nu zeker niet meer aan. Da's voor volgende zomer.'' That's the spirit...
Tenslotte: zo laat op de avond is ook al nefast voor de helderheid van mijn verhaal...