Bronwyn kan de pot op

Meer dan een week heb ik het stil gehouden: kwestie van een ultiem kerstcadeau voor mijn oudste dochter niet te verknallen. (en nu maar hopen dat ze voor vanavond mijn blog niet leest...)
Dat zit zo: tijdens het opruimen van enkele kasten uit de jeugdjaren van Kalamity en Lottepoes was er veel Memory Lane maar hebben we ook goed gelachen. En bleek dat het ijzersterk geheugen van Malief toch ook enkele motgaatjes vertoont.
Dat zit zo: een fraaie lederen kaft (van Giorgio Armani, relatiegeschenk of course) koesterde een hilarisch geheim. Bleek dat Malief van dinsdag 7 juli tot 17juli trouw de inhoud van ,,Buren'' had neergepend, allicht omdat Lottepoes met vakantie was maar haar geliefde soap niet kon missen? En wij zaten mogelijk aan zee in Ozendrop waar geen video-installatie was...
Tot daar ontroerend, toch? ,,Madge zet Bron op haar plaats'' en ,,Bron komt pootjes geven aan Harold'', je leest daarin de NB-verslaggeefster die feiten neerpent.
Maar goed, dan komt 18 juli, en wordt mijn plaats ingenomen door Kalamity. (want zo érg kribbel ik nu ook weer niet...) Tja, en hoe oud ze toen was moet ik vanavond vragen. Maar wat een inlevingsvermogen. Een verslaggeefster in de dop, to the point. Het einde van het verhaal was: ,,Harold komt Kerry halen bij Joe, Joe doet zijn broek juist toe en Kerry trekt haar bloes recht. Harold is geschokt!''. Einde.
Als ik mij ooit heb afgevraagd of ik wel aanwezige mama ben geweest en onze dochters goed met elkaar konden opschieten: dit is het bewijs.
En de intimi weten dat Lottepoes zich nog altijd met Buren bezig houdt. Dat van vroeger, dat was dus research hé...
PS En ondertussen is de ,,inlassingsfunctie'' hersteld  maar die vorige berichten ga ik nu eens niet herschrijven zie.

Och, die boekskes

Er bestaat een nieuwe uitdrukking voor die de gène voor deze hobby wat camoufleert: ,,guilty pleasure''. En denk nu niet direct aan een schaamtelijke activiteit, of ja, toch wel: ik heb het over roddelboekjes lezen.> Het begon nochtans allemaal ,,voor de job''. Heel lang geleden (nog net daarvoor konden de dieren nog praten) kwam een nieuw weekblad voor de jongelui op de markt en Malief mocht de uitvinder-hoofdredacteur interviewen. Wiel Elbersen, de lieve man heeft het tijdelijke al heel lang gewisseld voor het eeuwige (dat zèggen ze toch?) en hij kon mij overtuigen dat het een fijn blad voor pakweg zestienjarige hippe grietjes zou worden. Geen beperkingen, als het maar paste in hun leefwereld.
Enkele jaren later raakten zelfs mijn wel opgevoede dochters enigszins gefascineerd door dat boekske. Door een stom toeval: tijdens een vakantie aan de kust kwam een ,,gast'' (heb nooit geweten voor wie van de twee) opdraven en hij had in het appartement van zijn zus oude boekskes gevonden. Neuneu, niet wat u denkt, gewoon ,,de Flair''. En daar stond het dagboek van Mieke van Martle in, en dat boeide hen. Want wat een onvoorstelbaar dwaas gezever die auteur wekelijks ten beste gaf, dat hadden ze nog nooit gelezen. (nu is dat wekelijkse kost in HLN, maar passons).
 Enfin, het resultaat was dat de Meester nog enkele jaren later aan zee behalve een serieuze krant ook ,,de Flair'' moest kopen, want zelf geneerden ze er zich een klein beetje voor. ,,Guilty pleasure, haha''.
Twintig jaar later komen die schrifturen mij in de wachtkamer van de dokter, maar vooral bij de kapper een beetje uitlachen. Maar vorige week niet.
Een hoofdredactrice schreef in haar editoriaal over de eerste aidsdode in de Vlaamse modepers.  En toen wist ik het week. Lachende Peter, die ik eerst had ontmoet in zijn school in Sint-Niklaas waar hij mode-schrijvers had uitgenodigd. De warme lach, de bruine krullen, enkele jaren later was hij in Parijs om verslag uit te brengen voor zijn krant. En nog wat later ondersteunde een collega van de Flair hem toen hij moeizaan naar de Cour Carrée strompelde voor de defilés van zijn idolen.
En nog wat later was hij er niet meer, niet eens dertig geworden.
Ik heb het boekske wat meer aandacht geschonken dan gewoonlijk. Tot ik aan het verhaal kwam waarin een lezeres getuigde over al de venten die met hun hoofd tussen haar benen hadden gezeten. Arme Wiel, en hij meende het zo goed...

Zoals bij de kleuterkes

Kadoke twee is een pientere griet, heeft alles gezien, wil alles weten.Toen ze op haar stoel het lijfblad van Avondrood vond was ze meteen hoogst geïnteresseerd. Niet omdat er een paar mottige spelfouten in stonden, wel waarom Malief er in stond? Of was de puzzel op de laatste bladzijde misschien voor haar?
Ja, wat bedoelden ze met structuur, en disputen en accomodatie?
Juist ja, dat is een blaadje voor de residenten in Avondrood, waarvan het merendeel nog hooguit de krantenkoppen uit Het Laatste Nieuws wil slikken.
En dus vertelde Malief over de collega's van Bomama die onrustig worden als ze telkens op een andere plaats aan tafel worden gezet, (structuur) die niet zelf de folie van hun boterhammetjes kunnen halen omdat ze (zoals Bomama) erge reuma hebben en die als ze alleen worden gelaten bang zijn dat ze de weg naar huis niet zullen vinden. Sommigen beginnen dat ook ruzie te maken (dispuut heet dat) en dan moeten we ze geruststellen.
,,Och, zei Kadoke twee, ,,nu snap ik het. Dat is zoals bij ons op school. Wij moeten 's middags bij de kleuters gaan zitten om hen te helpen hun brooddoos open te maken, zeggen dat ze nog een hapje moeten eten en als ze beginnen te wenen zeggen dat ze in de mama- en papa-tijd naar huis mogen gaan.''
(Kadoke twee gaat naar een Freinet-school, de Dingen des Levens zijn voor haar vertrouwde materie)