Och, die boekskes

Er bestaat een nieuwe uitdrukking voor die de gène voor deze hobby wat camoufleert: ,,guilty pleasure''. En denk nu niet direct aan een schaamtelijke activiteit, of ja, toch wel: ik heb het over roddelboekjes lezen.> Het begon nochtans allemaal ,,voor de job''. Heel lang geleden (nog net daarvoor konden de dieren nog praten) kwam een nieuw weekblad voor de jongelui op de markt en Malief mocht de uitvinder-hoofdredacteur interviewen. Wiel Elbersen, de lieve man heeft het tijdelijke al heel lang gewisseld voor het eeuwige (dat zèggen ze toch?) en hij kon mij overtuigen dat het een fijn blad voor pakweg zestienjarige hippe grietjes zou worden. Geen beperkingen, als het maar paste in hun leefwereld.
Enkele jaren later raakten zelfs mijn wel opgevoede dochters enigszins gefascineerd door dat boekske. Door een stom toeval: tijdens een vakantie aan de kust kwam een ,,gast'' (heb nooit geweten voor wie van de twee) opdraven en hij had in het appartement van zijn zus oude boekskes gevonden. Neuneu, niet wat u denkt, gewoon ,,de Flair''. En daar stond het dagboek van Mieke van Martle in, en dat boeide hen. Want wat een onvoorstelbaar dwaas gezever die auteur wekelijks ten beste gaf, dat hadden ze nog nooit gelezen. (nu is dat wekelijkse kost in HLN, maar passons).
 Enfin, het resultaat was dat de Meester nog enkele jaren later aan zee behalve een serieuze krant ook ,,de Flair'' moest kopen, want zelf geneerden ze er zich een klein beetje voor. ,,Guilty pleasure, haha''.
Twintig jaar later komen die schrifturen mij in de wachtkamer van de dokter, maar vooral bij de kapper een beetje uitlachen. Maar vorige week niet.
Een hoofdredactrice schreef in haar editoriaal over de eerste aidsdode in de Vlaamse modepers.  En toen wist ik het week. Lachende Peter, die ik eerst had ontmoet in zijn school in Sint-Niklaas waar hij mode-schrijvers had uitgenodigd. De warme lach, de bruine krullen, enkele jaren later was hij in Parijs om verslag uit te brengen voor zijn krant. En nog wat later ondersteunde een collega van de Flair hem toen hij moeizaan naar de Cour Carrée strompelde voor de defilés van zijn idolen.
En nog wat later was hij er niet meer, niet eens dertig geworden.
Ik heb het boekske wat meer aandacht geschonken dan gewoonlijk. Tot ik aan het verhaal kwam waarin een lezeres getuigde over al de venten die met hun hoofd tussen haar benen hadden gezeten. Arme Wiel, en hij meende het zo goed...