VADER 0GEN...

 Het zal alweer meer dan een halve eeuw geleden zijn...het Meesterke ging met Malief op stap en nam voortdurend zijn hoed af. Waarom? Omdat hij geen mensen herkende en dus voor alle zekerheid...

Vandaag stapte Malief naar de bakker, liep langs het huis van de dokter die haar enkele maanden geleden van een ,,droge keel'' verloste en tiens, was dat hij niet die in zijn inkom zijn fiets parkeerde? Mogelijk was ze nog niet goed wakker: ze riep ,,hallo, alles goed'' en de man draaide zich om en ze dacht...,,zie ik dat nu goed?'' Ja, ze droeg geen bril, maar de man kende haar niet. En eerlijk gezegd...zij hem ook niet.

Het werd een lichtjes lastige babbel, want ja, hij was ook een dokter en nee, Malief  gaf haar naam en familienaam en dat hij misschien de Meester had gekend. Waarna ze allebei tot de conclusie kwamen dat hier geen ouderdomskwalen naar boven kwamen, wel een gebrek aan een bril. Hoewel...ze kon even niet op zijn naam komen.

Toen we afscheid namen zei de haar onbekende dokter...,,ik zal het ze seffens boven allemaal vertellen...Want ja, natuurlijk had Malief ondertussen bijna haar leven verteld...Maar niet dat haar vader ook geen mensen herkende en zeker die mensen niet aansprak...

VEEL WERKEN MADAM!

In normale tijden _maar zijn die er nog?_ dan keek Malief met enig stiekem plezier naar de sukkels die in de Lowizzestraat hun voertuig wilden droppen. Want ja, zij is pakweg 50 jaar geleden zo ook begonnen met ,,parkeren'' en toen liepen er echt nog katten door de straat...en geen auto's. Van de Meester moest ze geen  hulp verwachten...hij stond in de garage achter ons huis ,,geparkeerd''.

Tja, je bent jong en daar komt een galante snaak te voorschijn (pure compassie hoor) die haar enkele goeie tips gaf en voilà, aan haar dochters heeft ze het niet moeten leren...

Waar is de tijd dat zij (toen de krant ook nog in de Jacqmainlaan floreerde) de enige kandidaat was die ook nog een rijbewijs wou verdienen. Dat verhaal werd later op ongeloof onthaald...jaja de leraar had zelf een rem en liet haar heel Brussel (toen nog bijna uitgestorven...) verkennen. In kleine vakjes wurmen leerde ze later in Groot-Bijgaarden...

En vandaag? Haar adoptiestad is in een werf veranderd. Vandaag stond zelfs in haar krant dat de belangrijkste straat (waar een gigantische parking goed geld opbrengt) nog dagen afgesloten wordt. Pure nostalgie, ola, er was  hier nog voor de deur plaats: vanmorgen heeft ze haar Saabje in de Lowizzestraat geparkeerd. Ze kon het nog...

FEEST IN DE STRAAT!

 Het bericht zat al een week geleden in haar brievenbus, maar morgen is het zo ver: ,,Joepie, feest in de buurt!'' ...staat op de uitnodiging. Dat wordt iets om naar uit te kijken (grommelt Malief)

De uitleg is heu duidelijk: om de zomer te vieren. Twee dagen nog wel, en het programma? Om 16 uur een ,,Burendrink'', en om 20uur een Live muziekoptreden. Zaterdag en zondag doorlopend speelstraat in de Lange Nieuwstraat...

Begrijp haar enthousiasme: twee dagen geen forse bestelwagens, gigantische kranen boven op lekkende betonmolens? En misschien komt er zelfs een springkasteel? 

Is Malief een  zeurkous? Ja...Hoewel...Zolang dat live muziekoptreden maar in de andere richting waait.

HUMO en ZO

Malief zal echt wel de laatste zijn om te beweren dat haar geheugen geen gaatjes produceert. Maar wat Stafke (ja zeg, hij was jonger dan Malief) betreft, echt duidelijke verhalen had ze er de laatste acht jaar niet over gehoord. 

Na het overlijden van de Meester kwam ze nog regelmatig bij haar Meerbeekse roots op bezoek. De oom die haar een halve eeuw geleden een ,,huppelend paardje'' had genoemd, hij was de broer van haar lang overleden vader, stond altijd klaar om verhalen van vroeger op te halen en jawel, om te zeggen dat hij het graf van zijn broer bezocht ,,om op zijnen buik te reussen'' en hij was ook de vader van Staf...

 Daar heeft hij toen nauwelijks iets over verteld, en vermits Malief nooit vragen stelt...Mogelijk was het om zijn stille Gabbyke te sparen en er liever een ,,goed nieuws'' verhaal van te maken. 

Gisteren heeft Malief het allemaal gelezen in de Humo, dank zij een lieve vriendin aan zee die het haar liet weten. Tja,  als ,,huppelend paardje'' dus wel geleerd dat je in Meerbeek geen vragen stelde. Als LDL nog leefde zou hij het beamen: Malief was een slechte reporter...ze wou geen (straffe) vragen stellen. Staf had daar gelukkig geen probleem mee. En hij deed het nog voortreffelijk ook...

STAFKE

 Zijn ouders hadden andere plannen met ,,Stafke'', nu ja, toch wat zijn naam voor hen was. Malief (zijn nichtje, als ze nicht schrijft denken ze misschien haha) keek vandaag met ontroering naar zijn foto: hij is er niet meer.

Stafke werd geboren als Gustaaf en de Meerbeekse deugnieten waren niet van plan om de kleine nieuwkomer zo'n ietwat koninklijk snufje te geven. In het Meerbeek van de jaren vijftig waren de kozijntjes zeer creatief wat naamgeving betreft. Malief was Voddelief, en een ondertussen deftige geneesheer kreeg de naam op de kalender die eigenlijk een meisjesnaam is, maar so what?

Ondertussen realiseert Malief zich dat ze Staf onrecht heeft gedaan. Nu ja, spijt komt na de zonde: ze geloofde Staf niet toen hij haar op de krant belde en vroeg of zij geen belangstelling had voor een nieuwe uitdaging. Het is lang geleden maar ja, het had iets te maken met een belangrijke job in het buitenland, een die later overigens door een collega werd ingevuld.

Heel bizar, Malief was het vergeten...maar Staf stelde toen voor om een weddingschap te sluiten: als het echt waar was trakteerde ze hem op een kop koffie. Hij formuleerde het met een paar moeilijke beschrijvingen die ze natuurlijk vergeten is. En ze verloor...maar ze heeft hem nooit teruggezien. Tja, DS en Humo dat was in de jaren tachtig geen familie...

En Malief is nooit een geweldige computernerd geworden. Zie hieronder...

 tachtig geen familie... zestig geen famike zestig