De fotograaf in de labo-jas

Alweer zo lang geleden dat ik kennis maakte met Paul Van den Abeele. En gisteren stond het een eerste keer in de krant: Overleden. In de jaren zestig was Paul de top-fotograaf van De Standaard. Net voor het jonge geweld zijn intrede deed en zich ging meten met de kleine, bebaarde, bedachtzame man uit het Aalsterse. En lang voor iedereen ging denken dat fotookes maken toch niet moeilijk was. Over Paul werd veel gebabbeld. Dat hij een zenuwachtige was (hij was een zorgertje, dat is waar), dat hij met zijn autoke altijd in eerste reed (ik denk toch dat het tweede was en hij vroeg heel bescheiden of ik niet liever zelf reed..) en top-reporter De Lentdecker vertelde destijds heel fier dat hij tijdens een reportage met Paul zelfs nooit uit de auto kwam. Ik herinner mij zijn gezegde: ,, Ik ga graag op reportage met Polleke.Ik zeg dan ,,Polleke, ga ginder es kijken en pakt ma wa fotookes. We moesten toch niet met twee door dat patattenveld ons schoenen vuil maken?;..'' Gisteren dacht ik ook aan mijn eerste ,,opdracht'' met Paul. Voor een verhaal op de vakantiepagina moest Paul een foto maken van een ,,geluidsjager''. En nee, het verhaal was al geschreven door Vic, ik moest doen of ik een geluidsjager was en Paul zou dat ,,illustreren''. Nog altijd geen idee hoe dat marcheerde, maar ik kreeg een voorhistorische bandopnemer rond mijn nek en moest ,,elegant'' poseren voor een waterspuwer in Brussel. Ik was 25, had een hele ochtend gekotst (zwanger van Lottepoes) en had met Paul op café gezeten. Om een colaatje te drinken en te bekomen. Paul was een vader en dus een ervaringsdeskundige. Wat het resultaat was van die reportage ziet de lezer hier onderaan de teksten. Of hoe een klassebak een misselijke toekomstige moeder een glans gaf die er waarschijnlijk in het echt niet was. Nee, de auteur van het stuk was niet tevreden. ,,Maa Lieveke(*) toch, ge moest die micro aan de waterstraal houden waar ze in de plas terecht komt, en de bandopnemer stond niet aan, snapte?''. Ondank is 's werelds loon. Maar Paul heb ik voor het resultaat uitvoerig bedankt. En zijn repliek was typisch Paul ,,Neenee, ge zijt ook geen lelijke hé...'' (*)In die tijd mochten ze nog neerbuigend doen tegen vrouwen...En ja, Paul was de enige die een labo-jas droeg, je wist meteen wie je mocht aanspreken op de foto-redactie. En terwijl ik toch complimenten uitdeel: achteraf viel Vic nog best mee. Zeker toen ik hem betrapte terwijl hij aan de telefoon tegen de Meester zei: ,,nee meneer, hier werkt geen juffrouw Herpol''. En ik nadat hij de telefoon had afgelegd, beetje pesterig zei: zou dat niet voor mij geweest zijn? Ik heb hem er enkele maanden geleden tijdens onze reunie in Ter Doest en meer dan veertig jaar na datum, nog eens lekker mee gepest...

Kadokestijd

Laat je niet foppen door de titel, dit gaat over dé Kadokes. Al moet ik stilaan een nieuwe naam bedenken voor mijn stevig uit de kluiten gewassen kleinkinderen, nog altijd twaalf jaar en al een flink stuk boven hun maliefje uitgeschoten. Dezer dagen kwam het eerste verslag van de ,,grote school'' - een topsportschool en een klassieke humaniora of hoe heet dat tegenwoordig?- en mij heeft het een paar traantjes gekost. Niet omdat het zo slecht was (wat dàcht je) maar omdat ik het de Meester zo had gegund: een schitterend rapport dat hij meteen aan heel Mechelen (enfin, toch half Mechelen) kon vertellen. Nee, de Meester was geen ,,stoefer'' en zijn dochters kunnen zich zelfs niet herinneren dat ze van hem een compliment hebben gekregen (Malief ook niet), maar via een soms lange omweg kregen ze toch te horen dat zijn gezin zijn geliefkoosd gespreksonderwerp was. En al gaf hij de Kadokes liever een ruige knuffel dan een flauw streeltje, de foto's liegen er niet om: in het opa-statuut had hij zijn ware roeping gevonden. Vandaag is zijn ,,breuke'' jarig: hij nam een jaar eerder en tien jaar jonger, afscheid van hem. Soms vraag ik mij af of de Meester toen het geduld niet meer kon opbrengen om als laatste achter te blijven.

Kerstwensenshow

Wat doet een mens terwijl ze strijkt? Naar de radio luisteren. Nu ben ik een matig verknochte fan van JoeFM , meer omdat ik niets beter ken dank zij de Meester, en omdat ik een radar heb om de ,,commerciële boodschappen'' niet te horen. Maar gotochgottekes, die ,,Kerstwensenshow'' waarmee ze mij vandaag aan het teisteren zijn? Of ben ik gewoon een elitair mens die niet snapt dat jos en janinneke modaal niet beter kunnen praten, laat staan hun wensen duidelijk kenbaar maken. Hun namen versta ik niet (zou ik doof worden?) en het zou mij verbazen als onze Gust en ons Marjan weten dat zij de gelukkigen zijn die zomaar op de radio vernoemd worden... Maar een paar keer heb ik ook goed gelachen. Zo was er een kerel die zijn kerstwens formuleerde door te vertellen dat hij een huis zocht tussen Deinze en Brugge, dat het tussen de 495 en 750 euro huur mocht kosten en nog enkele belangrijke details qua eventuele wensen. Was de dj van dienst naar het toilet, een wandelingske gaan maken of gewoon aan het afkicken van al die baarlijke onzin??? Dan nog liever de niet onaanzienlijke hoeveelheden luisteraars die hun huisdier een fijn Kerstfeest wensen. Hoe eenzaam kun je zijn? Ha ja, ,,laat je maar eens goed gaan'' zegt de dj van dienst. Dit is dus mijn bescheiden bijdrage. Allemaal ne zalige en ne gelukkege en een goei gezondheid...voor iedereen die luistert. (pardon, dit leest).