Brussel, met een weerhaak

Gisteren een brief gekregen van de Federale Overheidsdienst financiën. Enfin, niet ik, maar ons moeder, maar dat is dus hetzelfde. Met verzoek 946 euro te storten als gelukkige eigenaar van het pand nummero zus en zo. Het vervolg is een treurspel in een nog niet helemaal vaststaand aantal bedrijven.
Nog niet écht wakker _ ik had zeer realistisch gedroomd dat onze Poiche mij , zijn kleine zusje, net als vroeger, wreed aan het treiteren was_ besloot ik toch maar eens de ambtenaren van de stad Brussel zoveelste district aan te porren. Want wat in die brief stond was niet leuk. Iets over verwijlinteresten en boete's en zo. Ook drie adressen met telefoonnummer voor uitleg. Alla, ik koos het middelste omdat daar Brussel2 bij stond, en dat was toch het adres?
En ik had ook goed genoteerd dat ze alleen tussen 9 en 12 te bereiken waren. En het was al vrijdag...
Het was al bijna zaterdag toen een voluptueuze stem mij toefluisterde dat ik op Frans grondgebied was beland. En nee, Nederlands sprak ze niet. Maar ze zou mij doorschakelen. Pompompompom, kopje koffie, of ik misschien het nummer kon opschrijven? Heu oui, merci zei ik nog, simpele duif.
Dringdringdring antwoordapparaat, zeg wat u te zeggen heeft en druk op één broem fwiet, uw antwoord is genoteerd. Ahum, ik heb nog niks gezegd.
Terug naar de madam van de promotion canapé. In mijn beste Franske uitgelegd dat ik daar niets kon beginnen. Omdat dat huis verkocht is. ,,Ho'' zei de beminnelijke, tournez votre lettre, prenez l'adresse à gauche, c'est là ou il faut vous adresser'' Ik zei alweer merci en tralalala, volgende nummer. Drie keer heb ik het gebeld, telkens drie ringskes en dan dodelijke stilte. ,,Hallo, is daar iemand'' en ,,Pummel, kom aan de lijn '' of ,,Zijt ge in slaap gevallen'', maar niks hoor. Misschien was het wel een nummer voor alochtonen?
Teneinde raad dus toch maar het e-mailadres genoteerd en een mailtje gestuurd waarin ik de hopelijk Nederlandstalige lezer vertelde dat het huis aan de Rue Gustave Demanet al meer dan een jaar van eigenaar was veranderd en dat ik desgewenst kopie van de notariële akte aangetekend zou opsturen maar dan had ik wel een antwoord nodig. En liefst niet naar de home maar naar mij. En met veel hoogachtend en mercikes, zo ben ik.
Een have dag later antwoord: fout e-mailadres. Overigens helemaal mijn schuld. In al mijn ergernis één cijfertje te weinig achter Brussel. Geef toe, ,,onr.voorhef.minfinbrussel en nog wat'', administratieve vereenvoudiging hé Quickie...
Toen heb ik de fout hersteld en dit keer is het mailtje niet teruggekomen. Zouden ze geloven dat het huis echt verkocht is?Of, help, was het al 12 uur en werken ze niet meer?
Daarjuist bij ons moeder op bezoek geweest. De Meester was er bij want er was nogal wat te dragen. Ze zat in haar fauteuil, verhit van een lang bezoek aan de kapper _ met dit weer bejaarden onder een droogkap zetten vind ik mishandeling maar ja_ en toen keek ze naar haar schoonzoon en vroeg wat ze daar zat te doen. ,,Ik moet toch in de Rue Gustave Demanet zèn?''
Mag ik nu mijn hoofd op de tafel leggen?...

Over groot worden en zo

Ze geven niet langer een hand bij het oversteken _ hier schieten hun ouders gegarandeerd in de lach _ en ze weten feilloos de weg naar het strandkabientje terug te vinden. Ze onderhandelen met uitgestreken facie over de prijs van de papieren bloemen bij kandidaat-kopers ,,heu, 84, nee, 94'' en kijken een beetje meewarig als de Meester toch vanuit de verte controlleert hoe zijn hartediefje naar een verder gelegen bloemenwinkel stapt, rugzakje met ,,schelpskes'' op de rug. De voeten in de branding, met een handdoek op zijn schouder, allez, dat mag nog wel...
Vakantie aan zee, en hoe groot ze worden. Hoe Kadoke2 mij voorgelezen heeft over Teun en zijn opa (echt waar Malief, ik doe dat graag, maar nu moet ik eerst eens drinken) een rantsoen van twee of drie mopjes per dag, maar niet over seks hé. Waarom niet? Gierende lach: omdat dat vies is...Masseren kan ze ook. En voor mij een nieuw punkkapsel crëeren. Waarna haar broer mij speelgoedworteltjes brengt. ,,Hier Malief, ge ziet er toch uit als een konijn...''
Kadoke1 heeft het juk van zijn zus stilaan afgegooid. Ze mag meespelen met de Playmobile maar hij zegt wat ze mag doen. Als het safari-huis klaar is wordt een soort Daktari gespeeld (dat ze niet kennen maar dieren in nesten hielp blijkbaar ook) en de zebra's krijgen halskragen en de apen krijgen rekenles. De Meester en Malief liggen ongeveer in een deuk...
Het bezoek van Lottepoes is een hoogtepunt. Want die stramme Malief en dito Meester rollen niet meer in het zand als jonge veulens, weten niks van gedraaide scoubidoes en luisteren ook niet meer met volle aandacht naar de zoveelste versie van een nieuw domblondjesmopje.
De rest van het verhaal zijn beeldjes, en die ga ik nu proberen hiernaast een plaatsje te geven.Maar eerst eens goed nadenken over de juiste volgorde...
(Niet lachen 47, try and error is my name...)

PS. De brief aan Moeke hangt er niet zomaar aan. Ook dat was een onderdeel van de vakantie: Moeke (hun andere oma) werd ziek en moest naar het ziekenhuis. De ernst waarmee ze zich van die taak kweten bezorgde mij pure ontroering. En of ze er ook een tekeningske mochten bijsteken. En of het in potlood mocht, om de fouten uit te gommen...

Leuven, oh schoone dagen

Gisteren op citytrip met vriendin Iedereen. Wie zich afvraagt waar ik die naam nu weer haal: zo noemden onze kinderen haar in hun kleutertijd. Wij dus op citytrip. Enfin, dat was de bedoeling. Zo eens zonder aanhang wandelen op Memory Lane, de stad waar ik zo'n mooie tijd doorbracht.
Begin niet te lachen, 't was niet Parijs, Londen of Milaan waar ik beroepshalve pakweg twintig jaar mijn modieuze schoenen versleet, maar een citytrip naar Leuven. Zei Ernest Claes het niet eerder? ,,Leuven, oh schone dagen...''
Dat het geen echte culturele trip is geworden is onze schuld niet. Er waren koopjes, nietwaar. En toen moesten we toch iets eten, scheen de zon en kwamen herinneringen boven. Eerst al de ,,koten''(1) waar mijn dochters in een recent verleden onderdak vonden. Het kot-zonder-deur, het kot met de glurende kotmadam, en dan mijn oude adresjes, al dan niet met kotmadam. En hela, ,,den Boule''! Heette vroeger gewoon Boule d'Or en was de plaats waar de vrijers en aspirant-vrijers ons mee naartoe namen. Heb vriendin wel op het hart gedrukt dat het _ zeker in onze tijd_ een weliswaar donker maar wel deftig café was. Gisteren was den Boule gesloten. Ik zou er anders voor het eerst wel zonder vrijer zijn binnengewandeld.
De trappen van het gerechtsgebouw, waar een ex mij _ in afwachting dat de peda sloot _ zijn leven vertelde. De Vismarkt waar vroeger de dancing Macumba was en waar een student geneeskunde goeiendag kwam zeggen en langs zijn neus weg vertelde dat ik de kleren van zijn vriendin A. droeg. Want die had zij in de les aangehad. Terwijl ik ze hààr had geleend. Mijn toenmalig lief sloeg rood uit, was zwaar geaffronteerd en kreeg bijna een beroerte. 't Was dan ook een boerke, A. en ikzelf waren breeddenkende Brusselaars. A. heeft ondertussen al jaren een kruisje achter haar naam, het boerke ook. En die van de trappen ook al. Maar dit terzijde: op de Vismarkt waren nu echte koopjes te doen.
Het oorspronkelijke plan, om naar het Leuvens Begijnhof te wandelen (waar destijds een BV woonde toen hij dat nog niet was), werd naar een latere datum verschoven. 'k Vraag mij zelfs af of ik zijn stek nog zou vinden. Die man gaf mij destijds na een lang interview in de Alma (ongevraagd) zijn zegen om met de Meester te trouwen. Waarna de vrolijke studententijd werd afgesloten. Tijd om onder de pannen van de Jacqmainlaan een nieuw leven te beginnen...

(1) Ik moet hier toch niet uitleggen dat koten studentenkamers zijn hé?