Leuven, oh schoone dagen

Gisteren op citytrip met vriendin Iedereen. Wie zich afvraagt waar ik die naam nu weer haal: zo noemden onze kinderen haar in hun kleutertijd. Wij dus op citytrip. Enfin, dat was de bedoeling. Zo eens zonder aanhang wandelen op Memory Lane, de stad waar ik zo'n mooie tijd doorbracht.
Begin niet te lachen, 't was niet Parijs, Londen of Milaan waar ik beroepshalve pakweg twintig jaar mijn modieuze schoenen versleet, maar een citytrip naar Leuven. Zei Ernest Claes het niet eerder? ,,Leuven, oh schone dagen...''
Dat het geen echte culturele trip is geworden is onze schuld niet. Er waren koopjes, nietwaar. En toen moesten we toch iets eten, scheen de zon en kwamen herinneringen boven. Eerst al de ,,koten''(1) waar mijn dochters in een recent verleden onderdak vonden. Het kot-zonder-deur, het kot met de glurende kotmadam, en dan mijn oude adresjes, al dan niet met kotmadam. En hela, ,,den Boule''! Heette vroeger gewoon Boule d'Or en was de plaats waar de vrijers en aspirant-vrijers ons mee naartoe namen. Heb vriendin wel op het hart gedrukt dat het _ zeker in onze tijd_ een weliswaar donker maar wel deftig café was. Gisteren was den Boule gesloten. Ik zou er anders voor het eerst wel zonder vrijer zijn binnengewandeld.
De trappen van het gerechtsgebouw, waar een ex mij _ in afwachting dat de peda sloot _ zijn leven vertelde. De Vismarkt waar vroeger de dancing Macumba was en waar een student geneeskunde goeiendag kwam zeggen en langs zijn neus weg vertelde dat ik de kleren van zijn vriendin A. droeg. Want die had zij in de les aangehad. Terwijl ik ze hààr had geleend. Mijn toenmalig lief sloeg rood uit, was zwaar geaffronteerd en kreeg bijna een beroerte. 't Was dan ook een boerke, A. en ikzelf waren breeddenkende Brusselaars. A. heeft ondertussen al jaren een kruisje achter haar naam, het boerke ook. En die van de trappen ook al. Maar dit terzijde: op de Vismarkt waren nu echte koopjes te doen.
Het oorspronkelijke plan, om naar het Leuvens Begijnhof te wandelen (waar destijds een BV woonde toen hij dat nog niet was), werd naar een latere datum verschoven. 'k Vraag mij zelfs af of ik zijn stek nog zou vinden. Die man gaf mij destijds na een lang interview in de Alma (ongevraagd) zijn zegen om met de Meester te trouwen. Waarna de vrolijke studententijd werd afgesloten. Tijd om onder de pannen van de Jacqmainlaan een nieuw leven te beginnen...

(1) Ik moet hier toch niet uitleggen dat koten studentenkamers zijn hé?