Reünie met de Benidorm B's

Dit is een verhaal voor insiders, de lezertjes uit India, Canada, Zuid-Afrika en omstreken hoeven er niets achter te zoeken. Deze zomer is het precies veertig jaar geleden dat onze krant in faling ging. Of we dat met de overlevende oud-strijders moesten vieren? We hebben er alvast héél leuke, af en toe gènante en vooral warme herinneringen opgehaald.
De plaats van de festiviteit: een viersterrenhotel in Brugge, een fraai oord waar ondanks de jobstijdingen de toeristen ons zéér voor de voeten liepen. Maar soit.
Eerste pakkende getuigenis kwam van een collega  van pakweg 80 plus die zich vanwege een gescheurde achillespees door een voormalige secretaresse in een rolstoel liet rondrijden. ,,Goed adreske lieveke'' fluisterde hij ,,ik heb hier in den tijd mijn eerste huwelijksnacht doorgebracht''. Verdere confidenties wenste ik niet te horen, ik ben weg geslopen.
Och ja, toen kwamen de herinneringen aan de zomer 1976. Zelf herinner ik mij vooral dat het bloedheet was toen ik samen met een zwangere collega naar de RVA ging om ons te laten inschrijven. Zij kon met haar buikje compassie oproepen, ik duwde haar eerstgeborene in een buggy en dat gaf mij ook ,,enig aanzien''.
Over de collega's van een rivaliserende krant die op hun redactie ,,dansten op ons graf'', over de harde strijd die een handvol collega's met connecties voerden om ons vel zo duur mogelijk te verkopen, sappige met sigaren en bier overgoten nachten, dat heb ik toen gemist.Niemand had deze toen nog jonge moeder gevraagd om mee te doen en dus zat ik die julimaand met het gezin aan zee. Zodat ik nu het ,,ware verhaal'' kon horen. Of de anderen als ware ...(en nu mis ik de Meester die mij meteen zou zeggen hoe die vrouwen op de barricaden worden genoemd...) er toen bij waren weet ik niet, feit is dat ze er deze week voor onze veertigste verjaardag niet bij waren. Zonde. Als je als gepensioneerde nog door twintig mannen  gezoend wordt...
Maar ondanks dat tekort aan vrouwen werd er enthousiast  (heu) gebabbeld. En werden ( met recht en reden) onze opvolgers een paar stiekeme vegen uit de pan verkocht. Die ik  niet zal herhalen. Maar we hebben ook gerelativeerd. Dat de krant er ,,mooi'' uit ziet en we onze ,,nazaten'' alle ellende die wij meemaakten zeker niet toewensen. Uit mijn eigen mandje? Mijn eerste grote modereportage in New-York  die door de geïnteresseerde eindredactie  een plaatsje werd toegewezen rond een in trapvorm en diagonaal gespreide reclame voor Haklé vochtig. En dat is geen schoonheidsproduct.

Wees gezoend, Laurens

We waren geen maatjes, gewoon collega's. Tot op de dag dat we ontdekten dat we allebei hoogbejaarde moeders hadden. Hij schreef er over in zijn columns, ik las ze en werd getroost omdat hij een soms pijnlijke situatie _ een af en toe verwarde moeder_ zo delicaat en met een streepje humor kon verwoorden. Ik liet het hem weten en we werden ,,lotgenoten''. Tot zijn moeder overleed maar hij mij vertelde dat er nu ook bij hem een Kadoke op weg was. Ik reageerde, dat het jammer was dat zijn columns werden ,,opgedoekt'' want dat het een geweldig onderwerp was.
Gisteravond heb ik zijn laatste mail opgezocht. Hij had het over zijn vrienden die hij stuk voor stuk aan kanker verloor, en dat hij zich eenzaam voelde aan de weduwentafel. Maar hij deed er drie foto's bij van Marieke, zijn eerste kleinkind. En hij eindigde met een van zijn fijne woordspelingen.
Wees dankbaar gezoend.

De nummer vijf

Nummer vijf?Voor u weg zapt: dit is geen parfumverhaal maar een streepje oma-trots met een staartje melancholie.
Wel lichtjes genant dat ik het in deze context nog altijd over Kadokes moet hebben, terwijl  ze al ruim twee jaar mijn bescheiden 1m63 hebben overschreden. Maar ik ben gerust: ze zijn wat mij betreft zeer ruimdenkend.
Goed: het onderwerp van vandaag is de oudste Kado : zoals u mogelijk vermoedt de slimste, de knapste, de liefste en nu ook nog de beste volleybal spelende kleinzoon  van het land. Of wat dacht u?
Dat weet ik sinds ik gisteren voor het eerst in mijn  (heu lange) leven een volleybal-wedstrijd meemaakte. En Kado1 , de nummer vijf dus, daar een  glansrol speelde terwijl zijn zus, Kado 2, mij de finesses van het spel uitlegde. Eerst wou hun vader ons tijdens de opwarming nog beschermen voor de knallende ballen maar met de bril in mijn tas was ik safe.
Kado2 vond het wel saai omdat de ploeg van haar broer drie matchen lang zo overtuigend won maar voor mijn oma-hart was het spannend genoeg, zelfs als op het bord hun voorsprong nooit werd ingehaald.
En dan was daar natuurlijk de tegenpartij die in de gedaante van een gefrustreerde pa  naast mij op de bank in zijn eentje ,,arbiter'' speelde, schril floot, klapte en riep en toen ik mijn vinger op mijn oor legde beminnelijk snauwde: ik kan nog veel harder zenne.
 Naar het schijnt hebben de supporters, in casu ouders, meestal minder goede manieren dan hun spelertjes. En hoor je vriendelijke aanmoedigingen als ,,kalf'' en ,,ezel'' vanaf de zijlijn.
 Maar ik dacht ineens aan de Meester. Hoe hij vroeger (heel vroeger) op het college volleybal speelde . Het was zijn moeder die het mij ooit vertelde en dat hij heel goed was maar dikwijls met een kapotte bril naar huis kwam en hij dan  kletsen kreeg van zijn vader. En dat zij dan riep  ,,nie op zijne kop slagen''. De commentaar van de Meester was toen: die anderen hadden dat rap door, dat ik niks zag zonder bril, dus mikten ze op mijn bril''.
 Ik vertelde het gisteren aan Kalamity, en haar reactie was hartverwarmend. ,,Zie je die grijze sokken die hij aan heeft? Ze waren van zijn  opa...''