Dit is een verhaal voor insiders, de lezertjes uit India, Canada, Zuid-Afrika en omstreken hoeven er niets achter te zoeken. Deze zomer is het precies veertig jaar geleden dat onze krant in faling ging. Of we dat met de overlevende oud-strijders moesten vieren? We hebben er alvast héél leuke, af en toe gènante en vooral warme herinneringen opgehaald.
De plaats van de festiviteit: een viersterrenhotel in Brugge, een fraai oord waar ondanks de jobstijdingen de toeristen ons zéér voor de voeten liepen. Maar soit.
Eerste pakkende getuigenis kwam van een collega van pakweg 80 plus die zich vanwege een gescheurde achillespees door een voormalige secretaresse in een rolstoel liet rondrijden. ,,Goed adreske lieveke'' fluisterde hij ,,ik heb hier in den tijd mijn eerste huwelijksnacht doorgebracht''. Verdere confidenties wenste ik niet te horen, ik ben weg geslopen.
Och ja, toen kwamen de herinneringen aan de zomer 1976. Zelf herinner ik mij vooral dat het bloedheet was toen ik samen met een zwangere collega naar de RVA ging om ons te laten inschrijven. Zij kon met haar buikje compassie oproepen, ik duwde haar eerstgeborene in een buggy en dat gaf mij ook ,,enig aanzien''.
Over de collega's van een rivaliserende krant die op hun redactie ,,dansten op ons graf'', over de harde strijd die een handvol collega's met connecties voerden om ons vel zo duur mogelijk te verkopen, sappige met sigaren en bier overgoten nachten, dat heb ik toen gemist.Niemand had deze toen nog jonge moeder gevraagd om mee te doen en dus zat ik die julimaand met het gezin aan zee. Zodat ik nu het ,,ware verhaal'' kon horen. Of de anderen als ware ...(en nu mis ik de Meester die mij meteen zou zeggen hoe die vrouwen op de barricaden worden genoemd...) er toen bij waren weet ik niet, feit is dat ze er deze week voor onze veertigste verjaardag niet bij waren. Zonde. Als je als gepensioneerde nog door twintig mannen gezoend wordt...
Maar ondanks dat tekort aan vrouwen werd er enthousiast (heu) gebabbeld. En werden ( met recht en reden) onze opvolgers een paar stiekeme vegen uit de pan verkocht. Die ik niet zal herhalen. Maar we hebben ook gerelativeerd. Dat de krant er ,,mooi'' uit ziet en we onze ,,nazaten'' alle ellende die wij meemaakten zeker niet toewensen. Uit mijn eigen mandje? Mijn eerste grote modereportage in New-York die door de geïnteresseerde eindredactie een plaatsje werd toegewezen rond een in trapvorm en diagonaal gespreide reclame voor Haklé vochtig. En dat is geen schoonheidsproduct.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten