We waren geen maatjes, gewoon collega's. Tot op de dag dat we ontdekten dat we allebei hoogbejaarde moeders hadden. Hij schreef er over in zijn columns, ik las ze en werd getroost omdat hij een soms pijnlijke situatie _ een af en toe verwarde moeder_ zo delicaat en met een streepje humor kon verwoorden. Ik liet het hem weten en we werden ,,lotgenoten''. Tot zijn moeder overleed maar hij mij vertelde dat er nu ook bij hem een Kadoke op weg was. Ik reageerde, dat het jammer was dat zijn columns werden ,,opgedoekt'' want dat het een geweldig onderwerp was.
Gisteravond heb ik zijn laatste mail opgezocht. Hij had het over zijn vrienden die hij stuk voor stuk aan kanker verloor, en dat hij zich eenzaam voelde aan de weduwentafel. Maar hij deed er drie foto's bij van Marieke, zijn eerste kleinkind. En hij eindigde met een van zijn fijne woordspelingen.
Wees dankbaar gezoend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten