GOO NEUS ZENNE

Ik krijg er de rittantik van, al die berichten over onze waardevolle erfenis, in casu ons dialect. Terwijl ik de Meester destijds als enige huwelijkse voorwaarde heb doen beloven dat we onze kinderen Nooit dialect mochten leren. Merkwaardig genoeg hoor ik de jongste jaren vooral van autochtone Mechelaars dat ze niet kunnen geloven dat ik een geboren Brusselès ben. ,,Dah hoerde ni'' Ja zég...
Gisteren heb ik ook een authentieke Congolese dame moeten overtuigen van mijn afkomst. Maar dat was misschien omdat ik niet zomaar voor de vuist weg op de juiste Franse benaming van een ,,aftrekker'' kon komen. In de betekenis van poetsgerief hé.
En daarmee kom ik (eindelijk) ter zake. Ik heb een gloednieuwe poetsvrouw en dat is een uitstekende oefening voor mijn tweede landstaal. Want bij het ,,bureau'' had ik laten weten dat het zeker een Franstalige mocht zijn. Het werd ,,Charlotte'' en ik dacht meteen aan een oude liefde. Congo dus.

Tijdens mijn ,,werkzaam leven'' hebben hier in totaal vijf dames rondgelopen als poetshulp waarvan ik de laatste twee oprecht heb aanbeden. ,,Vremde'' zoals ze hier zeggen. Deze maand is de zesde gearriveerd en jawel, ik ben in de wolken.
Nu kan ik veel beweren maar als zelfs Kalamity  laat weten dat de vloeren nog nooit zo hebben geblonken... Maar wat mij vooral opvalt bij Charlotte, is dat ze een strenge leerschool heeft doorgemaakt. Dat wil ik haar nu afleren. Zoals niet gaan zitten tot ik het haar uitdrukkelijk vraag. Of met blote voeten naar de voordeur lopen ...om de gang niet vuil te maken. Of het laatste herfstblaadje
op het terras gaan oprapen ,,opdat de kleinkinderen straks goed kunnen spelen...'' Tja, als je muren vol kleuterfoto's hangen.
Maar wat mij vooral opvalt: ze is geen flauwe bees. 56 jaar, acht kinderen en telkens een busrit van een vol uur om hier te geraken. ,,De mensen doen raar'' zei ze gisteren. Als er oude mensen opstappen en ik mijn plaats wil afstaan willen ze die niet. Denken ze dat ik vuil ben?
Zou ze die ,,oude'' mensen eigenlijk juist inschatten? Gisteren zei ze dat ze dacht dat ik quatrevingt ans had...

HO MY GOD!...

Dit is een uitdrukking die Kadoke2 als piepjonge puber gebruikte en een oma moet meegaan met haar tijd.. My God dus...
Juist, Malief was gisteren in een boekhandel waar een collegaatje van lang geleden haar nieuwste boek kwam voorstellen. Malief had het gelezen op een berichtje aan het winkelraam. Bah ja, waarom niet. Het is niet omdat ik mijn recensies niet meer publiceer dat de belangstelling er niet is.
Ben wel van de ene verbazing in de andere gevallen...De schrijfster herkende mij niet, maar dat verwacht je niet van beroemdheden. Bovendien was mijn haar een halve eeuw geleden een halve meter langer. Ik herkende haar wel, nu ja, omdat ik wist dat ze er was.
En toen kwamen de fans binnensijpelen. Ik zat er een beetje ongemakkelijk bij want ben nooit lid geweest van de Vrouwengilde, zangkoren,  of gerelateerde clubs. Vijftien, twintig dames en dan nog de meesten in mijn leeftijdscategorie, het is even wennen. En selfies nemen met de auteur. Voor Facebook natuurlijk.
Om te beginnen feliciteerde ik de meneer die zijn vrouw(of zo) vergezelde. Later kwamen er nog twee jongere heren maar ze verstopten zich op de achtergrond.
Zal het maar eerlijk toegeven, een schrijfster interviewen, ik heb het gelukkig nooit  moeten doen. Want wat al larie en apekool we daar geserveerd krijgen? Ha, hoe geweldig ze schrijft, hoe spannend het soms is, hoe gevoelig ze over details gaat (Hoo jaa, die rode zetel., de malse gom!..), en dan toch één valabele vraag van een jongere fan: hoe ze meteen ter zake komt. Ho kirde de interviewster, dat is een goeie vraag, want dat doet ze hé?
Toen heb ik, zoals op school, een vingertje opgestoken en gevraagd of ze dat tijdens haar tijd bij de krant niet had geleerd? Meteen had ik blijkbaar de interessantste vraag van de namiddag gesteld.
En de schrijfster  had een hapklaar voorbeeld hoe ze als eerste opdracht naar de persconferentie van een  circus (of zo, ben het alweer vergeten) in Brussel mocht gaan, compleet met rijke lunch en cadeaus  en dat ze daarna daar slechts een kortje mocht over schrijven.
Lap, die journalisten hé. Gelukkig werd ze  auteur, en bescheiden zei ze dat ze al heu, misschien wel 39 boeken had geschreven.
Ik had er vroeger één gerecenseerd (De buitenkant van Meneer Jules) en omdat ik die wél goed vond kocht ik gisteren nog twee van haar boeken. Meteen beginnen lezen in ,,Wat ik nog weet'' en meteen wist ik ook waar die rode zetel vandaan kwam. De eerste helft heeft vaart en is best goed, de tweede helft is bladvulsel. Maar meteen heb ik ook de formule gevonden die ,,dames op leeftijd'' boeit. Onbegrepen echtgenotes, ondankbare kinderen, bedrogen vrouwen... Maar meer ga ik hier niet over vertellen want mij boeit dat niet!
Tja, wat zal het vandaag selfies geregend hebben op Facebook...

SHAFFY HUILT...

Malief dacht aan haar vader zaliger die destijds zo genoot van de liedjes van Ramses Shaffy...en zeker ook van Liesbeth List die hij met enig tremolo in zijn stem ,,de dochter van de vuurtorenwachter'' had genoemd. Lang geleden, en sindsdien is de Pastorale  al door het Cruise-duo vermoord, maar ,,October'' zag ik zeker nog zitten.
Zodat ik vorig weekend met vriendin/collega naar de stadsschouwburg trok voor een concert. Ja, er waren heel veel ,,oude'' mensen in de zaal... De bezetting deed ons fronsen. Shaffy is al jaren in de farao-wereld, en Liesbeth schijnt haar  teksten te vergeten en kwam dus ook niet. Eigenlijk hadden we het kunnen weten: met een aankondiging van zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder . Een zeer verdienstelijke Della Bosiers zong zo mooi als Liesbeth (oprecht bewonderd) maar Jelle Cleymans vocht vooral om de  met uithalen schreeuwende  Sabine op haar hoge hakken in de ogen te kunnen kijken en Bert Verbeke deed ons stilletjes bidden om die Ketnet-praatjes te doen stoppen.
We hebben niet echt gehuild want de kaartjes waren nu ook niet zo duur, In een recensie had ik hen één sterretje gegeven. Voor Della dan.