HO MY GOD!...

Dit is een uitdrukking die Kadoke2 als piepjonge puber gebruikte en een oma moet meegaan met haar tijd.. My God dus...
Juist, Malief was gisteren in een boekhandel waar een collegaatje van lang geleden haar nieuwste boek kwam voorstellen. Malief had het gelezen op een berichtje aan het winkelraam. Bah ja, waarom niet. Het is niet omdat ik mijn recensies niet meer publiceer dat de belangstelling er niet is.
Ben wel van de ene verbazing in de andere gevallen...De schrijfster herkende mij niet, maar dat verwacht je niet van beroemdheden. Bovendien was mijn haar een halve eeuw geleden een halve meter langer. Ik herkende haar wel, nu ja, omdat ik wist dat ze er was.
En toen kwamen de fans binnensijpelen. Ik zat er een beetje ongemakkelijk bij want ben nooit lid geweest van de Vrouwengilde, zangkoren,  of gerelateerde clubs. Vijftien, twintig dames en dan nog de meesten in mijn leeftijdscategorie, het is even wennen. En selfies nemen met de auteur. Voor Facebook natuurlijk.
Om te beginnen feliciteerde ik de meneer die zijn vrouw(of zo) vergezelde. Later kwamen er nog twee jongere heren maar ze verstopten zich op de achtergrond.
Zal het maar eerlijk toegeven, een schrijfster interviewen, ik heb het gelukkig nooit  moeten doen. Want wat al larie en apekool we daar geserveerd krijgen? Ha, hoe geweldig ze schrijft, hoe spannend het soms is, hoe gevoelig ze over details gaat (Hoo jaa, die rode zetel., de malse gom!..), en dan toch één valabele vraag van een jongere fan: hoe ze meteen ter zake komt. Ho kirde de interviewster, dat is een goeie vraag, want dat doet ze hé?
Toen heb ik, zoals op school, een vingertje opgestoken en gevraagd of ze dat tijdens haar tijd bij de krant niet had geleerd? Meteen had ik blijkbaar de interessantste vraag van de namiddag gesteld.
En de schrijfster  had een hapklaar voorbeeld hoe ze als eerste opdracht naar de persconferentie van een  circus (of zo, ben het alweer vergeten) in Brussel mocht gaan, compleet met rijke lunch en cadeaus  en dat ze daarna daar slechts een kortje mocht over schrijven.
Lap, die journalisten hé. Gelukkig werd ze  auteur, en bescheiden zei ze dat ze al heu, misschien wel 39 boeken had geschreven.
Ik had er vroeger één gerecenseerd (De buitenkant van Meneer Jules) en omdat ik die wél goed vond kocht ik gisteren nog twee van haar boeken. Meteen beginnen lezen in ,,Wat ik nog weet'' en meteen wist ik ook waar die rode zetel vandaan kwam. De eerste helft heeft vaart en is best goed, de tweede helft is bladvulsel. Maar meteen heb ik ook de formule gevonden die ,,dames op leeftijd'' boeit. Onbegrepen echtgenotes, ondankbare kinderen, bedrogen vrouwen... Maar meer ga ik hier niet over vertellen want mij boeit dat niet!
Tja, wat zal het vandaag selfies geregend hebben op Facebook...