Verhaal met zeventig decibel

,,Oei, is het zo triestig wat ik vertel?'' Schalkse opmerking van Pierreke, bijna negentig, die heel sappig vertelt over de oorlog, de krijgsgevangenschap, het plassen tegen de wagonmuren, het vervoer bovenop een hoop steenkool et j' en passe. We zitten in het salon van de bejaardenhome waar ons bomama zojuist een wedstrijd ,,vieropeenrij'' heeft gespeeld en helaas niet gewonnen. Maar er is ambiance en er wordt getaterd over vroeger. En ik veeg tranen weg van het lachen. Nooit gedacht dat ik dat hier nog eens zou doen..
Die Pierre toch. Als hij ook aanstalten maakt om te bewijzen dat hij de enige man is in het kippenhok zeggen gebaren meer dan woorden. Zeker met de zes aan tafel waarvan er pakweg vijf tussen zeer hardhorend en potdoof zijn, maar als er één lacht lachen ze mee. En hoe zit dat nu met die tranen?
Ik probeer Pierreke uit te leggen dat ik alleen maar ween als ik lach, dat Lottepoes dat vroeger zei toen ik eens echt weende. Hemeltjelief, dat moet ik uitleggen want Pierreke is maar een beetje doof en wil er alles van weten.
De volgende vijf minuten vertel (brul) ik het verhaal van die Italiaanse schoenwinkel in mijn straat waar ik schoenen had besteld die bij het afhalen ineens pakweg 2000frank (ja een OUD verhaal) duurder waren geworden, en die ik weigerde. En hoe de madam van de winkel venijnig tegen een andere klant zei:,,Ja, veel sjaar (plaatselijk dialect voor streken) mo gin senten...''
Toen kwam de Meester thuis en die was aangesproken door de Italiaan (ik was er in al mijn ergernis ook nog mijn regenjas vergeten) en dat er een probleemke was met madam (ik dus) haar schoenen, maar dat ik die schoenen wel mocht gaan halen hoor. En toen ontplofte ik en schoot in een flinke bleit. Waarop Lottepoes zei: Maar allez mama, jij weent toch alleen van het lachen...'' Helaas, dat verhaal heb ik dus minstens drie keer moeten vertellen (want ze vonden het goed) en de laatste keer was op verzoek van een tafel achter ons, waar de dochter van een bewoonster er toch ook het fijne wou van weten. Tot slot heb ik ook nog eens gevraagd of er toch geen familie van de Italiaan in de zaal zat?
Wil je geloven dat ik mij als Geert Hoste in een zaal voor doven en slechthorenden voelde? Maar de aanwezige familieleden , die hadden alles verstaan. Hen moest ik zelfs vertellen waar die Italiaanse schoenwinkel precies ligt. (héhé, al lang dicht, wat dacht je...)
Dat verhaal van de Italiaan had ik eigenlijk opgespaard voor Simply Red, een aangetrouwd familielid die een blad voor winkeliers volschrijft met tips om klanten gelukkig te maken. Maar als ze het nu van iemand anders hoort: ik was eerst.
PS: de pointe van het verhaal was eigenlijk dat ik die dag ook nog jarig was en dat iedereen het was vergeten. Maar daar ben ik niet meer aan begonnen...

What's in a name?

Een beetje gepruts (met dank aan de getalenteerde 47, een echte computernerd) en daar staat het bewijs dat een naam niet altijd de lading dekt. De ware Malief gefotografeerd voor een kalender van Models Office, met rechtsboven Iris voor ze Wendy werd. Om te illustreren dat de foto echt zo oud is als het kapsel en het jaren tachtig jasje. Mijn toenmalige baas wou bij een reportage een foto die ,, mijn venijnige stijl'' passend zou illustreren. En voilà, Bolske plantte mij voor de kalender, zei ,,kwaad kijken'' en knipte. Er kwamen foto's uit waarop ik scheel keek, maar deze werd goedgekeurd. Om maar te zeggen dat Malief haar naam niet verdient...

Klussen en zingen

De schuifelende schilder is weer een tijdje verdwenen, tijd voor een variatie op stoffer en veger. Helaba, geen kwaad woord van mijn schuifelende schilder (schuifelend in de betekenis van fluitend), daarmee kondigt de vlees geworden discretie zijn aanwezigheid aan op ons uitgebreid grondgebied. De Kadokes konden hun ogen niet geloven. Dat was nu eens geen schele bierbuik waarvan je nooit wist of hij je bekeek dan wel op zoek was naar een asbak. De as deponeerde hij dan in zijn hemdzakje...
,,Geen kwaad woord over meneer D. commandeert de Meester, hij heeft mij vroeger heel veel uit de nood geholpen. '' Vergeten zijn de weken van zorgeloos jolijt voor onze Sammie die in onze omgeploegde keuken ineens een gigantische kattenbak ontdekte. (een leiding per abuus doorgezaagd, gevloerd in de vrieskou en mogen herbeginnen et j'en passe). Plus de eindeloze klappekes in het deurgat _ ik keek heel vies als hij rokend binnenkwam_, de jolige nogal insinuerende praat van een versierder-op-jaren, ik had er echt mijn bekomst van. Gelukkig (hihi) is hij bij zijn laatste klus door een trapleerke gevallen.
De nieuwe schilder dus. Niet met de noorderzon vertrokken maar even een grote klus gaan klaren in het Antwerpse en dan komt hij terug. Net tijd genoeg voor ons om eens uit te slapen, ongeneerd lang op het toilet je krant te lezen of keihard je Leonard Cohen door de boxen te jagen. Want er kon altijd een buur-lastigaard binnenvallen via de garage om de schildersauto een paar centimeters te verplaatsen.
Toen ik Kadoke2 zo intensief, handjes op de rug, naar de schilder zag staren had ik ineens een déjà vu. Ik ben het aan Bomama gaan vragen en jawel: ik was ook zo'n liefhebber van een schilder. Hij heette René en ik ging altijd bij hem zitten als hij aan het werk was. God ja, nu weet ik het weer. Hij vertelde het bewonderende mini-maliefje over zijn bezoek aan de Paus waar hij een medaille had gekregen omdat hij een kindje uit een brandend huis had gered. Ik geloofde het allemaal en ik zal ook een jaar of zes geweest zijn.
Wat mij naadloos bij het volgende brengt: die Kadokes zullen het, tenminste als ze mijn geheugen hebben, later ook nog allemaal weten. Zo ben ik met de Meester en de Kadokes naar het graf van hun voorouders gegaan. En ik heb er met mijn zakdoek de dennenaalden van het graf geveegd en verteld over die opa. En dat ik zeker zo geen graf wil maar een kaske in de muur, proper en wel.
Terug thuis heb ik Leonard nog eens laten schallen. Een nieuwe dimensie sinds ik hem vorige zondag -in-het-echt zag. Vooral zijn magere knietjes en benige handen deden mij aan mijn schoonvader-zaliger denken. Al was hij meer voor schallende koren en bronzen harten.
En toen kwam de schilder weer en zei ,,schoen hé, maar als ge nen hiele cédé hoert zoude wel in sloap valle''. En dat hij meer voor Jerry Lee Lewis was ,,en das oek van onzen tijd''.
Maar een kind heeft hij nooit uit een brandend huis gered.

Moeder waarom staken wij?

Toegegeven, hier is een gepensioneerde aan het woord die elke maand een riante zakcent opstrijkt in ruil voor 42 jaar carrière waarvan vijf verplicht werkloos because te duur. Om maar te zeggen dat ik dus niet kan meespreken over verminderde koopkracht, hebzuchtige bazen en grootkapitaal. Maar toch.
Vorige zaterdag, twee dagen voor de grote stakingsdag, voelde ik mij na tien dagen ,,flauwkes en niet in mijn talluur'' zoals ze dat in Brussel zeggen, weer alive and kicking. En dus ging ik winkelen.
Een beetje zon, en het leek al betoging in de straten van mijn adoptiestad. Volle winkels, toch goed van die sukkelende economie en die verminderde koopkracht. Waren ze allemaal hun spaarcentjes gaan ophalen? Ik ging ook winkelen, dat spreekt. En dat viel wat tegen. Twee files aan de kassa, respectievelijk vijftien en twintig minuten lang, maar ik heb ze zeer Zen doorstaan. Vooral omdat ik eens iets gepast had dat ik nog leuk vond ook. Bij de derde file _ met een nummertjestrekken systeem_ in een parfumerie godbetert, ben ik na vijf minuten weer weggegaan. Parfum , warmte en een nog ietsjes te slappe Malief, het was teveel voor een dag.

Vandaag, stakingsdag, eerst de talloze jolige slenteraars in rode jassen op straat genegeerd, dan naar de kapper waar ik een vol uur een stoel heb warm gehouden voor ik een schort kreeg. De dienstdoende grieten hadden wel een heel intensieve bezigheid boven de zaak _ ik gok maar: roken, drinken, babbelen, niksen _ en ik zat weer Zen te wezen. Waren zij misschien ook aan het staken?
Maar wat zit ik te zeuren, ik ben toch met pensioen en heb alle tijd van de wereld. Morgen ga ik een vriendin van lang geleden bezoeken. Met de trein. Ik weet het, het is het lot uitdagen...

Opvoeding en zo

Meegedaan met de opvoedkundige test van De Standaard en 78 procent gescoord. Dat ik geen 100 procent had kwam zeker omdat ik van ADSL niks wist en dacht dat dyslexie min of meer te verhelpen was?
Ho maar, wat lees ik in de antwoorden van Wendy Bosmans? Dat ik tegen kinderen wel mag brullen, dat ik ze moet domineren, met hun neus in een doorweekte pyamabroek drukken, dat kinderen mogen gaan slapen als ze het zelf willen _ maar ze moeten wel structuur hebben in hun leven, ha ja_ en dat ik, als ze een conflict hebben met de school, altijd hun partij moet kiezen???Dat vond ik dus niet en da's natuurlijk meesterke (mijn pa, weet je nog) die mij hier vanuit het hiernamaals iets ingefluisterd heeft. Ik had destijds ook zo graag gehad dat hij mij geloofde als zuster Maria-Rosa mij stond uit te schelden aan het bord om mij daarna tegen haar weelderige boezem te trekken. Wel merkwaardig dat je een kind niet mag tonen dat je ze graag ziet, want daar profiteren ze van. Die Wendy is zot zeker?
Voorts: bord leeg eten. Ik heb uren met een bord koudgeworden witloof met melksaus staan bleiten en ik vond dat mishandeling, maar van Wendy moet het. God ja, en overbezorgde Malief maakt van een kind een kasplantje zegt Wendy. Hoewel, ze wil ,,structuur'': en dat is toch handen wassen voor het eten, toch drie keer per dag gaan plassen, tanden poetsen? Niet nodig als ze nog melktandjes hebben Jawadde. En wat met de goeie gewoontes? Of nog een straffe: als je kind je slaat mag je terugslaan. Is dat voor de 16-plussers bedoeld?
Uit nieuwsgierigheid heb ik de test nog eens gedaan met de juiste gegevens over ADSL en dyslexie en wat blijkt: nu heb ik slechts 72 procent.
Terwijl een van de vaststaande feiten toch is dat je een kind (ahum) als het zijn best doet moet belonen...

Uitlachen en zo

Woensdagnamiddag. De kleine living is omgebouwd tot een ,,wreed accident''. Met dank aan Herman DW voor de woordkeuze. Kadoke1 is tegenwoordig dol op straffe situaties waarin auto's, bussen, tractors, boerderijen en alle playmobilmannekes een hoofdrol spelen. Plus het namaakgeld van de namaak-winkelkassa, en al de dieren uit de exotische serie die vanop kasten en schoorsteenmantel de situatie in het oog houden. De giraffe speelt een sleutelrol. Hoe zou dat komen...
,,Is er nu al Ketnet Malief'' zeurt nummer twee die niet voldoende autoriteit heeft bij dit spel om te beslissen dat het geldtransport in feite een melkkar is. Zal ik eens een Jommeke voorlezen? Jàààà. Nieuwe discussie: welk boek. Ze mogen er allebei een kiezen en Kadoke 1 komt met de fles Vittel, een glas en een potlood, kwestie van stembanden te smeren en de wijsvinger te sparen.
Twee stripboeken verder _ de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de Meester het laatste kwart heeft overgenomen _ is de TV weer een verzoeknummer. Afleidingsmaneuver.Of ze eens foto's van vroeger willen zien? Jep zegt Kadoke2 terwijl Kadoke1 weer onder tafel enkele gevangenen bevrijdt.
Persoonlijk vind ik dat het leukst: foto's van vroeger en hen doen raden wie mama is en wie tante Lottepoes. Ook een beetje sip kijken als ze mij niet herkennen op mijn glamour-foto's (met dank aan Bolske, Cels en Firmin) maar gokken dat het hun tante is.
En daar is de mama in wit rokje en blauw fluwelen jasje (de enige keer dat ik voor mijn kinderen een dure boetiek plunderde, echt waar):op de trappen van de kerk. Wat doet mama daar?vraagt Kadoke2 met een dikke frons. Ze herkent haar moeder omdat die precies een kopie is van haarzelf, compleet met dikke dubbele paardenstaart. ,,Ha, mama is hier een communikantje hé'' Ik verwacht nu overstelpt te worden met vragen wat voor een beest dat nu is maar niks hoor. ,,Malief, nee zeg, mama die in God gelooft, dat meent ge niet, hoe stom, heeft die echt in God geloofd? Jij gelooft toch niet in God hé Malief, allez, hoe stom....''
Toen is die lieve Malief wel eventjes uit haar sloef geschoten. ,,Lachen met mensen, zeggen dat ze stom zijn, dat wil ik niet meer horen. Iedereen gelooft wat hij wil, oké?'' Mijn hartediefje was op slag héél stil en mompelde nog iets van ,,sorrie''.
Wat later vroeg Kadoke1 zich hardop af hoe de Sint eigenlijk door die schouw geraakte. Ik heb geantwoord dat ik dat niet wist.
En nog wat later vertelt Lottepoes mij dat haar poetsvrouw in de ramadan is en dat die brave ziel het boekje met de blote geëpileerde bink op de cover* had omgedraaid. Ik heb toen een beetje gelachen maar zal het nooit meer doen.
*Voor het geval u Lottepoes verdenkt van bizar gedrag: de blote bink stond op de cover van het Nieuwsblad Magazine. (geef toe Vero, da's pas sluikreclame)
*En dus zal ik ook Groen Mieke niet uitlachen die zonder blikken of blozen in Volt verkondigde dat kennis als ,,1302'', de Holocaust, de eerste wereldoorlog of het Verdriet van België alleen maar nuttig is om mee te doen aan een kwis. (In onze huiskamer hebben we gebruld van ellende...)

Toerist in eigen land

Wij zijn met de Kadokes naar de zoo geweest. Met de trein. Met een zak vol regenkledij, twee bananen en met het vaste voornemen om te genieten. Laatste dinsdag van de zomervakantie, we waren duidelijk niet alleen met dat lumineuze idee. En toch.
Ik ga het niet hebben over de overvolle trein, het meer dan stampvolle zelfbedieningsrestaurant waar ik na een kwartier en met één ongerust Kadoke in mijn kielzog ben gaan lopen, en al evenmin over het geweldige terras van de Paon Royal waar ze na anderhalf uur wachten ontdekten dat ze onze bestelling vergeten waren.
We hebben wel met stijgende verbazing naar de Kadokes gekeken, de Meester en ik, hoe die gastjes geen zuchtje hebben geslaakt _ Kadoke2 zei na een uur wachten een beetje lachend ,,wij hebben dat ook met mama en papa voorgehad Malief, toen het briefje van de kelner was weggevlogen''_ met smaak als troostprijs een broodje gezond hebben binnengespeeld terwijl aan de tafel naast ons de frieten, de vleeskroketten en de mayonaise van de tafel dropen terwijl de oma-van-dienst met armenvol speelgoeddieren uit de souvenirshop de sfeer probeerde te redden. Onze Kadokes zaten een fruitsapje te tutteren en doodden de tijd met een klein puzzeltje-van-de-minute-maid dat ze op de duur ondersteboven en achterstevoren probeerden op te lossen. Eén keer ,,ik heb nu wel een beetje honger'' en toen was het al twee uur... en als enige troostprijs mochten ze twee keer heen en weer naar de fontein lopen om te tonen hoe rap ze dat konden.
Ondertussen zag ik kinderen krijsen bij de hippo's waar ze nochtans beleefd vragen om stil te zijn in de galmende ruimte, werden junglegeluiden gebruld bij de tijgers, panters, leeuwen en keihard gerammeld tegen een glazen wand waar je gevraagd wordt om dat niet te doen. De ma's en pa's en oma's en opa's stonden er bij en keken er naar. Jawel, wij moesten wel voorlezen wat op de plaatjes stond en ze lachten ons een beetje uit omdat we een paar keer de weg naar de beren kwijt waren.
En toen we om vier uur vroegen of ze nog eens rond wilden lopen of gewoon naar de trein werd het de trein. En thuis gingen ze meteen een overval op een geldtransport naspelen met al de dieren uit hun Playmobil als toeschouwers...
Vandaag hebben ze al drie dagen eerste leerjaar achter de rug. Kadoke2 vertelt wat meewarig over ,,de kleuters'' en dat ze vanaf november niet meer in de zandbak mogen spelen. Want dan zal ze wel kunnen lezen.
Of het wel allemaal zo interessant zal zijn, vraag ik mij stillekes af. Zeker dat ze mij dan niet langer zal komen alarmeren na een toiletbezoek in een restaurant. Stel je voor, daar hing een papier en ze kon het niet lezen en dus durfde ze niet doortrekken. Misschien mocht dat niet. ..
Vanaf november zal ze weten dat ze haar maandverband niet in het toilet mag gooien.
***En geloof vooral niet dat het dutskes zijn, daarstraks was het hier bijna haarkepluk omdat Kadoke2 als een volleerde cheftut wou tonen wat er allemaal in de schooltas van haar broer stak.
**Voor één keer heb ik de imprimatur van de Meester (die deze blog anders nooit leest). Ik moest er nog bij zeggen dat het een van de mooiste dagen van deze vakantie was...

Kadokestijd

,,Wat zei Kadoke 1 ook weer toen we...'' en ,,Kadoke 2 was niet te schatten toen ze ...''. Dat is dus het soort conversaties dat dezer dagen tussen Meester en Malief over en weer gaan. Tien dagen met onze Kadokes aan zee, twee dagen terug thuis en we zitten ons al een beetje op te fretten van heimwee. Om het eens plastisch te zeggen. En dat ik verdorie geen nota's heb genomen toen ze ons tot tranen toe deden lachen.
God ja, af en toe dacht ik aan mijn tijd van monitrice in De Haan waar ik zeven mannekens van zes tot tien onder mijn hoede had. Kadoke 2 kan dat in haar eentje spelen. Gelukkig is ze geen ochtendmens _ zei ze zelf tijdens een vader-en moederkesspel met Kadoke1_ en duurt het tot na het ontbijt voor de verzoeknummers aankomen.
_Malief gaan we nu bloemen maken(Jommeke voorlezen, een verhaaltje verzinnen?)
_ Malief is het zo goed als ik het papier verfrommel?
_Malief wil je mij helpen met de plakband (met de schaar, met de letters, met de plakkers, met de zeepbellen, met de schelpskes...)
_ Malief mag ik je helpen met wortels schrapen, ruiten wassen, planten gieten, tas dragen...)
_Malief ik kan niet slapen, ik heb warm (dorst, plassen, geen vaak, mijn buik kriebelt, mijn staartjes zijn los gekomen, hier is mijn haarband...)
En als ik dan toch even in mijn krant duik...
_Malief, Kadoke1 wil niet dat ik hem help bij zijn Playmobil (zijn plakkers, autootjes, bouwwerk)
Maar wat een heerlijkheid zoals ik haar als een mini-Kalamity door de golven zag duiken, zonder een spatje watervrees en grote slokken zout water wegslikte. Of zoals Kadoke1 met het ontroerende vertrouwen van een kind zich tegen mij nestelde en we samen de golven ,,braken''. Ik heb gejoeld als een schoolmeisje, echt waar, terwijl Meester met een stapeltje handdoeken in de branding een wereldrecord ,,geduld met Malief en kinderen'' vestigde.
Ondertussen besef ik dat ik dat met mijn eigen kinderen nooit heb gedaan, druk doende als ik was met een laagje zonnebruin te kweken en teveel menselijk opzicht om onnozel te doen.
Nu moet ik dringend een mailtje sturen naar een collegaatje van de Knack die deze week in een column oppert dat ze toch zo graag werkt en of ze nu een slechte mama is. Sofietje, wat je nu mist kun je later echt nog inhalen...

Bomama en de 47

,,Toch goed dat ons Lottepoes weer een vriend heeft hé'. Zo alleen is toch niet alles.''' verzucht Bomama. 't Is een goei die het zegt. Al weduwe sinds haar 56ste en nogal wat kandidaat-vervangers voor het Meesterke wandelen gestuurd. De nieuwe aspirant kleinzoon heeft bij haar de naam 47 gekregen.
Voor u begint te grijnzen: 47 is niet de 47ste, ook niet zijn leeftijd en ook niet ,,de tram die naar Neder-Over-Heembeek ging'', maar gewoon zijn schoenmaat. En dat vind Bomama een straf nummer.
,,'t Zal wel ne grote zijn zeker'', opperde ze een tijdje geleden toen Lottepoes haar had verteld dat ze met een vriend schoenen ging kopen en dat het zo moeilijk was gezien de schoenmaat.
Sindsdien is het dus 47 voor en na. ,,Ja 47 ging kamperen _hoe heet hij nu weeral, ge weet wie ik bedoel hé _ en zij ging niet mee omdat er geen water en geen toilet was...'' Arme Lottepoes: mij had ze verteld dat Bomama toch niet meer zo goed hoort. Neen zeker: de volgende dag kreeg ik het hele verhaal. Want wat kun je in een rusthuis nu anders vertellen dan het nieuws van het vorige bezoek?
En dan tot slot: ,,Zal ik 47- ge- weet- wel binnenkort eens zien. Allez, inspecteren gelijk ze zeggen?'' Als je bijna 89 bent is er niet veel tijd te verliezen...

Verhalen van de stad (niet van Maupin)

Mja, er zitten witte streepjes tussen mijn vingers, ik heb dus een Grieks kleurtje. Geen peperkoek en al helemaal niet kak-bruin, zoals Kalamity de stoofschotels uit het solarium zo mooi kan omschrijven. Terug uit Santorini waar ik met Lottepoes een kwasi perfect duo vormde, een beetje lazy and happy, ken je dat? Het behangpapier op mijn pc is een dobberende ma-lief in een turkooiskleurig watertje, Meester _ alleen en zeer eenzaam achtergebleven_ kreeg er zowaar een schokje van. En gaf daarna grif toe dat ik zoiets in Oostduinkerke alleen kan beleven om zeven uur 's morgens. Ja, met een straalkacheltje op de oever, allicht....
En dan ga je naar het stadspark om nog wat na te genieten van de zon die in mijn stadstuintje maar heel magertjes schijnt. Altijd veel dames met grijze permanent en luide commentaar, maar nu zat ik naast een koppeltje in wording. Voor alle duidelijkheid, ik ga daar niet ,,afluisteren'', maar een boek lezen. En hoezeer ik ook probeerde de nieuwste van Kate Atkinson te savoereren, het koppel-in-de-blok had het over diepzinnige problemen. Eerst hoorde ik alleen maar het grietje, pakweg zestien te oordelen naar de studievakken. Cool, neig (schrijf je dat nu met ei of ij?) vet, smerig kutwijf, vette klootzak, ahum, ahum. Tja, dan ga je toch luisteren. ,,Wette, als mijn ma vraagt Maaike wilde eens eten hale dan zeg ik nee, kzen te lui en dan wordt ze kwaad en vantijd slaagt ze mij (Noot van de auteur, ze bedoelt slaat van het werkwoord muilpeer geven) en dan spreekt ze een week niet tegen mij en wette, daar kick ik op hé, echt daar kick ik op...'' Zwzwzwzw (de jongen is duidelijk beter opgevoed) en dan zij weer: ,,maar ik zen oek kei-lui eh en nu zauk de wet van Archimedes moeten blokken maar da ga ni want ik hem het ni just opgeschreven, nee shit joeng, ik ken daar allemaal niks van en ik was toen in een depressie en zo en dan was ik ineens verliefd op ***** maar daar was geen klote aan en ...ja echt man. Ja, da was omdak in een depressie was eh? Wette wa mijnen droom is, gelak gij op een podium staan en dansen en dan 1000 gasten van 15 jaar die mij bewonderen hé. (...) Ma nee, ik kan geen muziek, ik hem geen talent en dabij ik zen te lui om da te leren.(...) Ah ja, misschien zo met nen triangel? Echt? Allez seg, das vet man...''
Toen bedacht ik dat dit grietje een gepast cadeau was voor die bomma uit het vorige verhaal...
En ik ben weggewandeld om zelf niet in een diepe depressie te sukkelen...

Dit is het echte leven

,, Ik heb toch mijn leven?'' Ik kreeg het als een kletsnatte vod in mijn gezicht toen ik deze week een pisnijdige verkoopster tegen haar collega hoorde zeggen:,,Op hun kadeeën passen en zij uitgaan zeker, da ziede vanhie.Ik heb mijn leven...'' Ik stond in een pashokje, loerde even naar buiten en zag een zonnebankbruin type met een hoop bling in het verrimpelde decolleté en een lip die nog lager hing. Arme bomma. Ik ben zonder aankoop naar buiten gegaan. Want ik vind die bomma een mottig mens. Of nee, ik vind het een sukkel.
Sta ik alleen met die visie? Er zijn wel een paar vriendinnen die, net als ik, compleet plat gaan voor hun kleinkinderen. Noem het een verliefdheid voor de ,,medioren'' (klinkt beter dan senioren hé), want het kan toch niet dat alleen wij superschattige kleinkinderen hebben?
Soms lijkt het wel of wij _ de Meester hoort ook tot het verliefde gild_ ons moeten verdedigen omdat we niets liever doen dan met de Kadokes aan de kust logeren.
Mogelijk heeft het ook te maken met het feit dat wij die fijne tijd met onze kinderen een beetje gemist hebben. We hadden een (betaalde) babysit en behalve die enkele keer dat een griepje mij velde en ik hun schriftjes zag had ik zelfs geen idee van wat Werkelijkheidsonderricht of moderne wiskunde precies was.
God ja, weleens tranen van woede en ergernis gestort toen ik voor een moederdag een gedicht kreeg waarop stond ,,je hebt het druk, je holt naar ieder defilé...'' Wist die brave juf dat ik dat voor mijn boterham deed? Nee toch, dat was voor die andere soort actieve mama's. En Lottepoes, zo klein als ze nog was, trok nog grotere schrikogen want zij vond het juist zo goed gevonden...
Na 37 jaar van New York naar Bangkok, IJsland, Egypte, Athene, Boedapest, Wenen , Monaco (10 maal), Rome, Firenze, Berlijn, Hamburg, Munchen, Londen (maal 50) Milaan (maal 100) Parijs (maal 200) zit hier een gezapige Malief die zo blij is dat haar koffer veilig op zolder staat (en niet vermist tot volgende week), die een PC-ke heeft zonder kuren waarmee je tekstjes doorstuurt als je zelf zin hebt, en die bovenal bevrijd is van uitgeslapen baasjes die zo nodig je tekst wat moeten ,,verbeteren''. Of wat dacht u van een modeverslag over het poepchique horlogemerk Breguet toen ik het moederhuis in Parijs mocht bezoeken, de enige plaats waar aan de kleinoden mocht gesleuteld worden. In de krant verscheen dat de horloges hersteld werden in de kraaminrichting...
,,Mis jij dat leven dan niet?'' vraagt een occasionele ex-fan nog weleens. Nee dus. Geen haar op mijn hoofd. Hoe oudbakken en ouderwets en wat de buitenwereld er ook van mag denken: duizend keer liever een Kadoke op schoot dan naast de (toen nog vette) Karl Lagerfeld aan tafel voor weer zo'n blasé modefeest. Al geef ik grif toe dat ik zeer genoten heb van een Ray Charles als verrassingsact op een defilé of een Whitney Houston, Tina Turner of Michael Hutcence (God hebbe zijn zieltje) ,,binnen handbereik''.
Misschien is dat wel de verklaring: ik ben er geweest, heb het gezien. En nu het échte leven. Wil je geloven dat ik onze Justine heel goed begrijp?

PS Volgende week ga ik met Lottepoes naar Santorini. Vakantie terwijl de Kadokes op bosklas zijn. Nu eventjes een bezwerend tekentje maken dat ik shitshitshit mijn koffer weer niet kwijtspeel.

Onderbroekenlol

,,Malief, nu kennen mijn vriendinnen coole spelletjes. Zal ik eens vertellen hoe dat gaat? 't Is van de professor en de anderen en als ge het niet weet moet ge uw onderbroek uit doen. En dat is grappig en wij moeten zoo lachen en, en, en...'' Kadoke2 geraakt niet uit haar woorden en kijkt stomverbaasd dat ik een beetje cool reageer? ,,Redelijk onnozel hé schat?'' Kadoke1 staat er ook bij en slaat zijn ogen ten hemel. Nee, daar doet hij niet aan mee, aan die meisjesspellekes...

Kadoke2 is een beetje gegriefd. ,,Ja, dat is wat onnozel maar we hebben ook een ander en dat is héél grappig. '' Wat volgt is volgens mij een spelletje voor zatte volwassenen op een huwelijksfeest: in een kring op de schoot gaan zitten en voelen of het een cactus of een bloem is. '' Zooo grappig want dan moeten ze in uw poep pitsen hé...'' Poes, ik snap dat niet? Knijpen is toch pijn doen? Kadoke 2 kijkt een beetje beteuterd, 't was A. die het spelleke kende en haar mama vond het ook heel grappig.
Arm Kadoke2, ze wil er zo graag bijhoren, alles snappen en slim zijn en daarom gaat ze op de speelplaats zelfs op de grond liggen omdat haar vriendinnen dat willen.
,,Malief, en dat spelleke van de tien prottekes en dat ge dan moet rieken?''
Kan de- bijna- gediplomeerde pedagoge hier iets zinnig op zeggen? Zelf ben ik een nieuwe Jommeke ,,Choco ontvoerd'' beginnen voor te lezen. Dat vond ze overigens ook cool en super grappig...
Later dacht ik aan ,,mijn tijd'' en hoe Jeaninneke en Nicolleke naar verluidt (volgens een vriendin die het zelf gezien had) met een potlood elkaars onderbroekje inspecteerden op de achterste bank. Maar dat waren de domsten van de klas.

En nu ik toch aan het nadenken ben: gisteren een poging gedaan om het gratis boek van De Standaard van Anaïs Nin te lezen. OK, iets helemaal anders, maar 't heeft toch ook met onderbroekenlol te maken. De inleiding vond ik best de moeite: hoe bekende schrijvers destijds erotische verhalen per bladzijde verkochten om een boterham te verdienen. De verhalen zelf? Na drie heb ik het opgegeven. De eerste de beste puber kan iets beter verzinnen...

De bokkenpruik op

Windstil op de blog van ma-lief. Enkele lezertjes informeerden al ongerust of ik misschien in de lappenmand lag. Bah nee, gewoon de bokkenpruik op. (Gelukkig vragen de Kadokes niet wat dat wil zeggen, maar als je het mij dan toch vraagt: beetje vies, slecht in mijn vel...)
Vroeger zou ik gezegd hebben ,,voorjaarsmoeheid'', maar 't was meer ,,het moe''.



De eerste blijde boodschap kwam van ons Oksana: ik vermoed dat ze er een week op had geoefend want ze kwam binnen en zei: goededag, de laatste keer dat ik kom.ik ga anders wonen, weg.'' Ik bespaar u mijn verbijstering maar ok, ik kan niet verwachten dat ze van het Pajottenland naar hier komt poetsen. Het dialect is er ook zeer mottig. Wat het ergste laat vermoeden voor haar lessen Nederlands.
En ga ik nu zeuren over het weer? Ja. Vooral als je met de Kadokes naar de kust gaat _ Paasvakantie, remember_ en daar tot op het bot bevriest van de ijzige wind. Bovendien moet je dan stomme beloftes nakomen zoals eindelijk het strandspeelgoed van A en B uitproberen, een overigens knap, ingenieus en tof cadeau voor hun verjaardag. Al eens geprobeerd met stormkracht 7 water te scheppen, achter een duin een bak te vullen, ondertussen het bouwplan laten wegwaaien, onderdelen per abuis begraven en toch een heel knappe bijna volmaakte muur bouwen? Of leuke motiefjes rollen op een plat vlak die dan prompt door de Kadokes worden kapot gestampt _ de kinderen moesten zich toch warm springen_ en tussendoor een telefoontje van Kalamity of ik ze niet naar de kapper wou sturen? Hoewel de wind in mijn gsm gierde kon ik het helaas toch nog verstaan.
En dus ging deze al redelijk humeurige Ma-lief een knieval doen bij haar favoriete kapsalon. Met dat kapsalon is niets mis_ ik ben er kind aan huis_ maar met de baas van het kiekenkot heb ik het niet. Moeilijk uit te leggen waarom, maar enfin, zijn kleinkinderen noemen hem Parain (sic). En een peetvader is het. De eerste keren dat ik er kwam was ik als de dood dat hij mij zou knippen. Zoals al mijn mannelijke leeftijdsgenoten is hij een beetje doof, de discussie over mijn haarkleur is een verhaal apart. Gelukkig word ik nu al ruim een jaar door zijn overigens zeer getalenteerde zoon in de watten gelegd.
Maar soit: daar sta ik met Kadoke 1 (die de laatste weken veranderd was in een Monchichi). Kadoke 2 durfde ik echt niet meenemen: het lef om zaterdagnamiddag in het succesrijkste salon van O. met twee koters-zonder-afspraak binnen te vallen. Parain stond achter de toog en herkende mij nog van de vorige dag, toen ik helemaal volgens het boekje gewacht had tot het mijn beurt was, ondertussen bij zijn (sympathieke) echtgenote geïnformeerd naar haar hernia en maar één glaasje water gedronken, niet gezeurd dat het raam open stond, kortom ik had mij gedragen.
Een beetje stotterend, of het vandaag misschien nog ergens zou kunnen, ik weet het, 't is zaterdag, en alle schuld op mijn dochter steken, zoals het hoort. Ho madam, get vree heluk, als de jongeman meteen mocht geknipt worden.Hij zou het zelf doen..Met schrikogen volgde ik de scène: Kadoke1 is bang van norse mannen, maar de schat dacht waarschijnlijk aan zijn nieuw lief en hoe knap hij zou zijn en movede niet. Bij een vorige knipbeurt (bij de sympatieke zoon) had hij honderduit verteld over,, opa die zo'n zwanzer is en zei dat bomama de soep had gemaakt en ze met haar brommerke had gebracht maar dat kon niet hé Ma-lief''. Toen profiteerde hij duidelijk van de afwezigheid van zijn zeer praatvaardige zus. En toen Parain ineens zei dat de jongeman een scheune kop hoar ha keek hij alleen maar zéér cool.
Opdracht vervuld. Sindsdien gaat het beter met mijn leven en zijn kleine, nederige maar oh zo dankbare opdrachten. Zoals ,,pissebedden verzamelen'' voor een schoolproject. Indertijd zou ik gekokhalst hebben, nu overhandigde ik Kadoke2 haar doorschijnend doosje alsof het juweeltjes waren. Na de voorleesronde Jommeke 75 heb ik ook nog de CD van de Fabeltjeskrant twee keer helemaal beluisterd. Vooral dat liedje van ,,glaasjes Prik en de hik'' is zeer geslaagd. 't Schijnt het lievelingslied te zijn van hun ouders...
Tenslotte gisteren ook nog naar de obligate eigentijdse marteling geweest die op de billboards zeer omfloerst wordt omschreven als ,,laat naar je borsten kijken''. Tarara, wat ze kijken noemen. Maar toch weer gerustgesteld.
Als nu nog die vier afschuwelijke pukkels rond mijn neus verdwijnen dan overweeg ik de bokkenpruik maar uit te trekken.

Waar is mijn lappeke?

Oksana, mijn Russische gedienstige, spreekt nog altijd geen Nederlands. Het is dus oorverdovend stil tussen ons, maar dat kan alleen de poetskwaliteit ten goede komen, geen tijd voor blabla. Met de radio op 4FM en enthousiast meezingend had ik even gedacht dat ze misschien toch een ietsepietse Engels verstond _ ja dag Jan, ,,I like to make you happieeee'' was duidelijk niet voor mij bedoeld.

Dus zoek ik bezigheden die niet te genant zijn om de vier uur ter overbruggen. Naar boven bij de Meester is geen optie, al doet hij alleen maar een deugddoende siësta . Luilekker lezen in een van de gepoetste kamers, zelfs al weegt mijn huidige kanjer meer dan 800 bladzijden, vind ik te madammig. Een beetje strijken kan nog net, maar op een half uur is alles weg. En zo kwam ik gisteren tot de constatatie dat mijn leven de jongste vijf jaar wel heel bizar evolueert. Je had mij pakweg tien jaar geleden niet kunnen wijsmaken dat ik zou gaan shoppen bij Damart. Hola, niet voor mij hé: mijn emancipatie op het geriatrische vlak heeft alles te maken met ons-moeder-in-de home en de talloze suggesties die verpleging en verzorgend personeel meegeven. Het jongste niet-te-missen item is een (ja wat?) half kousje met kussentje voor de knobbel, volgens verpleegster Annemieke gezien op de tevee. Maar 32,5 euro. Ha ja, ze heeft twee voeten. Misschien ook een nieuw paar pantoffels want die kleintjes vallen uit. En wat hemmekes.
Een bezoek aan een Damart-winkel is zoals gewoonlijk een belevenis. Ik ben altijd de jongste klant, daar ben ik vrij zeker van, maar de klandizie staat wel in drie rijen aan te schuiven, gewapend met meestal één onnozel item (dat nog altijd minstens 15 euro kost) plus een cadeau-bon voor onnoemelijke rotzooi. En ruzie dat die madammekes en bompa's maken_ als ze al niet dubbel geparkeerd voor de winkel wachten_ op jacht naar de ultieme bijna echt lederen portemonnee plus horloge, helemaal gratis.
Helaba, aanschoven hei, dei madam es nog veu aa. Die madam ben ik, maar omdat ik absoluut niet gehaast ben en enige sociologische observatie zeer de moeite vind veroorzaak ik een kleine revolte met de uitspraak: ,,ga toch gerust voor, ik heb alle tijd, ik ben gepensionneerd...'' Moet u bij gelegenheid ook eens doen. Heerlijk, hoe die menskes ineens over mekaars voeten struikelden in een poging om ook eens beleefd te zijn. De blonde stoot achter een van de kassa's _ Lottepoes was eens bij mij en noemde de aanminnige van een verblindende sloomheid_ laat haar volle lippen nog wat verder open hangen.

Terug thuis staat Oksana mij al op te wachten. Met een lange uitleg waarin ik het woordje ,,polisj'' herken en wijzen naar een houten vensterbankje, een bloempotje en de slurf van haar stofzuiger zonder hulpstuk. Met die slurf gaat ze rond de bloempot en blablablabla, ik begrijp er niks van. Ja, wat vlekken op het hout, van het water van de bloempot, niet erg. Weer die slurf rond het potje, ha, krassen? Niet erg. Ze geeft het op, ik ook en lach maar eens onnozel, 't zal wel niet erg zijn.

Vanmorgen keek ik naar het bloempotje en wist ik het weer: daar lag vroeger een klein kantwerkje (eigen fabrikaat van bij de nonnekes) onder. Ach ja, opgezogen.

Recht van antwoord

Tijd dat ik mijn critici eens recht van antwoord geeft. Blijkbaar knarst mijn geheugen af en toe meer dan ik wil toegeven. En zoals Kadoke1 in navolging van Piet-met-de-pan pleegt af te tellen:

Ten eerste: Noch Kalamity, noch Lottepoes hebben ooit overwogen om in het klooster te treden, zelfs niet om te lachen met tante non. Als tante non zei dat ze eerst hun humaniora moesten afmaken_ de naieve ziel, dat wist ik nog heel zeker _ dan was dat nadat zij geopperd had dat ze zo'n meisjes wel konden gebruiken en mijn slap verweer was ,, ze zijn niet zo geschikt voor het klooster want ze luisteren naar luide muziek''. Uch, daar weet ik dus niets meer van. Wel dat het Nieuwjaarsdag was en we in die tijd nog zeer zwaar en alcoholisch vierden met onze vrienden uit H.

Ten tweede: Meester is sinds kort Ere-Meester maar dat ga ik dus niet veranderen, zie.

Ten derde: Baard trekken heeft te maken met bedachtzaam over je baard strijken en zo tijd winnen, maar zeker ben ik niet, oppert Pezzeke, een personage dat ik nog niet heb opgevoerd maar dat komt nog.

Ten vierde: Minneke had zo'n compassie met haar meppende lieveling dat ze hem, ondanks een straatverbod, weer aan haar magere boezem heeft gedrukt.

Ten vijfde: de garagepoort is hersteld dank zij een paffende, nog altijd stinkende klusjesman maar daar mag ik van de Meester geen kwaad woord meer van zeggen.

Ten zesde: de Meester leest deze Blog niet ,,want ik lees toch ook zijn besluiten niet...''

Ach, vrouwen...

Hoe komt het toch dat vrouwen mekaar zo moeilijk een oprecht complimentje kunnen geven? Behalve ik, natuurlijk, maar ik ben dan ook kwasi-volmaakt ;-). Ik zal er ook nooit naar vissen, dat heb ik dank zij een lang huwelijk met de Meester wel geleerd. Hoewel. Soms wil ik ook gewoon informatie. En dan moet ik wel vissen.

Of ik mijn haar nu niet beter zou laten knippen? Meester is een beetje ouderwets, hij ziet graag meisjes met lang haar, maar een meisje ben ik al lang niet meer, en het lang haar is er op mijn 36ste af gegaan. Ik had niet zoveel aanmoediging nodig toen een seksegenote fijntjes opmerkte dat lang haar toch verwarrend was. ,,Kijk, achteraan lyceum en vooraan museum'' of iets van die strekking en wat later had ik een kopje à la Lady Di. Dat was toen in de mode.
Nu mijn kapsel een ietsje langer is _ onder mijn oren dus_ dacht ik een zekere tevredenheid te zien bij mijn overigens zeer gekortwiekte echtgenoot. Maar zelf vind ik het MOTTIG als het over mijn oren waait. En dus vroeg ik hem eerlijk advies. Nu: wat doet u met de uitleg:,,Mmmm, uw haar hangt schoon rond uw kop''?(ik heb het toen meteen opgeschreven om in dit verhaal te gebruiken)
Kan ik het aan vrouwen vragen? Kalamity zegt direct: ,,Ik heb daar geen verstand van'' en Lottepoes weet dat ik eigenlijk liever kort haar zie en zal mij willen sparen. Mijn bloedeigen moeder is zo mogelijk nog voorzichtiger. ,,Er is veel wind zeker? '' vraagt ze als ik mijn haar snel glad strijk terwijl ik binnenstap. Toen ik zo'n jaar geleden van kapper veranderde zei ze over het resultaat:,,Onthoud dat adres nu''. Waarna ik begreep dat het voordien nergens op leek.

Zo moe?
Nog zo'n fijne truuk van soortgenoten om je een rotgevoel te geven. ,,Goh, wat zie je er moe uit!'' terwijl je zelf redelijk tevreden bent over een grootscheepse opkalefatering. Moet je zeker eens proberen als je aan iemand de pest hebt. Wat meelevend kijken, informeren of alles OK is en dan lap:,,Goh, wat zie je er moe uit!''
En hoe herken je ,,eerlijke commentaar''? Wat te denken van giechelende meisjes van Maghrebijnse origine die uit een open raam hangen en ik versta alleen ,,cowboy'' als ik er voorbijwandel? Maar ze zwaaiden en zegden heel netjes ,,mevrouw, mooie botjes''. Een autochtoon had zeker ,, madam'' en ,,schoen bottekes'' gezegd. Ik weiger te geloven dat ze er mee lachten, want het zijn héle mooie laarsjes. Heu, maar misschien niet voor mij?...
Het sterkste staaltje van vrouwelijke empathie kreeg ik vorige zomer aan de kust. Drie hoog zonnen op het terras garandeert je een zekere privacy al is dat natuurlijk relatief. Ik weet dat ze op straat mijn haar kunnen zien, mijn zonnebril, mijn voeten en tien roodgelakte teentjes die door de reling steken. En misschien nog een arm en een stukje decolleté, maar ik ben beslist geen exhibitionist. Die namiddag waren nogal wat wandelaars op stap in de bizarre opstelling die je vaker ziet bij koppels van middelbare leeftijd: de mannen voorop, de vrouwen achteraan. ,,Helaba, ziedadaa is séh'' zei een meneer met hangbuik, lange short en sokken-in-sandalen iets te hard en veelbetekenend naar boven wijzend. Waarop één van de vrouwen gnuivend naar voor schoot en even hard terugriep,,Allez joeng, da's een ouwe, da's een ouwe''. Alleen mijn goede opvoeding heeft er mij toen van weerhouden om terug te roepen: ,,Oud maar niet doof hé...''

Verliefd en zo

In enkele duistere hoekjes van ons huis ligt nogal wat bezwarend materiaal voor zowat alle bewoners en ex-bewoners. Voor mezelf zijn dat dagboeken en brieven van ex-lieven uit een zeer ver, onnozel en absoluut niet publiceerbaar verleden. Om maar een tipje van de sluier op te lichten: toen ik veertien was werd ik verliefd op zwarte medemensen. Vandaag de dag is veertien naar het schijnt zo goed als volwassen, ik kan u verzekeren dat ik toen nog een zeer onnozel wicht was. Nog een voorbeeld: een hufter uit de eerste kan. kwam mij voorstellen om te leren kussen. Daar had ik bij mijn toemalige (heel kortstondige) vriendje blijkbaar niets van terecht gebracht...en die had het als groot nieuws voortverteld. Achteraf snapte ik dat zijn gesmodder ook niet volgens de boekjes was....
Maar terzake: van de andere bewoners heb ik vooral brieven bewaard. Daar dacht ik aan toen Kadoke 1 mij gisteren een zware confidentie deed. Zoiets van het genre dat hij binnen twintig jaar met klem zal ontkennen.
Confidenties gebeuren bij ons in de late namiddag: beetje doezelig en terwijl Kadoke2 als een gehypnotiseerde gaper naar Ketnet staart. Kadoke2 is een authentiek tv-maniakske. Als het programma na een halve dag zeuren dan eindelijk wordt aangeklikt mag naast haar de grond openscheuren, ze hoort of ziet letterlijk niet anders meer. Dat heeft ze van haar tante Lottepoes. Van haar heb ik nog enkele bezwarende schrifturen, genre ,,sorry mama, dat ik zo'n tv-maniakske ben''. Voor alle duidelijkheid en ze zijn het misschien vergeten, maar van mij mochten ze destijds ook nauwelijks televisie kijken. Bij Kalamity heeft het geholpen, die is een boekenmaniak geworden, terwijl Lottepoes haar boterham verdient met tv-kijken. Raar maar waar.
De Kadokes hebben ook hun richtlijnen. Ze moeten het verdienen (dus heel braaf zijn, wat geen probleem is), en alleen maar ,,de juiste programma's''. En hooguit een uurke. Ja zeg, da's lastig, ik ken die ook niet. Dus leer ik wekelijks bij. Mega Mindy is leuk maar niet geschikt voor Kadoke2: ze denkt dat het echt is... BG is pure cliché maar 't kan geen kwaad, Smos is grappig maar daar verstaan ze allicht niks van en Samson is van een verregaande onnozelheid maar kan geen kwaad. Hoewel: Kadoke2 komt mij in de keuken meteen met een hoog stemmetje vertellen dat meneer Alberto de taart heeft opgegeten die Gert voor Marlèneke had gebakken (gekocht?) en dat zoiets toch wel erg was. Ik zal dus maar gaan meekijken, als het haar zo aangrijpt... En jawel, ze zit weer met open mond te gapen, gerustgesteld dat Malief kan zien wat een ramp er gaat gebeuren. Ik zit eerlijk gezegd met mijn ogen toe: de liefdesperikelen van Gert zijn zooo onnozel. Dan komt Kadoke1 op mijn schoot gekropen. Hij heeft doorgaans meer belangstelling voor de avonturen van Jommeke _ we hebben er gisteren 72 geteld_ maar verliefd interesseert hem wel. ,,Weet ge op wie ik verliefd ben malief? '' Neen schat. ,,Op kaaa ie kaa ie''. Ha ja, lievelingske, die is ook heel lief hé?'' Jaa, zucht hij. Straks mag hij er weer naartoe.

Afscheid van Miele

Na ruim twintig jaar trouwe dienst is zondag de Miele uit ons leven verdwenen. Uit protest tegen de zoveelste lading natte zakdoekken, oogst van drie uitbundige snotneuzen. Vooral Kadoke 1 kan er wat van: een lange snottebel, en hupsakee, vies en afgekeurd. Terwijl de Meester zo zuinig omspringt met het wasgoed, maar hij is dan ook een gedrild product van een klagende moeder, nu al vele jaren zaliger. Ondertussen heeft hij nochtans al -tig keren gehoord dat ik het niet ben die was, maar de Miele.

,,Die machine heeft geen lawaai gemaakt schat, ik denk dat er iets mis mee is?'' Zover reikt zijn waskennis wel en de laatste maanden droogzwierde Mieleke precies tegen zijn zin. Al wat er bovenop lag verdween naar de keukenvloer, en nu dus niet.

Laten we de passage over koude, kletsnatte was uithalen maar overslaan, en maandag hop, naar de grote blinkende winkel met al die aantrekkelijke spullen. Van Kalamity heb ik geleerd _ en zij leerde het bij het improvisiatietoneel_ dat je het makkelijkst je zin krijgt als je onder je toehoorder gaat. Het omgekeerde van ,,uit de hoogte'', snap je? In dit geval deed ik alsof ik nog nooit een wasautomaat van dichtbij had gezien, dat we thuis maar met twee personen waren maar dat het toch een goeie moest zijn. (De prijzen kon ik zelf wel lezen...)

Ik kreeg de allervriendelijkste verkoopster en ik ga u niet vervelen met details, maar een metalen deur is wel beter dan een plastieken en twintig jaar gaat er geen een meer mee en een Miele, dat had zo'n klein huishouden echt niet nodig...Een jaar eerder kocht ik bij dezelde keukentoestellenboer een vaatwasmachine en ik deed of ik er iets van afwist (ik had rotslechte ervaringen) en héwel, behalve de machine hebben ze mij er toen ook een flesje om de inox te poetsen, een geurlepel, een machine reiniger en nog vanalles bij aangesmeerd. Tof.

Terug thuis is de Meester in de wolken: hij had in gedachten al zo'n tweeduizend euro zien verdwijnen. Nogmaals die moeder van hem hé. Maar ik ben een werkende vrouw. Allez, toch nog een beetje. Helaas komt het nieuwe kleinood pas volgende week.
Als ik de (ondertussen droog gewrongen maar echt niet frisse) zakdoeken en dergelijke in een GB-tas prop op weg naar het wassalon is de Meester in alle staten. Waar hij tijdens langere vakanties niet liever doet dan de wassalons aan de kust bezoeken mag dat niet in zijn vaderstad. ,,Allez, wie zit daar nu?''
Ik dus. En ik werd geholpen door een Congolese klant die mij enkele truukjes leerde. In mooi Nederlands, nog wel. Wel even schrikken toen ze op het laatste spoelprogramma ineens opsprong en op Mijn machine het hoogste wasprogramma indrukte. Om dan in rad Frans uit te leggen dat mijn was er anders zeiknat was uitgekomen. Of iets van die strekking.
Toen ik haar na afloop bedankte voor het advies en op de vele zakdoeken wees zuchtte ze veelbetekenend: ,,Ha ja, dat is van iets vuil dat in Brussel in de lucht is gaan vliegen, ik weet het, ik heb het ook.''

Hallo? 't is Min

Mijn eigen cynische zelf had haar met Nieuwjaar nog een goede gezondheid en veel liefde gewenst. Niet dat ik Minneke _ de troetelnaam is afkomstig van bomama voor haar oudste kleindochter _ zo vaak zie. Vijf jaar geleden, schat ik zo. Van juli tot Nieuwjaar zelfs niets van haar gehoord, maar nu zijn we weer ,,on speaking terms''. Telefonisch dan. Na haar ,,Hallo, 't is Min'' weet ik dat er weer een emmer kommer en kwel op komst is.

't Gaat slecht. De Grote Liefde heeft haar proberen te wurgen, een bloedneus geklopt, naar Spoed gevlucht, tong genaaid enzovoorts enzoverder. Haar laatste Nieuwe Liefde zit nu bij de politie voor ondervraging. Taratatataa, paraboemboemboem! (Ik probeer de pathos weer te geven en noteer een zekere tevredenheid aan de andere kant. Zo van, nu zijde verschoote éh?)
Toch had ik gehoopt zo'n mizerieverhaal niet meer te moeten aanhoren. Want dit is een déjà vu van lang geleden. Ze was pakweg 18, 19 jaar, was al van haar vijftiende smoor op David Bowie (niet de echte, wel een lookalike) maar dat ventje was wel zo slim om te wachten tot ze wat ouder was voor de ultieme knechting. Op een dag was ze ribbedebie. Hoe vaak ben ik 's avonds in het Noordstation naar de slapende clochards gaan kijken? Ze was weg zonder geld, kleren maar als ,,verre verwant'' was het mijn zaak niet.
Lottepoes en Kalamity snapten er niets van. Min is zo knap, zo slim, ze kan echt alles, primus op school, muziek, tekenen, sport, in alles is ze de beste. Min was zo'n beetje hun grote zus tijdens de vakanties.
Vandaag heb ik Min laten uitrazen. En dan gevraagd of ze niet vond dat dit weer ,,David Bowie'' was , de grote liefde, waar ze maanden voor van huis was? Er werd geslikt aan de andere kant van de lijn _ moeizaam met een genaaide tong_ ho maar, die verplichtte haar om te stelen hé, dat was pas een smeerlapke. En ja, in de metro had ze ook geslapen, en in het park van Woluwe en daar moest ze de mannen van haar lijf houden...
Wat ze nu gaat doen? ,,Tja, ik zie hem zo graag, maar als hij niet drinkt is hij agressief.''
Ik heb 26 minuten geluisterd, en zeg dan,, goed dat je dat allemaal niet aan bomamaa in de home hebt verteld''. ,,Och die kan daar tegen hoor'' zegt Min. Dat is een sterke vrouw, en dat is voor haar ook eens een ,,distraktie'' als ik haar eens bel.
Ik eindig een beetje dreigend. Mij mag ze altijd bellen, maar in godsnaam, toch niet naar de home? Weet ze wel wat dat is, je liefste kleindochter?
Als ik Kadoke2 later ooit zo'n verhaal zou horen vertellen nam ik in de home al mijn pillekes in.
Maar goed, tot nader order heeft Kadoke2 mij gisteren een miljoen zoentjes gegeven omdat ik zoveel voorlees uit Jommeke. Of toch vijftig of zo, want toen waren ze op.

Noem het maar censuur...

Meesterke had er destijds een uitdrukking voor die ik later nooit meer heb gehoord:,,Zijt ge aan't baard trekken?'' terwijl ik toch alleen maar een beetje flauwtjes aan de tiranie van Zuster Polydora probeerde te ontsnappen. Zo eventjes, en niet echt ziek maar...Ik moest er weer aan denken toen Kadoke2 hier maandag arriveerde. Ze was ,,niet lekker'' en ma en pa moesten werken. Zondag beetje teveel gefeest en daarna op weg naar een ander feest uitgebreid op haar rode laarsjes gekotst.
Als ik haar ga ophalen ,,ziet ze wat bleek op hare kam'' (nog zo'n uitdrukking van lang geleden) maar onderweg krijg ik al uitgebreid relaas van waar en wanneer en hoeveel en wie nog meer (wel veertig keer malief) en de emmer naast haar bed die gelukkig leeg bleef.
's Middags gaat er een portie erwtjes en worteltjes in, een beker soep-van-den-opa en enkele glaasjes water. Waarna de verwendag kan beginnen.
,,Spelen we aai poesje-rotkat?'' (ik ga het hier niet uitleggen maar 't is een deftig spel). Er komen K'nex-blokjes bij te pas en 't is omtermooist monster maken. Halfweg zijn we allebei zo hard aan 't lachen dat we moeten stoppen om op adem te komen. En daarna omdat mijn rechterhand een blauwe vlek krijgt van Kadoke haar forse meppen..
En dan moet ik woordjes in potlood schrijven en volgt zij in fijne schrijfstift. Ik krijg er warempel weer tranen van in mijn ogen en toegegeven, ik heb haar uitgebreid bestoeft (hu?) maar dat mag voor een keer.
Als Kadoke1 met de Meester arriveert heeft hij een kroon gemaakt voor zijn zus, compleet met opdracht. Ze zet hem meteen op en vertelt over de lekkere erwtjes en worteltjes. ,,Hebt ge niet meer moeten kotsen?'' fronst hij teleurgesteld.
De volgende morgen komt Kadoke1 met veel show naar beneden. ,,Ik voel mij niet lekker, malief'' Maar op de vraag waar hij zich niet lekker voelt weet hij het niet meer. Na een bord ontbijtgranen met melk weet hij het weer: 't was aan mijn voet, er heeft een beest in gebeten''. Maar als hij zijn oranje trui mag aantrekken (voor het kleurenproject wordt elke dag een nieuwe kleur gekozen en Kadoke2 in een oranje ,,feestjurk'' wordt verpakt heeft hij nog alleen belangstelling voor de boterhammendoos. En voor de glazenwasser die op zo'n hoge ladder staat, en of de juf wel weet dat ze hen vanavond mee naar huis neemt
U had het al begrepen, Kadoke1 heeft dinsdag geen ,,baard getrokken''.

(*)Weet iemand van mijn wijze lezers soms waar dit vandaan komt of is het weer iets van mijn Brusselse opvoeding?

Lang leve ons Oksana

Van integratie gesproken. Wekelijks krijgen we hier een fraai wezen over de vloer dat _mits het corrigeren van een paar details(*)_ niet had misstaan in een aflevering van de matroesjka's. Ze heet 0ksana. Ik zou zeggen_ ze luistert naar de naam _ en ze komt als een ster uit het oosten. Oksana komt poetsen en leert 's morgens Nederlands. Enfin, dat denk ik toch, al is het zeer de vraag welke autochtoon van dit sympatieke stadje het haar zou kunnen leren.

Hoe we dan communiceren en de noodzakelijke voorwerpen als stoefzoiger, hemmer, en kuichen hebben aangeduid? Ze had een vriendin bij die hier eerder als een vrouwelijke versie van mister proper gedurende zes maanden door het huis vloog en echt waar zo proper was dat wij er ongemakkelijk van werden. Maar soit. Mevrouw proper _ een gediplomeerde arts uit Oezbekistan_ werd in een helder moment door de bureaucratie opgepikt en naar een zorginstelling gestuurd. Waar ze nu als arts-anaestesist (moeilijk woord, ik kan het zelfs niet spellen) ongetwijfeld nuttig bezig is met pampers en zo. Bij haar afscheid bracht ze dus Oksana mee en gaf haar een rondleiding in ongeloofijk rap Russisch _traag had ik het ook niet begrepen_ maar ik zag wel dat ieder hoekje, kastje, lampje en randje haar aandacht vroeg. Nee Oksana kon geen Engels en ook geen Duits en zeker geen Frans, maar Nederlands zou ze leren.

We zijn nu twee maanden verder en ik ben een ongelooflijke mime-speler geworden. Om te beginnen leer ik haar met een grote smile dat ze vooral heel hard op de deurbel moet drukken (stoemp, stoemp) anders hooor (vinger achter mijn oor) ik (vinger op mijn borst) het niet (schuddebollen)... Hier drinken (gloegloe met duim voor mond) en blikje cola, fanta (tonen, vragend kijken?) en dan een paar gebaren die ik associëer met ,,rustig aan'' (gespreide handen voor mij op en neer) opdat ze zich vooral niet de pleuris zou werken. Ik zet in alle kamers de radio op 4FM, dat schijnt ze te apprecieëren en ik vlucht naar een hogere etage want alleen maar da, da, da, dat is geen conversatie. Terwijl ze de trappen stofzuigt hoor ik haar warempel zingen.
Niet dat ik er iets van versta, maar soit.
En toch, en toch. Toen ik haar na de eerste poetsbeurt bij het buitengaan bedankte zei ze ,,graag gedaan'' en lachte als een kerstboom. Ook de volzin ,,mag ik water in de garage'' kwam er vlot uit, alleen Is er geen water in de garage. Ze bedoelde de bergplaats. Ander memorabel moment: ik gaf haar een cadeautje en ze zei ,,Gelukkig nieuwjaar''. Maar nu zijn we wel uitgepraat. Of toch niet?
Toen ik vorige week op haar poetsdag de Kadoke's van school ging halen brak ik mij het hoofd hoe ik dat ging uitleggen. En ik besef dat ik een beetje riep als ik ,,Kinderen halen. School. Ik kom terug'' stond te waaien met grote gebaren.
In de garage werden de kids voorgelicht. Direct schoenen uitdoen, dag mevrouw zeggen en naar de living. Oksana kwam kijken, en jawel, ze zei ,,Brave kinderen''. Héhé, misschien is ze alleen maar geen babbelaar?
(*) Groot, slank, lang blond haar, stralende smile...en tikkeltje loensend.

De Vlaamse taal is wonderzoet

Meestal woon ik in een stadje, bekend om zijn mottig kiesgedrag en dito dialect. Een van mijn voorhuwelijkse voorwaarden aan de Meester was dat onze kinderen het dialect nooit moesten leren, laat staan spreken. Zelf had ik als ingangsexamen ,,Het waaater staaat in de straaaten van de staaase tot aan et kloan semmenaare'' moeten memoriseren. Plus ,,Droa roai oare en n pjeiroeg'' (*) Hij moest ,,Zot kasuêl'' leren uitspreken, het troetelnaampje dat mijn Brusselse grootmoeder mij gaf. We bakten er geen van beiden iets van.

Het taalprobleem_ keurig spreken _ is een van de kleine wrijvingen in ons overigens al lang en redelijk gelukkig huwelijk. Als Vlaamse Brusselaar ben ik een konsekwente Vlaming: altijd AN gesproken in Brussel maar ook vlijtig mijn Frans geleerd, kwestie van de arrogante buurvrouw op gepaste wijze ,,mais vous avez tout a fait raison'' toe te fluisteren als ze weer eens jeremiëerde over geluidshinder zoals een piepende balançoir. Schommel dus.(**) Later hebben we op subtiele wijze wraak genomen en het ouderlijk huis aan (overigens heel keurige)Turken verkocht...
Maar eerst nog stijl achterover gevallen toen ik in mijn nieuwe vaderstad op een feestje van de plaatselijke high society door een van de notabelen als ,,uffra'' werd aangesproken en vervolgens ,,gèt slimme oegskes éh'' bij wijze van compliment over de coupekes gooide. Mijn preek achteraf over stijl en klasse heeft op de Meester nauwelijks indruk gemaakt. Maar ik mag niet klagen ,,Schat'' klinkt in zijn moedertaal properder dan mijn Brussels ekwivalent ,,Moêsjke''.

Wat de huwelijkse voorwaarden betreft heb ik gelijk gekregen. Maar 't heeft wel af en toe voor misverstanden gezorgd. Als opa ,,Langt het ammelaken, mijn bleûtjes en mijnen toebak'' commandeerde en Lottepoes mij met schrikogen interpelleerde. Of toen ze in het stedelijk ziekenhuis als tiener van een appendix werd verlost en door een knappe mannelijke verpleger met de beste zorgen omringd. Maar wat wil dat zeggen,, zedal afgegaan?''
Mijn Brusselse moeder vindt het geweldig dat de Marokkanen hier Vlaams met de lokale tongval spreken. ,,Allez zeg, en bij ons spreken ze Frans?'' Tja, en ze zijn op nog wel meer vlakken volledig geïntegreerd. Lottepoes noemt ze met het correcte woord ,,hangjongeren'' die hier achter de hoek iedere uitweg naar het centrum met hun aanwezigheid opfleuren. Maar ik heb er absoluut niets tegen, wel integendeel. Die jongens kunnen lezen _ ze spellen correct de initialen op mijn zonnebril en de logo's op mijn handtas _en roepen als kenners ,,hé, foxy lady'' en ik probeer niet in de lach te schieten.
Tot ik met de Kadokes voorbijwandelde. Rabarberrabarberrabarber en dan iets dat allicht Arabisch was maar dat ik interpreteerde als ,,Vivan Bomma''.

(*)Drie rauwe eieren en een paardenoog
(**)Boesjkamaree

In bed met Kadoke2

Zaterdagmorgen kwart voor vijf. Ik dacht dat het de wind en de regen waren die mij wakker hadden gemaakt _ als de Kadokes komen logeren slaap ik altijd licht _ maar 't zijn dus de trippelende voetjes. Ondanks de vermaning, de avond voordien, om alleen uit bed te komen als er moet geplast worden.
,,Malief, ik heb zo lang mogelijk gewacht maar nu zijn mijn ogen nat????'' Allez vooruit. Eigenlijk wordt het sterk afgeraden door gediplomeerde en andere pedagogen maar wat doe je als zo'n Kadoke in een schattig nieuw pyamaatje, Olivier de olifant onder de arm, aan je bed staat? Toch niet terug de gang op sturen? Ze schuift bij, gooit eerst een armvol haar in mijn gezicht terwijl ze haar dankbaarheid met een vaag kusje demonstreert. Het slachtoffer _ nou ja, ik dus, al ben ik niet echt overtuigd van die rol_ is nu klaarwakker. De regen valt stil, de haan neemt het over. En de hond, en een paar dappere vogeltjes en duiven, voor zover je die in een stadstuin nog hoort. Maar 's nachts klinken ze oorverdovend.
Wat mij een heel lange tijd later lijkt: ,,Die vervelende haan wil maar niet zwijgen hé Malief???'' Sjttt. En weer wat later: ,,Als professor Gobelijn nu echt zou bestaan dan kon die iets uitvinden om de haan te doen zwijgen hé''. Ja schat. Braaf kind, bij haar thuis sterven de kippen, in casu Debbie, Kelly, Lindsay, Shania, Carmen _ juist, echte kiekennamen(*)_ van ouderdom. Combineer dat met een anti-autoritaire en vleesloze opvoeding, het kind zou er nog niet aan denken om ,,nek omdraaien'' in haar vocabularium op te nemen.
We zijn dan toch terug in slaap gevallen. Als de Meester om halftien komt zien waar de rest van het huishouden is gebleven en hij de massa haar op zijn plaats in bed ziet liggen klinkt er enige jaloezie in zijn stem. ,,Heb je Malief niet gestampt?'' en ,,Heeft Malief niet gesnurkt? Ik doe dat niet hoor.'' Héhé, dikke pech, bij ons is het de meisjes bij de meisjes. Als ze 's nachts op avontuur gaan, tenminste.
Kadoke1 zit beneden al een nieuw avontuur van Jommeke uit te spellen. Over het lege bed van zijn tweelingzus maakt hij zich voorlopig geen zorgen. Uit ervaring weet ik dat dat zeker nog zal veranderen...
(*)Zuiver plagiaat ontleend aan Kalamity, de moeder van de Kadokes.