Lang leve ons Oksana

Van integratie gesproken. Wekelijks krijgen we hier een fraai wezen over de vloer dat _mits het corrigeren van een paar details(*)_ niet had misstaan in een aflevering van de matroesjka's. Ze heet 0ksana. Ik zou zeggen_ ze luistert naar de naam _ en ze komt als een ster uit het oosten. Oksana komt poetsen en leert 's morgens Nederlands. Enfin, dat denk ik toch, al is het zeer de vraag welke autochtoon van dit sympatieke stadje het haar zou kunnen leren.

Hoe we dan communiceren en de noodzakelijke voorwerpen als stoefzoiger, hemmer, en kuichen hebben aangeduid? Ze had een vriendin bij die hier eerder als een vrouwelijke versie van mister proper gedurende zes maanden door het huis vloog en echt waar zo proper was dat wij er ongemakkelijk van werden. Maar soit. Mevrouw proper _ een gediplomeerde arts uit Oezbekistan_ werd in een helder moment door de bureaucratie opgepikt en naar een zorginstelling gestuurd. Waar ze nu als arts-anaestesist (moeilijk woord, ik kan het zelfs niet spellen) ongetwijfeld nuttig bezig is met pampers en zo. Bij haar afscheid bracht ze dus Oksana mee en gaf haar een rondleiding in ongeloofijk rap Russisch _traag had ik het ook niet begrepen_ maar ik zag wel dat ieder hoekje, kastje, lampje en randje haar aandacht vroeg. Nee Oksana kon geen Engels en ook geen Duits en zeker geen Frans, maar Nederlands zou ze leren.

We zijn nu twee maanden verder en ik ben een ongelooflijke mime-speler geworden. Om te beginnen leer ik haar met een grote smile dat ze vooral heel hard op de deurbel moet drukken (stoemp, stoemp) anders hooor (vinger achter mijn oor) ik (vinger op mijn borst) het niet (schuddebollen)... Hier drinken (gloegloe met duim voor mond) en blikje cola, fanta (tonen, vragend kijken?) en dan een paar gebaren die ik associëer met ,,rustig aan'' (gespreide handen voor mij op en neer) opdat ze zich vooral niet de pleuris zou werken. Ik zet in alle kamers de radio op 4FM, dat schijnt ze te apprecieëren en ik vlucht naar een hogere etage want alleen maar da, da, da, dat is geen conversatie. Terwijl ze de trappen stofzuigt hoor ik haar warempel zingen.
Niet dat ik er iets van versta, maar soit.
En toch, en toch. Toen ik haar na de eerste poetsbeurt bij het buitengaan bedankte zei ze ,,graag gedaan'' en lachte als een kerstboom. Ook de volzin ,,mag ik water in de garage'' kwam er vlot uit, alleen Is er geen water in de garage. Ze bedoelde de bergplaats. Ander memorabel moment: ik gaf haar een cadeautje en ze zei ,,Gelukkig nieuwjaar''. Maar nu zijn we wel uitgepraat. Of toch niet?
Toen ik vorige week op haar poetsdag de Kadoke's van school ging halen brak ik mij het hoofd hoe ik dat ging uitleggen. En ik besef dat ik een beetje riep als ik ,,Kinderen halen. School. Ik kom terug'' stond te waaien met grote gebaren.
In de garage werden de kids voorgelicht. Direct schoenen uitdoen, dag mevrouw zeggen en naar de living. Oksana kwam kijken, en jawel, ze zei ,,Brave kinderen''. Héhé, misschien is ze alleen maar geen babbelaar?
(*) Groot, slank, lang blond haar, stralende smile...en tikkeltje loensend.