Ha zo, dat was lachen hé, met het telefonneke en zo. Vandaag is het lachen mij vergaan. Met het telefonneke van de hoofdverpleegster van Avondrood: Bomama was gevallen, of ik haar kon komen halen of liever een ziekenwagen? Er was iets met haar linkerhand.
Om één uur krijg ik het bericht dat de ziekenwagen vertrokken is. Ik trek een uurke uit, wandel naar het ziekenhuis afdeling spoedopnamen en word in een wachtkamer gedropt. Want op de röntgen mag ik niet komen. Ik wacht.
Weer een uurke later kies ik een uitweg naar het gewone ziekenhuis, vraag of ik alstemblief naar mijn moeder mag (91, allicht doodongerust) en jawel, ik mag. Ze zit in de gipskamer.
Zeer combatieve bomama: enfin, wa zittekik hier te doen, voor twee vingerkes, ik zit hier al van één uur en nu is het drie uur en ik wil hier weg enz enzoverder.
-Make, geduld, lees wat daar op de muur staat: als ge levensgevaarlijk gewond zijt komt den doktoor direct, zwaar gewond duurt het twintig minuten en als het nie erg is duurt het 240 minuten. .. (er kan een klein lachske af) Hoe oud zenne kik? Van 19, maar hoeveel is da? Zedde zeker? Ja ma...
-Ze gaan mij hier nie houden hé. Jawel, want daar staat een bed, voorwa is dat anders?
-Nee make, dat is hier Spoed, dat staat in alle boxen en dit is de gipskamer. De ploster!
-Zeg, veuwa komme ze dan nie direct, ik zen da hé meug as ka pap.
(ik las nu een uurtje bezinning in waarop we zelfs een paar keer gelachen hebben. Ze vertelde dat tante Denise gebeld had en dat ze gevraagd had om haar eens te bellen. Jaja, van da groen telefonneke, dat wist ze nog.Zucht! Wa zittekik hier te doen? Ma, ge kunt een beetje mediteren. Allez, dat een hand minder erg is dan een gebroken heup?! Ge kunt wat bidden?? Haar repliek: daar heb ik wel twee handen voor nodig hé. (lachen op alle banken...)
-Een bink komt dan een soort moderne gips aanmeten (gelukkig heb ik al haar beha en hemdje aangedaan, want zonder wou dat zeggen dat ze hier moest blijven slapen, das zeker da!)
Het is vier uur en ze mag naar huis. Jamaar, ik weet niet waar dat is? Make, de ziekenwagen zal u thuis brengen (en Malief vertelt over de home waar ook Jeanneke en Caroline en Else en Lisa en Wiske slapen...) Dat is niet waar, die komen daar alleen maar eten, ze zal het mij de volgende keer laten zien.
Ik vermoed de invloed van de asielbeelden op tv...,,Kunde da geloven dakik genen thuis meer heb, als kind hadden ze mij dat nie moeten zeggen...''
-Make, waar is de foto van onze pa, uw bed met de donsdeken die Birgit heeft opgelegd, de bloemekes van Danjel?
-Ha ja, maar ik weet niet hoe ik daar moet geraken.
...Ik besef dat onze conversatie in de wachtkamer van Spoed een hoog amuzementsgehalte heeft: twee jonge gasten die hun versufte moeder vergezellen zitten stilletjes te lachen.
Ik bel naar de Meester dat het laat zal worden (en de Kadokes moeten afgehaald, teruggebracht en gevoederd worden).
Als de ziekenwagen komt kijkt de versufte moeder met de twee binken heel helder uit haar ogen. En ze lacht. Nou ja, misschien was ze alleen maar bezopen. Op anderhalf uur kan dat wel opgelost zijn...
PS Wordt ongetwijfeld nog vervolgd want op 10 december mogen we terug gaan...De breuk was drie à vier weken oud en al aan elkaar gegroeid! Toen de kwiet van dienst suggereerde dat er een handchirurg aan te pas moest komen was ik blij dat ons moeder niet écht luisterde...
maandag 29 november 2010
zaterdag 27 november 2010
Een sketchke
Een sketchke associëer ik met heel lang geleden, toen we nog naar de ,,patronage'' gingen voor goed kristelijk en deftig vermaak. We zaten bij de vriendinnen van de Chiro, lonkten nog niet naar de binken en zagen dat pa en ma vrolijk verbroederden met leden van (vul in) het parochiekoor, het Davidsfonds, de turnclub of de KWB. Kortom, toen was geluk heel gewoon. Af en toe kwamen er niet echt getalenteerde cabaretiers een moppeke vertellen, een sketchke dus.
Doven en slechthorenden speelden mee, stotteraars, gehandicapten van allerlei soort, fijnzinnig was het zelden. Maar niets had mij voorbereid op wat volgt...
Bezoek aan huize Avondrood. Buiten één graad, binnen staat een raam open.
-,,Ik heb het veel te warm!''
-,,Moeder, er staat een knopke aan de chauffage!...''
-,,Ik ging toch juist aan Caroline vragen waar we vanavond gaan eten...'' (doorzichtig leugentje om te rechtvaardigen dat ze op weg was naar de gang).
-,,Heeft er al iemand gebeld? Ik heb dindag toch uitgelegd wat ge moet doen als ze bellen?''
-,,Nee, niemand heeft gebeld!''.
-,, Zullen we eens oefenen?''
En jawel, het groene telefoontje als ge opneemt, het rode als ge gedaan hebt, weet ge nog?
-Da zal ik niet vergeten!
Om te oefenen neem ik mijn gsm, druk haar nummer en met veel moeite haalt ze de telefoon uit de houder en zegt ,,hallo''.
-Moeder, het groene telefoontje?
-Ha, wie is da, precies Danjel!
-Make, ik ben het hè '' roep ik ietwat nerveus. En jawel, ze begint tegen mij te babbelen, maar niet in de telefoon...
-Rood telefoontje drukken...
-Allez, da weetek na...
We gaan naar beneden en drinken onze schweppes met een citroentje.
-Vu vandoag hemmek genoeg gelierd, zegt ze streng. En begint prompt te vertellen dat ze naar Strombeek gaan avondeten is, dat het niet altijd hier is en dat ik het maar aan de oma of de verpleegster moet vragen als ik haar niet geloof!
-Make, ik peins dat ge dat weer gedroomd hebt hé...(en probeer uit te leggen dat ze niet naar Strombeek kan en zeker niet tevoet terug...)
Daarna praten we over de coiffuur van haar collega's (just ne rattekop hé), haar eigen perfecte brushing, de kletskop van haar overbuur die een pastoor is (nee make), allez, ne pater toch, of toch ne geestelijke. NEE make, ne weduwnaar!
Tot slot vraag ik nog eens of ze als tante Denise belt of Aliceke, ze nog weet wat ze moet doen?
-Ja, het groen knopje en hallo zeggen!
-En als ge gedaan hebt?
-Zwijgen!
(toen hebben we allebei gelachen tot we rood zagen en tranen moesten vegen)
Terug thuis doe ik verslag aan de Meester. Zijn droge reactie: ,,Allez, just standup comedy''.
En toen had ik een onderwerp voor een verhaaltje. Het lucht op!
Doven en slechthorenden speelden mee, stotteraars, gehandicapten van allerlei soort, fijnzinnig was het zelden. Maar niets had mij voorbereid op wat volgt...
Bezoek aan huize Avondrood. Buiten één graad, binnen staat een raam open.
-,,Ik heb het veel te warm!''
-,,Moeder, er staat een knopke aan de chauffage!...''
-,,Ik ging toch juist aan Caroline vragen waar we vanavond gaan eten...'' (doorzichtig leugentje om te rechtvaardigen dat ze op weg was naar de gang).
-,,Heeft er al iemand gebeld? Ik heb dindag toch uitgelegd wat ge moet doen als ze bellen?''
-,,Nee, niemand heeft gebeld!''.
-,, Zullen we eens oefenen?''
En jawel, het groene telefoontje als ge opneemt, het rode als ge gedaan hebt, weet ge nog?
-Da zal ik niet vergeten!
Om te oefenen neem ik mijn gsm, druk haar nummer en met veel moeite haalt ze de telefoon uit de houder en zegt ,,hallo''.
-Moeder, het groene telefoontje?
-Ha, wie is da, precies Danjel!
-Make, ik ben het hè '' roep ik ietwat nerveus. En jawel, ze begint tegen mij te babbelen, maar niet in de telefoon...
-Rood telefoontje drukken...
-Allez, da weetek na...
We gaan naar beneden en drinken onze schweppes met een citroentje.
-Vu vandoag hemmek genoeg gelierd, zegt ze streng. En begint prompt te vertellen dat ze naar Strombeek gaan avondeten is, dat het niet altijd hier is en dat ik het maar aan de oma of de verpleegster moet vragen als ik haar niet geloof!
-Make, ik peins dat ge dat weer gedroomd hebt hé...(en probeer uit te leggen dat ze niet naar Strombeek kan en zeker niet tevoet terug...)
Daarna praten we over de coiffuur van haar collega's (just ne rattekop hé), haar eigen perfecte brushing, de kletskop van haar overbuur die een pastoor is (nee make), allez, ne pater toch, of toch ne geestelijke. NEE make, ne weduwnaar!
Tot slot vraag ik nog eens of ze als tante Denise belt of Aliceke, ze nog weet wat ze moet doen?
-Ja, het groen knopje en hallo zeggen!
-En als ge gedaan hebt?
-Zwijgen!
(toen hebben we allebei gelachen tot we rood zagen en tranen moesten vegen)
Terug thuis doe ik verslag aan de Meester. Zijn droge reactie: ,,Allez, just standup comedy''.
En toen had ik een onderwerp voor een verhaaltje. Het lucht op!
donderdag 11 november 2010
Den draad
Het moet zowat half september geweest zijn toen het (bejaarde) stopcontact waarop sinds bijna een jaar de digitale televisie was aangesloten, verdacht begon te knarsen. Bange Malief sprong op, belde naar de electricien (antwoordapparaat) en haalde meteen de stekker uit het (overjarige) stopcontact. Omdat ze die avond toch nog naar Thuis wou kijken...haalde ze met hulp van de Meester een verlengdraad van pakweg dertig meter tevoorschijn _ afkomstig van de grasmaaier(!) en legde (mits nog twee contactdozen) een verbinding van de living naar het nieuwe, geaarde stopcontact van de wasmachine. Héhé: ik sla een paar stukjes over waarbij ik verdienstelijk geholpen werd door de raadgever van Belgacom_ ik zou iets kunnen vertellen over wachttijden en muziekjes maar mijn geduld is spreekwoordelijk, en daarna keek ik dus naar Thuis. En belde naar de electricien (antwoordapparaat) en zei dat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat stappen over _ dievenpoten in thuis-aan-zee en dus andere besognes_ maar de week daarna terug aan het bellen. Vriendelijk, ietsje ongedurig, weer vriendelijk, enfin, geen antwoord.
Bezoekers vonden het grappig: die draad, was dat niet ambetant? Bah nee, onze binnendeuren sluiten niet hermetisch, alleen de doorsteek van de kleine living naar de keuken kon niet dicht.
Links en rechts geïnformeerd en ja, ik zal eens horen. Oei, die naam? Dat is de man die ik al x-keren gebeld heb en duidelijk in zijn dinges gebeten omdat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat over, van de electricien van het neefje in Leuven en die firma die rechtover de deur aan het werk is tot de specialist die naast ons geruststellende klopgeluiden produceerde. Noppes. Zoals destijds bij de duiven: wachten.
Toen zei de Jos: ik zal mijne schoonbroer eens sturen. Een week later: hij gaat iemand sturen. Eind october: hallo, ik zen den Yves, voo wa est? Yves heeft een klein uurke rondgewandeld, alles bekeken en besloten dat nieuwe stopcontacten en nieuwe leidingen wel aangewezen waren. ,,Ja, grààg, verzuchten wij.'' De week van den eerste is't nog verlof en daarop is er ook nog verlof maar hij zou iets laten weten. In het buitengaan stopt hij mij een kaartje in de hand: ,,product manager''. Malief binnensmonds mompelend: gvd, die is alleen maar komen kijken.
Vanaf dan ben ik wéér beginnen bellen naar de project manager. Eerst lief, zoals ze van mij gewoon zijn. Op het laatst sarcastisch. En kijk, gisteren waren Beppie en Kokkie er. De Meester legde hen in de watjes met colaatjes met ijs en een gratis parkeerplaats voor onze garage, zelf sleepte ik propere handdoeken aan en wees een dito toilet als ze benepen keken. Toen ben ik naar de Bomama gevlucht met een doos nieuwe brillen _ afkomstig van onze opticien die weet dat ge hoogbejaarden hun goesting moet geven _ en ook dat was niet om te lachen. Want bomama was in gezelschap naar een film aan het kijken en vroeg zich af waarom ze nu moest brillen passen.(Ondertussen had ze een bril op haar neus ter grootte van een schokbreker) En waarom moest ze nu weer een nieuwe bril hebben? Enfin, ze koos de grootste en die was nog modieus ook. Maar dat ik nu direct weer wegging? ,,Moeder, die brillen moeten terug, daar steekt voor meer dan veertigduizend frank monturen in en morgen is het zondag!'' De Wapenstilstand wou ik niet meer uitleggen, temeer dat fluisteren er geen optie was.
Tot slot: terug thuis waren Beppie en Kokkie vertrokken. In onze donkerbruine eiken plinten blonken gloednieuwe BEIGE stopcontacten. Maar dat was niet alles: naast de televisie annex dvd annex geluidsinstallatie en boxen lagen twee contactdozen, aangesloten op één (beige) stopcontact. De project manager was er natuurlijk niet bij geweest om nog een paar extra stopcontacten te suggereren...
PS En zeg nu niet: waarom hebt ge niets op voorhand gezegd? Omdat ik, onnozel wicht, nog altijd denk dat vaklui het toch beter zullen weten. En omdat ge zwarte stopcontacten niet vervangt door bijna witte? Commentaar van de Meester: Zo lelijk is het toch niet?
Ik sla weer wat stappen over _ dievenpoten in thuis-aan-zee en dus andere besognes_ maar de week daarna terug aan het bellen. Vriendelijk, ietsje ongedurig, weer vriendelijk, enfin, geen antwoord.
Bezoekers vonden het grappig: die draad, was dat niet ambetant? Bah nee, onze binnendeuren sluiten niet hermetisch, alleen de doorsteek van de kleine living naar de keuken kon niet dicht.
Links en rechts geïnformeerd en ja, ik zal eens horen. Oei, die naam? Dat is de man die ik al x-keren gebeld heb en duidelijk in zijn dinges gebeten omdat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat over, van de electricien van het neefje in Leuven en die firma die rechtover de deur aan het werk is tot de specialist die naast ons geruststellende klopgeluiden produceerde. Noppes. Zoals destijds bij de duiven: wachten.
Toen zei de Jos: ik zal mijne schoonbroer eens sturen. Een week later: hij gaat iemand sturen. Eind october: hallo, ik zen den Yves, voo wa est? Yves heeft een klein uurke rondgewandeld, alles bekeken en besloten dat nieuwe stopcontacten en nieuwe leidingen wel aangewezen waren. ,,Ja, grààg, verzuchten wij.'' De week van den eerste is't nog verlof en daarop is er ook nog verlof maar hij zou iets laten weten. In het buitengaan stopt hij mij een kaartje in de hand: ,,product manager''. Malief binnensmonds mompelend: gvd, die is alleen maar komen kijken.
Vanaf dan ben ik wéér beginnen bellen naar de project manager. Eerst lief, zoals ze van mij gewoon zijn. Op het laatst sarcastisch. En kijk, gisteren waren Beppie en Kokkie er. De Meester legde hen in de watjes met colaatjes met ijs en een gratis parkeerplaats voor onze garage, zelf sleepte ik propere handdoeken aan en wees een dito toilet als ze benepen keken. Toen ben ik naar de Bomama gevlucht met een doos nieuwe brillen _ afkomstig van onze opticien die weet dat ge hoogbejaarden hun goesting moet geven _ en ook dat was niet om te lachen. Want bomama was in gezelschap naar een film aan het kijken en vroeg zich af waarom ze nu moest brillen passen.(Ondertussen had ze een bril op haar neus ter grootte van een schokbreker) En waarom moest ze nu weer een nieuwe bril hebben? Enfin, ze koos de grootste en die was nog modieus ook. Maar dat ik nu direct weer wegging? ,,Moeder, die brillen moeten terug, daar steekt voor meer dan veertigduizend frank monturen in en morgen is het zondag!'' De Wapenstilstand wou ik niet meer uitleggen, temeer dat fluisteren er geen optie was.
Tot slot: terug thuis waren Beppie en Kokkie vertrokken. In onze donkerbruine eiken plinten blonken gloednieuwe BEIGE stopcontacten. Maar dat was niet alles: naast de televisie annex dvd annex geluidsinstallatie en boxen lagen twee contactdozen, aangesloten op één (beige) stopcontact. De project manager was er natuurlijk niet bij geweest om nog een paar extra stopcontacten te suggereren...
PS En zeg nu niet: waarom hebt ge niets op voorhand gezegd? Omdat ik, onnozel wicht, nog altijd denk dat vaklui het toch beter zullen weten. En omdat ge zwarte stopcontacten niet vervangt door bijna witte? Commentaar van de Meester: Zo lelijk is het toch niet?
vrijdag 5 november 2010
Want het leven is lijden
,,Het wordt een wortelkanaalbehandeling'' zucht de smoelsmid. Hij ziet mijn frons en verduidelijkt: ,,Daar hebt ge destijds eens een plezant stukske over geschreven in mijn krant. 't Was mijn debuut in de pers...'' Ja, nu hij het zegt. Ik herinner mij ook dat hij toen meestal heftige klassieke muziek door de boxen joeg, kwestie van de daverende boor te overtroeven zeker?
Vandaag is het stil in het kabinet. De buitendeur staat open maar draagt nog de tekenen van ongewenst bezoek. En beneden had hij via de parlofoon naar mijn naam gevraagd.
Zowat een maand geleden, toen ik een paar zeurende gaatjes liet vullen, stond er ineens een vreemde medemens naast de tandartsstoel die meteen, prompt, tout de suite, heute godverdomme wou gehoord (geboord) worden. Ondanks mijn lijden had ik bewondering voor de koelbloedige manier waarop hij de onverlaat beleefd maar dringend naar buiten stuurde.
Is er toen iets mis gegaan met het vullen van de slijtage en mag ik het dan op die verdachte oostblokker steken? Feit is dat er nog grote werken op komst zijn: putje weer uitkrabben, piete zenuwke als een weerbarstige pier er uittrekken en dan vullen voor de eeuwigheid. Héhé, ik kijk er echt naar uit. Zal ik de smoelsmid vertellen dat hij een nieuwe carrière op mijn blog is begonnen?...
Vandaag is het stil in het kabinet. De buitendeur staat open maar draagt nog de tekenen van ongewenst bezoek. En beneden had hij via de parlofoon naar mijn naam gevraagd.
Zowat een maand geleden, toen ik een paar zeurende gaatjes liet vullen, stond er ineens een vreemde medemens naast de tandartsstoel die meteen, prompt, tout de suite, heute godverdomme wou gehoord (geboord) worden. Ondanks mijn lijden had ik bewondering voor de koelbloedige manier waarop hij de onverlaat beleefd maar dringend naar buiten stuurde.
Is er toen iets mis gegaan met het vullen van de slijtage en mag ik het dan op die verdachte oostblokker steken? Feit is dat er nog grote werken op komst zijn: putje weer uitkrabben, piete zenuwke als een weerbarstige pier er uittrekken en dan vullen voor de eeuwigheid. Héhé, ik kijk er echt naar uit. Zal ik de smoelsmid vertellen dat hij een nieuwe carrière op mijn blog is begonnen?...
Abonneren op:
Posts (Atom)
