Sketchke bis

Ha zo, dat was lachen hé, met het telefonneke en zo. Vandaag is het lachen mij vergaan. Met het telefonneke van de hoofdverpleegster van Avondrood: Bomama was gevallen, of ik haar kon komen halen of liever een ziekenwagen? Er was iets met haar linkerhand.
Om één uur krijg ik het bericht dat de ziekenwagen vertrokken is. Ik trek een uurke uit, wandel naar het ziekenhuis afdeling spoedopnamen en word in een wachtkamer gedropt. Want op de röntgen mag ik niet komen. Ik wacht.
Weer een uurke later kies ik een uitweg naar het gewone ziekenhuis, vraag of ik alstemblief naar mijn moeder mag (91, allicht doodongerust) en jawel, ik mag. Ze zit in de gipskamer.
Zeer combatieve bomama: enfin, wa zittekik hier te doen, voor twee vingerkes, ik zit hier al van één uur en nu is het drie uur en ik wil hier weg enz enzoverder.
-Make, geduld, lees wat daar op de muur staat: als ge levensgevaarlijk gewond zijt komt den doktoor direct, zwaar gewond duurt het twintig minuten en als het nie erg is duurt het 240 minuten. .. (er kan een klein lachske af) Hoe oud zenne kik? Van 19, maar hoeveel is da? Zedde zeker? Ja ma...
-Ze gaan mij hier nie houden hé. Jawel, want daar staat een bed, voorwa is dat anders?
-Nee make, dat is hier Spoed, dat staat in alle boxen en dit is de gipskamer. De ploster!
-Zeg, veuwa komme ze dan nie direct, ik zen da hé meug as ka pap.
(ik las nu een uurtje bezinning in waarop we zelfs een paar keer gelachen hebben. Ze vertelde dat tante Denise gebeld had en dat ze gevraagd had om haar eens te bellen. Jaja, van da groen telefonneke, dat wist ze nog.Zucht! Wa zittekik hier te doen? Ma, ge kunt een beetje mediteren. Allez, dat een hand minder erg is dan een gebroken heup?! Ge kunt wat bidden?? Haar repliek: daar heb ik wel twee handen voor nodig hé. (lachen op alle banken...)
-Een bink komt dan een soort moderne gips aanmeten (gelukkig heb ik al haar beha en hemdje aangedaan, want zonder wou dat zeggen dat ze hier moest blijven slapen, das zeker da!)
Het is vier uur en ze mag naar huis. Jamaar, ik weet niet waar dat is? Make, de ziekenwagen zal u thuis brengen (en Malief vertelt over de home waar ook Jeanneke en Caroline en Else en Lisa en Wiske slapen...) Dat is niet waar, die komen daar alleen maar eten, ze zal het mij de volgende keer laten zien.
Ik vermoed de invloed van de asielbeelden op tv...,,Kunde da geloven dakik genen thuis meer heb, als kind hadden ze mij dat nie moeten zeggen...''
-Make, waar is de foto van onze pa, uw bed met de donsdeken die Birgit heeft opgelegd, de bloemekes van Danjel?
-Ha ja, maar ik weet niet hoe ik daar moet geraken.
...Ik besef dat onze conversatie in de wachtkamer van Spoed een hoog amuzementsgehalte heeft: twee jonge gasten die hun versufte moeder vergezellen zitten stilletjes te lachen.
Ik bel naar de Meester dat het laat zal worden (en de Kadokes moeten afgehaald, teruggebracht en gevoederd worden).
Als de ziekenwagen komt kijkt de versufte moeder met de twee binken heel helder uit haar ogen. En ze lacht. Nou ja, misschien was ze alleen maar bezopen. Op anderhalf uur kan dat wel opgelost zijn...
PS Wordt ongetwijfeld nog vervolgd want op 10 december mogen we terug gaan...De breuk was drie à vier weken oud en al aan elkaar gegroeid! Toen de kwiet van dienst suggereerde dat er een handchirurg aan te pas moest komen was ik blij dat ons moeder niet écht luisterde...