Een sketchke

Een sketchke associëer ik met heel lang geleden, toen we nog naar de ,,patronage'' gingen voor goed kristelijk en deftig vermaak. We zaten bij de vriendinnen van de Chiro, lonkten nog niet naar de binken en zagen dat pa en ma vrolijk verbroederden met leden van (vul in) het parochiekoor, het Davidsfonds, de turnclub of de KWB. Kortom, toen was geluk heel gewoon. Af en toe kwamen er niet echt getalenteerde cabaretiers een moppeke vertellen, een sketchke dus.
Doven en slechthorenden speelden mee, stotteraars, gehandicapten van allerlei soort, fijnzinnig was het zelden. Maar niets had mij voorbereid op wat volgt...
Bezoek aan huize Avondrood. Buiten één graad, binnen staat een raam open.
-,,Ik heb het veel te warm!''
-,,Moeder, er staat een knopke aan de chauffage!...''
-,,Ik ging toch juist aan Caroline vragen waar we vanavond gaan eten...'' (doorzichtig leugentje om te rechtvaardigen dat ze op weg was naar de gang).
-,,Heeft er al iemand gebeld? Ik heb dindag toch uitgelegd wat ge moet doen als ze bellen?''
-,,Nee, niemand heeft gebeld!''.
-,, Zullen we eens oefenen?''
En jawel, het groene telefoontje als ge opneemt, het rode als ge gedaan hebt, weet ge nog?
-Da zal ik niet vergeten!
Om te oefenen neem ik mijn gsm, druk haar nummer en met veel moeite haalt ze de telefoon uit de houder en zegt ,,hallo''.
-Moeder, het groene telefoontje?
-Ha, wie is da, precies Danjel!
-Make, ik ben het hè '' roep ik ietwat nerveus. En jawel, ze begint tegen mij te babbelen, maar niet in de telefoon...
-Rood telefoontje drukken...
-Allez, da weetek na...
We gaan naar beneden en drinken onze schweppes met een citroentje.
-Vu vandoag hemmek genoeg gelierd, zegt ze streng. En begint prompt te vertellen dat ze naar Strombeek gaan avondeten is, dat het niet altijd hier is en dat ik het maar aan de oma of de verpleegster moet vragen als ik haar niet geloof!
-Make, ik peins dat ge dat weer gedroomd hebt hé...(en probeer uit te leggen dat ze niet naar Strombeek kan en zeker niet tevoet terug...)
Daarna praten we over de coiffuur van haar collega's (just ne rattekop hé), haar eigen perfecte brushing, de kletskop van haar overbuur die een pastoor is (nee make), allez, ne pater toch, of toch ne geestelijke. NEE make, ne weduwnaar!
Tot slot vraag ik nog eens of ze als tante Denise belt of Aliceke, ze nog weet wat ze moet doen?
-Ja, het groen knopje en hallo zeggen!
-En als ge gedaan hebt?
-Zwijgen!
(toen hebben we allebei gelachen tot we rood zagen en tranen moesten vegen)
Terug thuis doe ik verslag aan de Meester. Zijn droge reactie: ,,Allez, just standup comedy''.
En toen had ik een onderwerp voor een verhaaltje. Het lucht op!