Het wil maar niet lukken met mijn assertiviteitstraining. Niet genoeg haar op mijn tanden, zeker. Het is een bekend zeer: de magistrale rattenkop van ons moeder. Bah ja, als ze ,,vers'' uit de kelder komt (daar situeert zich het eerder luizige kapsalon, om in de juiste terminologie te blijven) ziet het er goed uit: ultrakorte krullekes. Helaas, twee dagen later wordt een mooie imitatie van een buchenwald-bewoner neergezet, compleet met haarpiekjes van de schrikdraad.
Vandaag besloot ik de koe (ahum) bij de horens te pakken en de mij onbekende kapster vriendelijk te vragen om alsjeblief niet zoveel permanent te zetten en niet om de haverklap bij te knippen. Een bijkomende bron van verontwaardiging: in april een nota van 125 euro.
Enfin, ik ga het kort houden. Gelukkig heb ik mijn neus nog.
,,Ik doe alleen maar alle weken een brushing en daarbij, anders hangt haar haar plat van in de zetel te zitten. Vantijd wil ze niet meekomen want verleje week wou ze niet. ,,'' Mevrouw, 't is geen kritiek, 't is alleen om te vragen om haar alstublieft niet zo kort te knippen en niet zo'n straffe permanent en ik heb een nieuw verzorgingsproduct bij voor permanent.Dat mag je gebruiken want ik ken niemand anders met permanent. Ik had aan ons moeder al gevraagd om u dat te zeggen...'' ,,Oh, die zegt dat ik mijn goesting moet doen en daarbij die weet van niks want ze vindt hier de weg niet'' (ik zie haar denken héhé, raak) ,,Daarbij, kijk naar de prijslijst, kleurshampoo (uh?) verzorging, brushen, das 25 euro. Maal vijf weken, zodus. Ha ja, vorige week is ze niet geweest!,,
,,Mevrouw, 't is geen kritiek, maar ik vind haar niet mooi met zo'n kort haar...'' ,,Ha maar, ik ben al 27 jaar kapper en ik weet wat ik doe en ouderwetse kwafuren die doe ik niet. Ik ben modern...''
Als ik later de baas van de home kruis vraag ik hem of ik mijn neus nog heb en vertel hem van mijn ,,ouderwetse ideeën''. De man kent mijn achtergrond, twijfelde tussen een openvallende mond en een blik op mijn steile coupe en mompelde ,,ik dacht dat krollekes juist ouderwets waren...'' Voor de baas van een bejaardenhome een straffe uitspraak...
PS En nu besef ik dat de grootste klapei van de home met open mond meeluisterde. Wedden dat ze straks aan ons moeder gaat vertellen dat we niet genoeg geld hebben voor de kapper of dat ik de producten te duur vond of wie weet, dat de kapster mij heeft uitgemaakt. Die oudjes kunnen soms pienter uit de hoek komen. Misschien vertelt ze ook wel dat ik eigenlijk haar dochter niet ben maar een vrijwilliger. Allemaal scenario's die ons moeder braaf slikt over andere mensen en die ik dan mag weerleggen...
vrijdag 30 april 2010
dinsdag 27 april 2010
Mon ami Justin...
Het zit blijkbaar in de lucht: oude bekenden van lang geleden komen ineens weer aanwaaien. Soms letterlijk, zoals Gerard, andere in de krant, zoals Justin. Justin is een steenrijke Congolese baron-diplomaat-foefelaar die heel veel vriendjes en vriendinnetjes heeft en in de krant zijn verhaal mocht doen. Ik lees dat Justin 81 is en dat hij minstens veertig kinderen heeft. Zegt hij zelf. De verslaggever had gehoord dat het er meer dan honderd waren.
Justin ken ik van zien, van horen zeggen en van reputatie. Justin, dat was ,,jawadde'', in alle betekenissen.
Een oud verhaal, dat wel. Het was Expo58 en wij ( grietjes uit de best gereputeerde Vlaamse onderwijsinstellingen van Brussel) hadden die zomer besloten om heel veel bij te leren. Vooral in het paviljoen van Belgisch Congo, bij de Force publique en iets minder bij de Katholieke Missies, omdat we de bekende gezangen van de jeugdbeweging ,,als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant'' toch proefondervindelijk moesten leren kennen.(*)
Hoezeer ik iedereen wil overtuigen dat wij heel brave, heel onnozele chiro-grietjes waren, dank zij die Justin is onze reputatie naar de knoppen. Onrechtstreeks, dat wel, hij was al in de dertig en met serieuze zaken bezig. Maar het voorwerp van onze (mijn) adoratie had het vaak over ,,mon ami Justin'' die gezorgd had voor een ,,eurafricain'' en het stond goed dat je die ook (van ver) kende. Allicht was mon ami Justin toen al volop bezig aan zijn zeer kroostrijk gezin, met om te beginnen enkele melkchocolaatjes. Heel raar, want Justin was een lelijkerd eerste klas, terwijl zijn vriend_ onze vriend dus_ niet alleen een bink was maar ook een feilloze Parijse tongval demonstreerde.
En nu heb ik dus weer prijs. Toen ik de verslaggever feliciteerde met zijn Justin-verhaal en er wat persoonlijke toetsjes aan gaf kreeg ik de droge repliek:,,welwel, jij was er mij wel eentje...''
Vandaar dat ik de namen van mijn chiro-grietjes zeker niet zal prijs geven. Hoewel? Hallo Dag Allemaal: een van hen is nog met een BV getrouwd geweest...
(*)De tijd spoedt heen en bakent reeds de baan waar de nieuwere tijden ons wenken. We volgen fier en kunnen langs de baan onze vroegere vaadren gedenken. Is uw bodem hier klein ginds ontwaart men een land met een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant! Immer vooruit, dappere Belgen (hier moet ik van de Meester telgen schrijven...) enz. Vijftig jaar geleden er in gepompt. Maar toen ze mij gisteren bij een telefonische enquête vroegen welke kansspelen ik kende kon ik zelfs niet op Lotto komen...
Justin ken ik van zien, van horen zeggen en van reputatie. Justin, dat was ,,jawadde'', in alle betekenissen.
Een oud verhaal, dat wel. Het was Expo58 en wij ( grietjes uit de best gereputeerde Vlaamse onderwijsinstellingen van Brussel) hadden die zomer besloten om heel veel bij te leren. Vooral in het paviljoen van Belgisch Congo, bij de Force publique en iets minder bij de Katholieke Missies, omdat we de bekende gezangen van de jeugdbeweging ,,als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant'' toch proefondervindelijk moesten leren kennen.(*)
Hoezeer ik iedereen wil overtuigen dat wij heel brave, heel onnozele chiro-grietjes waren, dank zij die Justin is onze reputatie naar de knoppen. Onrechtstreeks, dat wel, hij was al in de dertig en met serieuze zaken bezig. Maar het voorwerp van onze (mijn) adoratie had het vaak over ,,mon ami Justin'' die gezorgd had voor een ,,eurafricain'' en het stond goed dat je die ook (van ver) kende. Allicht was mon ami Justin toen al volop bezig aan zijn zeer kroostrijk gezin, met om te beginnen enkele melkchocolaatjes. Heel raar, want Justin was een lelijkerd eerste klas, terwijl zijn vriend_ onze vriend dus_ niet alleen een bink was maar ook een feilloze Parijse tongval demonstreerde.
En nu heb ik dus weer prijs. Toen ik de verslaggever feliciteerde met zijn Justin-verhaal en er wat persoonlijke toetsjes aan gaf kreeg ik de droge repliek:,,welwel, jij was er mij wel eentje...''
Vandaar dat ik de namen van mijn chiro-grietjes zeker niet zal prijs geven. Hoewel? Hallo Dag Allemaal: een van hen is nog met een BV getrouwd geweest...
(*)De tijd spoedt heen en bakent reeds de baan waar de nieuwere tijden ons wenken. We volgen fier en kunnen langs de baan onze vroegere vaadren gedenken. Is uw bodem hier klein ginds ontwaart men een land met een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant! Immer vooruit, dappere Belgen (hier moet ik van de Meester telgen schrijven...) enz. Vijftig jaar geleden er in gepompt. Maar toen ze mij gisteren bij een telefonische enquête vroegen welke kansspelen ik kende kon ik zelfs niet op Lotto komen...
vrijdag 16 april 2010
Nieuwsflash: Gerard is terecht!
Wat doet een mens als de noordenwind giert en de lange onderbroek niet in onze vakantiekoffer steekt? Wandelen in het binnenland, vaneigens. Want hoe zot we ook zijn van onze forse streep noordzeestrand, zonder de Kadokes wordt bij 5 beaufort geen put gegraven, geen schelp geraapt of geen vlieger opgelaten. En zo hebben we dus Gerard teruggevonden.
Het begon in Veurne. De Colruyt heeft daar een royale parking en 't is een prima uitvalbasis om de massa paastoeristen te ontwijken. Wij noemen dat ,,niet in een betoging lopen''... en langs de vaart in Veurne (klapperklapper, toch winderig) waren we zelfs alleen. Wat was ons doel? Misschien eens zien hoe ver de kliniek tevoet was? Bomama heeft er nog eens geresideerd na een val op de dijk, en met de auto leek het toen niet zo ver. Ik hang de wijsneus uit en zeg dat ik zeker weet dat het naar links was want ik heb Bomama toen opgehaald terwijl de Meester al met Sammie-zaliger naar huis reed. Voor de buitenstaanders: Sammie was een poes en vaste logee in ons vakantieverblijf.
Omdat de Meester qua oriëntatie geen uitblinker is geeft hij toe en om mijn verhaal in te korten: we komen op een autoweg terecht en moeten terug. De kliniek vinden we. En we denken aan Gerard en dat het toch al makkelijk vijf jaar geleden was dat ik hem nog eens gezien had en hoe het zou zijn? Ik mag weer de baas spelen, vraag in de kliniek of Gerard nog altijd aalmoezenier is van het bejaardenhome? De receptioniste heeft een dikke laag fond de teint op waarmee ze niet alleen een pak pukkels maar ook complete ...Nee, ik zwijg, god-weet kom ik er ook nog eens terecht.
Nieuw initiatief : vroeger woonde Gerard in dat villake. Kijk, zijn naam staat op de bel? De mevrouw die komt open maken zegt dat hij na het overlijden van zijn vrouw naar de home is gegaan! Heu ja, ik ken hem nog van toen hij in Brussel woonde. ,,Ho, joen paster!!!??Da's den andere'' Mijn Westvlaams schiet tekort, maar goed, de pastoor woont daar al vijf jaar niet meer, wel in de service flat. Ze noemt de naam makkelijk vijf keer (suderkruus on de boane) en wij weer op stap. Geen Gerard op de brievenbus, maar misschien kijk ik er over?. Een stuk of zes madammekes genre bomama zitten rond een tafel. Oh, de paster? Goat mor no bove, pak den assenseur. (de Meester had ik veiligheidshave buiten gelaten: donkere zonnebril, zwarte pet en anorak, ge moet het niet zoeken..)
Twee minuten later sta ik voor een deur op de derde verdieping. Bel. Wacht. Dan gaat de deur open: een rollator en een keurig meneerke. ,,Ik ken u niet hé'' zegt hij als ik hem heel formeel met meneer en familienaam aanspreek. Maar ik negeer het, zeg weer mijn naam (harder) en dat ik zo blij ben dat ik hem gevonden heb.
Bon, de rest is privé. Ik heb hem zeker drie keer vastgepakt, hij bleef mijn naam herhalen en die van ons bomama en dan heeft hij met een kriebelig beverig geschrift zijn telefoonnummer van de telefoon gekopiëerd.
Toen ik het gisteren aan bomama vertelde heeft ze een paar keer gevraagd wie het dan wel was maar toen ik zei dat hij de pastoor was die ons Pezzeke heeft gedoopt _ het was zijn eerste doop 63 jaar geleden_ was ze weer helemaal bij. ,,Ja, we hebben ons nog afgevraagd of hij het wel goed heeft gedaan...''
Het begon in Veurne. De Colruyt heeft daar een royale parking en 't is een prima uitvalbasis om de massa paastoeristen te ontwijken. Wij noemen dat ,,niet in een betoging lopen''... en langs de vaart in Veurne (klapperklapper, toch winderig) waren we zelfs alleen. Wat was ons doel? Misschien eens zien hoe ver de kliniek tevoet was? Bomama heeft er nog eens geresideerd na een val op de dijk, en met de auto leek het toen niet zo ver. Ik hang de wijsneus uit en zeg dat ik zeker weet dat het naar links was want ik heb Bomama toen opgehaald terwijl de Meester al met Sammie-zaliger naar huis reed. Voor de buitenstaanders: Sammie was een poes en vaste logee in ons vakantieverblijf.
Omdat de Meester qua oriëntatie geen uitblinker is geeft hij toe en om mijn verhaal in te korten: we komen op een autoweg terecht en moeten terug. De kliniek vinden we. En we denken aan Gerard en dat het toch al makkelijk vijf jaar geleden was dat ik hem nog eens gezien had en hoe het zou zijn? Ik mag weer de baas spelen, vraag in de kliniek of Gerard nog altijd aalmoezenier is van het bejaardenhome? De receptioniste heeft een dikke laag fond de teint op waarmee ze niet alleen een pak pukkels maar ook complete ...Nee, ik zwijg, god-weet kom ik er ook nog eens terecht.
Nieuw initiatief : vroeger woonde Gerard in dat villake. Kijk, zijn naam staat op de bel? De mevrouw die komt open maken zegt dat hij na het overlijden van zijn vrouw naar de home is gegaan! Heu ja, ik ken hem nog van toen hij in Brussel woonde. ,,Ho, joen paster!!!??Da's den andere'' Mijn Westvlaams schiet tekort, maar goed, de pastoor woont daar al vijf jaar niet meer, wel in de service flat. Ze noemt de naam makkelijk vijf keer (suderkruus on de boane) en wij weer op stap. Geen Gerard op de brievenbus, maar misschien kijk ik er over?. Een stuk of zes madammekes genre bomama zitten rond een tafel. Oh, de paster? Goat mor no bove, pak den assenseur. (de Meester had ik veiligheidshave buiten gelaten: donkere zonnebril, zwarte pet en anorak, ge moet het niet zoeken..)
Twee minuten later sta ik voor een deur op de derde verdieping. Bel. Wacht. Dan gaat de deur open: een rollator en een keurig meneerke. ,,Ik ken u niet hé'' zegt hij als ik hem heel formeel met meneer en familienaam aanspreek. Maar ik negeer het, zeg weer mijn naam (harder) en dat ik zo blij ben dat ik hem gevonden heb.
Bon, de rest is privé. Ik heb hem zeker drie keer vastgepakt, hij bleef mijn naam herhalen en die van ons bomama en dan heeft hij met een kriebelig beverig geschrift zijn telefoonnummer van de telefoon gekopiëerd.
Toen ik het gisteren aan bomama vertelde heeft ze een paar keer gevraagd wie het dan wel was maar toen ik zei dat hij de pastoor was die ons Pezzeke heeft gedoopt _ het was zijn eerste doop 63 jaar geleden_ was ze weer helemaal bij. ,,Ja, we hebben ons nog afgevraagd of hij het wel goed heeft gedaan...''
zaterdag 3 april 2010
Geen tsjippekes met Pasen
Aan deze kop(*) ging grondig denkwerk vooraf. Eerst schreef ik ,,Slachtpartij in huize Avondrood'' en dan ,,No country for old chickens'' maar ik zou niet willen dat u denkt dat ik mijn journalistieke broek bij een vulgaire gazet heb versleten. Vandaar deze eerder melige slogan. Gevoelige lezertjes mogen nu wegzappen...
Vorige zomer bood Huize Avondrood (*) asiel aan een paar kippen en een haan en terwijl de bewoners zelf zich daar niet meer mee bezighielden zorgden die beestjes voor een indrukwekkend nageslacht. Ze scharrelden rond in een bosje achter de home, kwamen kruimeltjes pikken rond de rollators en zorgden voor een geanimeerd decor: om de haverklap nieuwe kuikens en een heerlijk rollenspel tussen de kleurrijke haantjes en hun eerder sobere zwarte haremdames. Op een bepaald moment heb ik er in de dertig geteld en dan zaten er zeker nog een pak in het bos. Ze hadden hun vaste voedstermoeders die de familie vroegen om oud brood mee te brengen en de bazen zelf investereerden in zakken maïs. Enfin, dat zegden ze toch.
Maar toen kwam de lente en wat de ijskou had overleefd stond voor de deur te kukelekuën. De bewoners hadden er geen last van _ neen, dat hoorden ze niet, en 't is iets om naar te kijken hé_ maar vandaag zag ik geen levende ziel meer in de tuin, en dat is toch vreemd. Denk maar aan Pasen en tsjippekens en zo.
Ik heb het dan maar gevraagd aan ,,de oma'', een alerte madam van in de tachtig die nog als een jonge hinde de cafetaria beheert. ,,De kiekens? Allemaa dood geklopt door twee Albanezen!''
Ik zag al een Witse-achtig scenario: 's nachts, met gedoofde lichten het bos in en de weekvoorraad van een succesvolle poelier in hun bestelwagen gegooid. Nee?
Neenee, twee werkwilligen, geleverd door het OCMW, gewapend met schuppen en stokken en het hele kippenbestand doodgeklopt. Tja, de baas had gevraagd om ze op te ruimen, maar zo? .
't Schijnt dat er nog één kip over is maar die is zo getraumatiseerd dat ze nu in een boom zit. En allicht van de leg af.
(*) kop= krantenwoord voor titel.
(*)Huize Avondrood: ik ben een laffe auteur, ik durf geen namen noemen.
PS Aan Bomama heb ik een lulverhaal verteld over de kinderboerderij, maar of ze het gelooft?
Vorige zomer bood Huize Avondrood (*) asiel aan een paar kippen en een haan en terwijl de bewoners zelf zich daar niet meer mee bezighielden zorgden die beestjes voor een indrukwekkend nageslacht. Ze scharrelden rond in een bosje achter de home, kwamen kruimeltjes pikken rond de rollators en zorgden voor een geanimeerd decor: om de haverklap nieuwe kuikens en een heerlijk rollenspel tussen de kleurrijke haantjes en hun eerder sobere zwarte haremdames. Op een bepaald moment heb ik er in de dertig geteld en dan zaten er zeker nog een pak in het bos. Ze hadden hun vaste voedstermoeders die de familie vroegen om oud brood mee te brengen en de bazen zelf investereerden in zakken maïs. Enfin, dat zegden ze toch.
Maar toen kwam de lente en wat de ijskou had overleefd stond voor de deur te kukelekuën. De bewoners hadden er geen last van _ neen, dat hoorden ze niet, en 't is iets om naar te kijken hé_ maar vandaag zag ik geen levende ziel meer in de tuin, en dat is toch vreemd. Denk maar aan Pasen en tsjippekens en zo.
Ik heb het dan maar gevraagd aan ,,de oma'', een alerte madam van in de tachtig die nog als een jonge hinde de cafetaria beheert. ,,De kiekens? Allemaa dood geklopt door twee Albanezen!''
Ik zag al een Witse-achtig scenario: 's nachts, met gedoofde lichten het bos in en de weekvoorraad van een succesvolle poelier in hun bestelwagen gegooid. Nee?
Neenee, twee werkwilligen, geleverd door het OCMW, gewapend met schuppen en stokken en het hele kippenbestand doodgeklopt. Tja, de baas had gevraagd om ze op te ruimen, maar zo? .
't Schijnt dat er nog één kip over is maar die is zo getraumatiseerd dat ze nu in een boom zit. En allicht van de leg af.
(*) kop= krantenwoord voor titel.
(*)Huize Avondrood: ik ben een laffe auteur, ik durf geen namen noemen.
PS Aan Bomama heb ik een lulverhaal verteld over de kinderboerderij, maar of ze het gelooft?
donderdag 1 april 2010
Een ,,pieterkeherte''
Wat vooraf ging is lang geleden: een neefje dat in de lift met zijn armpje tussen de voorbijzoemende verdiepingen klem geraakte en op die manier in het ziekenhuis belandde.
Een horror-story om roekeloze kleinkinderen af te schrikken, dachten we zo. Ondertussen is het slachtoffertje van meer dan een kwart eeuw geleden uitgegroeid tot de ruim 1m90 lange bink van de familie, maar lang een item waarmee we de Kadokes ,,Thuis aan zee'' op de gevaren van de zoemende kooi mochten wijzen. Ze hebben het bij manier van spreken met de papfles binnen gekregen: afblijven! Weet ge wel wat er zo met ,,pieterkeherte'' gebeurde? Jaaahaa Malief! Maar wij kennen die niet he?
Ondertussen kennen ze het familielid wel maar gezien de florissante afmetingen van de bink maakt het verhaal al lang geen indruk meer. Tot zover de familiesaga.
Gisteren heeft Kadoke2 een mini ,,pieterkeherte'' gedaan: met handje tussen de slaapkamerdeur, net aan de scharnier en volgens onze verslaggeefster ter plaatse een bloedende jaap van jewelste. Er zijn een dokter, een ziekenhuis, foto's, een verdovende spuit en vier hechtingen aan te pas gekomen. ,,Hoe dikwijls zeg ik niet dat ze moeten oppassen'' jammert de Meester (die destijds Lottepoes haar duimpje tussen een autodeur knalde, gelukkig was het toen nog een Simca...)
Deze namiddag stond Kadoke2 met ingepakte pink als haar lichtjes opgefokte zelve op het toneel: een projectvoorstelling met als thema ,,humor'', wat ze voor geen geld wou missen. Ze speelde heel overtuigend hoe ze zichzelf met een jongleerballetje knock-out gooide. En omdat het 1 april was dacht iedereen dat het indrukwekkend verbonden pinkske ook een mopje was. Niet dus: een ,,pieterkeherte'' als het ware. Kadoke1 heeft ondertussen ook zijn bijdrage geleverd met de gevleugelde uitspraak: ,,En ik zal uw clini-clown zijn...''
Een horror-story om roekeloze kleinkinderen af te schrikken, dachten we zo. Ondertussen is het slachtoffertje van meer dan een kwart eeuw geleden uitgegroeid tot de ruim 1m90 lange bink van de familie, maar lang een item waarmee we de Kadokes ,,Thuis aan zee'' op de gevaren van de zoemende kooi mochten wijzen. Ze hebben het bij manier van spreken met de papfles binnen gekregen: afblijven! Weet ge wel wat er zo met ,,pieterkeherte'' gebeurde? Jaaahaa Malief! Maar wij kennen die niet he?
Ondertussen kennen ze het familielid wel maar gezien de florissante afmetingen van de bink maakt het verhaal al lang geen indruk meer. Tot zover de familiesaga.
Gisteren heeft Kadoke2 een mini ,,pieterkeherte'' gedaan: met handje tussen de slaapkamerdeur, net aan de scharnier en volgens onze verslaggeefster ter plaatse een bloedende jaap van jewelste. Er zijn een dokter, een ziekenhuis, foto's, een verdovende spuit en vier hechtingen aan te pas gekomen. ,,Hoe dikwijls zeg ik niet dat ze moeten oppassen'' jammert de Meester (die destijds Lottepoes haar duimpje tussen een autodeur knalde, gelukkig was het toen nog een Simca...)
Deze namiddag stond Kadoke2 met ingepakte pink als haar lichtjes opgefokte zelve op het toneel: een projectvoorstelling met als thema ,,humor'', wat ze voor geen geld wou missen. Ze speelde heel overtuigend hoe ze zichzelf met een jongleerballetje knock-out gooide. En omdat het 1 april was dacht iedereen dat het indrukwekkend verbonden pinkske ook een mopje was. Niet dus: een ,,pieterkeherte'' als het ware. Kadoke1 heeft ondertussen ook zijn bijdrage geleverd met de gevleugelde uitspraak: ,,En ik zal uw clini-clown zijn...''
Abonneren op:
Posts (Atom)
