Nieuwsflash: Gerard is terecht!

Wat doet een mens als de noordenwind giert en de lange onderbroek niet in onze vakantiekoffer steekt? Wandelen in het binnenland, vaneigens. Want hoe zot we ook zijn van onze forse streep noordzeestrand, zonder de Kadokes wordt bij 5 beaufort geen put gegraven, geen schelp geraapt of geen vlieger opgelaten. En zo hebben we dus Gerard teruggevonden.
Het begon in Veurne. De Colruyt heeft daar een royale parking en 't is een prima uitvalbasis om de massa paastoeristen te ontwijken. Wij noemen dat ,,niet in een betoging lopen''... en langs de vaart in Veurne (klapperklapper, toch winderig) waren we zelfs alleen. Wat was ons doel? Misschien eens zien hoe ver de kliniek tevoet was? Bomama heeft er nog eens geresideerd na een val op de dijk, en met de auto leek het toen niet zo ver. Ik hang de wijsneus uit en zeg dat ik zeker weet dat het naar links was want ik heb Bomama toen opgehaald terwijl de Meester al met Sammie-zaliger naar huis reed. Voor de buitenstaanders: Sammie was een poes en vaste logee in ons vakantieverblijf.
Omdat de Meester qua oriëntatie geen uitblinker is geeft hij toe en om mijn verhaal in te korten: we komen op een autoweg terecht en moeten terug. De kliniek vinden we. En we denken aan Gerard en dat het toch al makkelijk vijf jaar geleden was dat ik hem nog eens gezien had en hoe het zou zijn? Ik mag weer de baas spelen, vraag in de kliniek of Gerard nog altijd aalmoezenier is van het bejaardenhome? De receptioniste heeft een dikke laag fond de teint op waarmee ze niet alleen een pak pukkels maar ook complete ...Nee, ik zwijg, god-weet kom ik er ook nog eens terecht.
Nieuw initiatief : vroeger woonde Gerard in dat villake. Kijk, zijn naam staat op de bel? De mevrouw die komt open maken zegt dat hij na het overlijden van zijn vrouw naar de home is gegaan! Heu ja, ik ken hem nog van toen hij in Brussel woonde. ,,Ho, joen paster!!!??Da's den andere'' Mijn Westvlaams schiet tekort, maar goed, de pastoor woont daar al vijf jaar niet meer, wel in de service flat. Ze noemt de naam makkelijk vijf keer (suderkruus on de boane) en wij weer op stap. Geen Gerard op de brievenbus, maar misschien kijk ik er over?. Een stuk of zes madammekes genre bomama zitten rond een tafel. Oh, de paster? Goat mor no bove, pak den assenseur. (de Meester had ik veiligheidshave buiten gelaten: donkere zonnebril, zwarte pet en anorak, ge moet het niet zoeken..)
Twee minuten later sta ik voor een deur op de derde verdieping. Bel. Wacht. Dan gaat de deur open: een rollator en een keurig meneerke. ,,Ik ken u niet hé'' zegt hij als ik hem heel formeel met meneer en familienaam aanspreek. Maar ik negeer het, zeg weer mijn naam (harder) en dat ik zo blij ben dat ik hem gevonden heb.
Bon, de rest is privé. Ik heb hem zeker drie keer vastgepakt, hij bleef mijn naam herhalen en die van ons bomama en dan heeft hij met een kriebelig beverig geschrift zijn telefoonnummer van de telefoon gekopiëerd.
Toen ik het gisteren aan bomama vertelde heeft ze een paar keer gevraagd wie het dan wel was maar toen ik zei dat hij de pastoor was die ons Pezzeke heeft gedoopt _ het was zijn eerste doop 63 jaar geleden_ was ze weer helemaal bij. ,,Ja, we hebben ons nog afgevraagd of hij het wel goed heeft gedaan...''