Op een zomerse noot

De Kadokes hebben hun laatste dag van het schooljaar in een ,,fris'' huis doorgebracht. Fris dank zij die opgeschoten Taxus die al lang boven het dak groeit en binnenkort grondig wordt gekortwiekt. Na heel veel gezaag van de Meester _ pardon, vriendelijke verzoeken_ dat die boom zijn keuken verduistert en dat hij al zijn licht pakt en dat hij vol vogels zit en dat die al van vier uur zitten te snateren. Dat laatste vind ik geen argument, maar nu we in de jongste tropische temperaturen binnen hooguit 23 graden haalden en ik 's avonds mijn dekentje moest bovenhalen, allà. Bovendien zijn de pietekes (jongskes van meesjes, bosduiven en merels) met veel kabaal uitgevlogen, zodoende.
Het wachten is op een meneer van Natuurpunt want volgens Kalamity moeten we het volgens de regels doen. Yéh, die zal dan ook mijn beeldschone hortensia's niet achteloos de nek omwringen...
Tenslotte nog een sfeerbeeld van Kadoke2. ,,Poseuse'' grinikte de Meester. Nee, want dan had ik eerst haar coiffuur mogen kammen...

Ge moeit ni beudele...

Ruim een halve eeuw geleden. Ze dachten in M dat ik met het Meesterke en onze Poiche op vakantie kwam. We deden ook een beetje uitgelaten maar de waarheid was minder leuk. Onze mama(1) had tbc gekregen en Meesterke kwam ons ,,afzetten'' bij de grootouders. Tot ze weer beter was.
Hoewel ik nog klein was _ derde leerjaar_ lijkt het alsof het gisteren was. Logeren bij die grootouders die zo anders waren dan die van Brussel. Bij meter en bompa Brussel zat ik zo graag op de schoot, bij ,,Vader en Moeder'' herinner ik mij de eindeloze namiddagen rond de Leuvense stoof. Vader zette zijn klak af, Moeder vouwde haar handen, Poiche en ik zaten op een voetbankje. En toen begon de Rozenkrans. En de akten, en een reeks aanroepingen waarvan ik nog alleen de ,,Ivoren Toren'' heb onthouden. En daarna de ,,intenties''. Voor een ,,gelukzalige dood'' (2) is er een die ik nog onthouden heb.
Streng maar rechtvaardig, ze hadden acht kinderen grootgebracht. Als ik de Kadokes hier nu bezig zie dan denk ik aan de tijd toen ik zat te wachten tot de doos klontjessuiker leeg was. Joepie, karton om op te tekenen.
Gelukkig waren er de ,,Tainkes'' in dezelfde straat. Tainke Matil die een dochter had die zich nog net vergewaardigde om met zo'n snotneus als ik poppenkast te spelen (terwijl ik veel liever oude Humoradio's ging lezen, enfin, de stripjes van Dientje en Waldo die droomde van een buitenboordmotor, maar wat was dàt?) en die Tainke besefte dat ik verging van heimwee. Tainke Matil heeft mij toen meegenomen naar Brussel om ons mama te bezoeken. Slik, ik mocht haar niet kussen... LieveTainke Matil, soms mocht ik bij hen logeren, en ze had de gewoonte om 's avonds in haar bed een paternoster te bidden(3) en ze is al bijna twee jaar met een kruisje achter haar naam.
En dan was er nog Tainke Bertin. Ik zou haar omschrijven als ,,geen gezever'' en dat was ook nodig om haar kroost in de pas te houden. Alle deugnieterij die ik in de ,,jongensboeken'' zag beschreven heb ik hen wel zien uithalen, en raar maar waar, Vader en Moeder heb ik nooit horen klagen als ze hun keuken vol bloem, kaarsen, eieren en vet achterlieten. Keek deze stadsmus met grote ogen...
Het was een huishouden waar werd gelachen, een apart soort humor. Zo kwam haar echtgenoot op een Nieuwjaar (Kerstmis, Sint Niklaas???) met een grote wasmand van de trap met haar cadeau. Zo zwaar was het cadeau. Ik stond met open mond te kijken toen bleek dat in de wasmand een mooi verpakt polshorloge stak...
Tegen mij, naar goede familietraditie, geen flauwekul. ,,Ah, da is de Brusselès. Pas op da ge nie valt op de braa(4)?'' Schrikogen, wat was dat? En ook wat geïntimideerd. Maar toen sprak ze de verlossende woorden: ,,Ge moeit ni beudele kinneke.(5)'' En ze veegde het haar uit mijn ogen en het zeepsop van mijn knie... Daar zal ik zaterdag aan denken als ze niet ver van het Meesterke voor altijd gaat rusten.
(1)Goed hersteld, vandaag bijna negentig...
(2) Gelukzalige dood, voor Vader dan toch, hij stierf ruim 90, onder de bloeiende perenboom.
(3) Geboortebeperking anno 1950 denk ik.
(4) De braa is een stoep.
(5) Ge moet niet huilen, kindje.

Relativiteitstheorie en zo

De teller is dezer dagen weer een jaarke opgeschoven. Niet dat ik er kapot van ben. Of zoals ons moeder zegt: ,,Oud worden is niks, oud zijn, da's de kweste'' Bovendien vind ik dat ik met de jaren niet alleen slimmer en wijzer maar ook vriendelijker ben geworden. Meegaander, als het ware.(1) En omdat ik dezer dagen al eens in de zon zit: daar dacht ik vandaag dan aan, terwijl ik drie paar kousen van de Meester zat te stoppen. Du jamais vu, als ik het eens krachtig mag zeggen...
Sinds mijn lieve Tainnini(2) er niet meer is worden hier geen kousen meer gestopt. Daar was een tijd dat ze mij maandagavond kwam gezelschap houden _ de Meester was dan naar een vergadering met zijn patron_ en ik zat thuis bij de kindjes. En iedere keer vroeg ze: ,,hebde niks te stoppen?'' waarna ik haar zielsgelukkig maakte met één, hooguit twee al wat dunner wordende sokken van de Meester...
Vandaag heb ik 26 paar kousen van de waslijn gehaald en drie exemplaren, voorzien van een gaatje op de grote teen, opzij gelegd. Verscholen achter de grote hortensiastruik en nog een beetje in de zon, heb ik het stopmandje geïnspecteerd. Dat was geleden sinds Kadoke2 een gat in haar kousenbroek was gevallen. De passende kaartjes _ grijs en blauw_ droegen nog een prijs uit Juzekestijd: 15 frank.
Later passeerde de Meester om de sokkenoogst mee naar boven te nemen. En kreeg ik een compliment: ,,Flinke meid''. Hij had niet gezien dat mijn broddelwerk een poging was om het venstertje in een Burkha te evenaren, maar 't is de inzet die telt.
En dan nog een voetnoot: met de jaren ben ik ook een babbelkous geworden. ,,Dat heeft ze toch niet van mij, en zeker niet van het meesterke'' verzuchtte ons moeder aan intimi. Gelukkig leest ons moeder mijn blog niet.

(1) Laten we de puttekesgravers en de coiffeurs even buiten beschouwing ...
(2) Brussels voor tante Nini: ze leerde mij ook heerlijke rode kool bereiden...

Calimero hoho...

Net toen ik vanmorgen mijn tanden wou poetsen :pfwt pfwt, geen water meer. Jamaar, helaba, de stoep is nog helemaal dicht, geen bericht in de brievenbus? De wraak van de mannekes waar ik vorige week nog mee lachte.
De Meester vindt de kaart onder de krant in de tweede bus: geen water tussen negen en zestien uur. En alsof trop nog niet teveel was: ondertussen gutst het regenwater met niet aflatend gekletter uit de dakgoot van het torentje op de tweede verdieping over de veranda. Mitrailletvuur kan niet meer decibels veroorzaken, ik heb een halve nacht wakker gelegen.
Wat later komt onze schuifelende schilder binnen. De trouwe lezertjes weten dat het de man is die ons huis met engelengeduld, plamuurmeskes en hectoliters verf een nieuwe jeugd geeft.
,,Allez zeg, geen water, dat is ambetant. Mor wacht efkes, mevrouw.'' En alls een volleerd Jerommeke pakt hij een dubbele stalen ladder op zijn schouders, richting tweede verdiep. Geen minuut later kolkt een bescheiden imitatie van de Schelde over onze achterbouw. En komt ons Jerommeke met een emmer vol rotzooi naar beneden: geplukt uit de afloop op het dak. Bij inspectie vinden we er een kous, een haakwerk, notenschelpen, een bot, sigarettenpeuken en kersenpitten in. Plus modder en mos, wat dacht u. Met dank aan onze buren die dus blijkbaar geen afvalemmer hebben. We wonen hier 37 jaar, en nog nooit was de afvoer van ons torentje verstopt.
Met de opbrengst van de twee emmertjes die ik op de veranda had gezet om de ergste drup op te vangen heb ik net genoeg om de smurrie van mijn handen te halen.
Denkt u dan ook weleens aan de mensen die met een emmer water op hun hoofd zoveel kilometer moeten lopen?
Ondertussen zijn onze patatjes gekookt in Vittel waarna het kraantje weer borrelde. En zit ik met echt propere handjes weer een stukje te klagen. Terwijl het met mijn zeurende kiespijn toch echt wel beter is, dank u.

Liefs van Wendy en Franske

Vorige week plots oog in oog met een (beminnelijk) spook uit mijn verleden. Ik verklaar mij nader: kijk naar de zwartwitfoto uit juzekestijd, en zie rechtsboven een stukje van de kalender van Models Office. Het grietje rechtsboven, dat is ons Wendy, van toen ze nog Iriske was. Verkleinwoord, toch wel, want behalve dat ze een soort langpootmug was kwamen de volumineuze attributen pas later.
En Iris, dat was een van onze eerste modellen. Wij (de fotograaf en ikzelf) mochten haar bij een Brusselse couturier (ik ga zijn naam begot niet noemen) in de kleren steken voor een modereportage. Lief kind, weinig van zeggen, met een florissante Gentse tongval. Na afloop zei de fotograaf: ,,Ik zal haar maar goed uitleggen hoe ze terug in Gent geraakt, want met die kleine hersentjes van haar...''
Een paar jaar later was Iriske een hele Iris geworden op de lingerieshow van Textirama. Het overschot van haar eerstgeborene was nog prominent aanwezig en dezelfde fotograaf zuchtte en steunde van ellende. Omdat we toen nog geen slecht karakter hadden hebben we de foto's niet gepubliceerd.
En raad nu eens wie ik vorige week tegen het nog altijd zeer bezienswaardige lijf liep? Het attribuut aan haar arm was Franske, bekend van den tevee. Ik kon een glimlach echt niet onderdrukken, waar-is-de-tijd, weet je wel. En toen gebeurde iets wat ik alleen van politici met verkiezingskoorts verwacht: ze lachten alletwee heel beminnelijk terug, Franske zelfs met een buigingske. De mensen aan de kusttram bekeken mij met ongeloof. De Meester ook. ,,Kent gij die madam?'' ,,Allez schat, dat is Wendy VW''. ,,Oh, ik heb alleen naar hare groten decolleté gekeken. Allez zeg, zo lang geleden'' ,,Maar nee, schat, zij heeft mij niet herkend!''
En als ik helemaal eerlijk moet zijn: ze droeg een héle grote zonnebril, ik heb haar herkend...aan Franske.