Vorige week plots oog in oog met een (beminnelijk) spook uit mijn verleden. Ik verklaar mij nader: kijk naar de zwartwitfoto uit juzekestijd, en zie rechtsboven een stukje van de kalender van Models Office. Het grietje rechtsboven, dat is ons Wendy, van toen ze nog Iriske was. Verkleinwoord, toch wel, want behalve dat ze een soort langpootmug was kwamen de volumineuze attributen pas later.
En Iris, dat was een van onze eerste modellen. Wij (de fotograaf en ikzelf) mochten haar bij een Brusselse couturier (ik ga zijn naam begot niet noemen) in de kleren steken voor een modereportage. Lief kind, weinig van zeggen, met een florissante Gentse tongval. Na afloop zei de fotograaf: ,,Ik zal haar maar goed uitleggen hoe ze terug in Gent geraakt, want met die kleine hersentjes van haar...''
Een paar jaar later was Iriske een hele Iris geworden op de lingerieshow van Textirama. Het overschot van haar eerstgeborene was nog prominent aanwezig en dezelfde fotograaf zuchtte en steunde van ellende. Omdat we toen nog geen slecht karakter hadden hebben we de foto's niet gepubliceerd.
En raad nu eens wie ik vorige week tegen het nog altijd zeer bezienswaardige lijf liep? Het attribuut aan haar arm was Franske, bekend van den tevee. Ik kon een glimlach echt niet onderdrukken, waar-is-de-tijd, weet je wel. En toen gebeurde iets wat ik alleen van politici met verkiezingskoorts verwacht: ze lachten alletwee heel beminnelijk terug, Franske zelfs met een buigingske. De mensen aan de kusttram bekeken mij met ongeloof. De Meester ook. ,,Kent gij die madam?'' ,,Allez schat, dat is Wendy VW''. ,,Oh, ik heb alleen naar hare groten decolleté gekeken. Allez zeg, zo lang geleden'' ,,Maar nee, schat, zij heeft mij niet herkend!''
En als ik helemaal eerlijk moet zijn: ze droeg een héle grote zonnebril, ik heb haar herkend...aan Franske.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten