De jaren zeventig...

Net de jaren zeventig beleefd op mijn favoriete zender. En weer een beetje slimmer geworden. Want in tegenstelling tot een aantal afstammelingen ben ik qua muziek een zero. Blijven steken in de jaren zestig zeker, met een eerste lief die mij met ,,Ik ben zo eenzaam zonder jou'' tegen zijn gillee (hm) trok, de vriendinnen van de peda waarmee ik in Leuven zong ,,Je t'aime, moi nonplus''  en al naargelang de stemming ,,Coeur blessé, torturé, par tout le mal que tu m'as fait..'' of van Leny Escudero ,,Il n'en restera rien,, l'amour de nos vacances'' . Waaruit de snuggere lezer mag afleiden dat er op vakantie meer gebeurde dan in het kille vaderland...
 In de jaren zeventig was Malief uitgefeest. Dat had te maken met de dood van het meesterke, de faling van de krant en de ziekte van broer Poiche waarmee ik in de jaren zestig fijne vakantiereizen beleefde. Al moet ik bekennen dat hij op mij paste als een broedse kip. Met de Italiaanse vrijer sprak hij latijn, kwestie van meteen zijn niveau te peilen. En toen we te enthousiast in de golven van de Middellandse zee walsten besloot hij dat we verder reisden. Tja en aan het Garda-meer deed hij dan een halve lading Duitse en Vlaamse grietjes binnen, recht uit de jeugdherberg...
 Ben weer aan het afdwalen...
Uit de jaren zeventig herinner ik mij één fijn nummer, dat mij toen ook beroerde. Ik was zwanger en moe en moeizaam, en de hele warme zomer ging maar niet voorbij. Tot de Meester mij attent maakte op ,,Bridge over troubled water'' van Simon and Garfunkel  die zongen,,your time will come'' enzovoorts. En die hoorde ik deze week ineens terug op de radio en toen wist ik het weer. Ja, de jaren zeventig waren ook hartverwarmend. Zeker toen in september de mooiste baby van dit halfrond in de wieg lag.
 Tenslotte: sinds ik dagelijks met de radio op sta heb ik ontdekt dat  al mijn tearjerkers zoals Looking back over my shouder, afkomstig zijn uit de jaren zeventig. Merci JoeFM.

Van veggie-boer tot mecenas

Toch makkelijk als je over bekende mensen schrijft, je hoeft niet eens hun naam te noemen. Dat scheelt in boze reacties. En alle mensen die lezen en schrijven weten over wie ik het heb.
 Vandaag is mijn onderwerp van enig vermaak de man die met een serieus diploma op zak zijn carriëre begon als veggie-boer. Het heette zo'n dertig jaar geleden anders maar helaas, de Meester is er niet meer om mij de juiste naam van het bizarre bedrijfje in te fluisteren. En die man hebben wij dus echt gekend.
Ik ontmoette hem op een of andere festiviteit, en het zal wel een begrafenis of een huwelijk geweest zijn, naar andere festiviteiten (ahum) ging de Meester niet. En het onderwerp van mijn verhaaltje van vandaag sprak mij _ ja, het was in een kerk..._ indringend aan. Of het waar was dat ik full time werkte en vaak op reis ging en ook nog twee kinderen had en hoe ik dat klaarspeelde.
Het antwoord had hij ook op het kantoor van zijn toekomstige schoonvader, waar de Meester werkte, kunnen horen: mijn geheim was een echtgenoot die een ruim deel van de huishoudelijke klus voor zijn rekening nam.
 Mijn antwoord deed hem fronsen. En voor zover ik achteraf heb vernomen heeft zijn echtgenote ook niet lang haar rechtendiploma kunnen verzilveren. Maar wat las ik in de krant? Ze geeft hem advies om kunst te kopen. Dat heeft hij helaas (zijn eigen woorden) niet  opgevolgd. Maar hij is wel héél rijk geworden. Malief niet...