DE ZETEL VAN BOMPA

Vandaag een uur in de zetel van Bompa gezeten. Bompa is er al ruim 60 jaar niet meer, maar zijn zetel is voor Malief  een knus nest in de zon op het terras. Je zakt er door tot op de springveren (maar daar zijn losse kussens voor) en hij is zo ,,majestatisch'' (als je niet let op de lakens die de zeer antieke afgesleten motieven verbergen) dat Malief er gewoon melig van wordt...
Bompa dus. Leopold Denis Aerts, ancien combattant de la grande guerre (dat lees ik af op een ingekaderd document met mooie engelentaferelen) afkomstig van la ville de Bruxelles, recconnaisante... Juist, bompa sprak geen woord Frans, maar dat was in 1918 ,,gewoon''.
Bompa was niet zoals mijn strenge vader. Hij kwam mij met Mitsy (een lieve zachte vrouwtjesdog met flaporen, dus nooit geknipt hé) halen aan school en we wandelden naar Neder over Heembeek naar een café met speelplein, ,,De oude liefde'' (of zoiets) waar hij een geuze ging drinken en met de uitbaters in de tuin babbelde. Terug naar huis kreeg ik de vraag...om niets aan meter te zeggen. En ook het ,,commiske'' , ne ,,gelen puntzak voor de pijp Harelbeke'' was ons geheim.
Malief heeft Bompa zien sterven. Hij zat in die gigantische zetel terwijl er geen grammetje vlees meer aan zijn lange benen zat. Dat snapte ze pas toen ze een mopje vertelde en zijn repliek was ,,ge gaat nie lang meer met Bompa lachen.''
Toen ze met de rouwbrief naar school ging (ze was 13 jaar en was een dag afwezig geweest) kreeg ze eerst een vlammend commentaar van zuster Maria Rosa. Tja, toen kwamen de eerste tranen. En trok de non haar tegen haar schapulier. Dat was nog het ergste...

Ondertussen heeft Pezzeke mij laten weten dat het geen geuze was en dat het café anders werd genoemd..maar ....helaas, dat is Malief dus weer vergeten.

MEEKES HANDEN!

Weer een verhaaltje uit Memory Lane...Malief zat destijds (jaja heel lang geleden) met Poichke in een ,,basseng'' (ijzeren kuip dus) en dat was voor er een échte badkuip in ons piepjonge leven verscheen. Volgens de foto waren we zo'n twee en drie jaar, we zaten samen in de kuip op het grasveld en ons mama zeepte ons met krachtige hand in, waarna we ,,een beetje mochten plodderen''. Het gras kon daar tegen hé. En we hadden lol, zolang er maar geen zeep in onze oogjes kwam.

Tja, aan alle leuke verhaaltjes kwam dan weer een eind. En als we protesteerden en nog wat wilden spelen was het argument ,,dat we meekes handen kregen''.  Juist, rimpelvelletje hé.

En nu in de tegenwoordige tijd. Dezer dagen kreeg Malief een schokje. Met al dat handen wassen heeft ze verdorie meekeshandjes gekregen.

We zullen eerlijk zijn: tijdens de mode-avonturen met mijn Vlaamse en Waalse collega's  waren vooral de Wallinnetjes er op uit om de leeftijd van de soortgenoten te achterhalen. Eentje probeerde het met vragen over mijn kinderen en hoe oud die al waren, en als dat niet genoeg informatie was kwam ze achter mijn oren voelen. Voor de simpele zielen: op zoek naar sporen van enig knip en plakwerk.

Maar toen leerde Malief nog iets: die ouwe opgeknipte Amerikaansen hadden een zwak punt en mijn Waalse collega bleef zo lang rondhangen tot ze de handen van de Bekende Fashionista had gezien. Echt waar: Meekes handen...

THERAPIE!

Malief kan zich natuurlijk (een beetje) vergissen maar echt waar, dit peeceeke heeft kuren. Zal maar niet de zondebok zoeken, maar als ik zeg dat de ,,muis'' kuren heeft.Gelukkig is Malief zo zen als maar mogelijk is. Omdat ze een onderwerp heeft om haar lezertje een beetje te ,,vermaken''. (denkt ze)...
Noem het een verhaal van een gepensioneerde die geen reden tot klagen heeft (een groot huis en een tuin en  trouw aan de hobby van de Meester die altijd zorgde voor ,,mondvoorraad'')  en bovendien typvingertjes die jeuken.
Beginnen bij het begin: behalve de dochters en de Kado's met dagelijks nieuws en goede raad is hier ook een klein wonder gebeurd. Stel je dat even voor: Malief is een vriendin van de Dijlestad geworden. En dat werd tijd...na een halve eeuw kwekken dat ze een Brusselès was. 
Natuurlijk heeft het ook te maken met de ''toestand''. Of wat denk je dat het zo'n eigenwijze trien doet als ze op één dag  van vier buren voorstellen krijgt om voor haar boodschappen te doen, telefoonnummers ,,in geval van nood'' en daarbij de instructies van de ,,overheid'' keurig uitvoeren: geen lange babbel, en afstand op de stoep. Goed zo.
En dan komen de bizarre verrassingen.: kast uitmesten en wat een rotzooi: neusdruppels die al sinds 2012 verlopen zijn, een koortsmeter die ,,vast ligt'' op 39 graden (ook na een verblijf in de ijskast...), kortom nog veel werk aan Mijn winkel...
Dus: vooruit Malief alvorens dit pc-ke  kuren kijkt en mijn briljante schrifturen weer doet verdwijnen...
Maar eerst nog een wuifje naar Pezzeke, Wiske, Iedereen, Tanjel en mijn dierbare smoelsmid die naar verluidt in quarantaine zit...in de buurt van Patagonië...

EIN PROSIT!

Natuurlijk is het lang geleden maar dit is zo'n bizarre eigenschap van Malief: belangrijke namen, plaatsen komen maar traag over haar lippen. En dan is daar dat nieuwe virus, ha, die naam kende ze nog. Mogelijk zijn de cantussen tegenwoordig ook afgeschaft maar zeg nu zelf: wat gilden wij vroeger (op vier jaar tijd hooguit twee keer hoor) als we de eerste pint van ons leven met enige afschuw hadden genuttigd (Malief dronk liever gewoon Schweppes).. We riepen in koor ,,Prosit Senior'' en jawel hij antwoordde : Prosit Corona! Of nee, de Senior zei natuurlijk eerst Prosit.  En ook Ad Fundum maar daar heeft Malief niet aan mee gedaan...

MAAK DAT EEN ANDER WIJS!

Malief had straffe voormoeders. Ja zeg, dat woord vind ik niet uit, het stond in de krant En het verwijst naar de stamboom in vrouwelijke lijn.
Nu kan dat voor de bloglezertjes geen verrassing zijn, de slogan van ons mama is welbekend: maskes moeten sterk zijn.
Maar dan word je geconfronteerd met de modernen tijd (huhu, ook iets van ma en meter) en Malief zou het verdraaid lastig krijgen als ze zou beweren dat ze op de info rond haar ,,vertelselkes'' (blog dus) kan zien wie dat allemaal gelezen heeft. Reclam, zou meter zeggen (haar vaste reactie op de eerste maanlanding) of ,,zievert ni'' voor ons mama.
Dus, voor de andere goedgelovigen: vandaag een streepje ontdekt op het uiterste puntje van Zuid-Amerika waar dus ook een lezer zit.  Zou kunnen, 't is een trouwe lezer als hij in de buurt is.  Voor de rest spaar ik mijn euforie onder een laagje ,,voormoederstwijfel''. Want ja, zelf heeft Malief zijn avonturen in Patagonië trouw gevolgd en hem zelfs een complimentje gegeven voor zijn journalistieke stijl. Dat kan natuurlijk ook voor een dun groen streepje op het onderste lapje van Zuid-Amerika zorgen. Denkt ze...
Maar toch: toen ze meer dan tien jaar geleden een foto van Kadoke twee in badpakje op haar blog zette...regende het interesse  uit alle hoeken van de aardbol. Malief was toen gelukkig al voorgelicht  en heeft haar peutertje meteen verwijderd. Iets wat ik mijn lieve voormoeders over de modernen tijd beter niet kon vertellen...

NEGEN JAAR LATER!

Het was 2011 en de opperbaas van mijn adoptiestad had geprobeerd om die brave (stille, deftige) bewoners van de Lowizzestraat zo'n 80 autobussen te sturen die dagelijks de ramen deden rinkelen en de hoest- en kuchproductie de hoogte in joeg. We hebben geprotesteerd, op de duur zelfs met zwarte vlaggen die in de pers kwamen, en jawel, de baas zwichtte. Dat hij de eerst ook vuile, verloederde stad kon opfrissen mag hij wel op zijn conto schrijven. Maar  ondertussen de stadskas de bodem toont , tja...
Vanmorgen heeft Malief zich in haar ochtendkoffie verslikt. Er was al sprake geweest van een nieuw ,,circulatieplan'' maar zég. Nog geen half jaar staat aan het begin van de straat een bord met ,,fietsstraat'' maar vermits de baas (nu gevlucht naar de regering) destijds vond dat we geen camera's verdienden zie je 's morgens tientallen fietsers (600 leerlingen in die basisschool in onze straat) en tussendoor vrachtwagens met bouwafval ontwijken. 
Maar dat gaat verbeteren hoor: binnenkort nog één rijrichting...en om de klandizie van een winkelstraat plezier te doen: allemaal mogen ze via de Lowizzestraat naar huis rijden. Tof hé?
Heb nog een poster uit 2011 teruggevonden met een slogan om onze straat te redden. Mits wat details nog héél bruikbaar.