Schrikkentist

Tijd voor een serieuze bekentenis. Malief is een schrikkentist. Dat zal wel Brussels zijn zeker, al herinner ik mij het weinig elegante ,,schrikschoiter'' maar Malief gebruikt geen lelijke woorden... En nu even vertellen hoe dat komt? Allemaal de schuld van Bomama. Juist, ze kan zich niet verweren, de 96-jarige die mij af en toe verwart met haar eigen moeder en de collega's van het rusthuis situeert uit ,,de chausée Romaine'' of de rue De Wand en afsluit met ,,of trompeer ik mai?'' Ter zake: ik ben een schrikkentist geworden omdat zijzelf in haar jonge jaren een heuse kwajongen was die liefst achterop de motor van haar oudste broer kroop en gilde ,,hetter, hetter''. (dat wil zeggen sneller hé). Ze heeft het mij destijds zelf verteld. En toen werd ze de echtgenote van het meesterke, kwamen er kindjes en zorgde zij er voor dat haar kroost nooit zo'n zotte streken zou uithalen. Ik citeer: ,,geen rolschaatsen, want als ge achterover valt en op uwe kop krijgt ge een schedelbreuk en zijde dood, gene fiets want ze overrijden kadeekes in Brussel, gene balançoir want als ge er afstuikt...'' Andere waarschuwingen: niet in de ,,nagelenbuik'' koteren want dan krijgt ge kanker...En als we met het Suske en Wiske-boek te lang op het toilet zaten :,,seffens komt uwen darm er uit''... Wat ze haar oudste zoon niet had gezegd: niet met je pen in een tand koteren. Dat had hij als leergierig manneke wél gedaan en het maakte grote indruk op mij want hij had precies een tennisbal in zijn mond. Ik hoor nog haar (laattijdige) waarschuwing: ,,als dat in uw hersenen komt zedde dood...'' Voilà, is dat niet voldoende argumentatie om een schrikkentist te worden? Gisteren beetje in paniek naar de tandarts gebeld: een achterste kies (compleet gevuld en wél) voelde wat voos, beetje pijn, maar alla. Maar toen kreeg ik steekjes boven mijn rechter oor, dacht dat mijn bril spande (?), werd 's nachts wakker van de steekjes, (had net een film gezien over een mevrouw die een hersenbloeding kreeg), twijfelde of ik misschien naar de neus-keel-en oren moest bellen, enfin, het werd de smoelsmid _ een onvriendelijke benaming voor een brave man_ en ik mag vrijdag op controle gaan. Waarna ik de achterste kies nog eens héél goed poetste, en met verende tred een nieuw paar schoenen ging kopen. Want steekjes voel ik nu (bijna) niet meer. ...Wees gerust, haar kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben die attributen wél gekregen.

Een roman fleuve...

Nooit beweerd dat Malief enige computergenen in haar bolletje heeft, maar een mens is natuurlijk nooit te oud (hoewel?) om te leren. Een maatje viel stijl achterover (viel strijk volgens Kadoke2, dat is dus een uitdrukking die ik nog nooit hoorde) toen hij hoorde dat ik mijn computerproblemen oploste door de stekker uit te trekken. ,,Er wacht je nog een grote toekomst in Silicon Valley'' noteerde hij fronsend... En toch, en toch. Dezer dagen bij het uitmesten van enkele ladenblokken (op zoek naar de 25 tekens die nodig zijn om mijn tablet nieuw leven in te blazen...) een cursus uit negetienhonderdenzoveel opgediept. En daaruit blijkt dat Malief dus al meer dan 25 jaar geleden een cursus volgde op een ogenblik dat het primo, niet verplicht was, en secundo, een normaal mens zelfs niet wist wat scrollen of deleten voorstelde. Niet dat ik de evolutie ben blijven volgen. Mijn Kadokes slaan mij om de oren met wifi en bijpassende wachtwoorden, (waaifaai zeggen de nerds) en Malief knikt en denkt, daar ga ik eens een blogbericht over droppen. Maar pas op, hier is geen blond gansje aan het toetsenboord. Want ondertussen heeft Malief, toegegeven, helemaal ,,per ongeluk'' ontdekt dat ze nu ook kan zien hoeveel fans ze heeft en waar die zitten als ze haar blog lezen. Sterker nog, ik zie welke onderwerpen hen het meest aanspreken. Hé, het bericht met de titel in het Latijn is een toppertje. Zou De Wever??? En weten jullie wel hoeveel keer mijn blog ,,bekeken'' is? Méér dan twintigduizend keer. Al heb ik mijn twijfels over de interesse die ,,vreemde'' lezers hebben als ze Malief intikken. In het google-taaltje zal dat wel met love en mummy te maken hebben. En nu raak ik wel ietsje in paniek: die honderden mannekes uit de Verenigde Staten, Indonesië, Nigeria enzovoorts, moet ik die misschien onder de rubriek ,,Vieze meneren'' (zie vorig bericht) catalogeren? Hoe dan ook, de 253 berichten die tot nog toe verschenen (heb ik ook ontdekt in mijn ,,feedback, whaw!) zijn volgens sommigen ook al een aardige aanzet voor een roman fleuve, mogelijk omdat ze geregeld geteisterd worden door mijn lange verhalen. Maar eerst nog wat orde scheppen in mijn chaos. Terwijl ik zo'n tien minuten geleden zocht naar de ,,computercursus '' om te zien uit welk jaar hij dateerde, ontdekte ik de officiële papieren voor mijn tablet. De computercursus heb ik dus niet teruggevonden... En dan nog even bekennen dat ook jaren tellen niet mijn sterkste kant is. De computers deden hun intrede nog in de Jacqmainlaan en dat was begin jaren zeventig, maar niet voor de journalisten. Wij werden er in de jaren tachtig mee - heu- gelukkig gemaakt.

Vieze meneren...

Alweer inspiratie gevonden in mijn lijfblad! Of de vrouwelijke journaliste de opdracht had gevonden uit eigen ervaring dan wel in opdracht van de baas handelde was niet zo duidelijk. Feit is dat een redactrice onlangs in duistere Brusselse parken, verlaten ondergrondse garages en heimelijk akelige buurten ging uittesten ,,of het wel veilig was''. Ha ja, er liep een fotograaf in haar kielzog, erg dapper was het niet. In een Brussels park kon ze het klokkenspel van een potloodventer bewonderen, al vraag ik mij af of dat niet eerder voor de fotograaf was bedoeld. Dat leg ik later uit. En ze drukte op een alarmknop in een ondergrondse parking en ontdekte dat één amechtige nachtwaker al de parkings ,,bediende''. En nu ter zake. De laatste keer dat ik niet helemaal in opdracht het ruige Brusselse nachtleven kon ''testen'' is niet eens zo lang geleden, enfin, toch nog deze eeuw! Voor de job ging ik naar de hallen van Schaarbeek waar die avond het defilé van de modeafdeling van La Cambre werd gelopen. De fotograaf, jarenlang mijn maat in goede en slechte mode-tijden, had mij verwittigd dat het een ,,vieze'' buurt was en ik mijn (gloednieuwe)auto beter ergens anders achterliet. Dus parkeerde ik voor mijn gewezen ouderlijk huis op ,,de Mutsaard'', verwittigde mijn moeder dat ze niet moest opblijven en nam een taxi. Ha ja. Van het defilé kan ik mij nog herinneren dat het mij niet boeide en ik vroeger opstapte op zoek naar ,,vervoer''. Rond elf uur, en geen taxi te bekennen. De meneer van de nachtwinkel zei dat hij geen telefoon had (die van mij was leeg, tja) en deze dappere Malief ging dan maar stappen. Ik vond het toen een fluitje van een cent want het ging bergaf naar het Liedtsplein. Misschien kwam daar een taxi? Onderweg stopte een (lege) tram in volle vaart. Waar ik naartoe ging en of ik zot was en dat ik maar rap moest opstappen...De brave trambestuurder _ een allochtoon_ bracht mij naar het Rogierplein. Waar een taxi-chauffeur vroeg waar ik kwam uitgekropen en of ik wel wist enzovoorts. Hij bracht mij veilig tot voor het ouderlijk huis. 't Was ondertussen al Assepoestertijd maar mijn auto was niet in een pompoen veranderd. De volgende dag vertelde ik de fotograaf over mijn avonturen. Hij stond geparkeerd tussen glasscherven maar was voorts ongedeerd. En zijn laconieke repliek: ,,Tja, ze gaan je zeggen dat er toch niets gebeurd is hé!'' Thuis heb ik het maar veel later aan de Meester verteld. Ook over de jongens met bloot klokkenspel die 's nachts in de achterbuurten van Milaan rondliepen. Ik had het eerst niet gezien, ze waren meer geïnteresseerd in de fotograaf. Nog een reactie van een onheilsprofeet: ,,En wat als die trambestuurder? Er zat toch niemand anders op die tram?''

Polleke toch...

Nooit gedacht dat ik die paljas nog eens uit de kast zou halen, maar nood breekt wet. Malief gaat het proberen kort te houden, ik heb mijn ,,slachtoffer'' al eens eerder op de Malief-slachtbank gelegd. Maar de actualiteit dwingt... Eerst en vooral: hebt u ook dat stukje gezien van de jongste genante ode aan de Televisiegod? Ik wel. En hardop gelachen, zelfs niet groen. Ik wou nu toch eens weten hoe hij zou vertellen waar hij de inspiratie had gehaald voor de ,,succes-reportage'' over de Millet-rage in de jaren tachtig. Niet dat ik mij illusies maakte hoor: hij had het fenomeen gespot op de speelplaatsen. Juist, alsof hij daar kinderen ging spotten. Zelf liepen hier in 1985 twee pubers rond die mij vertelden dat er bij de Ursulinen in Mechelen onnozelaars waren die met ski-vesten rondliepen terwijl het niet eens koud was en die ook nog zot waren van docksides en burlington-kousen. Ze lachten er mee en verboden mij zelfs voor de winter een jas te kopen die er maar zou op lijken...Wat ik vertelde aan een vriendin-collega van De Morgen en we spraken af om het verhaal op dezelfde datum te laten verschijnen. Het was de tijd dat we in Parijs, Milaan, Londen en New York mekaar geen pootje lapten maar iedere collega solidair een zitje op de defilés gunden. En toen kwam dus de televisie-reportage over die bende verwende snotjong. Toen ik de fragmenten dinsdag terug zag had ik oprecht medelijden met die pubers die danig onder de indruk waren van het strenge optreden van die man met de gigantische camera. ,,Heu, ze kochten die kleren omdat ze toch kleren moesten aan hebben'' mompelden ,,de snobs''.Of iets van die strekking. En natuurlijk vertelde de televisiegod niet dat hij de idee gepikt had van Malief. Dat deed hij ook niet in zijn memoires van ruim 700blz maar wel in een boekje dat ik later in de ramsj vond. Mét opdracht aan een zekere Thomas, die het wel rap verkocht had. De commentaar vorige dinsdag op een kritiekloze ,,Alloo bij Jambers'' in mijn lijfblad was grandioos. En ik bedankte de auteur met het verhaaltje over de bronvermelding, en als uitsmijter dat Jambers nu wel vertelde dat er toen duizenden brieven kwamen op zijn programma, terwijl hij in 1986 schreef...dat het er 1200 waren. Nee, ik vroeg geen nieuw verhaal in de krant, ik bedankte voor hun aanbod. Ik hoef mij niet meer te bewijzen. En dat ik jullie nu met dit verhaal opzadel: schrijven kan ik nu eenmaal niet laten...