Polleke toch...

Nooit gedacht dat ik die paljas nog eens uit de kast zou halen, maar nood breekt wet. Malief gaat het proberen kort te houden, ik heb mijn ,,slachtoffer'' al eens eerder op de Malief-slachtbank gelegd. Maar de actualiteit dwingt... Eerst en vooral: hebt u ook dat stukje gezien van de jongste genante ode aan de Televisiegod? Ik wel. En hardop gelachen, zelfs niet groen. Ik wou nu toch eens weten hoe hij zou vertellen waar hij de inspiratie had gehaald voor de ,,succes-reportage'' over de Millet-rage in de jaren tachtig. Niet dat ik mij illusies maakte hoor: hij had het fenomeen gespot op de speelplaatsen. Juist, alsof hij daar kinderen ging spotten. Zelf liepen hier in 1985 twee pubers rond die mij vertelden dat er bij de Ursulinen in Mechelen onnozelaars waren die met ski-vesten rondliepen terwijl het niet eens koud was en die ook nog zot waren van docksides en burlington-kousen. Ze lachten er mee en verboden mij zelfs voor de winter een jas te kopen die er maar zou op lijken...Wat ik vertelde aan een vriendin-collega van De Morgen en we spraken af om het verhaal op dezelfde datum te laten verschijnen. Het was de tijd dat we in Parijs, Milaan, Londen en New York mekaar geen pootje lapten maar iedere collega solidair een zitje op de defilés gunden. En toen kwam dus de televisie-reportage over die bende verwende snotjong. Toen ik de fragmenten dinsdag terug zag had ik oprecht medelijden met die pubers die danig onder de indruk waren van het strenge optreden van die man met de gigantische camera. ,,Heu, ze kochten die kleren omdat ze toch kleren moesten aan hebben'' mompelden ,,de snobs''.Of iets van die strekking. En natuurlijk vertelde de televisiegod niet dat hij de idee gepikt had van Malief. Dat deed hij ook niet in zijn memoires van ruim 700blz maar wel in een boekje dat ik later in de ramsj vond. Mét opdracht aan een zekere Thomas, die het wel rap verkocht had. De commentaar vorige dinsdag op een kritiekloze ,,Alloo bij Jambers'' in mijn lijfblad was grandioos. En ik bedankte de auteur met het verhaaltje over de bronvermelding, en als uitsmijter dat Jambers nu wel vertelde dat er toen duizenden brieven kwamen op zijn programma, terwijl hij in 1986 schreef...dat het er 1200 waren. Nee, ik vroeg geen nieuw verhaal in de krant, ik bedankte voor hun aanbod. Ik hoef mij niet meer te bewijzen. En dat ik jullie nu met dit verhaal opzadel: schrijven kan ik nu eenmaal niet laten...