Sic transit gloria mundi

Een mens zou er filosoof van worden. Sta ik daar vanmorgen, 25 graden in de schaduw, onze bergplaats uit te spuiten en wat hangt er aan mijn voeten? Donkerblauwe rubberen slippers met het opschrift Monte-Carlo Les Thermes Marins. Gewoon om de veranda en de bergplaats af te spuiten. Mét een haspel die dank zij de tussenkomst van de wederhelft van ons Tanjel nog werkt ook.
Laten we eerlijk zijn: voor ik mij dat handigheidje _ de haspel, niet de sloefjes _ aanschafte had ik er nog nooit van gehoord. Wel gezien bij de buurman, en dat moest ik ook hebben. De Meester kende het woord wel. Van de kruiswoordraadsels (zei hij).
En dus stond ik daar vandaag met het haar in mijn ogen en een bij elkaar geknoopte rok de slachtoffers van de privé-oorlog van de Meester bij elkaar te spuiten. Pakweg een half pond pissebedden. Mijn voorzichtige smeekbeden om de beestjes te laten leven _ ik had op internet gelezen dat het kreeftachtigen zijn, geen insecten, dat ze lang geleden uit de zee zijn gekomen en absoluut geen kwaad kunnen. Ja tarara, als de meester iets kruipend ,,biejst'' noemt dan moet het kapot. Ik kon maandagavond nog nauwelijks drie levende exemplaren vinden voor de Kadokes hun ,,vies project'' . De andere onderdelen van het project, waarin de creaties van Delvoye een rol speelden laat ik maar onvermeld.
Enfin, tijd om terzake te komen, met die blauwe sloefjes. Zeker tien jaar geleden dat ik ze nog had gedragen. Afkomstig van een persreis, of wat dacht je. Een van de pakweg tien uitstapjes naar Monte-Carlo. Niet die keer toen ik de lancering van de Polavision meemaakte. Polaroïd als film en ze hadden iemand gevraagd die er niks van kende om te bewijzen dat filmen kinderspel was. Ik dus. Terzijde, 't was kinderspel maar totaal waardeloos als uitvinding. Ik logeerde in een gigantisch hotel waar net tevoren onze autojournalist had gelogeerd en ik las in zijn commentaar ,,meiske, meiske, meiske'' dikke jaloezie. Heu, de naam van het hotel schiet me even niet te binnen...
Bij de volgende bezoeken _ op uitnodiging van de linnenfederatie die blijkbaar dik in de subsidies zat_ logeerden we in het Hotel de Paris of in de Hermitage, maar ook toen stonden de blauwe rubberen juweeltjes niet onder mijn bed.
Het moet tijdens een van de vele ,,cosmetica''tripjes geweest zijn en de locatie plus de welness-verwennerij is mij altijd bij gebleven maar wie of wat de rekening heeft betaald? Ik zou het niet weten.
Tot slot: vandaag heb ik er heerlijk mee geschrobd en geplodderd. En gedacht aan de tijd van toen. Inclusief met het mondje latijn dat ik van onze Poiche heb geleerd.

De rust van de krijgers*

Zondagavond, daar zijn ze dan, de winnaars en de verliezers. Hier is niet gegild en gejuicht, maar rustige tevredenheid, dat mag u van ons aannemen. En één ietwat sentimentele gedachte: dat hadden onze vaders nog moeten meemaken...
Ik heb er eerder in de krant over geschreven. ,,Mijn vader was een zwarte'' en daar heb ik heelwat reacties op gekregen. Wat ik daar zelf zo straf aan vond, dat ik het pas te weten ben gekomen toen ik bijna naar de unif ging. Met dank aan AnitaH. wiens pa een grote (gestrafte) baas van de Kredietbank was en mij inwijdde in de geheimen van de ,,goeie Vlamingen''. Wist ik veel, ik was een Vlaamse Brusselaar en mijn zeer bescheiden vader zei al gewoonlijk niet veel, laat staan dat hij zijn kroost over AVVVVK zou onderrichten.
En dan loop ik op de speelplaats in Leuven tegen de Meester, met het gekende gevolg, en die had wel een leeuwke aan zijn fiets hangen, want zijn pa, en zijn nonkel, die hadden in het pensionnaat(**) gezeten. Ik leerde wat het VNV was en dat een lidkaart slechte punten opleverde, dat de vader van het meesterke zijn werk verloor bij de IJzeren Weg en dat LDL nog over hem had geschreven. Een vader van acht kinderen die alleen maar een konsekwente Vlaming was gebleven en zijn lidkaart niet had willen terugsturen, naïviteit werd in die tijd zwaar gestraft.
Ondertussen zijn we zestig jaar verder en moet ik een beetje lachen met al dan vendelzwaaien. Af en toe kan ik er de Meester nog wat mee pesten _ was het niet Maingain die als confrater tegen hem Nederlands wou spreken? _ en moest hij hem vragen om alsjeblief Frans te spreken want hij verstond hem niet. Dat Vlaams bewustzijn, dat hébben we toch gekregen, door te studeren, door veeltalig te zijn, door onze complexen te begraven?
Toch blij hoor, omdat de dommekloten van de familie Dewinter plaats maken voor een mondig, intelligent, belezen man die niet teveel babbelt en wel iets zegt.
De Vlaamse krijgers mogen rusten. Ze zijn overigens bijna uitgestorven. Hoewel ik een beetje moest lachen (ja sorry) toen de broer van de Meester gisteren op het graf van zijn vader een geel boeket met een zwart streepje is gaan leggen...
Ondertussen heb ik gisteren aan Kadoke2 uitgelegd waarom ik (nog) niet op Groen heb gestemd. Omdat ze ,,realist'' en ,,trage evolutie'' niet zo goed begreep zal ik het later nog eens proberen...

(*)Oude film met BB
(**)Vroeger zei de Meester: ons pa heeft in den bak gezeten maar dat heb ik hem kunnen afleren als hij met vage kennissen sprak.

Ieri, oggi e domani...*

,,Ha, is het keus zondag?'' In huize Avondrood wordt over zo'n futiliteit niet gesproken. Het doktersbriefje dat haar van stemplicht moet ontheffen is met de pakweg 30 andere bewoners ,,d'office'' afgeleverd. In de krant heet dat ,,bejaarden betuttelen''. Bomama ligt er niet van wakker. Wel van de dorst.
En daarmee zijn we weer vertrokken voor een potje discussie: in de dag moet ge drinken, ik zie aan het leeggoed dat ge niet drinkt...Voor haar het signaal om over iets anders te beginnen.
Ha, ge zijt naar de zee geweest? Hebt ge de vrouw van onze Jules niet gezien? Die was uit Oostende hé? De tijdsbalk is weer wat in de war: tante Florida stierf eind jaren veertig, en de tweede vrouw, tante Fernande, dat is ook al twintig jaar geleden hé. ,,Goh, gaat dat zo rap!''
''Onze Pezze heeft zondag veel van vroeger verteld. En ook over zijne zoon die op een muur ging klimmen en hij ook maar hij geraakte niet boven (goed zoo, jonge pensionné) en zijn dochter is op reis maar ik weet niet meer naar waar. En de moeder van zijn vrouw wil niet naar een home.''
We gaan dan maar naar beneden om een Schweppske te drinken. Als ze uit de lift schuifelt staat de baas van Avondrood met twee potentiële klanten heel beminnelijk te doen. ,,Dag mevrouw Aerts'' zegt hij opgewekt, kwestie van te tonen dat hij zijn gasten kent. Tegen mij zegt hij niets. Toen hij de liftdeur opentrok was ik net hardop aan het foeteren **(en dan nog wel in het Brussels) dat ze ons moeder niet eens een hemdje hadden aangedaan...¨
*Gisteren, vandaag en morgen
**Mô enfin, hemme za gin um oangedoan, allien e voile blozeke?

Het goede voorbeeld

Ze betuttelt haar tweelingbroer_ die in uiterste nood uitroept dat hij wel vijf minuten ouder is hé_, ze speelt uitgekookt vals met de kaarten, met Jenga en zelfs met schelpjes tellen, en ze vertelt onwaarschijnlijk rare mopjes waar ik niets van snap. Tot ik de originele versie in de Humo tegenkom...Vooral als er biechtstoelen en ondeugende nonnetjes bij te pas komen heeft ze er duidelijk niks van begrepen. Maar soit, ik mag haar kapittelen, berispen, uitlachen, op haar plaats zetten, streng fronsen, héhé, ik lig in de bovenste schuif. Hoe ik dat weet?
Vorig weekend aan zee wou ze mij uitleggen waarom ze graag naar De Kampioenen kijkt (als u zich nog afvraagt waarom ze nog eens worden uitgezonden, de achtjarigen moeten ook nog aan bod komen...). Ik was niet overtuigd en vroeg dan wat er zo grappig aan was. ,,Wel daar speelt een vieze oma mee en die zegt altijd moestasj tegen Boma. Moestasj zegt ze. Een heel vieze oma hé, niet zo'n lieve oma zoals gij....'' Héhé. Overigens, die avond waren er geen Kampioenen, wel een uitgebreid bad. Toen ze mij vroeg om toch maar niet haar (lang) haar te wassen heb ik toegegeven...
Nu ik er aan denk: Ik zie hààr moeder 35 jaar geleden nog met rode wangskes ,,stoven'' onder de haardroger en ons bomama die ,,ons Kikske'' verloste en met de handdoek de klus klaarde. Ze was er, haar artritis-handen ten spijt, dan ook héél lang mee bezig.