Sic transit gloria mundi

Een mens zou er filosoof van worden. Sta ik daar vanmorgen, 25 graden in de schaduw, onze bergplaats uit te spuiten en wat hangt er aan mijn voeten? Donkerblauwe rubberen slippers met het opschrift Monte-Carlo Les Thermes Marins. Gewoon om de veranda en de bergplaats af te spuiten. Mét een haspel die dank zij de tussenkomst van de wederhelft van ons Tanjel nog werkt ook.
Laten we eerlijk zijn: voor ik mij dat handigheidje _ de haspel, niet de sloefjes _ aanschafte had ik er nog nooit van gehoord. Wel gezien bij de buurman, en dat moest ik ook hebben. De Meester kende het woord wel. Van de kruiswoordraadsels (zei hij).
En dus stond ik daar vandaag met het haar in mijn ogen en een bij elkaar geknoopte rok de slachtoffers van de privé-oorlog van de Meester bij elkaar te spuiten. Pakweg een half pond pissebedden. Mijn voorzichtige smeekbeden om de beestjes te laten leven _ ik had op internet gelezen dat het kreeftachtigen zijn, geen insecten, dat ze lang geleden uit de zee zijn gekomen en absoluut geen kwaad kunnen. Ja tarara, als de meester iets kruipend ,,biejst'' noemt dan moet het kapot. Ik kon maandagavond nog nauwelijks drie levende exemplaren vinden voor de Kadokes hun ,,vies project'' . De andere onderdelen van het project, waarin de creaties van Delvoye een rol speelden laat ik maar onvermeld.
Enfin, tijd om terzake te komen, met die blauwe sloefjes. Zeker tien jaar geleden dat ik ze nog had gedragen. Afkomstig van een persreis, of wat dacht je. Een van de pakweg tien uitstapjes naar Monte-Carlo. Niet die keer toen ik de lancering van de Polavision meemaakte. Polaroïd als film en ze hadden iemand gevraagd die er niks van kende om te bewijzen dat filmen kinderspel was. Ik dus. Terzijde, 't was kinderspel maar totaal waardeloos als uitvinding. Ik logeerde in een gigantisch hotel waar net tevoren onze autojournalist had gelogeerd en ik las in zijn commentaar ,,meiske, meiske, meiske'' dikke jaloezie. Heu, de naam van het hotel schiet me even niet te binnen...
Bij de volgende bezoeken _ op uitnodiging van de linnenfederatie die blijkbaar dik in de subsidies zat_ logeerden we in het Hotel de Paris of in de Hermitage, maar ook toen stonden de blauwe rubberen juweeltjes niet onder mijn bed.
Het moet tijdens een van de vele ,,cosmetica''tripjes geweest zijn en de locatie plus de welness-verwennerij is mij altijd bij gebleven maar wie of wat de rekening heeft betaald? Ik zou het niet weten.
Tot slot: vandaag heb ik er heerlijk mee geschrobd en geplodderd. En gedacht aan de tijd van toen. Inclusief met het mondje latijn dat ik van onze Poiche heb geleerd.