Sergio, Claudio, whatever?

Zou het kunnen dat wij hier thuis de enige televisiekijkers zijn die nog nooit naar een kookprogramma of een reality-show hebben gekeken?
Ik heb alvast besloten om nooit mijn kandidatuur te stellen voor de slimste mens. Want _ oh schande_ dan zou blijken dat ik niet eens weet dat er een verschil is tussen Sergio en Claudio...

Mijn enorme onkunde bleek toen ik vorige week op de televisie een ongeschoren exemplaar herhaaldelijk reclame zag maken voor de weekendkrant. In een bizar dialect raadde hij mij vooral aan om de krant te kopen want ik zou nogal eens staan kijken wat een geweldige kok hij is. Ambetant als je het zelf moet zeggen en er bovendien zo'n broebel aan je tong hangt.
Dat zal dan wel die hobbykok zijn waar ze weleens over schrijven zeg ik de Meester terwijl we allebei ,,WEG'' roepen en hij met het kaske mag zappen. Enfin, dat dacht ik dus, dat Sergio (de naam is beladen) een hobbykok was en de Meester meende eens iets gelezen te hebben van een onbeschofte chef die zijn personeel zo grof uitschold.
Hoe ik ineens ontdekte dat er twee rondliepen? In een oud programmaboekje zag ik dat er ook nog een Claudio was en zijn portret leek verdacht veel op Sergio. Niet dat ik het mij aantrok.Ik ben getrouwd met een (kleine) chef-kok.
Maar toen ik een meneer van de krant gisteren feliciteerde met de nieuwe lay-out (behalve dan de Sergio op tv, wat een gestampte boer...) kreeg ik lik op stuk. ,,Hij is seks en drugs en rock 'n roll in de keuken. En hij kookt goddelijk!''
Amai, en zeggen dat mijn negentigjarige moeder die krant elke dag leest. Ik ga aan haar dokter vragen of dat geen kwaad kan.

PS: Sinds Kadoke1 aan tafel eens een geslaagde imitatie gaf van Piet met ,,Wat hebben wij vandaag geleerd?'' is de Meester wel stiekem naar SOS Piet beginnen te kijken. Kwestie van zijn kleinzoon te kunnen volgen...

Dorstig gebabbel

Met een ,,Wie is daar???'' word ik begroet. ,,Ha, gij zijt het, vandaag nog geen levende ziel gezien...'' Ik trek mijn jas uit (pufpuf, 25 graden), leg de boodschappen weg en maak mij klaar voor een stevige babbel. Maar eerst de tv uit. ,,Och ja, 't is toch niks dan schieten'' (of ,,'t is toch politiek'', of,,Ik zen nie aan 't kijken zenne''. Bezoek aan Bomama.
Ik begin eindelijk te begrijpen waarom er in de home in de cafetaria bijna dagelijks een paar mannen van mijn leeftijd zitten, geïsoleerd met hun moeder in een hoekje en dan maar luidkeels vertellen...
Ik noem het ,,ons moeder terug naar de realiteit brengen''. Of ,,werkelijkheidsonderricht''. Eerlijk gezegd dacht ik dat die mannen onvriendelijke creaturen waren die nauwelijks goeiedag zeggen en zeker niet aanspreekbaar voor een klapke. Nee, ze doen hard labeur.
Mijn lessen ,,bij de pinken blijven'' geef ik meestal op haar kamer. Omdat ik daarbij flink wat decibels gebruik en bovenal, gekuist Brussels spreek.
Het begint met een vaststelling: ,,Ha, mooi coupeke. Naar de kapper geweest?'' ,,Neenee, 't is nog goed hé?'' (en ik zie dat er drie centimeter af is sinds drie dagen geleden maar ik ben aan het leren mijn kalmte te bewaren ). ,,Heeft Vanessa u deze morgen gewassen?'' ,,ja geloof ik''. Dan hebt ge toch iemand gezien?'' ,,Ja, maar ik mis u hé. Iedere dag. En iedere nacht...''
Ik slik en stel voor naar beneden te gaan. ,,Tiens, tante Nini (1) ging komen klappen, maar ze is niet geweest...'' Ik trek grote ogen en zij: ,,Natuurlijk is het tante Nini niet maar iemand die er goed op trekt. Een nieuwe.''
We gaan naar beneden. De deur van haar nieuwe buurvrouw staat wagenwijd open. ,,Kom, ik ga zien waar ze is!'' zegt ze kordaat. (dat was dus tante Nini). Ik lees snel dat op de badkamerdeur instructies voor een stomapatïente staan en voor ons moeder het flink hardop begint te lezen trek ik haar mee naar de lift...
Beneden zitten de gebruikelijke bezoekers: een mevrouw met een wit hondje (genre Caesarreke) die haar moeder vijf keer per week bezoekt _ ze komt uit Antwerpen_ en de hond op haar schoot deponeert. Altijd hetzelfde scenario: moeder sopt het koekje in haar tee en voert het aan Caesarreke. Dochter zegt: ,,Nee moeder, niet zoveel, daar krijgt hem diaree van...'' Moeder doet rustig voort. Ze zeggen verder geen woord.
Dan is er Rudi, geverfd zwart haar, houthakkershemd, en ook bijna dagelijks in de home. Als ik kort in de buurt zit hoor ik hem vertellen wat er gisteravond op het televisienieuws was_ zeer uitgebreid_ en zijn moeder knikt. Ze drinken allebei een Leffe. Een keer zei hij tegen zijn moeder dat ik goed op Frieda-van-de laatste show trek. Behalve dan het spleetje, maar sinds dat gemaakt is...(ik denk dat we ongeveer dezelfde bril hebben, hoe wanhopig kan iemand naar een gespreksonderwerp zoeken...)
Bomama heeft er haar commentaar op. Ja, die weet heel veel, maar ja, die zoon zit ook altijd alles te vertellen. Maar een andere keer zei ze, redelijk luidkeels: ,,Zeg, dat is hare zoon nie zenne, dat is ne vrijwilliger die haar geldzaken regelt. En ze is er heel kwaad op want hij geeft geen geld meer!'' Als ik protesteer zegt ze: ,,Ja, ze heeft het mij bij de coiffeur zelf verteld...''
Nog iets om in de beslotenheid van de kamer te vertellen: dit madammeke zit bij de dementen...Ha zo.
De andere collega waar ze wat jaloers naar loert is haar tafelbuur Wiske. ,,Dat is een heel kwaaie en die stoempt haar eten zo weg als ze het nie goe vindt. En ze zegt nooit iets tegen mij als ik ,,dag Wiske zeg''. Maake, Wiske is potdoof.
,,Waarom zit hare zoon dan zoveel te vertellen?''. (die man is een stadsgids met dito stem en hij hoort zichzelf ook nog graag praten). ,,Nen echten Brusseleir hé'' zegt ons moeder. ,,Ne Mechelaar zeker? Ha ja'' Tijdens mijn voorlaatste bezoek besprak hij met zijn moeder het feit dat de Sint zondag op den toren van Sint Rombouts ging toekomen.(2) Als hij ziet dat ik meeluister begint hij entoesiast te vertellen dat de Sint vroeger op de Dijle kwam maar nu op de toren want het moet geld opbrengen en de toren moet hersteld worden en er moet veel volk op komen voor de subsidies en de kraan die de toren moet herstellen kost 695.000 per dag...'' En ik herhaal dat dan maar nog eens tegen ons Bomama, vraag hem wel of het franks dan wel euro's zijn. Franks dus.
Bomama zit half te luisteren en zegt dan zelfvoldaan: ,,Wiske ziet niet eens dat hare zoon tegen u aan het babbelen is...'' Zolang ik zijn verhaal ook nog eens aan haar vertel is er geen vuiltje aan de lucht.

(1) Tante Nini, haar oudere zus, is al vele jaren overleden. De nieuwe buurvrouw, zo hoorde ik later, is er eentje die 's nachts verdwaalt en in de andere kamers komt. Geen probleem: Bomama reclameert daar niet op, zo'n brave hé...
(2) Zondag zijn de Kadokes de Sint gaan wakker roepen onder de toren. Plus een kookles met S.O.S Zwarte Piet, 't was plezant. Dat kan ik dus morgen vertellen...

Verdrietpopje en Troostpopje

Kadoke1 heeft voor mij een ,,Verdrietpopje'' gemaakt. Of een ,,Troostpopje'', volgens mij een veel betere naam. Het concept heeft hij geleerd op het atelier _ waar kinderen van de basisschool een talent of een hobby mogen beoefenen_ en hij had zich tot de popjes laten verleiden omdat hij het woord ,,sjorren'' had gehoord. En als debuterende scout wil hij die kennis zo snel mogelijk in de praktijk omzetten.
Het werd dus een gesjord popje: twee stokjes bamboe in de vorm van een kruisje, maar volgens zijn concept met een nekje, een hoofd, twee gespreide armen en één been (dat er twee moet voorstellen).
Van de voorstelling van al hun knutselarijen had ik niet teveel begrepen (geef een kind een micro en pakweg honderd kinderen plus een handvol familie in de zaal en je hoort alleen maar de plankenkoorts en wat klanken). Maar thuis ging hij het mij eens haarfijn vertellen. Dat hij wou sjorren en het zo had geleerd. En dat het dus een verdrietpopje was waarvan je een troostpopje kunt maken. Uh?
Welja, ik krijg dan een eerstklas uitleg. Over de mensen in Zuid-Amerika die zo'n popjes maken
en daaraan hun verdriet vertellen. En dan leggen ze het popje onder hun hoofdkussen en de volgende dag zijn ze getroost, snap je? ,,Ik zal er voor u een sjorren, Malief...''
Een uurtje later komt Kadoke2 thuis van ballet. Oh, of ze er ook één mocht maken? Voor één keer kent haar broer iets dat zij nog niet weet. Want zij had geen popje gemaakt, haar bijdrage tot de voorstelling was een (door haar grootouders) zeer gesmaakte dans...
Een uurtje later liggen er drie popjes op tafel met fuchsia, saffierblauwe, oranje en écru ledematen, en met dezelfde veelkleurige pluizen als kapsel op het kopje. Kadoke1 heeft er een gezichtje op getekend en dat werkt echt wel op mijn lachspieren. ,,Kijk het werkt, Malief begint al te lachen..''
Na het avondmaal stopt Kadoke2 haar creatie in haar schooltas. Met een frons:,,Zeg Malief, ik gebruik geen hoofdkussen, waar moet ik dat popje dan leggen?'' ,,Misschien onder je bed?'' ,,Jamaar, zou het dan ook helpen?''...

Goeie adresjes!

,,Nog'', schrijft een trouwe lezer op mijn privé-mail. ,,Kun je dat niet ergens publiceren?'' vraagt een andere. ,,Ik vind het plezant en triest tegelijk'' is nog zo'n commentaar. Tja, veel aanmoediging heb ik niet nodig, 't zal wel opvallen dat ik met Malief vooral mezelf amuzeer...
Dit is dus een leuk verhaal. Enfin, het slot toch.

Op één oktober schreef ik een mailtje naar een drukker uit de buurt. Gemakkelijkheidshalve mag u meelezen, de namen heb ik wel veranderd.
Onderwerp: Miserie,miserie
Geachte heer of mevrouw
Hopelijk doet dit onderwerp u deze mail lezen want het is mijn laatste poging om u op het goede spoor te brengen. Al maanden (naar mijn gevoel jaaaren) stuurt u ons de correspondentie van de Basisschool en ik heb zo'n vermoeden, het zouden facturen kunnen zijn. Telkens gingen we ze in de bus steken bij de school, herhaaldelijk heeft mijn echtgenoot iemand van het secretariaat attent gemaakt op het verkeerde adres en ze gingen u verwittigen. De laatste tijd hebben we een aanvechting om ze weg te gooien. Omdat ik geen zin heb om ook nog eens naar de ...straat(adres van de drukker) te lopen, deze mail. En als ik nu nog een brief van u krijg gooi ik hem écht weg. Ik heb hem nu geopend om uw e-mailadres te vinden. Ook niet simpel.
Vriendelijke groet xxx

Voilà, oktober verliep rimpelloos. Geen antwoord, maar ook geen nieuwe facturen. Tussendoor komen er _vooral op donderdag, als onze geweldige facteur congé heeft_ vooral brieven voor mensen die ook op nummer 23 wonen, maar in een andere straat. Een postbode met dyslexie, moet kunnen.
Tot gisteren dus. Staat daar een keurige meneer voor de deur met iets wat op een fles wijn lijkt!?
,,Ahum, ja meneer?'' Ik denk: een tevreden kliënt van de Meester (dat bestaat) want de tijd dat ze mij ,,staaltjes'' en andere rotzooi brachten is lang voorbij.
,,Dag mevrouw, krijgt u soms vervelende post?'' Ola, controle voor die slome postbode? ,,Heu ja?!'' (die gaat toch geen wijn meebrengen?) En dan vallen mijn frankjes en euro's. ,,Ha, u bent de drukker?'' En toen kreeg ik dus een fles wijn(verpakt in mijn uitgeprinte mail) voor al de moeite. Geef toe, klasse.
Gisteravond paar glaasjes geproefd. 't Was nog lekkere ook. En als er iemand is die een drukker, leverancier van duizend fotokopiekes of wat dan ook nodig heeft kan ik u een goed adres bezorgen. Op voorwaarde dat u de factuur niet naar nummer 23 laat sturen...
PS.De galante drukker liet mij nog weten dat de school hem, op de vraag wat hun huisnummer dan was, vertelde dat het toch 23 was? Als u dus een school voor uw kinderen zoekt waar ze niet leren lezen of schrijven kan ik u dat adres ook bezorgen...

Schuld en verdriet

Het zal de tijd van het jaar wel zijn: het loopt hier een tikkeltje in mineur. Bijna drie maanden geleden stapte ons Minneke zonder boe of bah uit een leven met veel ups en downs. Een beeldschoon kind, een vrolijk nichtje, een getalenteerde pianiste, een verliefde jonge vrouw, een zorgzame mama voor maar liefst twee prematuurtjes. En toen werd ze goed ziek. Jaren strijd om anorexia te overwinnen eindigden in een overdosis. Bij Bomama in de home is het een onderwerp dat ze absoluut niet wil bespreken. Ik praat er dan ook nooit over. Maar ik zie dat het haar opvreet. Negentig jaar en vechten tegen een onuitgesproken verdriet, hoe doe je zoiets?

Ik heb het hier eerder over de genadige spinnenwebben gehad, die haar geheugen misschien zullen toedekken. Het heeft een averrechts effect. Ik wou haar Minnekes dood niet vertellen en heb het onder druk toch gedaan. Af en toe zegt ze opeens: ,,ik kan er toch niks aan doen hé, ik denk er altijd aan als ik moet eten. En dan kan ik ook niet.'' of ,,och hiere ons Minneke'' en dan ineens:,,ze zijn daar weer in die bomen aan het werken''.(er zit niemand in die bomen maar dan hebben we een ander onderwerp)
Gisteren op bezoek. Ik wist dat Pezzeke mij met Allerheiligen zou aflossen, dus ik dacht een onderwerp te hebben om over te praten. ,,Ik ben toch zo zenuwachtig hé, ik voel mij echt niet goed. Ik wou onze Pezze iets te eten geven maar ja, ik heb niets. Wat kan ik hem anders geven. Ja hij heeft nootjes gekregen in de cafetaria. Ik weet wel dat ik in een home ben maar vroeger gaf ik hem eten.''
Vroeger gaat goed, heel goed. De familie Meerbeek, tante Zuster, ja, de Meester ook, omdat ze die ziet als hij de boodschappen brengt. Kalamity, Lottepoes, omdat ik daar veel over vertel. Ja, zelfs collega Iedereen en het trimestriëel etentje met de vriendinnen. ,,Ha, was er iemand verjaard?''. De Kadokes ook. Dat ze groot geworden zijn. ,,Ha ja make, hun papa is ook ne grote''. En haar repliek: ,,Die ken ik niet''.
Gisteren heb ik een foto-album boven gehaald. Zette mijn vinger op de Kadokes-papa en ze zei direct: ,,Ha, Frans natuurlijk''. Toen heb ik een kleine preek gegeven, over luisteren en nadenken en daar niet zomaar zitten. ,,Ik weet het'' zei ze. ,,Ik let niet op, ik wil het precies allemaal niet meer weten. Ze kwamen mij daarstraks halen maar ik wou niet beneden gaan want ze speelden iets dat ik niet verstond. Ha ja, bingo. Een onnozel spelleke.'' En ze vertelt nog iets over de zoon van Pezzeke die kleren heeft om 35meter diep te gaan en die derde op de foto die een vriendin is. Of ze nog wist wie de vriendin is? Nee. Hoe heet uw zuster? Virginie. Och ja, die doet iets om bij de mensen rond te brengen, gene facteur maar toch zoiets? Hoe een negentigjarige een medisch afgevaardigde omschrijft. Just, zegt ze...
We gaan naar beneden en ik preek verder, dat ze moet opletten en niet zomaar zeggen dat ze het niet weet. Dan zegt ze heel stilletjes ,,Maar ik wil dat allemaal niet meer weten, ik wil het mij niet aantrekken.'' Ik geef haar gelijk en ze lacht smakelijk met een van mijn onnozele verhalen. Ondertussen is achter haar een jongeman komen zitten die luidkeels zijn bomma probeert te overtuigen dat ze hem wel nog kent want dat hij de zoon van haar zoon is. En dat hij vandaag kon komen omdat het Allerzielen is. Waarop Bomama: ,,Nog één die moet leren onthouden...''
Als ik naar huis ga zegt ze ,,Minneke'' tegen mij. Dat was zeker vijftig jaar geleden.